Forbidden Kiss - C17

Forbidden Kiss

Chapter 17

Ang Pag-amin at Pagkakahuli

Isang linggo na din ang nakalilipas buhat nang makabalik si Micco sa bahay nila Adrian. Tulad nang pangako sa mga magulang niya ay umuwi ito ng San Tadeo nang Lunes at nanatili duon hanggang Miyerkules. Gaya nang nakagawian, dadaanan ni Adrian si Micco sa bahay nila pagkagaling nang opisina at saka lamang ito uuwi ng Maynila makalipas ang dalawa o tatlong oras. Sa pakiramdam kasi ni Adrian ay kulang na kulang ang araw niya pagwalang Micco siyang nakikita at nakakausap. Pag hindi niya nakikita ang mga ngiti nito o kaya ay naririnig ang maganda at malambing na tinig nang minamahal na si Micco.

“Kamusta na kayo ni Sir Adrian?” tanong ng mayordoma kay Micco isang Sabado nang pumasok ito sa kusina para ikuha nang pagkain ang mga bata at si Adrian na piniling manatili sa bahay at makasama ang mga pamangkin at higit pa ay si Micco.

“Manang talaga!” sagot ni Micco na hindi maipaliwanag ang naging biglaang reaksyon niya. “Gumagawa nang tsismis.” Pahabol pa nito.

“Huli ka! Ikaw na bata ka, magkakaila pa.” sagot naman nang mayordoma kay Micco.

“Anong huli ka?” tanong ni Micco.

“Alam mo hijo, panahon na para malaman mo ang katotohanan.” simula nito. “Nuong araw na naging kayo ni Sir Adrian ay agad niyang sinabi iyon sa amin. Alam mo na, lahat kaming nandito sa bahay ay alam na may namamagitan sa inyo.” nakangiting wika pa nito.

“Weh! Di nga?” tila may pagtataka kay Micco ngunit sa totoo lang ay masaya siya at natutuwa siya kay Adrian dahil sa ginawa nito.

“Kita mo nang bata ka!” sabi pa nang matanda. “Nangingiti ka. Natutuwa ka sa ginawa ni Adrian no.” tanong nito kay Micco na may himig pa nang panunudyo. “Alam ko sasabihan na din niya ang mga bata tungkol sa inyo.” dagdag pa nito.

“Aysus! Para iyon lang.” palusot ni Micco na agad namang namula ang mga pisngi.

“Magdadahilan ka pa! Kita naman sa mukha mo ang pruweba.” tudyo nang matanda na animo ay kinikilig din sa reaksyon ni Micco.

“Hindi kaya!” sagot ni Micco sabay hawak sa pisngi niya.

“Basta hijo, hindi ako tutol sa inyo. Kita ko kung paano nagbago si Adrian mula nang araw na iyon. Madami siyang naging girlfriends at ikaw lang ang bukod tanging nakapagbigay sa kanya nang ganyang ligaya. Pagkagising sa umaga laging nakangiti at siya na mismo ang nagluluto nang kakainin natin, nang kakainin mo. Makikita mo na ang sigla sa mga mata niya, at naniniwala akong dahil din sa’yo kung bakit nakukuha na niyang ngumiti sa bawat araw at sa bawat sandali kahit na nga ba mapag-usapan ang mga kapatid niya.” sabi pa nang matanda.

Nakangiti lang si Micco sa sinasabing iyon nang matanda. May kung anung mumunting mga langgam ang ngayon nagkakagulo sa kanyang puso na naging sanhi para sa kakaibang pakiramdam at kasiyahan na iyon. Tila nakikiliti siya na hindi niya mawari kung ano ba talaga iyon. Ang alam lang niya ay tumatalon ang puso niya at masasabi niyang mahal talaga siya ni Adrian dahil nagawa niyang ipagtapat sa lahat ang pagmamahalan nila at kaya siya nitong ipaglaban sa lahat o sa kung anumang banta sa kanila.

“Basta Micco, lagi ninyong aalalayan ang isa’t-isa.” paalala pa nang matanda.

“Opo!” sagot ni Micco at saka bumalik sa mga pamangkin ni Adrian na dala-dala ang meryenda ng mga ito.

“Ayan na si Tito Micco ninyo.” awat ni Adrian sa mga pamangking nagkakagulo.

“Ikaw ah!” agad na bati ni Micco kay Adrian pagkabalik sa mga bata at kay Adrian.

“Anong ako?” may pagtataka sa mukha nang binata.

“Bakit hindi mo sinabing alam na pala nila manang?” tanong ni Micco kay Adrian matapos ibaba ang pagkaing dala.

“Wala!” sagot ni Adrian na may kasamang ngiti at tila nagpapacute pa kay Micco.

“Anong wala!” sagot ni Micco na may matamis na mga ngiti.

“Mga bata!” agad na tumayo si Adrian.

“Bakit Tito Adrian?” halos sabay-sabay na winika nang mga bata.

“Hoy! Sagutin mo nga ako.” sabi ni Micco kay Adrian sabay hatak dito paupo.

Imbes na padala sa ginawa ni Micco ay tila lumaban pa si Adrian at nanatiling nakatayo.

“Paano kung malaman ninyong mahal ni Tito Adrian si Tito Micco?” tanong ni Adrian sa mga bata.

Bigla namang nakaramdam nang kabang may kahalong ligaya at saya ang kalooban ni Micco. – “Ano ba yang sinasabi mo.” wika ni Micco sabay awat pa din kay Adrian. Naging mabilis ang mga kilos niya para pigilin si Adrian sa nararamdaman niyang binabalak nito. Isang automatikong reaksyon na tila ba may isang lihim na ipagtatapat, isang reaksyong mula sa isang bagay na gustong-gusto niyang mangyari ngunit dala nang pagkabigla ay itinatangging bigla ngunit sa kalooban niya ay pabor siya at sang-ayon dito. Pakipot si Micco, kumbaga nagmumurang kamatis.

“Magtigil ka nga Micco, para kang tanga!” madiing wika ni Adrian na tila ba sinasaway ang tila inihiang pusang si Micco.

“Mahal mo naman talaga si Tito Micco di ba?” sagot ni Margareth.

“Oo nga, saka di ba sinabi ni Papa Jesus na dapat love natin ang isa’t-isa.” sang-ayon naman ni Charles.

“Love din naman namin si Tito Micco.” wika naman ni Eugene.

Napangiti na lang si Adrian sa sagot na ito nang mga bata. Sa katotohanan lang ay balak na niyang ipagtapat ang lahat sa mga pamangkin niya. Alam naman niyang mauunawaan siya nang mga bata, mauunawaan sila nang mga bata at sa kung anumang namamagitan sa kanila ni Micco. Alam niyang matatalino ang mga pamangkin at magagawa nang mga itong maintindihan sila.

Samantalang si Micco ay patuloy pa ding nilalamon nang kaba ang buong kalooban niya. Natutuwa siya at sa tingin niya ay malalim na ang pagmamahal sa kanya ni Adrian, may mga nag-uunahang mga daga sa kanyang dibdib, daga nag kasiyahan at daga nang pangambang baka dahil dito ay biglang magbago ang tingin sa kanila, sa kanya nang mga bata.

“Oo nga, saka love ka din ni Tito Micco.” sabi pa ni James.

“Like his love for us!” sabi pa ni Nicole.

“I mean, hindi ganuong klase nang love.” sagot ni Adrian sa mga bata.

“Eh anong love?” tanong ni Melissa na tila naguluhan.

“Iyong love na gusto mo siyang makasama habang-buhay. Iyong love na hindi kayang i-explain nang mga salita. Iyong love na handa kang ibigay ang buong buhay mo para sa kanya. Iyong love na sa bawat umaga ay siya ang gusto mong unang makita. Iyong love na nagbibigay sa’yo nang inspirasyon, ligaya at kakaibang saya. Iyong love na gusto mong mabuhay dahil sa kanya. Iyong love na pagnawala siya sa’yo ikakamatay mo.” tila pagpapaliwanag ni Adrian sa mga bata.

“Ah” tila naliwanagang reaksyon ni Melissa.

“Gets mo na?” tanong naman ni Adrian.

“Opo!” sagot ni Melissa. “Pero hindi ba Tito Adrian sa lalaki at babae lang iyon pwede?” nagtatakang tanong ni Melissa.

“Oo nga Tito, sabi ni teacher kaya daw may man at woman para sila sa love na ganuon.” sabat pa ni James.

“Alam ninyo mga bata” simula ni Adrian “ito” sabay turo sa puso niya “ay kailanman hindi papasa-ilalim sa dikta nito” sabay turo sa ulo niya pagkasabi nang nito.

“Ano iyon?” naguguluhang tanong ni Melissa.

“Ang nagmamahal ay ang puso, hindi ang utak o ang isipan. Ang isipan natin ay may mga standards nang sinusunod. Wala nang laya para sa kung paano tayo gagalaw o kung paano tayo mag-iisip. Dahil nga sa standards na ‘to na ginawa nang lipunan ay nakukulong na tayo, na-iisolate na tayo sa isang mundong pinapagalaw na ng mga maling paniniwala. Ang puso naman ay buong layang nakakakilos at nakakapili sa kung paano gagalaw o sa kung sino ang mamahalin niya. Ang puso ay walang basehang sinusunod, walang batas na niyayakap. Malayang magmamahal at makakaramdam nang ligaya sa kahit na sino. Malayang titibok sa isang tao, lalaki man o babae. Sa akin, kay Tito Micco ninyo tumibok ang puso ko at ayokong magpadala sa lipunan o sa utak ko para pigilin ang ligayang sa kanya ko lang makukuha.” paliwanag ni Adrian sa mga bata.

“50% Tito hindi ko nagets.” sabi ni Melissa.

“Maiintindihan mo din iyan paglumaki ka na.” sagot no Adrian sabay hawak sa ulo ni Melissa.

“Pero Tito, nakikita ko po na malaki talaga ang nagawa ni Tito Micco sa inyo, kaya ayos lang po iyon sa akin.” nakangiting wika ni Melissa. “Saka mas gusto ko na si Tito Micco kahit kanino di’yan saka alam kong masaya ka kay Tito Micco at masaya na ako pag masaya ang Tito Adrian ko.” sabi ni Melissa.

“Oo nga. Oo nga!” sang-ayon nang mga bata kay Melissa.

“Basta masaya si Tito Adrian, duon kami.” sagot ni James na ginaya ni Nicole.

“Salamat.” tanging nasabi ni Adrian sabay yakap sa mga bata.

Tila napakalaking tinik ang nabunot kay Adrian. Hindi niya pinagsisihan ang ginawang pagsasabi sa mga pamangkin. Masaya siya para sa kanila ni Micco dahil hindi na nila kailangan pang maging maingat sa mga kilos dahil wala na silang aalalahaning mga taong hindi nakakaintindi sa kanila.

“I love you Micco!” sigaw ni Adrian kay Micco.

Ang sigaw ni Adrian na iyon ang nagpanumbalik kay Micco sa mundo. Tila lumulutang siya sa kasiyahan sa ginawang iyon ni Adrian. Nawala ang pangambang baka mabago ang tingin sa kanila nang mga bata. Higit pa ay nawala ang pangamba niyang iiwan din naman siya ni Adrian sa bandang huli. Nawala na ang pag-aalala niyang baka paiiyakin lang siya nito. Naalala niya ang sinabi nang Kuya Glenn niya – tanging ang puso lamang ang makakaintindi sa sinasabi nang puso. Oo retorikal ang sinabi ni Adrian, subalit ramdam naman niyang ang puso nang binata ang nagsasalita at nararamdaman nang puso niya.

“I love you daw!” sabi ni Matthew kay Micco sabay yakap sa kanyang kuya-kuyahan.

“Ui Tito Micco! Anong sagot mo!” wika ni Melissa na lumapit din kay Micco at yumakap.

Ngiti lang ang sinagot ni Micco sa kanila.

“Nahihiya si Tito Micco!” paulit-ulit na buyo at tukso ng mga bata.

“Promise Tito Adrian that you will not tell anyone about this.” paalala ni Adrian sa mga bata.

“Only if Tito Micco will answer your I love you.” wika ni Melissa.

“I agree!” segunda ni Nicole.

“Paano ba iyan Micco.” wika ni Adrian kay Micco sabay lapit dito at akbay.

“Ayiee!” tukso pa nang mga bata.

“Sige na nga!” sagot ni Micco na sa unang pagkakataon ay makakapagsalita na. “I love you too!” sagot ni Micco na bagamat nahihiya ay masayang-masaya naman dahil sa bagong sitwasyon nila sa bahay.

“Ulitin mo, mahina kasi!” sabi ni Adrian.

“Malakas na kaya iyon.” sagot ni Micco.

“Mahina kaya!” giit ni Adrian. “Di ba mga bata? Marinig ba ninyo?” tanong naman niya sa mga bata kasunod ang isang lihim na kindat.

“Opo, hindi namin narinig.” sagot nilang sabay-sabay.

“I love you Micco ko!” sabi ulit ni Adrian.

“I love you too Adrian ko.” sagot ni Micco na nahihiya ngunit masaya at maligaya.

----------------------------------------------------

“Lunes na naman.” malungkot na wika ni Adrian.

“Asus, ang Adrian ko mag-iinarte pa.” sagot ni Micco sa pahayag ni Adrian.

“Kasi naman hindi na naman kita makikita pag-uwi ko. Wala na naman akong yayakapin mamayang gabi.” tila reklamo ni Adrian kay Micco.

“Sa bahay ka na lang kasi matulog.” suhestiyon ni Micco.

“Gusto ko nga iyon, kaso - ” bitin na wika ni Adrian.

“Ang mga bata, baka hanapin ang Tito Adrian nila.” sabay nilang wika kasunod ang mga tawa.

“Ayun naman pala.” tila pagresolba ni Micco sa problema nila. “Kaya magtiis ka muna, dalawang gabi lang naman.” nakangiting wika pa nito.

“May magagawa pa ba ako.” sabi ni Adrian kasunod ang isang malalim na buntong-hininga.

Maagang pumasok si Adrian para sa trabaho samantalang mag-isang bimiyahe si Micco pabalik nang San Tadeo pagkaalis nang mga bata. Pilitin man ni Adrian na siya ang maghatid kay Micco ay puro tanggi lang ang ginagawa ni Micco at pagbabanta na magagalit pa ito kay Adrian. Malapit nang umabot nang isang buwan ang relasyon nang dalawa, mga sampung araw na lang din siguro ang nalalabi at isang buwan na silang nagsimula para sa sinasabing Forbidden Kiss.

Maagang nakarating nang San Tadeo si Micco, gaya nang inaasahan ay wala siyang naabutang tao sa bahay. Tanging ang mga pagkain lang na nakahandan ang nakita niya. Alam niyang para iyon sa kanya. Agad naman niyang nilantakan ang lahat nang iyon, tinikman at nang manawa at mabusog ay tinigilan at natulog.

“ADRIAN ko, sori po qng neun lng kita natxt na nsa bahay na q. umandar po ksi katkwan ko kya inupakn ko muna ung nkhandang pagkain.” text niya kay Adrian.

“Ayus lng iyon Micco ko. Mas mahlaga skin na nakauwi k ng lgtas.” reply ni Adrian.

“I LOVE YOU and I MISS YOU SO MUCH” pahabol pa ni Adrian.

“I love you too! I miss you miss you miss you miss you. Labyu labyu labyu.” reply ni Micco.

“Tulog na po mna q.” paalam ni Micco.

“Sige Micco ko. Pahinga ka mna ng maiigi. Nga pala, uuwi ako sa San Carlos mamaya, hindi na muna kta mapupunthan diyan.” tila paalala ni Adrian.

“Bkt nmn?” tanong ni Micco.

“Secret!” reply ni Adrian.

“Secret ka pang nlalmn. Bakit nga?” pamimilit ni Adrian.

“Kakauspn daw aq ni papa.” pagdadahilang ni Adrian.

“Ganuon! Ayus lng po.” sabi ni Micco.

“Ma2log kna. Wag nang mgreply.” sabi ni Adrian.

“Opo. Labyu ulit.” makulit na reply ni Micco.

“Kulit talga nang asawa ko.” sagot ni Adrian.

“Mana sa’yo. Sige na 2log npo ako.” reply ni Micco.

“Sweetdreams.” reply ni Adrian.

“Sweet lang ang dreams ko pag nanduon ka.” reply na makulit ni Micco.

“Asus! May ganun? Wag nang reply.” sabi ni Adrian.

“Sabi mo.” wika ni Micco sa sarili at saka tuluyang nakatulog. Tanghali nang magising si Micco, pagkatext kay Adrian ay agad na itong nagluto nang kakainin naman nila. Naghanda nang pagkain at saka lumabas nang bahay. Nagbisikleta sa gitna nang bukid. Bagamat kahit tanghali na ay tila nagtatago ang araw. Makulimlim ang panahon at nagbabadya nang pag-ulan. Nakipaghutahan sa mga pinsan niyang nakikita at nakakasalubong. Inabot siya nang hapon sa pamimisikleta at pakikipaghuntahan. Pagkatapos mamisikleta ay muling bumalik sa bahay at naghanda naman para sa hapunan. Gaya nang normal na buhay, sa gabi na dumarating ang kanyang mga magulang. Bukod kasi sa pagiging pulitiko magsasaka nang kanyang ama ay may maliit din itong negosyo na nasa may kapitolyo na malapit naman sa pinapasukang eskwelahan nang kanyang ina na pagmamay-ari nang pamilya nila. Sabay na ang mga ito kung pumasok at kung makauwi.

Sa gabing iyon ay nagluto siya nang Calderetang baka at chopseuy. Nagluto din nang sabaw para may mahihigop ang mga magulang pagka-uwi.

“Mano pa nay!” sabi ni Micco sabay abot sa kamay nang kanyang nanay.

“Mano po tay!” sabi naman niya ulti sabay abot sa kamay nang kanyang tatay.

“Kamusta ka na?” agad na tanong sa kanya nang nanay niya.

“Ayos naman po.” sagot ni Micco.

“Mainam naman.” komento nang kanyang nanay.

“Mamaya na po tayo magkwnetuhan. Nakahain na po.” wika ni Micco.

“Sige.” aya naman nang kanyang ina.

Habang kumakain ay saka sila nagkwnetuhan. Masaya silang nag-uusap. Pagkakain ay agad na dumiretso sa sala ang dalawang matanda samantalang naiwan si Micco para mag-urong, o maghugas nang pinagkainan.

Matapos makahugas ay agad na siyang lumabas nang kusina at tumuloy sa sala. Laking gulat niya nang makita ang nanay niyang hawak ang cellphone niya at matalas ang titig sa kanya. Biglang nanlamig ang buong katawan ni Micco at hindi alam kung ano ang unang papasok sa isipan niya.

“Anong ibig sabihin nito?” madiing tanong sa kanya nang kanyang ama na ramdam niya ang galit mula dito.

“Aaanoo poo kkasii.” Putol-putol at hindi maituwid na wika ni Micco. Ang tibok nang kanyang puso ay naging sa pinakamabilis na, ang takot na nararamdman niya ay tila nilalamon na ang buong pagkatao niya. Lahat nang alam niyang pagdadahilan ay tila natunaw sa kawalan. Natatakot na siya, nanginginig, nanlalamig, hindi alam kung paano haharapin ang bagong problemang kinasangkutan. Nais niyang mawalan nang malay subalit ayaw makisama nang kanyang katawan.

“Sumagot ka!” buong lakas at buong galit na wika nang kanyang nanay.

“Kasi naman Micco, hindi ka marunong magbura nang text.” sisi niya sa sarili subalit nanantiling tikom ang kanyang bibig at hindi alam kung paano sisismulan ang paliwanag.

---------------------------------------------------

“Micco ko, papunta na po ako sa San Carlos.” text ni Adrian kay Micco habang binabagtas ang daan papuntang San Carlos.

Nagtataka man dahil sa walang reply galing dito ay inisip na lang niyang baka may ginagawa o kaya ay baka wala nang load. Hindi naman niya magawang tawagan dahil nagmamaneho na siya at alam niyang magagalit ito sa kanya pag ginawa niya iyon.

“Ma, Pa!” bati niya sa mga magulang.

“Wala ka man lang na pasabi?” wika nang Donya na kita ang pagkagulat.

“Balak ko po talagang surpresahin kayo.” sagot ni Adrian.

“Halika na at sabayan mo na kaming kumain.” anyaya naman nang Don.

“Salamat po.” sagot ni Adrian.

Nagkaroon nang maikling kwentuhan habang nag-uusap silang mag-iina. Ngunit habang kumakain ay patuloy pa ding pinag-iisipan ni Adrian kung itutuloy ba ang balak niya o hindi nba muna. Sa tingin niya ay tama na ang oras subalit maaga pa para sa ganuong bagay. Matagal na niyang pinlano ito subalit ngayon lang siya naka-ipon nang sapat na lakas nang loob para gawin itong bagay na ito.

Matapos kumain ay agad niyang tinungo ang kwarto nang mga magulang dahil duon ang mga ito agad na pumunta. Nag-ipon nang lakas nang loob at buong tapang na haharapin ang isang desiyong maaring baguhin ang lahat.

“Ma, Pa” simula ni Adrian “I have something to tell you.”

“Ano iyon hijo.” tanong nang Don kay Adrian.

Isang malalim na buntong-hininga muna ang pinawalan niya at saka muling nagsalita. – “I love really love someone and I am willing to take him with me for the rest of my life.” wika ni Adrian.

“Does this mean you are asking for our blessings?” tanong naman nang Donya.

“Not necessarily.” sagot ni Adrian.

“Anything just to make you happy.” sagot naman nang Don.

“Who is she?” tanong pa nang Donya.

“Micco!” walang pagdadalawang-isip niyang sinagot.

Bakas ang pagkagulat sa mukha nang mga magulang at ang hindi maipintang reaksyon mula sa mga ito. Walang anu-ano ay isang suntok ang dumampi sa kanyang mukha na binigay nang kanyang ama.

---------------------------------------------------

Paano haharapin nang dalawang nagmamahalan kung ang mga magulang na nila ang tututol sa relasyon nila. Hanggang saan sila kayang dalin nang pag-ibig nila para sa isa-t’isa? Ito na ba ang kabanatang dapat nilang itigil ang Forbidden Kiss na nasimulan na nila? Hanggang saan ba ang kayang lundagin ng relasyong mayroon sila. Ito na ba ang wakas o ang simula para sa mas matibay na Adrian at Micco?