Forbidden Kiss - C12

12 of 20

--------------------------------------

Forbidden Kiss

Chapter 12

Sorry Micco

Isang linggo at mahigit na din mula nang maghiwalay sina Micco at Adrian. Isang linggo at mahigit na ding pilit kinakalimutan ni Micco si Adrian at ang pag-ibig niya dito at isang linggo at mahigit na din mula ng simulan niyang unti-unting tanggapin na walang mangyayari sa pagmamahal niya kay Adrian o kung anumang damdamin ang nabuo sa puso niya sa loob ng maikling panahon.

“Liz” simula ni Micco nang usapan “tulungan mo naman ako.”

“Paano?” seryosong sagot ni Liz.

“Wala!” sagot ni Micco “kalimutan mo na lang iyon.” saad pa ni Micco kasunod ang isang matipid na ngiti.

Naguguluhan man ay sinuklian ni Liz si Micco nang ngiti din.

“Micco” sabi ng superyora “may bisita ka.”

“Ako?” tila hindi makapaniwala si Micco na magkakaroon siya ng bisita, higit pa ay nakaramdam siya ng kaba dahil baka ang mga magulang niya iyon at sinabi ni Adrian sa mga ito ang nangyari sa kanya at ang mga pagsisinungaling niya.

“Tito Micco” sabay-sabay na bati sa kanya ng mga bata. Ang mga batang napamahal na sa kanya, ang mga batang pamangkin nang lalaking magaspang ang ugali na nagpatibok sa puso niya.

“Anong ginagawa ninyo dito?” gulat na tanong ni Micco at tila nakaramdam ng ligaya sa pag-asang anduon din si Adrian.

“Tito Micco bumalik ka na sa bahay.” sabi ni Melissa.

“Oo nga Tito Micco, malungkot na sa bahay nung nawala ka.” sabi naman ni Nicole.

“Please Tito Micco, bumalik ka na sa bahay.” pamimilit ni Margareth.

“Ang Tito Adrian ninyo?” tila tanong ni Micco sa mga bata.

“Nag-out-of-town po” sagot ni James “kaaalis lang po kanina at sa isang linggo pa ang uwi kaya po sige na sumama ka na sa bahay.”

Nakaramdam ng lungkot ang puso ni Micco dahil bigo siya sa pag-asang magkikita sila ni Adrian at ito na mismo ang susundo sa kanya.

“Hindi talaga pwede.” sagot ni Micco.

“Aya” sabay-sabay na reaksyon ng mga bata.

“Pero dadalawin ko kayo paminsan-minsan pag wala ang Tito Adrian ninyo.” tila pampalubag-loob na suhestiyon ni Micco.

“Pero Tito Micco.” sabi ni Melissa.

“Wala nang pero-pero, baka magalit ang Tito Adrian ninyo sa inyo pagnakita niya ako sa bahay.” sabi ni Micco “Gusto ba ninyong mapagalitan ng Tito Adrian ninyo?”

“Ayaw po.” malungkot na sagot ng mga bata.

“Ayun naman pala eh!” nakangiting wika ni Micco “dadalaw na lang ako pagwala ang Tito Adrian ninyo sa bahay.”

“Pero Tito Micco, pwede po bang dito na kami matulog?” tanong naman ni Nicole.

“Naku, kinakabahan ako.” may pagtutol sa sagot ni Micco.

“Sige na Tito Micco.” pangungulit ni Matthew.

“Sige na naman Micco.” biglang sabat ng mayordoma nila Adrian mula sa likuran.

“Kasama pala kayo manang!” gulat na wika ni Micco.

“Mga bata kasi, naging malulungkutin nang mawala ka sa bahay” kwento ng mayordoma “kaya ngayong wala ang Tito Adrian nila nagpapasama na pumunta dito.”

“Naku” sabi ni Micco “tanong po ninyo kay Sis. Meding.” sagot ni Micco.

“Naku Micco, bago pa man sila makapunta dito ay nagpaalam na sila na dito sila matutulog.” agad na sagot ng mayordoma.

“Planado na pala ang lahat” nakangiting wika ni Micco “sige na, mainam ito ng makilala ninyo ang mga bata dito sa Fortitude.”

“Yehey!” sabay na reaksyon mula sa mga bata.

Sama-sama nilang pinagsaluhan ang mga pagkaing dala ng mga pamangkin ni Adrian. Matapos kumain ay nagturo sina Micco at Liz sa mga bata at saka nakipaglaro sa mga ito. Bakas na bakas sa mga bata sa ampunan ang kasiyahan maging sa mga pamangkin ni Adrian na tuwang-tuwa sa mga bagong kaibigan. Higit na masaya sa kanila ay si Matthew – si Matthew na dating galing ng Fortitude at inampon ni Adrian nang makita nitong bibo ngunit tila may lungkot sa mga mata nito.

“I’m Melissa” pakilala ni Melissa sa isang bata na nakaupo lang sa isang tabi at ngingiti-ngiti.

“I’m Cherry” sagot naman nito na tila nahihiya.

“Bakit ka nahihiya?” tanong naman ni Melissa.

Nanatiling tahimik lang si Cherry. Walang imik na tila ba may dinadala. Napaluha na lang ito nang bigla.

“Bakit ka umiiyak?” nag-aalalang tanong ni Melissa.

“Namimiss ko kasi nanay at tatay ko.” saad ni Cherry.

“Bakit, ano ba ang nagyari sa kanila?” tanong ni Melissa.

“Naaksidente kasi sila, namatay, iniwan nila ako.” sagot naman ni Cherry. “Dati ang saya-saya namin, si nanay ipinaghahanda ako sa umaga, si tatay naman lagi akong kinakarga.” kwento ni Cherry.

“Mahal na mahal nila ako, lagi nilang pinaparamdam sa akin iyon. Pero ngayon” tila biting pagpapatuloy ni Cherry sa kwento niya kasunod ang mga hikbi “pero ngayon, wala na sila, hanggang alaala na lang ako. Wala nang magmamahal sa akin ng tulad ng sa kanila.”

Niyakap na lang ni Melissa si Cherry at tila inaamo-amo. Naalala din niya ang mga magulang bago maganap ang karumal-dumal na aksidenteng iyon. Mahal na mahal din siya ng mga ito, inaalagaan at laging inaasikaso. Naisip niyang pareho sila ni Cherry, iyon nga lang, siya ay may Tito Adrian na kumalinga sa kanya samantalang si Cherry ay sa ampunan na hindi naman niya kaanu-ano. Maswerte siya dahil alam niyang may lolo at lola pa siyang nag-aalaga sa kanya, may Tito Adrian na naging tatay na niya, pero si Cherry, naghihintay sa walang kasiguraduhan. Naalala niya si Matthew na nasa parehong sitwasyon ni Cherry, naghihintay sa wala bago sila dumating. Agad na nakaramdam nang pagsisisi si Melissa sa naging trato niya dito, sa pagmamaldita, pagsusungit at pagsusuplada niya kay Matthew. Ngayon ay mas natuto siyang pahalagahan na maswerte siya kaysa sa iba na nawalan ng mga magulang. Natutunan niyang ipagpasalamat dahil may kamag-anak pa siyang minamahal siya.

“Cherry” bati ni Matthew pagkalapit niya sa dalawa.

“Matthew” nakangiting bati naman ni Cherry “akala ko hindi mo na ako naaalala.”

“Pwede ba naman iyon, ikaw kaya ang bestfriend ko.” sagot ni Matthew.

“I’m sorry Matthew.” sabi ni Melissa sabay yakap sa ampon nilang si Matthew.

“Bakit Ate Melissa?” nagtatakang tanong ni Matthew.

“I’m sorry, kasi hindi naging maganda ang trato ko sa iyo.” sagot ni Melissa.

“Wala iyon Ate Melissa.” sabi ni Matthew.

“Basta sorry.” giit ni Melissa.

“Si Ate Melissa naman, pinapaiyak ako.” sagot ni Matthew.

Kumalas sa pagkakayakap si Melissa at pinahiran ang mga luhang tutulo mula sa mga mata ni Matthew.

“Nga pala Ate Melissa, nagkakilala na pala kayo ni Cherry.” pag-iiba ni Matthew sa usapan.

“Salamat kay Cherry at nakita ko ang pagkakamali ko sa iyo.” sabi ni Melissa.

“Si Ate Melissa naman” saad ni Matthew “Si Cherry po ang bestfriend ko dito. Ang nanay po niya ang dating nag-aalaga sa amin. Lagi ko po din siyang kalaro.” sabi ni Matthew.

“Ganuon ba.” wika ni Melissa. “Sige maglaro na kayo.” sabi ni Melissa sabay alis at lapit sa iba pang mga bata,

Nilapitan naman ni Micco sina Matthew at Cherry.

“Matthew, kamusta ka naman, ang trato nila sa’yo?” tanong ni Micco.

“Mabait po sila sa akin, parang kadugo nga po ang turing nila sa akin.” sagot ni Matthew.

“Buti naman” sagot ni Micco. “Pasensiya ka na, kasi hindi ko natupad ang pangako ko sa’yo na aampunin kita.” sabi ni Micco.

“Kuya Micco talaga, wala iyon.” sagot ni Matthew.

Isang ngiti lang ang sinukli ni Micco dito. Sa katotohanan ay gusto nilang ampunin si Matthew, iyon nga lang ay mas gusto talaga ni Micco sa siya ang gagastos para kay Matthew at hindi na ipapaintindi pa sa mga magulang kung kayat hindi natuloy ang pag-aampon nila dito.

“Nakilala ko na din si Cherry” nakangiting wika ni Micco “iyong madalas mong ikwento sa akin dati.”

“Kuya Micco” sabi ni Matthew na agad na namula ang mga pisngi.

“Huwag kang mag-alala, wala akong kinukwento kay Cherry.” wika ni Micco.

“Di ba Cherry?” sabay lingon kay Cherry na agad namang namula.

“Nandiyan pala kayo” bati naman ni Liz buhat sa likuran.

“Ayiee” sabay na tukso nang dalawang bata nang makalapit na si Liz.

“Ayiee kayo diyan.” sabi ni Liz na agad na namula ang pisngi.

“Di ba ate Liz sabi mo crush mo si Kuya Micco.” sabi ni Matthew.

“Hindi, wala akong sinabing ganuon.” tutol at depensa ni Liz sa sarili.

“Sabi mo pa nga namimiss mo na si Kuya Micco.” sabi naman ni Cherry.

“Kayo talagang mga bata kayo.” sabi ni Liz.

“Naku Micco, huwag kang maniwala sa mga iyan.” sabi ni Liz.

Bumakas naman ang ngiti sa mukha ni Micco sa nalaman niyang ito. “Aba Liz, pinagpapantasyahan mo pa pala ako.” saad nang utak ni Micco.

“Naku Micco, wag kang maniwala sa mga ito.” sabi ni Liz.

“Mga pilyo lang talaga iyan.” sabi ni Micco kasunod ang isang makahulugan at mapang-akit na ngiti.

---------------------------------------------------

Isang linggo na ang nakalilipas buhat ng magkahiwalay sina Micco at Adrian. Isang linggo na ding pilit kinakalimutan ni Adrian si Micco at

“Pare” sabi ni Alex kay Adrian “bakit ba halos isang linggo ka nang badtrip?”

“Badtrip? Sino? Ako?” tila paglilinaw ni Adrian sa kaibigan.

“Oo” sagot ni Alex “bakit may iba pa ba akong kausap?” tanong pa nito.

“Hindi ako badtrip.” sagot ni Adrian “stress lang sa trabaho.” sagot pa nito.

“Kamusta na nga pala kayo ni Micco?” tanong ni Alex.

“Ayun, pinabalik ko na sa ampunan.” sagot ni Adrian “Saka bakit ba naisali mo sa usapan iyon?”

“Kaya pala lagi kang bad mood.” sabi ni Alex na tila alam na niya ang sagot sa sariling katanungan.

“Ano naman ang koneksyon nang pagkawala ni Micco sa pagiging bad mood ko?” tanong ni Adrian kay Alex.

“Alam mo pare” simula ni Alex “sa simula pa lang na makilala ko si Micco at makita ko ang reaksyon mo nung kasama ko siya sa inyo naramdaman ko nang papausbong na ang pagmamahal mo para sa kanya.”

“Di nga?” tila pambabara ni Adrian kay Alex.

“Kita ko din kung paano ka nagbago, working attitudes mo, pakikisama mo sa mga empleyado mo, mga tawa mo pag magkakasama tayo, buong barkada napansin kung paano ka nagbago. Kung paano ka nagbago simula nang dumating si Micco.” sabi ni Alex.

“Pare” sagot ni Adrian “hinding-hindi ako iibig sa isang kagaya ni Micco.” sabi pa ni Adrian.

“Bakit? Dahil pareho kayong lalaki?” tanong ni Alex kay Adrian.

Nanatiling tahimik lang si Adrian at walang sagot sa huling tanong na ito ni Alex.

“Bakit natahimik ka?” tanong ni Alex “Dahil totoo iyong sinabi ko di ba?”

“Bakit naman kasi sa dinami-dami nang tao diyan, sa isang tulad pa niya titibok ang puso ko, sa isang kapwa ko pa lalaki.” simula ni Adrian. “Ano na lang ang sasabihin sa aking nila mama at papa? Nang mga pamangkin ko? Nang mga kamag-anak natin? Nang mga kaibigan ko?” tila pagtatanong pa ni Adrian.

“Ano ba ang mas mahalaga para sa iyo? Kaligayahan ng puso mo at pagkabuo ng buong pagkatao mo o ang sasabihin ng ibang tao?” isang makahulugang tanong ni Alex sa pinsan niyang si Adrian. “Ang puso mo lang ang nakakaalam kung kanino ito titibok at tanging ang utak mo lang ang nagdidikta kung tatanggapin mo ba ito.” sabi pa ni Alex.

“Bakit ka maduduwag na ipaglaban ang tunay na laman ng puso mo sa isang kapaligirang puno nang kasalanan at sa isang lipunang nabubulok na? Habang nilalabanan mo ang tunay na laman niyan, lalo ka lang masasaktan, lalo ka lang mahihirapan. Habang pinapatay mo iyan, para mo ding pinapatay ang kaligayahan mo, ang tunay mong kaligayahan. Ipinagkait mo sa sarili mo ang makalasap nang tunay na ligaya.” tila sermon ni Alex kay Adrian.

“Madaling magsalita pare dahil wala ka sa kalagayan ko.” sabi naman ni Adrian.

“Kaya nga ako nakakapagsalita nang ganito dahil pinagdaanan ko na din iyang sitwasyon mo.” sagot ni Alex.

“Anong ibig mong sabihin?” nahihiwagaang tanong ni Adrian.

“Panahon na para malaman mong kagaya mo ako.” sabi ni Alex. “Nang hinayaan kong kumawala ang tunay na laman nang puso ko at natutunan ko siyang ipaglaban, kakaibang saya ang nadarama ko. Ang bawat umaga ko ay siya lang ang dahilan. Ang bawat pagpintig nitong puso ko ay dahil sa kanya.”

“Pero” pagtutol pa ni Adrian.

“Bago mahuli ang lahat, dapat matutunan mo nang tanggapin kung sino ka. Dahil baka pagnagtagal, huli na ang lahat at mas malaking pagsisisi ang mangyari sa iyo.” mabilis na pag-awat ni Alex sa sasabihin pa ng pinsan.

“Salamat pare” tanging nasambit ni Adrian. Hanggang ngayon ay patuloy niyang pinag-iisipan ang sinabing iyon nang pinsan. Ayaw siyang patulugin at hangggang sa mga oras na iyon ay iisa pa din ang laman nang kanyang isipan at ito ay si Micco. Tama nga ang pinsan niya, bakit siya magpapatali na lang habang buhay sa kung ano ang sasabihin ng ibang tao, ang ibang tao akala mo kung sinong malinis ngunit mas madumi pa pala sa inaasahan. Bakit siya magpapakaduwag sa kung ano ang pilit na isinisigaw sa kanya ng lipunan at bakit siya magpapadala sa agos kung kaya naman niyang labanan ito at lumangoy para iligtas ang sarili sa pagkalunod. Bakit niya hahayaang mawala ang isang pagmamahal na susi sa kanyang habang-buhay na kaligayahan.

Kahit kararating lang nang Baguio ay desidido na siyang bumalik nang Maynila at nang San Carlos para muling bawiin ang isang pagmamahal na pilit niyang itinaboy. Wala siyang pakialam sa kung kahit limang oras man ang biyahe niya sa mas mahalaga na mabawi niya si Micco, kulungin ito sa kanyang mga braso at sa unang pagkakataon ay ihayag dito ang laman nang kanyang puso.

“Pare mag-iingat ka” paalam ni Alex kay Adrian.

“Oo pare” sagot ni Adrian “salamat.”

---------------------------------------------------

“Buti naman at napatulog na natin ang mga bata.” komento ni Liz kadugtong ang isang buntong-hininga.

“Ang kukulit ng mga bata ngayon. Mas makulit sa dati.” sabi naman ni Micco na may pagsang-ayon sa sinabi ni Liz.

“Tara na” aya ni Liz kay Micco “matulog na din tayo.” suhestiyon nito.

“Mabuti pa nga, inabot na din tayo ng ala-una.” sagot naman ni Micco.

“Ahh” pahabol ni Liz “may sasabihin sana ako.” dugtong pa ng dalaga.

Sa katotohanan lang ay nanginginig si Liz nang mga oras na iyon. Kinakabahan, kakaibang kaba ang nararamdaman niya. Sa pakiramdam niya ay tila ba bibigay ang mga tuhod niya. nagdadalawang isip kung itutuloy ba ang binabalak at sabihin kay Micco ang katotohanan o itatago na lang niya ito. Naguguluhan si Liz, alam niyang hindi tama ang gagawain, ngunit tila ba iba ang lakas ng loob niya ng mga oras na iyon kung kayat sa pakiramdam niya ay may kakayahan siyang magsalita sa kung ano ang laman ng kalooban niya.

“Ano iyon?” nakangiting tanong ni Micco.

Sa kabilang banda ay biglang naging mabilis ang pagtibok ng puso ni Micco nang sabihin ni Liz na may sasabihin ito sa kanya. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman higit pa sa nakikita niya mula kay Liz, ang seryosong aura nito, hindi siya sanay sa ganitong mga usapan. Kahit na kinakabahan ay pilit pa din niyang pinakalma ang sarili at kumilos nang normal.

“Mahal pa din kita Micco.” walang kaabog-abog na pagtatapat ni Liz.

Nagulat si Micco, hindi niya alam kung papaano sasagutin ang mga sinabing ito ni Liz.

“Alam ko hindi tama na ako pa ang magsabi sa iyo nito. Pero wala namang masama kung malalaman mo di ba?” tila may pagtatanong mula sa dalaga.

“Alam mo Liz, hindi na uso na laging lalaki lang ang nagtatapat ng pagmamahal.” nakangiting wika ni Micco. “Pero – ” biting wika ni Micco.

“Hindi naman ako humihingi nang sagot mula sa iyo. Ang sa akin lang ay sana malaman mo na mula pa nang maghiwalay tayo, naingatan ko pa din ang pagmamahal ko sa iyo.” sabi naman ni Liz.

“Sorry ha,” paghingi nang tawad ni Micco “kasi parang nakalimutan ka na nito.” sabay turo sa puso niya.

“Alam ko naman iyon.” wika ni Liz. “Gusto ko lang na bago mahuli ang lahat ay masabi ko sa iyo ang mga bagay na ito. Tipong wala akong tinatago mula sa’yo. Sa mga oras na nag-uusap tayo wala akong nililihim.” saad pa ni Liz.

“Kita mo ngayon, pakiramdam ko ang gaan nang pakiramdam ko. Pakiramdam ko nabawasan nang mabigat na dinadala ko. Kasi nasabi ko na sa iyo ang bagay na dapat kong sabihin.” nakangiting pagpapatuloy ni Liz.

“Salamat sa pagmamahal mo.” pasasalamat ni Micco. “Pero sa tingin ko, dapat ibaling mo na sa iba iyan. Turuan mo ang puso mong kalimutan na ang pagmamahal mo sa akin, turuan mo na ang puso mong magmahal nang iba. Hindi kita kayang alagaan Liz, nasisigurado kong lagi ka lang iiyak at masasaktan sa akin.” saad pa ni Micco.

“Slow ka ba talaga?” sabi ni Liz sabay ang batok kay Micco.

“Bakit may kasama pang batok?” tanong ni Micco. “Alam mo namang hindi ako sanay sa usapang ganito.” dugtong pa ni Micco.

“Alam mo, sa tingin ko, turuan ko man ang puso kong kalimutan ka o magmahal nang iba, hindi ko magagawa iyon kung hindi ko masasabi ang tunay na laman nito ngayon. Dahil kung nagawa kong lokohin ang puso ko, ang puso ko naman ay hindi ako kayang lokohin dahil sa pangalan mo pa din ang nakatagong sinisigaw nito.” sabi ulit ni Liz.

“May topak ka talaga, palibhasa kasi papasikat na ang araw kaya nagtatransform ka na naman.” biro ni Micco.

“Loko ka talaga.” sabi ni Liz.

“Matulog ka na at magugulo na naman ang mundo mo mamaya.” sabi ni Micco kasunod ang isang ngiti.

“Opo” sagot ni Liz “pero wala sanang magbago sa pagkakaibigan natin.” pahabol pa ni Liz.

“Siyempre wala” mabilis na sagot ni Micco. “Baka ikaw nga diyan ang magbago.” pahabol pa ni Micco.

“Hinding-hindi.” sagot ni Liz sabay punta sa silid nito.

Dahil nga sa ampunan matutulog ang mga pamangkin ni Adrian at ang mayordoma at driver nito ay napagdesiyunan niyang maglatag na lamang sa sala at duon matulog. Dalawang oras na ding tila ayaw dalawin ng antok si Micco. Papalit-palit na din siya nang posisyon sa pagtulog subalit lagi at lagi siyang dinadapuan nang pagkabalisa. Walang anu-ano’y unti-unti nang bumibigay ang kanyang mga mata at napapapikit na nang may biglang kumatok sa pinto.

“Walanju naman” mahinang usal niya sabay bangon at lapit sa pinto. “Bampira ba itong kumakatok na ito.”

“Micco” nakangiting bati nang hindi inaasahang panauhin.

“Kamusta” bati din niya dito na pupungas-pungas pa at tila wala sa katinuan. “Pasok ka muna Sir Adrian.” sabi pa niya.

“Sir Adrian” ulit niya na tila ba nakakita na nang multo. Isang reaksyong sapat na para gisingin ang buong ampunan.

Hindi malaman ni Micco ang gagawin nang mga oras na iyon. Nataranta siya at hindi matuwid-tuwid ang pagsasalita. Halos magkandabuwal siya sa paglakad at nangangatog ang mga tuhod. Bumilis ang tibok ng kanyang puso at tila ayaw gumana nang kanyang utak. Walang anu-ano’y bigla na lamang siyang binawian nang balanse at mapasubsob sa sahig.

“Anong nangyayari sa’yo Micco?” tanong ni Adrian kay Micco habang salu-salo niya ito.

Ang mukha ni Micco ay nasa malapad na dibdib ni Adrian at habang ang isang kamay ni Adrian ay hawak at naka-alalay sa likuran ni Micco. Ang isa namang kamay ni Adrian ay nakahawak sa ulo ni Micco na tila lalong dinidiin ang ulo nito sa kanyang dibdib. Unti-unting inangat ni Micco ang mga kamay patungo sa balikat ni Adrian at dahan-dahang umayos nang pagkakatayo. Ngayon nga ay ganap na nilang yakap ang isa’t-isa, ang kanilang mga mata ay nagtatama. Tila may milyong boltaheng nanulay sa mga titig na iyon na nagpawala sa kanilang mga puso.

Nanginginig si Micco at ngayon nga ay dobleng kaba ang nadarama niya. Hindi na niya magawang igapos pa ang nagwawalang puso dahil sa nakita na niyang muli ang lalaking inaasam-asam. Higit pa niyang ikinabaliw ang ayos nilang dalawa ngayon, tila ba buong-buo ang pakiramdam niya.

Si Adrian naman ay masayang-masaya na muling masilayan si Micco, higit pa ay mas masaya siya dahil magagawa na niyang pakawalan ang nadarama niya para sa binata. May lakas na siya nang loob para harapin ang katotohanan at ipagtapat ito sa taong handa niyang paglaanan nang habang-buhay. Masayang-masaya si Adrian dahil ngayon nga ay kayakap niya ang taong magpapaligaya sa kanya at bubuo sa isang Adrian.

Unti-unti at dahan-dahang inilalapit ni Adrian ang kanyang mukha sa mukha ni Micco. Kinakabahan man ay desidido siyang angkinin muli ang mga labi nito. Sa kabilang banda ay tila panaginip kay Micco ang nagaganap. Alam na niya ang binabalak na gawin ni Adrian kaya naman ay ipinikit na lamang niya ang mga mata at hayaang ipaubaya kay Adrian ang lahat.

“Micco” tawag kay Micco buhat sa di kalayuan.

“Sayang! Pagkakataon na binawi pa” saad ng isipan ni Micco.

“Micco, gising” sabi ni Adrian nang muling manlupaypay si Micco na tila nakatulog na.

“Bahala ka sa buhay mo, basta ako magkukunwaring nahimatay para hindi ako mapagalitan.” wika ni Micco sa sarili.

Kinaumagahan.

Biglang nagising si Micco sa ingay nang mga bata. Agad siyang napabangon na naging sanhi sa pagkakahulog niya sa sofa na hinihigaan niya.

“Good Morning Tito Micco!” sabay-sabay na bati sa kanya ng mga pamangkin ni Adrian, lahat ay nakangiti at nakaikot sa kanya.

“Good Morning Micco!” wika naman ng isang pamilyar na tinig.

Laking gulat ni Micco nang makita kung sino ang may-ari ng boses na iyon. Halos hindi siya makapagsalita at tila walang lumalabas sa kanyang boses.

“Patay kang Micco ka!” sabi ni Micco sa sarili.

“Tara na, uwi na tayo!” sabi ni Adrian kay Micco.

“Ano daw? Uwi? Ako? Kasama?” sunod-sunod na tanong ni Micco sa sarili naging dahilan para kumunot ang noo niya.

“Bakit ganyan ang itsura mo?” tanong ni Adrian “Bilisan mo at babalik na tayo ang Maynila.”

“Ha!?” naguguluhang wika ni Micco. “Hindi kasi maabsorb nang utak ko eh, pakilinaw nga.” bulong ni Micco sa sarili.

Tila narinig naman ito ni Adrian – “Sabi ko bilisan mo at babalik na tayo sa Maynila, isasama ka ulit namin. Ikaw na ulit ang music teacher ng mga bata.” masayang pagbabalita ni Adrian. “Siyempre, may bago kang trabaho, ang maging boyfriend ko.” pahabol naman nang isipan ni Adrian.

“Ayoko nga!” sagot ni Micco. “Pilitin mo ako Adrian, papahirapan muna kita.” sabi ni Micco sa sarili.

“Usap muna tayo!” sabi ni Adrian sabay tayo. “Duon tayo sa may labas.” aya pa niya kay Micco.

Pagkalabas.

“Magpapapilit ka pa ba?” simula ni Adrian. “Madali naman akong kausap.” dugtong pa nito.

“Sir Adrian, hindi ba natatakot kang mahawa nang katangahan ang mga pamangkin mo?” sarkastikong tanong ni Micco. “Magsorry ka muna. Wahahaha.” buyo nang isipan ni Micco.

“Sige, ganito na lang” sabi ni Adrian na tila gagawa nang isang kasunduan “iiwan kita dito at didiretso ako nang San Tadeo para ang mga magulang mo na ang sumundo sa’yo dito o sasama ka sa akin sa Maynila.” tila pangungundisyon ni Adrian.

Nanatiling tahimik si Micco sa sinabing iyon ni Adrian. Napalunok na lang ng laway at nataranta sa nangyayari.

“Anong sagot mo?” tanong ni Adrian.

“Ah, eh, ano.” tila naguguluhang sagot ni Micco.

“Bilisan mo, baka magbago ang isip ko at dumiretso na ako sa San Tadeo.” sabi ni Adrian kasunod ang isang mapang-asar na ngiti.

“Sama na ako sa inyo!” agad na sagot ni Micco. “I-black-mail ba ako? May araw ka ding Adrian ka.” sigaw nang damdamin ni Micco.

Wala nang patumpik-tumpik pa at naghanda na sila para lisanin ang Fortitude. Nakipaglaro muna ang mga pamangkin ni Adrian sa mga bata sa Fortitude. Mahaba-habang paghahanda din ang ginawa ni Micco, kaunting sermon muna sa mga madre at kaunting paalala. Pagkatapos makaligo at makakain ng hapunan ay diretso na sila pabalik nang Maynila. Sa harapan naupo si Micco at nanatiling tahimik sa buong biyahe. Alas-diyes na ng gabi nang marating nila ang bahay ni Adrian, agad namang kinausap nang masinsinan ni Adrian si Micco.

“Micco” simula ni Adrian “I’m so sorry.”

“Tama iyan, sige na luhod na, luhod.” sigaw nang damdamin ni Micco na tila nakakalasap na ng tagumpay. Hindi pinansin ni Micco ang mga sinabing iyon ni Adrian.

“Sorry din sa ginawa ko kaninang madaling araw. I can’t control myself.” pagpapaumanhin ulit ni Adrian.

Bigla na namang nagflashback kay Micco ang sinasabing iyon ni Adrian. Tila ba nakaramdam siya nang hiya nang masiguradong hindi iyon panaginip lang. “Patay kang Micco ka, hindi, panaginip lang iyon.” sigaw nang isipan ni Micco.

“Ano iyon?” maang na tanong ni Micco para na din makasigurado.

“Iyong kanina” tila nahihiya din si Adrian kay Micco.

“Ano nga iyon?” pilit ni Micco.

“Iyong muntikan na kitang halikan.” sagot ni Adrian.

“Ayieee, nakakakilig, totoo pala iyon, akala ko panaginip lang.” sigaw nang isipan ni Micco.

“I love you Micco” pag-iiba ni Adrian sa usapan.

“Hah!?” sabi ni Micco.

“I love you Micco” sabay kuha ni Adrian sa mga kamay ni Micco at lumuhod ito pagkatapos ay binigyan nang isang halik sa kamay.

“Nangtitrip ka na naman” sabi ni Micco bagamat nagulat man ay mas lamang ang tuwang nadarama niya.

“Hindi ako nagbibiro” sabi ni Adrian na buong-buo ang sincerity nito sa mukha. “I really mean it and I really feel it.” dugtong pa ni Adrian.

Walang sagot mula kay Micco.

“Tara, sumama ka sa akin.” sabi ni Adrian sabay hatak kay Micco.

Dagli silang sumakay nang kotse at agad itong pinaharurot ni Adrian. Wala pang labing limang minuto ay nasa loob na sila nang isang bar. Hindi maikakailang madalas duon si Adrian dahil kilala siya nang mga empleyado at ng ilang customer.

Hinatak ni Adrian si Micco sa gitna nang dance floor. Agad namang tumutok ang spotlight sa kanilang dalawa. Ang mabibilis na awitin ay biglang napalitan ng mga lovesongs. Nakaramdam man ng hiya ay mas lamang pa din ang ligayang dulot nuon. May nag-abot kay Adrian nang microphone at –

“Ladies and gentlemen, I want you to meet the only person that causes me so much happiness.” simula ni Adrian.

Napayuko na lang si Micco sa hiya. Pakiramdam niya ay matutunaw siya sa kung anuman ang nagaganap. Ang mga tingin nang tao sa paligid na anino’y tinatalupan siya ng buhay.

“Ayaw niyang maniwalang seryoso ako sa kanya, so, andito ako sa harap ninyong lahat para patunayang totoo ko siyang mahal.” sabi ni Adrian sa lahat ng mga tao.

“Michael Ceasar Caleon delas Nieves, naniniwala ka na bang seryoso ako?” sabi ni Adrian sabay luhod sa harapan ni Micco.

“Ano ba Sir Adrian, nakakahiya” sabi ni Micco na pilit itinatayo si Adrian. “Tumayo ka na nga diyan.”

“I love you Micco” wika ulit ni Adrian na tila hindi narinig ang pakiusap ni Micco. “I won’t last a day without you. I really love you, more than my life, more than anything. I love you and it won’t end.” panunuyo ni Adrian.

“Bibigay na yan!” kantiyaw ng mga tao sa paligid.

“Sige na mahal na din kita basta tumayo ka na diyan.” mabilis na sabi ni Micco.

“Ano nga ulit iyon?” tanong ni Adrian.

“Mahal na din kita.” sabi ni Micco kasunod ang isang ngiti.

“Ano? Hindi ko marinig?” sabi ulit ni Adrian sabay tapat ng microphone kay Micco.

“I love you too!” ulit ni Micco.

“Hindi ko kasi narinig, pakiulit nga.” pamimilit ni Adrian kay Micco.

“Kung hindi mo narinig, wag na lang.” asar na sabi ni Micco.

“Eto naman, siyempre narinig ko.” sabi ni Adrian sabay tayo at yakap nang mahigpit kay Micco.

Dumagundong nang palakpakan sa buong bar na iyon.

“I love you Micco” bulong ni Adrian sa tenga ni Micco habang yakap niya ito.

“Ang swerte mo Micco kay Adrian.” sabi ng isang lalaking lumapit sa kanila.

“Tama! Ngayon pa lang ginawa ni Adrian ang ganito sa buong buhay niya.” sang-ayon nang isa.

Ngiti lang ang tanging sagot ni Micco sa mga ito.

“Congrats pare!” bati ng isa kay Adrian.

“Salamat mga pare sa pagtanggap pa din ninyo sa akin.” pasasalamat naman ni Adrian.

“Wala iyon pare, makikitid lang ang utak nang hindi kayo kayang tanggapin.” Wika nang isa na may kalakip na ngiti.

Ipinakilala ni Adrian si Micco sa mga kaibigan niya, kaunting usapan at sa unang pagkakataon ay nakatikim ng alak si Micco. Isang shot lang ang ginawa niya dahil hindi niya talaga kaya, gayundin si Adrian na isang shot lang din ang ininom para mas malasap niya ang kaligayahan na walang espiritu ng alak. Hindi na nga nagtagal at bumalik na ang dalawa sa bahay nila Adrian. Masaya ang dalawa dahil sa wakas ay alam nilang may patutunguhan ang kung anumang damdaming mayroon sila. Alam nilang may sumusuporta sa mga kagaya nila at patuloy na tatanggap sa kanila. Higit pa, masaya sila dahil alam nilang magsisimula sila nang bagong buhay sa piling ng isa’t-isa.