Forbidden Kiss - C16

Forbidden Kiss

Chapter 16

Si Ex-Girlfriend Sarah at si Pinsang Glenn

“Micco may bisita ka.” tawag ni Jhell kay Micco.

Nagtataka man ay binaba ito ni Micco. Kahit sa hinagap ay hindi niya inaasahang makikita ang isang mukhang gustung-gusto na niyang makita kagabi pa.

“Kuya Adrian!” pormal na bati ni Micco kahit na nga ba ang katotohanan ay gusto na niya itong takbuhin para yakapin.

“Micco!” bati din ni Adrian na pinipigil ang sarili na huwag yakapin si Micco dahil alam niyang mas malaking problema ang pwedeng idulot nuon.

Kahit na nga ba sabihing wala pang bente-kwatro oras silang hindi nagkikita ay tila ba isang dekada silang hindi nagkikita na. Kapwa nila gustong yapusin ang isa’t-isa at kulungin sa kanilang mga bisig, siilin nang halik ang kanilang mga labi subalit dahil sa isang lihim ang pagsasama nila ay kailangan nilang magpanggap na ibang tao.

“Salamat po Ate Jhell!” pasasalamat ni Micco kay Jhell.

“Walang anuman the best pinsan.” sagot ng dalaga kay Micco at may pahabol na ngiti.

“Ate Jhell!” tawag ni Micco sa pinsan bago umalis.

“Bakit?” dagling sagot ni Jhell.

“Huwag po ninyong sasabihin kahit kanino na may bisita ako.” tila pakiusap ni Micco dahil sa pangambang ipagsigawan nito sa buong baranggay na nasa bahay nila si Adrian.

“Loko” sabi ni Jhell saka lumapit kay Micco at binatukan. “Nagbago na ako. Palibhasa kasi matagal na nagtago kaya wala nang alam. Saka malalate na ako sa trabaho ko alangan namang magsisisgaw pa ako dito.” sabi pa ni Jhell.

“Pasensiya naman!” paumanhin ni Micco.

“Saka malamang nagsawa nang pumunta sa inyo mga kapit-bahay natin, kulang na lang sa inyo na matulog kagabi ah.” sabi pa ni Jhell saka lumakad palayo.

“Salamat po Ate Jhell.” pasasalamat ni Micco.

“Tara muna sa taas.” aya ni Micco kay Adrian.

“I love you!” wika ni Adrian habang papasok na sila nang bahay nila Micco.

“Adik ka!” usal ni Micco. “Mamaya may makarinig sa’yo.” dugtong pa ni Micco na sa totoo lang ay nakaramdam ng kiliti dahil sa sinabing iyon ni Adrian.

“Ano naman kung marinig nila?” tila tanong ni Adrian kay Micco. “May masama ba dun? Lahat naman nang mag-asawa nagsasabi nun di ba?” dugtong pa ni Adrian.

“Ewan ko sa’yo” tanging nasabi ni Micco. “Oo may masama duon, dahil kasalanan sa paningin nila ang pagiging pareho nating lalaki.” – sulsol nang isipan ni Micco.

“Micco” sabi ni Mang Madeng na maagang nakabalik galing bukid “may bisita ka pala.” bati nang matanda.

“Magandang umaga po Sir.” sabi ni Adrian sabay ang pagmamano sa tatay ni Micco.

“Magandang umaga din naman.” ganting bati nito. “Saka huwag mo akong sinasabihan nang Sir, kinikilabutan ako.” dugtong pa ng matanda.

“Pasensiya na po Tito.” paumanhin ni Adrian.

“Tatay na lang ang itawag mo.” suhestiyon ni Micco.

“Oo nga, tutal naman pamangkin mo na si Matthew ngayon at sa inyo tumuloy si Micco at sa bahay mo ulit tutuloy ang bunso namin.” sabi ni Mang Madeng kay Adrian.

“Kung iyan po ang gusto ninyo.” sabi naman ni Adrian.

“Hala!” sabi ulit nang matanda “Pupunta muna ako sa kapatid ko at aayusin namin iyong para sa susunod na eleksyon.” paalam nang ama ni Micco sa dalawa.

“Mag-iingat po kayo!” tila pasikat na pahabol ni Adrian.

“Tatakbo ka na naman?” sabi ni Micco “baka may sumulpot na naman ang mga bago kong kapatid.” birong saad ni Micco dahil sa tuwing malapit na ang eleksyon ay may kakatok sa bahay at magpapakilalang anak nang kanyang ama.

“Wala na!” sagot naman ng tatay niya “nakilala na ninyong lahat.” habol pa nito.

“Basta mas matanda sa akin ayos lang, huwag lang mas bata.” ganti ni Micco.

“Ikaw na bata ka talaga.” sabi ulit ni Mang Madeng. “Hala, sige, ako’y aalis na.” paalam nito at saka tuluyang lumabas nang pinto.

Agad na hinatak ni Micco si Adrian papasok sa kanyang silid. Pagkasara nang pinto ay walang pagdadalawang-isip niyang niyakap ang binata. Ganuon din si Adrian na siniil naman nang halik ang mga labi ni Micco.

“I love you Micco ko!” wika ni Adrian.

“I love you more than you love me!” sagot ni Micco.

“Paano na yan eh I love you more than you love me din.” pagkontra ni Adrian.

“Edi imagine mo na lang kung hanggang saan ang pagmamahal ko sa’yo.” sabi ni Micco.

“Ang baby Micco ko talaga.” sabi ni Adrian sabay yakap nang mahigpit kay Micco.

“Tara na sa labas.” aya ni Micco kay Adrian.

“Dito muna tayo.” tutol ni Adrian. “Gusto pa kitang yakapin.” sabi pa ng binata.

“Pagbalik ko na lang sa bahay mo.” sabi ni Micco.

“Bahay natin!” giit ni Adrian na biglang umasim ang mukha.

“Bakit natin?” biglang tanong ni Micco.

“Lahat nang pag-aari ko, pag-aari mo na din.” sagot ni Adrian na may isang simpatikong ngiti.

“Ang daddy Adrian ko talaga.” malambing na sabi ni Micco. “Siyempre, pinaghirapan mo iyon kaya sa iyo lang iyon.” sagot ni Micco bagamat nakaramdam nang kasiyahan sa sinabing iyon ni Adrian.

“Wag ka nang tumutol!” tila pag-aalsa ni Adrian. “Lahat nang sa akin ay sa iyo na din. Ganuon naman pag mag-asawa. Pati ang puso ko iyo na nang buung-buo. Wala kang kahati, kasalo, kaagaw o kaaway. Higit pa, si Carlos Adriano Silvestrre Guillemas ay iyong-iyo.” tila pagtatapos ni Adrian sa usapan at saka binigyan nang halik si Micco sa noo.

“I love you Micco ko!” pahabol pa ni Adrian.

“I love you too Adrian ko!” sagot ni Micco.

Sinadya ni Adrian na huwag pumasok sa opisina nang araw na iyon. Nais niyang makita si Micco at makasama na muli. Makita at matitigan ang maamong mukha ni Micco sa buong araw. Para sa kanya, higit pa ang ligaya sa ganuong eksena kung ikukumpara sa ibang mga bagay.

Sa buong isang linggo na iyon ay tila ba isang kilometro lang ang San Tadeo mula sa Maynila. Pupuntahan ni Adrian si Micco sa bahay nito at pag malapit nang mag-alas nueve, ang oras nang tulog nila Micco, ay saka lamang ito aalis pabalik nang Maynila.

“Tay, Nay, alis na po ako!” paalam ni Micco sa mga magulang.

“Mag-iingat ka sa Maynila.” bilin sa kanya nang kanyang ina.

“Ako pa!” bibong sagot ni Micco.

“Lagi kang tatawag dito at saka umuwi ka sa linggo.” bilin pa ng ama ni Micco.

“Sabado at Linggo ko na nga lang po matuturuann ang mga bata.” tila reklamo ni Micco. “Lunes na po ako uuwi.” sagot ni Micco.

“May pasok ako nun, paano ko pa makikita ang bunso ko?” may tampong wika nang kanyang ina.

“Nanay talaga!” malambing na sambit ni Micco. “Siyempre hanggang Miyerkules ako dito.” tila pang-aamo niya sa ina.

“Salamat bunso!” tila naging masaya naman ang nanay ni Micco sa sinabing iyon ng bata.

“Sulong! Lumakad ka na!” tila pag-papaalis sa kanya nang kanyang ina.

Ang alam ni Adrian ay kinabukasan pa siya babalik nang Maynila. Ang siste nga nila ay duon ito matutulog sa bahay nila para kinabukasan ay kasama na ito sa paghahatid sa kanya. Binalak niyang huwag ipaalam na ngayon ang balik niya sa Maynila para surpresahin ang mahal niya. Pinilit niyang gayahin ang ayos nang buhok niya na ginawa ng mga stylist sa salon na pinagdalahan sa kanya ni Michelle. Isinuot ang isa sa mga binili nila sa mall at nag-ayos nang husto. Nais ni Micco na makita siya ni Adrian sa pinakagwapo niyang itsura nang sa ganuon ay lalo itong mahumaling sa kanya.

Sa loob nang bus ay hindi niya inaasahan na makakasabay niya ang kuya Glenn niya na sa Maynila nagtatrabaho.

“Kuya Glenn!” bati ni Micco sa papasakay na si Glenn. Palibhasa ay maagang nakarating sa terminal nang bus kaya sa pinaka-unahan naupo. Ngayon nga ay wala pa din siyang katabi sa upuan.

“Ang gwapo naman ngayon nang pinsan ko.” nakangiting wika ni Glenn.

“Tabi na tayo.” sabi ni Micco saka inayos ang katabing upuan at inalis ang ilan niyang gamit na nakalagay duon.

“Salamat!” saad ni Glenn. “Akala ko ba bukas ka pa babalik nang Maynila?” tanong ni Glenn kay Micco pagkaupo.

“Nakakahiya kasi kila Kuya Adrian kung susunduin pa ako.” pagsisinungaling ni Micco.

“Ganuon ba iyon?” tanong ni Glenn na may himig nang paghihinala.

“Ikaw, bakit ngayon ka lang papasok? Hapon na.” pag-iiba ni Micco nang usapan.

“Umuwi ako kagabi kasi naman nag-leave ako ngayon. Bali bukas pa ang pasok ko.” sagot ni Glenn.

“Ganuon ba? Buti na lang nakasabay kita.” pilyong wika ni Micco. “May manlilibre na sa akin nang pamasahe.” sabi ni Micco.

“Ano ka sinuswerte?” sagot ni Glenn.

“Oo naman kasi nakasabay kita para ilibre ako.” sagot ni Micco.

Madami pang pinag-usapan ang dalawa, kung anu-anong mga bagay. Hindi batid ni Micco na may ibang dahilan ang kuya Glenn niya kung bakit ito nag-leave nang araw na iyon at kung bakit sila nagkasabay sa parehong bus.

“Micco” bulong ni Glenn sa sarili “kung hindi lang kita pinsan malamang ay hindi ako nahihirapan ngayon.” kasunod ang isang malalim buntong-hininga nito na napansin naman ni Micco.

“Bakit?” tanong ni Micco. “Ayaw mo ata talaga akong ilibre, sige wag na lang.” sabi ni Micco na biglang kumunot ang noo. Normal na kay Micco ang ganitong mga reaksyon, ang pagiging isip bata niya at alanganing mga kilos na hindi tumutugma sa edad nitong bente anyos.

“Buti naman!” sabi ni Glenn. “Nakaligtas ang sisenta pesos ko.”

“Ayaaa!” usal ni Micco.

“Micco! Mahal kita alam mo ba iyon?” sabi ni Glenn sa sarili. “Hindi ko maintindihan pero simula’t sapul pa ayaw na kitang nakikitang nasasaktan. Ayaw kong may napupuna sa iyo ang iba. Pakiramdam ko ako ang mas nasasaktan. Pero mali itong damdamin ko! Magpinsan tayo at higit pa, pareho tayong lalaki.” dugtong ulit ng isipan ni Glenn.

“Bakit ba napakalaking issue ang pagiging pareho ng kasarian?” wika ulit ni Glenn sa sarili.

“Bakit ganyan ang itsura mo?” tanong ni Micco na may napakatamis na ngiti sa kanyang labi. “Hindi na nga ako nagpapalibre parang biyernes santo pa ang itsura mo.” biro pa ni Micco.

“May iniisip lang ako.” sagot ni Glenn.

“Kasama mo na nga ako, iniisip mo pa ako.” ganting sagot na pabiro ni Micco.

“Kung alam mo lang Micco, ikaw nga ang iniisip ko. Pero heto ka nga, malapit tayo sa isa’t-isa subalit alam kong kailanman ay hindi kita pwedeng angkinin.” bulong ni Glenn sa sarili.

“Ang mga ngiti mong iyan na nagpapagaan sa kalooban ko. Ang mga mata mong kakaiba ang kuryenteng inihahatid sa akin, ang lahat sa iyo Micco. Pero alam kong hindi talaga tayo pwede.” malungkot na pagtanggap ni Glenn sa katotohanan.

“May relasyon ba kayo ni Adrian?” biglang naibulalas ni Glenn. Walang pagdadalawang-isip niyang naitanong iyon at walang pagsisisi niyang itinanong iyon.

Biglang nanginig si Micco at tila nilamon siya nang kaba. Hindi niya alam kung paano sasaguting nang “oo” ang tanong na iyon.

“Oo” sagot ni Micco “boss ko siya at ako ay empleyado. Workplace relationship!” pahabol pa nito. – “Ayos iyon Micco at least oo ang sagot mo at half-truth.” buyo ni Micco sa sarili. Hindi na niya nakuha pang itanong kung bakit dahil ayaw na niyang pag-usapan nila ang mga bagay na iyon at baka magkamali siya nang sagot sa pinsang si Glenn.

“Nga naman!” tanging sambit ni Glenn. “Micco, kahit itago mo sa akin alam ko na may namamagitan sa inyo ni Adrian, higit pa sa pagiging magbossing o kaya ay magkaibigan. Alam kong siya na ngayon ang nasa pwestong dapat ay matagal ko nang ipinaglaban.” – wika ni Glenn sa sarili na tila sinagot ang sariling katanungan.

Si Glenn na ang nagabayad sa pamasahe ni Micco. Buong biyahe silang nakatahimik lang at miminsanang magbiruan. Isang oras din ang naging biyahe nila at sa parehong sa terminal sila bumaba, duon na sila naghiwalay nang daan. Didiretso na si Micco sa opisina ni Adrian para magpakita sa kanyang mahal. Sakto naman niyang nakasalubong si Mang Teban na tila papaalis na sa opisina ni Adrian kaya naman agad niya itong hinarang.

“Micco” bati nang matanda “gwapo natin ngayon!” dagdag pa nito. “Akala ko ba bukas pa ang balik mo?” tanong pa nang matanda.

“Napaaga nga po” pagdadahilan ni Micco na walang sinagot sa tanong nang matanda dahil gusto na niyang makita ang reaksyon ni Adrian pag nakita siya. “Didiretso na po ba kayong umuwi?” tanong ni Micco sa matanda.

“Oo!” sagot ni Mang Teban. “Akin na iyang mga dala mo at ihahatid ko na sa bahay.” nakangiting wika pa nito. “Tiyak na matutuwa si Sir Adrian.” mahinang usal nang matanda.

“Ano po iyon?” tanong ni Micco.

“Tiyak na matutuwa ka ko ang mga bata.” pagsisinungaling ng matanda.

Pagkalagay nang mga gamit niya sa loob ng kotse ay agad siyang pumasok sa loob nang building at dali-daling inakyat ang papunta sa opisina ni Adrian. Kinakabahan siya – naging mas mabilis ang pagtibok nang puso niya.

“Inhale – exhale” wika ni Micco bago tuluyang buksan ang seradura nang pinto. Tatlong ulit niyang ginawa ito. Kinuha ang panyo at pinunasan ang pawis at dahan-dahang binuksan ang pinto –

“Wait Micco!” awat niya sa sarili. “Practice muna nang smile. Sweet smile.”

Ngingiti nga si Micco – “Hindi ganyan, mali! Super sweet smile pa.”

“Kulang pa, more super sweet smile.” saad pa ng isipan niya.

“Tigil na nga ‘to mukha na akong tanga.” mahina niyang wika.

“Go Micco! Moment na!” saad ulit ni Micco sabay bukas nang pinto.

Biglang natigilan si Micco – isang eksenang hindi niya inaasahan ang makikita. Mali – isang eksenang hindi niya naisip na pwede pa lang mangyari.

Agad niyang sinarado ang pinto – mahinahon at dahan-dahan. Kung sa akala niya ay magugulat niya si Adrian ay nagkakamali siya, siya ang nagulat nito. Nagulat siya sa isang pagmamahalang akala niya ay may katuparan na ngunit iba ang sinasabi nang mga pangyayari.

Si Adrian – ang taong nagpangako sa kanya nang pagmamahal at ng kasiyahan ay heto’t may kahalikan na iba. May kahalikan na isang babae na sa tingin niya ay si Sarah. Hindi alam ni Micco kung ano ang unang mararamdaman, galit, sakit, lungkot pait, poot, suklam at pighati. Isa lang ang sigurado niya – gusto na niyang lisanin ang lugar na iyon at sa pinakamabilis na pagkakataon ay makalimutan ang nakita.

“Ang tanga mo Micco!” sisi niya sa sarili habang tumatakbo. “Sino ba ang may sabing pwedeng magkaroon nang magandang ending ang dalawang lalaki? Dapat sa simula pa alam mo na iyan.”

Nagmamadaling tumakbo pababa si Micco. Wala siyang pakialam sa kung sino ang nakakasalubong sa daan, takbo lang ang alam niyang gawin nang mga oras na iyon – takbo na sa pinakamabilis na paraan ay matakasan ang kung anumang sakit na nadarama niya.

Madilim na ang paligid – gayunpaman ay pinipigilan pa din niya ang mga luha mula sa pagpatak nito sa kanyang mga mata.

“Micco” pang-aalo niya sa sarili habang nilalakbay ang kahabaan nang daang hindi niya alam kung saan papunta “life is beautiful. Don’t be discouraged.”

“Life is beautiful pero ruined naman ngayon.” sigaw nang isa sa nadaan niyang mag-syotang nag-aaway.

“Epal ka!” sigaw niya sa mga ito. “Life is beautiful nga. Kokontra ka pa.”

“Gago ka pala!” sabi nang lalaki at aktong susugurin na siya. “Nakikialam ka.”

“Patay kang Micco ka!” mahina niyang usal kasunod ang karipas nang takbo. “Sige lang mag-away na kayo.” sigaw niya sa dalawa.

Isang malalim na buntong-hininga ang pinawalan niya nang makitang nakalayo sa siya sa mga ito. Panandalian niyang nalimutan ang sariling problema at ang sakit na nasa kanya dahil sa katangahang ginawa at ngayon nga ay unti-unting nanunumbalik na tila tinitikis siya at sinasakal nang walang pakundangan. Sinapit na niya ang pamosong Manila Bay na sa unang pagkakataon ay nakita niya.

“Adriaaann” sigaw niya nang pagkalakas-lakas habang nakatingin sa may baybayin nang Maynila. Dito na nagsimulang tumulo ang mga luha niya. Wala siyang pakialam sa kung sinuman ang nakakakita at nakarinig sa kanya. Gusto lang niyang mailabas ang lahat nang sama ng loob – ipaaanod at ipatangay sa tubig.

---------------------------------------------------

“Sarah, will you please stop!” tila pag-uutos ni Adrian.

“I love you Adrian!” sabi ni Sarah sabay yakap kay Adrian. “I really love you.” pagsusumamo ni Sarah.

“Tapos na tayo! Kung sa laro, gameover na. Kung sa novel, the end. Kung sa fairytale - ” naputol ang sasabihin ni Adrian nang magsalita si Sarah.

“Sa fairytale and we live happily ever after.” sibat ni Sarah.

“Tama! Tumpak! Kaya nga you deserve to be happy with other man out there.” pangangatwiran ni Adrian at pagtutol sa kung anuman ang nasa isipan ni Sarah.

“Kinapalan ko na ang mukha ko Adrian, kinapalan ko na para magawa ko ito.” sabi pa ni Sarah.

“You don’t deserve me. You deserve someone better.” tila pang-aamo ni Adrian.

“Wala nang iba pa bukod sa iyo.” sabi ni Sarah sabay yakap kay Adrian.

“Stop this insanity Sarah. It’s not working.” sabi ni Adrian.

Walang anu-ano ay hinalikan ni Sarah si Adrian. Sa labi – mariin, magaslaw at punung-puno nang emosyon. Lalaki si Adrian – nadala din ito sa halik ni Sarah, nakaramdam nang kahinaan. Malapit na siyang bumigay ngunit sa isiping si Micco – oo, si Micco na buhay niya ay mawawala sa isang pagkakamaling magagawa niya. Mas nangibabaw ang pagmamahal niya kay Micco kung ikukumpara sa tangka ni Sarah at sa mga balak nito.

“I’m sorry Sarah.” wika ni Adrian sabay hawak sa mukha ni Sarah na tila pinakakalma ito.

“I guessed, I need to quit.” sabi ni Sarah. “Mas mahal mo nga talaga siguro iyong pinalit mo sa akin.” malungkot na wika nito.

“Makakahanap ka din nang para sa’yo. Huwag kang mag-alala.” sabi ni Adrian at muli at sa huling pagkakataon ay ginawaran niya nang halik si Sarah sa noo.

“Pasensiya ka na at naging makulit ako. I’m wishing for your happiness.” tila pagwawakas ni Sarah at nagmamadaling lumabas.

Sa paglabas naman ni Sarah ay siyang pagpasok ni Michelle sa opisina. May pinulot ito sa sahig na saka ipinatong sa ibabaw nang kanyang lamesa.

“Nagkita na po ba kayo ni Micco?” tanong ni Michelle kay Adrian.

“Micco?” tila pagtataka ni Adrian. “Mamaya ko pa susunduin si Micco.” pagsasaad pa nito.

“Siguro kamukha lang ni Micco iyong kanina.” wika ni Michelle.

“Anong kamukha ni Micco?” tanong ni Adrian na biglang nakaramdam nang kakaibang pangamba.

“Sir” simula ni Michelle sa kwento “may nakasalubong ako kanina, akala ko si Micco. Magmamadali nga po, tinawag kong Micco pero hindi lumingon.” sagot ni Michelle.

“Sir, naiwan mo ata ni Ms. Sarah.” saad ulit ni Michelle sabay abot sa panyong napulot niya sa sahig.

Agad naman kinuha ni Adrian ang panyo – “Sige bibigay ko na lang.”

Pagkasabi ay saka lang pinagmasdan ni Adrian ang panyo. Bumilis sa pagpintig ang puso niya, kilala niya ang kakaibang amoy na nasa panyong puti na iyon. Kahit na nga ba simpleng puti na panyo iyon ay alam niyang pagmamay-ari iyon nang taong pinaglalaanan niya nang habang-buhay. Oo, kay Micco ang panyong iyon.

Agad na binukadkad ni Adrian ang panyo para mas makasiguradong si Micco nga ang may-ari nito. “Light of my Life” – mga katagang siya mismo ang nagpaburda bago ibigay kay Micco ang panyong iyon. Tila nanghina ang mga tuhod ni Adrian at agad itong napaupo sa may sofa.

“Sasasaaaan mo nakuha ‘tong panyo?” putol-putol na tanong ni Adrian kay Michelle.

“Sa may pintuan po.” agad na sagot ni Michelle.

Nanatiling nakatahimik na lang si Adrian at nanatiling walang imik at tila may malalim na iniisip.

“Micco” usal niya sa sarili “Nakita kaya niya kung ano ang nangyari?” tanong ni Adrian sa sarili.

“Sige na Michelle, pwede ka nang umuwi.” sabi ni Adrian sa sekretarya nito.

“Maaga pa po!” tila tutol ni Michelle.

“Ayos lang iyon.” sabi ni Adrian. “Wala ka na namang gagawin na dito.”

“Sige po Sir” paalam ni Michelle “salamat po, ingat kayo pagsundo kay Micco.” sabi pa nito saka inayos ang gamit.

Pagkaalis ni Michelle ay agad na tinawagan ni Adrian si Micco. Una ay nagriring ito subalit walang sumasagot. Nakailang beses niyang sinubukang tawagan si Micco hanggang sa –

“The number you have dialed is either unattended or our of coverage area. Please try your call later.” – sabi nang operator na wala nang ring pa mula sa cellphone ni Micco.

“Micco” mahina niyang usal.

Muli niyang idinial ang cellphone, magbabakasakali siyang nasa San Tadeo pa si Micco.

“Jhell” wika ni Adrian.

“Adrian napatawag ka.” sagot ni Jhell.

“Nasa bahay ba si Micco?” tanong ng binata.

“Alam ko kanina pa siya nakaalis dito.” sagot ni Jhell.

“Teka tingnan ko!” pahabol pa ni Jhell.

“Salamat po.” maikling sagot ni Adrian na puno nang pangamba.

Ilang saglit pa at –

“Wala na daw dito.” sabi ni Jhell.

“Ganuon ba” malungkot na saad ni Adrian “Sige baka nasa bahay na iyon. Salamat po ulit.”

“Walang anuman.” sabi ni Jhell.

Sabay pindot ni Adrian sa end call.

Hinarap naman niya ang wireless na telepono sa opisina, idinial ang numero nila sa bahay.

“Hello manang!” simula ni Adrian.

“Sir, napatawag ka po.” sagot nang matanda.

“Nandiyan na po ba si Micco?” tanong ni Adrian.

“Wala pa, pero inihatid na ni Mang Teba iyong gamit niya.” sagot nang matanda.

“Ganuon po ba?” malungkot na namang wika ni Adrian. Lalong tumindi ang pag-aalala niya para dito. Hindi niya alam kung saan sisimulan o paano sisismulan ang paghahanap kay Micco.

“Sabi ni Mang Teban dinaanan ka daw diyan at diyan niya nakasalubong si Micco.” pagbabalita ng mayordoma nila Adrian.

“Saka ko na lang po sasabihin. Salamat po.” sagot ni Adrian sabay baba sa telepono.

“Micco ko, nasaan ka na.” tanong niya sa sarili saka nagmamadaling umalis nang opisina para hanapin ang alam niyang nagtatampong si Micco.

Umuulan sa labas, malakas na malakas. “Micco ko, paano ako magsisimula.” tila kumakausap siya sa hangin. Labis at doble ang pag-aalala niya para kay Micco.

---------------------------------------------------

Nasa gitna nang pag-iisip si Micco nang biglang pumatak ang ulan. Kasabay niyon ang pagvibrate nang cellphone niya. Alam niya kung sino ang tumatawag na iyon ngunit imbes na sagutin ay mas pinili niyang humanap nang pwedeng masilungan. Wala siyang mahanap na masilungan at ang madalang na patak ng ulan ay naging mas mabilis at mas mabigat. Nabasa si Micco – basang-basa, dito na niya isinabay ang pagtulo nang mga luha na kakatigil lang sa pagdaloy. Tumuntong sa harang na naka-ikot sa Manila Bay at tumayo na nakatingin sa dagat, ibinuka ang mga kamay, ninamnam ang lamig na sa tingin niya ay may kakayahang pagyelohin ang sakit at nang hindi na niya maramdaman pa. Pinilit ngumiti – isang ngiti na puno nang pait at hinanakit. Tuluyan pa ding nagriring ang cellphone niya, kanya itong inilabas sa gitna nang ulan at tinitigan niya ito at nag-iisip kung sasagutin ba o hindi. Walang anu-ano ay namatay na ito at ngayon nga ay nasira na ito dahil sa tubig ulan.

“Nabasa ka na lang din naman, bakit hindi ka pa magpakabasa nang tuluyan at baka sakaling unti-unting mawala at mahugasan nang ulan ang sakit na nadarama ko.” wika ni Micco sa sarili. Ilang minuto din siyang nasa ganitong ayos at nasa ganitong anyo.

Ang ulan, tila walang balak tumigil, si Micco na ngayon ay naglalakad at walang kasiguraduhan sa pupuntahan. Pinipilit isipin ang magagandang alaala nila ni Adrian, subalit doble ang sakit na nararamdaman niya sa oras na sumagi sa isipan niya ang nakita kanina. Sa gitna nang paglalakad ay naisipan niyang tumakbo nang mabilis at biglang tumawid sa kalsada, wala siyang pakialam kung masagasaan man siya o mahuli nang pulis.

“At least may tutuluyan at tutulugan ako pag nahuli ako nang pulis.” sabi ni Micco sa sarili na pinipilit sumaya.

May nakita siyang tila abandonadong bahay, may kadiliman sa gawing iyon subalit sapat na para maisilong niya panadalian ang basang-basang katawan at namamanhid na katawan subalit imbalido at namamagang damdamin kumikirot na puso. Umupo siya sa gilid niyon at pinapanuod ang pagpatak nang ulan sa paligid at ang pagdaloy nang tubig mula sa yero nang kinasisilungan niya. Iniyuko niya ang ulo at inipit nang dalawang tuhod ang kanyang ulo. Ang mga luhang tila wala nang ilalabas at iiyak pa ay isa-isang dumaloy mula sa kanyang mga mata. Nanginginig na siya sa ginaw subalit ganuon pa din ang nadaram ng kalooban niya.

Sa gitna nang paglalakad ay hindi alam ni Micco na may nakasunod na sa kanya. Agad na nilapitan ng lalaki si Micco –

“Mukhang may problema ka!” tanong kay Micco nang lalaki sabay na ibinalot sa nakayukong si Micco ang jacket nito.

Agad na iniangat ni Micco ang ulo niya “Kuya Glenn.” wika nito.

“Ayos ka lang ba pinsan?” tanong nito.

“Paano ka napunta dito?” tanong ni Micco. “Paano mo nalamang nandito ako?” sunod na tanong nito.

“Secret, walang clue.” biro ni Glenn. “Napadaan lang ako.” wika ni Glenn na tila isinagot sa tanong ni Micco.

Sa katotohanan ay naisipan lang naman ni Glenn na sundan si Micco. Gusto lang makasigurado ni Glenn sa iniisip tungkol sa pinsan at kay Adrian, higit pa ay gusto niyang makitang nakangiti ito kapiling ang taong mahal na mahal niya. Gusto lang niyang makita ang taong mahal niya na masaya kasama at nasa piling nang ibang tao. Ang pagkakasabay nila sa bus, at parehong binabaan, ang pagsunod sa opisina ni Adrian at ang pagsunod sa Manila Bay at ang pagsunod sa paglalakad-lakad nito hanggang sa marating ang abandonading bahay na iyon, lahat iyon ay sinadya ni Glenn. Gusto niyang sa oras na gaya nito ay may malalapitan si Micco at may isang taong tutulong para pagaanin ang loob nang mahal niyang pinsan.

“Alam ko na ang lahat Micco kaya hindi ka na dapat pang magkwento.” wika ni Glenn sabay upo sa tabi ni Micco.

“Kuya Glenn.” tanging nasambit ni Micco.

“Hindi ko man alam ang nangyari sa inyo, alam ko namang pwede ninyong maayos iyon. pag-usapan ninyo nang masinsinan.” tila suhestiyon ni Glenn.

“Sa simula pa lang dapat alam ko nang wala kaming patutunguhan. Hindi naman talaga ang lipunan lang ang makakahadlang sa amin, maging kami din ay may kasalanan para sa mga ganitong mga bagay.” simula nang litanya ni Micco.

“Hindi nga lang ang lipunan, kayo mismo. Paano kayo lalaban sa mas malaking lipunan kung sa pagitan na ninyo may pagkukulang na at may hadlang na?” makahulugang payo na ibinigay ni Glenn kay Micco.

“Ako, sigurado ako sa pagmamahal ko sa kanya, sigurado akong hindi ko siya iiwanan. Alam kong kakayanin kong lumaban para sa kanya, alam ko sa sarili ko at tantyado kong sarili kong kakayahan para humarap sa mundo, ang manatiling tapat sa kanya, ang manatiling nagmamahal. Pero siya?” sagot ni Micco na may iniwanang malaking katanungan. “Pero siya ba kaya din iyon para sa akin?”

“Makulit kang bata ka!” sabi ni Glenn. “Kaya nga pag-usapan ninyo.” giit ni Glenn.

“Pag-usapan para madala sa mabulaklak niyang dila? Sa mga retorikang binibigkas niyang galing sa utak. Mga salitang nangungumbinsi kahit wala naman sa puso?” tutol ni Micco.

“Kayang alamin nang puso ang laman nang isang puso.” makahulugang pahayag ni Glenn. “Ang sinasabi nang puso ay tanging ang puso lang ang makakaunawa, kahit gaano kabulag ang isipan.”

Nanatiling pipi si Micco, nakikinig sa anumang sasabihin ni Glenn sa kanya. Nagbubuo nang repleksyon sa sinasabi nang pinsan.

“Mahalaga ka sa akin!” sabi ni Glenn. “Mahal kita Micco” ang nais niyang sabihin na tunay na laman nang puso niya ngunit dahil sa ayaw niyang maguluhan si Micco o kaya ay sa takot na masira ang samahan nilang dalawa ay sa ibang paraan niya ito ipinahayag.

“Alam mo namang simula pagkabata mo lagi na akong nandiyan para sa’yo.” dugtong pa ni Glenn. “Alam mo namang ayaw na ayaw kitang nakikitang ganyan, nandito naman ako para masabihan mo nang lahat.” tila pang-aamo ni Glenn kay Micco.

“Basta pinsan, kahit na anong mangyari ay nandito lang ako.” sabi ni Glenn sabay halik sa mga labi ni Micco.

Hindi alam ni Glenn kung bakit yino ang ginawa niya, ngunit hindi na niya pwede bang bawiin ang ginawa kaya naman sa pinakamabilis na paraan ay pinilit niyang ibahin ang usapan.

“Basta pinsan pag hindi ninyo naayos iyan at pina-iyak ka pa ni Adrian ako ang reresbak para sa’yo.” wika ni Glenn.

“Kuya Glenn talaga.” tanging nasambit ni Micco. Naguguluhan man kung para saan ang halik na iyon ay pinilit niyang baliwalain. Tama ang Kuya Glenn niya na dapat nilang pag-usapan ang lahat, kung ano ang nakita niya at baka mamaya ay mali ang pagkakaintindi niya. Nagkaroon nang pag-asa ang puso ni Micco na maayos ang lahat sa pagitan nila. Nasa kanilang dalawa na lang iyon kung paano aayusin ang lahat.

“Tumigil ka na! Hindi bagay sa iyo ang emo!” wika ni glenn.

“Oo na! Biruin mo isa ka pa lang propeta.” wika naman ni Micco na ganti sa pinsan.

--------------------------------------------------

Hindi nga alam ni Adrian kung saan pupunta at ang masama pa niyon ay mahirap aninagin ang daanan dahil sa mga patak nang ulan. Binalak ni Adrian na una niyang puntahan ang tanging mga lugar sa Maynila na alam niyang alam ni Micco at tatlo lang naman iyon – ang Trinoma Mall, SM Manila at Manila Zoo. Sarado na ang Manila Zoo nang mga oras na iyon kaya naman sa SM Manila siya unang naghanap. Ipinagtanong sa gwardiya at sa kung kani-kanino pa, sa mga sales clerk at sa ibang napapadaan subalit laging iling lang ang sagot sa kanya. Papunta naman siya ngayon nang Trinoma nang maisipan niyang tumawag muna sa bahay at nagbabakasakaling nakauwi na si Micco subalit gaya pa din nang kanina ay wala pa din ito sa bahay.

Agad namang sumagi sa isipan ni Adrian na baka nasa malapit lang ito sa opisina niya at isang lugar na magandang iyakan ay ang Manila Bay. Nagbabaka-sakaling nasa paligid lang si Micco at naglalakad-lakad. Nanatiling sagabal ang mga patak ng ulan at sa pagmamanaeho niya ay may nakita siyang bukod tanging lalaking naglalakad sa gilid nang dagat na basang-basa. Malakas ang pakiramdam niyang si Micco iyon kaya naman agad niyang hinintuan subalit agad itong nawala na ito sa paningin niya. Hindi naging mailap si Micco sa mga mata niya at nakita niya ito sa kabilang bahagi na nang kalsada. Pinaharurot ni Adrian ang kotse at agad na nag-U-turn sa pinakamalapit na U-turn slot.

Nakaramdam nang kakaibang saya si Adrian nang makitang si Micco nga ito. Muling nagliwanag ang mundo niya at inulan siya nang positibong enerhiya. Nakita naman niya si Micco na papunta sa isang abandonadong bahay. Sinundan niya ito at nang makitang nakaupo lang ito sa sulok ay agad siyang bumaba sa kotse para sundan ito at lapitan. Hindi pa man siya nakakalapit nang lubusan ay agad niyang nakitang may lalaking nakatayo sa harap nito at kita niya na binalabalan nito si Micco nang jacket at tinabihan sa pagkakaupo. Nanatili siya sa ganuong ayos na tila ba nagsisilyab ang damdamin niya sa pagkakataong siya dapat ang nasa lugar na iyon na kasama ni Micco. Muli niyang inihakbang ang mga paa papunta sa dalawa nang makitang hinalikan nang lalaki si Micco. Muling napako ang mga paa niya at tila hindi siya makagalaw. Hindi niya namalayang unti-unting pumatak ang luha niya sa isiping malapit nang mawala sa kanya si Micco. Ang sakit na makita itong hinalikan nang iba at ang inggit sa lalaking iyon na kasama ni Micco ngayon.

Tumayo ang dalawa sa pagkakaupo at dito natauhan si Adrian at mabilis na kumilos para lisanin ang lugar na iyon.

“Micco” wika ni Adrian sa sarili “ito ba ang ganti mo sa akin?” tanong pa niya.

“Kahit na anong ganti ang gawin mo basta ba masigurado kong babalik ka sa akin handa akong tanggapin.” usal ulit ni Adrian sa sarili. “Mahal na mahal kita Micco at handa akong mamatay alang-alang sa’yo. Mawawalan nang silbi ang buhay ko kung hindi ka mapapasaakin at kung hindi ikaw ang mamahalin.”

Agad na hininto ni Adrian ang kotse at buong lakas na sumigaw – “Mahal na mahal kita Micco” kasunod ang pagpatak nang mga luha niya at ang pagdukdok sa manibela nang kotse.

Puro busina at mura ang nagpanumbalik sa kanyang katinuan para muling magdrive at ilang minuto din naman ay nakapasok na siya sa loob ng subdivision nila at halos pilit na mga ngiting pasalubong sa mga pamangkin niyang ayaw ipahalata ang kalungkutan. Pinilit niyang ibahin ang usapan at ignorahin ang kahit na anong tanong o detalyeng may kinalaman kay Micco. Ayaw niyang masaktan at maramdaman ang sakit sa isiping mawawala na ito sa kanya.

---------------------------------------------------

“Salamat Kuya Glenn.” pasasalamat ni Micco kay Glenn matapos siyang ihatid nito sa harap nang subdivision nila Adrian. Pinilit niyang sumama ito sa loob subalit tanggi lang ang ginawa nito at dahilan.

“Basta tawagan mo lang ako pag hindi kayo nagkaayos ah.” wika ni Glenn saka umalis.

“Good Evening Sir!” bati kay Micco nang guard. “Sino po ang pupuntahan ninyo sa loob?” dugtong pa nito. Bagamat bago ang guard kaya hindi nito kilala si Micco.

“Kay Mr. Adrian Guillemas po.” sagot ni Micco na may pahabol na ngiti.

“Sandali lang po Sir, itatawag ko po sa kanila.” wika nito. “Ano po ang pangalan ninyo?” tanong pa nito.

“Micco” sagot ni Micco “Micco delas Nieves.”

Ilang sandali ding naghintay si Micco sa sagot ng guard.

“OA ang security. Sa gwapo kong ito, paghihinalaan ako.” wika niya sa sarili na tila hindi na alintana ang katangahan niya sa pagpapaulan.

“Sorry Sir pero huwag daw po kayong papasukin.” sagot nang gwardiya.

“Huh?” naibulalas ni Micco sabay nakaramdam nang lungkot. “Tawagan ninyo ulit, ako ang kakausap.” pamimilit ni Micco. Nakaramdam nang pangamba si Micco na baka tuluyan na siyang iiwanan ni Adrian dahil kay Sarah at ngayon nga ay isang bigo na naman siyang babalik sa San Tadeo. Walang maiuuwing kahit na ano sa mga gamit niya. Agad naman siyang naglakad papalayo sa lugar na iyon at nag-aabang nang masasakyan.

“Tilapiang bilasa ni San Andres, kakatahan ko nga lang papaiyakin na naman ninyo sa ako. Dehydrated na ako.” saad ni Micco.

Walang anu-ano ay bigla na lang nagliwanag ang nilalakaran niya.

Sa kabilang banda naman ay –

“Sino po? Si Micco?” naibulalas nang matanda. “Sige papasukin ninyo.”

Nakaramdam naman nang saya si Adrian nang marinig na nasa may entrance na nang subdivision si Micco. Umaliwalas ang mukha niya at tila napakalaking tinik ang nabunot sa kanya. “Huwag kamong papasukin” biglang nasabi ni Adrian sabay tayo.

“Bakit po?” nagtatakang tanong nang mayordoma.

“Basta!” madiing sagot ni Micco.

“Opo Sir.” nagtatakang pagsunod nang mayordoma.

“Huwag daw pong papasukin sabi ni Sir Adrian.” wika nito sa guard na kausap.

“Manang ipasok ninyo sa kwarto ko lahat nang gamit ni Micco.” nakangiting utos nito sa mayordoma.

Agad na lumabas si Adrian at sumakay ng kotse, pinabuksan ang gate at nagmamadaling pinuntahan ang entrance nang subdivision.

“Lagot kang loko ka!” wika ni Adrian sa sarili.

“Nasaan na si Micco delas Nieves?” tanong ni Adrian sa guard.

“Iyong gwapong mukhang tanga?” sabi nang guard na tila naninigurado.

“Gwapo pero hindi iyon tanga.” madiing wika ni Adrian sabay titig nang matiim sa guard na tila nakaramdam nang asar. “Ako lang ang may karapatang tumawag nang tanga sa Micco ko.” – sulsol nang isipan niya.

“Sorry po Sir.” paumanhin ng guard. “Kakaalis lang po. Duon po pumunta.” sagot nito sabay turo sa gawing kaliwa.

“Ganuon ba.” tila walang pag-aalalang nilabas niya ito. Hindi pa man nakakalayo ay nakita na niya ang isang mukha ngang tangang si Micco na naglalakad. Agad niyang tinapatan nang ilaw nang kanyang kotse at binusinahan nang malakas.

“Anak nang tipaklong na buntis.” wika ni Micco na kita ang pagkagulat.

“Sakay ka na Micco ko!” nakangiting wika ni Adrian saka bumaba sa kotse.

“Ayoko nga!” sagot ni Micco na nakaramdam nang walang pagsidlan na kaligayahan. Kaligayahan sa muli nilang pagkikita ni Adrian.

“Pakipot pa” wika ni Adrian sabay na binuhat si Micco papasok sa kotse.

Kakaibang ligaya na sapat na para alisin ang kung anumang sakit na mayroon sila kani-kanina lang.

Mabagal na pagpapatakbo ang ginawa ni Adrian, mas mabilis pa nga ang naglalakad, sinadya niya ito para maayos ang lahat sa pagitan nila. Habang nasa daan ay pinag-usapan na nila ang lahat at ang mga bagay-bagay. Wala silang inilihim, walang itinago. Naniniwala si Adrian sa sinabi ni Micco subalit may mas malalim siyang naramdaman at sigurado niyang may lihim na pagtingin si Glenn sa Micco niya. Madaling naayos ang gusot sa pagitan nila, tila ba walang nangyari at heto’t bumabalik na naman sila sa dati.

“Sorry talaga Daddy Adrian ko.” sabi ni Micco. “Sana pinagpaliwanag muna kita.,”

“Wala iyon baby Micco ko.” sagot ni Adrian na may simpatikong ngiti. “Basta tandaan mo lang na mahal na mahal kita.” wika nito.

“Echos mo.” tanging sambit ni Micco na sa totoo lang ay nakaramdam nang kilig.

“Dahil di’yan sa kwarto ko na ikaw matutulog.” wika ni Adrian.

“Huh?” gulat na wika ni Micco.

“Walang nang angal pa. Saka mag-asawa na naman tayo kaya dapat magkasama tayo sa iisang kwarto.” wika ni Adrian.

“Ikaw talaga.” sambit ni Micco na hindi alam kung paano itatago ang kaligayahang mayroon siya ngayon.

Pagkarating sa bahay ay bakas sa mukha ni Adrian ang kakaibang ligaya na wala kaninang wala pa si Micco. Ang ligayang si Micco lang ang may kakayahang magbigay sa kanya. Maging ang mga bata ay natuwa sa pagdating na uli ni Micco at agad itnog niyakap kahit basang-basa pa din sa ulan. Agad namang nagbihis si Micco at tulad nga na ng utos sa kanya nang daddy Adrian niya, magkasama na sila sa iisang kwarto.

Tunay nga, ang pag-ibig ay hindi mo lang makikita sa opposite sex, dahil ito ay isang uri nang damdamin at pakiramdam na maaring ibigay o maramdaman kahit kanino. Isang abstraktong salita na sapat na naglalarawan sa napakadaming mga bagay at reaksyong tila ba kakaiba sa normal at nakasanayan.