Forbidden Kiss
Chapter 19
This is True Love
“Mano po!” lakas loob na nagmano si Adrian sa nanay at tatay ni Micco pagkadating sa ospital.
“Bakit ka nandito?” imbes na iabot ang kamay ay malungkot na wika nang ama ni Micco na walang lugar sa puso niya ang magalit pa, dahil mas lamang ang pag-aalala niya para sa bunsong anak.
Tiningnan lang si Adrian ni Aling Andeng na wari bang sinusuri ang buo niyang pagkatao. Nahiya si Adrian kaya naman iniyuko na lang niya ang ulo at lumakad palayo. Sa totoo lang ang hindi sigurado si Adrian kung tama ba ang gagawin niya ngayon na pakiharapan ang mga magulang ni Micco, ngunit may bahagi sa puso niyang iyon ang nararapat.
Hindi nagtagal ay lumabas na ang doktor na rumesponde kay Micco.
“Kamusta na ang anak ko Doc?” agad na tanong dito ni Mang Madeng.
Agad namang napatayo si Adrian sabay lapit din sa doktor. Mas mahalaga sa kanya ang malaman ang kalagayan nang minamahal. Hindi na niya halos napansin na nanduon na din pala sila Glenn, LJ at Jhell.
“Kamusta na po si Micco?” segunda ni Adrian na kinakabahan base sa anyo ngayon nang doktor.
“He is fine!” wika nito ng doktor. “Halo-halong stress, exhaustion at especially depression ang naging sanhi nang pagkaka-collapse niya.”
Nakahinga naman nang maluwag ang mga magulang ni Micco at si Adrian sa magandang balita na ito nang doktor.
“Nay! Tay!” patakbong tawag nang mga babaeng anak nila Andeng at Madeng na sabay-sabay na nakarating sa ospital na sa tulong ng mga tsismosang kapitbahay ay nalaman na agad nila ang nangyari kay Micco.
“Kamusta na p si Micco?” tanong ni March.
“He is fine!” sagot ni Aling Andeng.
“Buti naman!” wika ni Sep na tila nakahinga na nang maluwag.
“Bakit hindi ninyo kami agad sinabihan?” tanong naman ni July.
“Alam ko namang malalaman n’yo din agad.” sagot ni Mang Madeng.
“Kabisado na talaga ninyo mga kamag-anak natin.” biro ni March na tila pinapagaan ang sandali.
Habang nag-uusap ang lima ay pinasya ni Adrian na lumayo na lang muna at kahit pansamantala ay huwag bigyan nang alalahanin ang mga magulang nang minamahal niyang si Micco. Nilapitan niya sina Jhell, LJ at Glenn.
“Ayo slang iyan!” tila pangangalma ni Jhell kay Adrian.
“Maayos din lahat Sir Adrian.” sabi naman ni LJ.
Hindi naman nagtatagal ay nagulat na lang sila nang si Adrian na mismo ang lapitan nang mga magulang ni Micco. Agad na nagpaalam ang tatlo dahil batid nilang seryosong usapan ang nagaganap.
“Sorry anak!” sabi ni Aling Andeng sabay tapik sa likod nang nakatalikod na si Adrian.
Kakaibang tuwa ang nadarama ni Adrian nang tawagin siyang anak nang nanay ni Micco. – “Anak? Tinawag niya akong anak? Totoo ba ito? Tanggap na ba niya ako? Tanggap na ba niya kami ni Micco?” wika ni Adrian sa sarili.
“Patawarin mo kami at umabot pa tayo sa ganito.” saad pa ni Mang Madeng.
Nakangiting humarap si Adrian sa dalawa. “Wala po iyon. Alam ko namang po na iniisip n’yo lang ang kapakanan ni Micco.” wika ni Adrian.
“Alagaan mo ang bunso namin!” tila habilin naman ni Aling Andeng sabay yakap kay Adrian.
“Opo! Iyon lang po ang gagawin ko habang-buhay.” sagot naman ni Adrian.
“Ang galing talagang magplano ni Micco.” tudyo ni July na papalapit na sa tatlo.
“Oo nga, artista talaga ang loko!” saad naman ni Sep na kasunod na din ni July.
“Dapat talaga pinag-audition na ninyo dati pa para naman may saysay ang kaartehan nuun.” biro din ni March na kasunod na din nang dalawa.
“Kayo talagang mga bata kayo.” saway ni Mang Madeng.
“Halina sa loob at nang makita na namin si bunso.” anyaya ni July.
“Mabuti pa nga.” sang-ayon ni Aling Andeng. Palakad na sila subalit tila hindi pa din tumitinag si Adrian sa pagkakaupo.
“Adrian anak tara na!” aya sa kanya ni Mang Madeng.
“Anak daw!” tudyo nila July, Sep at March.
“Tumigil na nga kayo.” saway pa ni Mang Madeng.
Tila hindi makapaniwala si Adrian sa nangyayari ngayon. Kung panaginip man iyon ay ayaw na niyang gumising dahil masaya siyang malamang tanggap na sila at ang relasyon nila nang mga magulang ni Micco.
“Adrian dito ka na umupo.” aya ni Aling Andeng kay Adrian na umupo sa tabi ni Micco. “Alam ko namang masyado kang sabik kay Micco, kaya dito ka na.” wika pa nang ginang.
“Salamat po!” walang pagdadalawang isip na umupo nga si Adrian sa tabi ni Micco at agad na hinawakan ito sa kamay.
Ilang sandali pa at –
“Micco!” nasambit ni July nang makitang dumilat na si Micco.
“Ate July!” sagot ni Micco.
“Micco!” mahina, ngunit punung-puno nang emosyno at kasiyahan si Adrian sa pagsasabi nito.
“Adrian ko.” nagtataka man ay napangiti si Micco sa nakitang si Adrian nga iyon.
“Sorry anak!” paghingi nang tawad ni Mang Madeng kay Micco. “Kasalanan ko ito.” dugtong pa nito.
“Tay naman! Wala po kayong kasalanan.” wika ni Micco.
“Alam mo anak” simula ni Aling Andeng “naisip kong kahit naman anong gawin namin kung talagang mahal ninyo ang isa’t-isa, hindi naman namin kayo mapaghihiwalay. Ayoko namang habang-buhay na kami na lang ang pinag-bibigyan at iniintindi mo.” saad pa ng matanda.
“Salamat po nanay, tatay.” tanging nasambit ni Micco. Labis na kasiyahan ang nasa puso ni Micco nang mga oras na iyon. Hindi niya alam kung papaano magpapasalamat sa Diyos dahil sa pagpapaunawa sa mga magulang niya nang sitwasyon nila ni Adrian. Masayang masaya siya dahil alam niyang nabawasan na ang balkid sa relasyon nilang dalawa.
“Adrian, iingatan mo si Micco!” paalalang may pag-uutos mula kay Mang Madeng.
“Opo naman Tay!” sagot ni Adrian.
“One big happy family na naman tayo!” sabi ni July.
“This deserve for a group hug!” suhestiyon ni Sep.
“Taralets, group hug na!” sabi pa ni March.
Hindi pa man nagtatagal ay biglang nag-ring ang phone ni Adrian –
“Sandali lang po, sagutin ko lang po muna.” paalam ni Adrian sa pamilya ni Micco.
“Sige.” sagot ni Mang Madeng.
“Micco ko, sagutin ko muna.” nakangiting wika ni Adrian kay Micco.
“Sige po Adrian ko.” apruba naman ni Micco.
---------------------------------------------------
“Yes Ma.” simula ni Adrian sa usapan.
“As I promise, everything is okay.” sagot naman nang knayang nanay.
“Talaga Ma?” tila hindi makapaniwala si Adrian sa narining.
“Oo, in fact your father invites Micco for a dinner tomorrow.” sagot ng Donya.
“I’m not sure about that, Micco is in hospital. What about next week?” sagot ni Adrian.
“What happened to Micco?” tila may pag-aalala na din sa Donya.
“He collapsed, but he is fine now.” sagot ni Adrian.
“Goodness! You should be taking care of your Micco!” tila pagsesermon nito kay Adrian.
“Ma, that’s what I am doing right now.” malambing na sagot ni Adrian.
“Okay, we expect you next week.” sagot ng donya.
“I love you Ma!” wika ni Adrian.
“I love you too son. Okay, I’ll drop the call.” wika nang donya sabay pindot sa end call.
----------------------------------------------------
Tuluyan na ngang nakarecover ang katawan ni Micco. Nakatulong din sa kanya ang pagtanggap nang mga magulang niya sa kanilang dalawa ni Adrian. Nakabalik na din siya sa bahy ni Adrian sa Maynila at nagpatuloy ang pagiging music teacher niya sa mga bata. Biyernes nang gabi, may hindi inaasahang bisita si Adrian.
“Nakauwi na ba si Adrian?” tanong nang Don sa mayordoma ni Adrian.
“Wala pa po, mamaya pa po darating iyon.” sagot naman nang mayordoma sa tanong na bagamat nagulat ay nagawa pa ding ngumiti.
“Nasaan si Micco?” tanong naman nang Donya.
“Nasa taas po at tinuturuan po ang mga bata.” sagot ulit nang mayordoma.
Umakyat ang mag-asawa sa kwartong sinabi nang mayordoma ni Adrian – bubuksan n asana nila ang pintuan nang marinig ang isang pamilyar na awiting matagal na din nilang hindi nadidinig –
“Bituing marikit, sa gabi nang buhay
Ang bawat kislap mo’y ligaya ang taglay
Yaring aking palad, iyong patnubayan
At kahit na sinag, ako’y bahaginan”
Biglang napahinto ang Donya sa pagbubukas nang pinto –
“Bakit?” tanong nang Don.
“Pakinggan mo kung ano ang itinuturo ni Micco sa mga bata.” sagot nang Donya.
“Natanim sa puso, yaong isang pag-ibig
Na pinakasasamba, sa loob nang dibdib
Sa iyong luningning, ako’y nasasabik
Ikaw ang pangarap ko, bituing marikit.”
Bumalik sa gunita nang dalawa ang kabataan, ang panahon nila nang ligawan at ang panahong away-bati ang sitwasyon nila. Ang isang pagmamahalang muntikan nang hindi humantong sa altar, subalit sa puso nang nagmamahal, gagawin ang lahat para lang maisakatuparan laban sa anumang hadlang. Lalo nilang naintindihan ang sitwasyon nina Adrian at Micco at lalo nilang naunawaan na tuna yang pagmamahalan nang dalawa.
Tuluyang binuksan nang Donya ang pinto – maingat at dahan-dahan. Ayaw nilang magambala ang ginagawang pagkanta nang mga bata.
“Lapitan mo ako, halina bituin
Ating pag-isahin, ang mga damdamin
Ang sabik kong diwa’y, huwag mong uhawin
Sa tamis nang iyong pag-ibig.”
Naalala din nang mag-asawa ang mga anak na babaeng una nang binawi sa kanila. Ito ang unang kantang itinuro nila sa mga anak. Ang kantang naging malaki ang bahagi sa buhay nila. Ang panahon kung saan uso pa ang harana sa probinsya, ito ang laging kinakanta nang Don sa tapat nang bahay nang Donya.
“Lapitan mo ako, halina bituin
Ating pag-isahin, ang mga damdamin
Ang sabik kong diwa’y, huwag mong uhawin
Sa tamis nang iyong pag-ibig.”
Matapos ang awit ay pinalakpakan nila ang mga bata, maging si Micco. Labis na ligaya ang nadama nila an gmuling marinig ang kantang sa buong akala nila ay nalimutan na ng panahon. Ang kantang huli nilang narinig ay hindi na nila maalala sa tagal.
“Lolo! Lola!” bati nang mga bata sabay na tinakbo ang dalawang matanda.
“Ang galing ng mga apo ko!” bati nang Donya sa kanyang mga apo.
“Galing po kasi ni Tito Micco magturo.” sabi ni James.
“Pero mas maganda po kung solo lang si Tito Micco.” saad naman ni Melissa.
“Basta magaling kayo.” sabi naman nang Don.
Tila nakaramdam naman nang hiya si Micco sa harap nang mga magulang ni Adrian. Hindi niya alam kung bakit biglang bumilis ang tibok nang kanyang puso. Nangatog ang kanyang mga tuhod at nanginig ang buo niyang katawan.
“Micco, you’re such a great person.” bati naman nang Donya.
“Ma! Pa!” bati ni Adrian sa mga magulang. “Napasugod ata kayo?” tanong pa nito.
“Hindi na kasi makapaghintay ang Papa mo kaya kami na ang pumunta dito.” sagot nang Donya.
“You chooses the right person.” wika naman nang Don.
“I told you so!” tila may pagmamayabang na wika ni Adrian.
Hindi naman maintindihan ni Micco kung ano ang pinag-uusapan nang tatlo.
“Siguro sobrang humanga lang sa mga bata iyon kaya nasabing right person daw ako.” wika ni Micco sa sarili.
“Pinahanda ko na po ang hapunan, tara na bumaba na tayo.” anyaya ni Adrian sa mga magulang.
“Micco ko, halika na.” anyaya ni Adrian kay Micco sabay lapit at akbay dito.
“Bakit?” tila lalong pagtataka ni Micco.
“You will know it later.” sagot ni Adrian kasunod ang isang matamis na ngiti.
Maganda ang pakiramdam ni Micco sa kung ano ang sinabi ni Adrian. Nararamdaman niyang may magandang balita na sasabihin ito sa kanya. Isang magandang balitang matagal na niyang inaasahan at gusto niyang mangyari.
“Before we eat, I want to welcome the newest member of our family.” simula nang Don bago kumain.
“Let us have a toss for Micco!” sabi nang Don.
Nagulat naman si Micco sa sinabing iyon nang Don. Hindi niya alam kung ano ang unang mararamdaman, saya ba ang pagtataka. Pero ang alam niya, magtaka man siya ay patuloy sa paglundag ang puso niya sa kung ano man ang posibleng maganap.
“Adrian told us your story and we accept you to be his lifetime partner. Even if it is hard at first, yet we realize that his happiness will only depend to whom he will spend it with. As we see, his happiness depends on you.” sabi nang Donya.
“And we don’t want to be antagonistic in Adrian’s life and we don’t want to see him suffers.” pahabol nang Don.
“Thank you!” naluluhang wika ni Micco. “I don’t know how can I thank you for understanding us.”
“Micco, I love you!” wika ni Adrian sabay lapit sa likod ni Micco at niyakap niya ito.
“Tama na ang drama, kumain na tayo.” wika naman nang Donya.
Masaya nilang pinagsaluhan ang mga pagkaing nakahanda. Higit pa ay labis na kasiyahan ang nadarama ni Micco at Adrian dahil batid nilang ang pinakamatinding pagsubok sa ngayon ay nalampasan na nila. Natanggap na sila nang kanilang mga pamilya at ngayon naman ay lalaban na sila sa mga bumabatikos sa mga kagaya nila. Nakahanda na silang harapin ang mas malawak na mundo at alam nilang sa tulong nang kanilang pamilya at sa tunay na pagmamahalang mayroon silang dalawa ay makakaya nilang labanan ang lahat nang hahadlang sa kanilang tunay na nararamdaman.
No comments:
Post a Comment