Three
“Now I've tried to talk to you and make you understand.
All you have to do is close your eyes
and just reach out your hands and touch me.
Hold me close dont ever let me go.”
-Extreme
MATAPOS ko'ng dumaan sa hospital (na inaasahang makikita ko'ng muli si Viktor o kaya naman ay hindi pa ito lalabas) ay nagpagupit ako nang buhok. Ang mala-bao kong buhok ay pinaiklian ko hanggang sa halos hindi ko na ito mahila ngunit hindi naman ito nalalapit sa army-cut, ni Viktor.
Namili din ako nang ilang libro nang mapadaan ako sa isang bookstore at bagamat tambak na ang libro sa aking kwarto ay hindi ko napigilan ang aking sarili dahil sa ang mga librong ito ay ang mga kopyang matagal ko nang hinahanap. Sa paghahanap ko nang mga babasahin, nakita ko ang isang libro na umagaw sa aking atensyon. Noong una ay nag-dadalawang isip ako kung bibilhin ko ba ito, ngunit di naglaon matapos kong basahin ang buod sa likod ay
isinama ko na din ito sa aking babayaran. Tungkol ito sa isang lalaki'ng iniwan ang kanyang asawa upang bumalik sa kanyang unang pag-ibig.
Tinago ko ito pauwi upang hindi makita nang kapatid kong babae na isang beses isang linggo ay pumupunta sa aking kwarto upang humiram nang mababasa.
Hindi ko muna binuksan ang kahon'g binigay sa akin ni Bernadette na iniwan daw ni Viktor nang umalis ito noong tanghali. Mula pa lamang sa lalagyan at sa nakasulat, kahon ito nang hopia'ng baboy at isinulat nya sa takip ang aking pangalan. Sa baba nito nakalagay ang "Salamat po'Sir. Viktor."
Hindi naman ako nasasabik sa laman nang kahon ngunit ang pinaka-inaasahan ko na lamang ay ang ibang laman. Pinagmasdan ko nang mabuti ang kahon nang hindi ko ito binubuksan at maya-maya pa ay tinanggal ko na ang takip nito upang silipin. Gaya nang inaasahan ko, isang dosenang hopia'ng baboy lamang ang laman nito at wala nang iba pa (Ano pa ba ang gusto ko'ng matanggap maliban sa nakasulat sa kahon). Kumuha ako nang isang piraso at agad ko itong kinain. Habang nginunguya ko ang hopia ay nakaramdam ako nang pag-kahinayang, matamis ang hopia ngunit mapait ang aking pakiramdam.
At sa bawat nguya'ng aking ginagawa ay napapabuntong hininga na lamang ako.
Tinangka ko nang takpan ang kahon nang maibaligtad ko ang kartong takip nito. At dito ay nabasa ko ang isang adress na isinulat gaya nang pagkakasulat sa aking pangalan sa labas. Noong una ay naisip ko'ng baka ito ang adress nang kompanya'ng gumawa nang tinapay ngunit iba ang nasa isip ko at iyon ang higit ko'ng inaasahan. Lumabas ako nang aking kwarto upang ibahagi ang mga hopia sa aking kapatid at ang takip naman ay naiwan sa aking higaan.
Sabado nang umaga matapos ako'ng mag-jogging sa Cultural Center nang maisipan ko'ng puntahan ang adress na ibinigay sa akin ni Viktor. Hindi ko malaman kung tama ba ang aking gagawin dahil hindi din naman ako sigurado sa naghihintay sa akin doon.
Pasado alas-onse na nang marating ko ang lugar.
Itinuro sa akin nang isang tindera sa isang sari-sari store na adress nang isang construction site ang aking hinahanap.
Nang marating ko ang sinasabing lugar, napalilibutan ang lugar nito nang yero'ng pininturahan nang kulay puti at tanaw ko lamang mula sa itaas nang mga ito ang higanteng kalansay nang ginagawang gusali. Binalak ko'ng ikutin ang palibot nang pader na yero upang hanapin kung saan ang papasok sa loob nito, bagamat naisip ko naman din'g hindi ako makakapasok sa loob nito dahil sa delikado.
Mga ilang metro mula sa pader na kaharap ko nang lumabas ang isa sa mga trabahador nang gusali at matapos na makita kung saan sila lumalabas ay
agad ko itong (patakbo'ng) nilapitan.
"Ah' magandang tanghali po...".
"Ay' ano po yun?".
Tugon nang lalaki habang tinatanggal nito ang helmet sa ulo.
"May hinahanap kasi akong tao mula dyan sa site nyo...baka sana matulungan mo ako..."
"Sige ho'...ano ho ba'ng ngalan nya?..."
"Viktor...John Viktor Andres.."
"W-wala po akong matandaan na may ganyang ngalan sa mga kasama ko e'...kasi po araw-araw ay mayroong umaalis sa amin dahil sa naaayos
o natatapos na ang trabaho nila at hindi na kailangan...at sobrang dae po namin dito...pasensya ka na ho..." Paglalahad nito.
Hindi ko naitago ang pagkadismaya at halata sa akin na ayaw ko nang marinig pa ang mga susunod nyang sasabihin.
"O-okay lang...sige' salamat ha...".
Tugon ko kahit na kabaligtaran ang ibig ko'ng sabihin.
"Teka'...may problema ho' ba?..." Pagtatanong nito.
"Ah'...wala naman, kaibigan ko kasi sya at may naka-pagsabing dito sya nagtatrabaho..." Matapos magsalita ay nagsimula na akong maglakad paalis at hindi na ako lumingon pa.
Binalak ko'ng tumakbo ngunit sa pagod ay hindi ko na rin ginawa pa. Ilang metro na ang layo ko mula sa lugar nang may tumawag sa aking pangalan.
Noong una ay hindi ako sigurado ngunit habang papalapit ang boses ay unti-unting lumilinaw ang pangalan ko habang ito ay binabanggit.
Sa sigurado'ng pagkakataon ay nilingon ko ito at nakita ko'ng humihingal si Viktor nang naka-ngiti sa aking harapan. Hindi muna ito nagsalita at lumingon nang sandali sa mga kasamahan nitong
nakatingin sa amin.
"Mga kasama!, sige mauna na kayo sa karinderia...susunod ako!...si Dok Angelo to'..."
Kumaway naman mula sa akin ang mga kasamahan nito, ang iba ay sumaludo pa at nag-patuloy na rin'g lumakad palayo. Doon ko din napansin na mukhang tanghalian na nilang lahat dahil sa naglalabasan na ang ibang trabahador nang gusali.
Humarap na sa aking muli si Viktor at...
"Ang tagal po kitang hinintay...apat na araw?..."
Tumango ako dito at ngumiti. Sinabihan ko kung okay lang ba na kumain kami nang sabay nang tanghalian na kahit ako'y nagugulat sa aking mga sinasabi.
Magiliw naman syang sumangayon at sinabi nyang ililibre nya daw ako dahil kasusweldo lamang daw nito. Napansin ko din na bahagya'ng tabingi pa ito kung maglakad kaya tinanung ko sya kung kamusta na ang kanyang kalagayan at kung okay lang ba na nagtatrabaho na syang agad.
Sinabi naman nitong mabuti na ang kanyang pakiramdam at ang paglalakad nya nang tabingi ay dahilan lamang siguro nang hindi nya pag-gamit sa isa nyang paa nang matagal. Inikot namin ang buong lugar upang maghanap nang karinderia'ng makakainan ngunit bawat lugar na puntahan namin ay
puno na nang tao. Kaya naisip ko'ng dalhin sya sa isang fast food chain na sya nya namang ikinagulat dahil aaminin nya daw na hindi nya ako kayang ilibre
dahil pang-karinderia lang ang kanyang pera. Sinabi ko namang huwag syang mag-alala at ako na ang bahala, pumasok na kami habang paulit-ulit syang nangangakong ikakain nya din ako sa mamahaling kainan.
Nang pinapili ko sya nang pag-kain, sinabi na lamang nitong ako na daw ang bahala at dito'y sinobrahan ko ang nakikita ko'ng normal nyang kinakain na nagbigay na naman nang paraan upang paulit-ulit syang magpasalamat sa akin. Habang kumakain ay patuloy ang kanyang pagkukwento tungkol sa kanyang trabaho at sa paglalagay nya nang adress sa regalo'ng binigay nya sa akin.
"Paggising ko po nang umaga, tinanung kita sa nars na nagpainom sa akin nang gamot nung umaga...,"
Dito ay nagsimula akong mamula at iniisip ko kung ano pa'ng ibang bagay ang itinanong ni Viktor kay Bernadette.
"kung nasaan ka...tapos sabi nya nga po na day-off mo daw...nagalala po ako noon...kasi baka hindi na kita makita,..."
Nilahad nya ang mga ito nang hindi tumitingin sa akin at patuloy sa pagkain.
"Natakot ako nun'...kaya naisip ko na sulatan yung binigay ko sa'yo....ay' teka! kumakain ka po ba nung hopia na baboy...
hindi naman talaga baboy yun, yun lang po ang tawag..."
"Haha...oo naman, ano ka ba."
Habang kaharap ko sya ay kinakagat ko ang aking dila upang pigilan ang aking sarili sa paulit-ulit na pagngiti. Ngunit minsan ay hindi ko ito napipigilan.
Hindi ko alam kung ano ang pinasok ko ngunit hindi ko talaga mapigilan.
At ang mga bagay na nangyayari sa akin ngayon ay talagang ngayon ko lamang naramdaman at aaminin kong ngayon lang ako naging ganito kasaya.
Bago kami umalis sa food chain ay ibinigay nya sa akin ang natirang tissue na hindi namin nagamit at sinabi nyang huwag ko daw bubuksan hanggang hindi kami naghihiwalay. Tinanong ko sya kung bakit hindi ko pa buksan ngayong nasa harap ko sya.
"Nahihiya po ako sa sinulat ko e'..."
Ang tangi nya lamang sinabi, na nagbigay sa akin nang ideya kung ano ang nakalagay dito. Binalak ko din'g gawin ang naiisip ko'ng ginawa nya ngunit mabuti at inunahan nya ako.
Nang maghihiwalay na kami ay tatlong beses nyang pinisil ang aking mga braso at habang papalayo kami sa isa't-isa ay paulit-ulit syang kumakaway at patuloy na lumilingon hanggang sa hindi ko na sya makita.
Itutuloy
No comments:
Post a Comment