No Boundaries - C2

No Boundaries

Chapter II

Si Andrei

“Wag nyong sasaktan ang mga anak ko.” Sigaw ni Doña Rita “Ako na lang, wag nyo na idamay ang mga bata.”

“Sabi mo eh, pagbibigyan kita.” Pagkasabi ng lalaki ng mga katagang ito ay sabay na hinataw ng tubo ang ulo ni ni Doña Rita. Biglang dumadundong ang iyak sa loob ng mansion ng mga del Rosario.

“Mama” iyak ng mga bata “Mama.. Mamaaaaaaa..”

“Señorito gumising po kayo.”

Nagising si Andrei na basang basa ng pawis at animo’y takot na takot. “Salamat po Aling Martha.” Humihingal na nasambit ni Andrei.

“Nanaginip ka na naman ano iho.”

“Opo, naalala ko na naman si Mama at yung mga hayop na magnanakaw na yun”

“Oh siya, wag ka na masyado magpaapekto dun. Nakaraan na yun, pitong taon nadin ang lumipas nun, mas mahalaga ang ngayon at kung paano mo haharapin ang bukas.” Sagot ni Aling Martha.

“Sige po pipilitin ko, kaso mahirap po talagang hindi magpaapekto lalo na kung laging bumabalik.” Sagot ni Andrei.

“Iho, sabi nga ng kapitbahay namin past is past, pero past defines the present. Hindi pwedeng baliwalain o kalimutan ang nakaraan lalo na kung masakit ang naidulot nito o kaya ay matinding trauma. Sabi din nya na siguro kung ang mas magandang gawin na lang natin ay gamitin nating lakas ang nakaraan sa pagtanaw ng bukas at paggawa sa ngayon.” Sagot ni Aling Martha “Alam mo iho, may punto ung bata na yun, kasi mas lalo tayong tatatag at titibay sa pamamagitan nung nakaraan natin lalo na ung masasakit na pangyayari.” Dagdag pa ni Aling Martha.

Bumangon si Andrei at sabay na niyakap si Aling Martha. “Salamat po sa inyo, pinapagaan nyo po lagi ang loob ko. Kayo na din po ang nagiging parang nanay ko. Salamat po.”

“Wala yun iho. Minahal na din naman kitang parang tunay kong anak kasi.” Sagot ni ALing Martha “Ah siya nga pala, pinapatawag ka ng papa mo at nagpapasama sa’yo sa graduation ata ng San Isidro National High School.”

“Sige po mag-aayos lang po ako at bababa na ako.”

“Sige basta bilisan mo.” Sabay nito ay bumaba na si Aling Martha.

Sa pagdating nila Andrei sa bulwagan kung saan gaganapin ang taunang pagtatapos sa San Isidro National High School ay umugong ang mga bulungan patungkol sa paghanga kay Andrei. Bukod kasi magandang pangangatawan nito ay talaga namang may kagwapuhan. Matangos ang ilong, matambok ang pisngi, may biloy sa dalawang pisngi, maputi, maganda ang mga mata na tila laging nang-aakit, maganda ang tikas, magaling sa pananamit, at higit sa lahat, palakaibigan at mabait na bata.

Naiwan si Andrei sa baba ng entablado samantalang ang papa nya ay nasa taas dahil siya ang naimbitahang guest speaker sa naturang graduation. Ilang oras din siyang naghintay at nakatapos na sa pagsasalita ang kanyang ama. Labis na ang pagkainip ni Andrei at nais na nitong umuwi subalit sa pamamagitan ng isang text ay sinabi ng papa niya na konting tiis na lamang at patatapusin lang nila ang pagsasalita ng Valedictorian. May halong inis na lumayo si Andrei at pumunta sa ilalim ng puno kung saan malapit ito sa mga tao at kung saan nakaparada ang kanilang sasakyan. Buhat duon ay naririnig pa din niya ang kaganapan sa loob kung kaya’t makalipas ang ilang minute batid niyang ang nagsasalita na ay ang Valedictorian. Sa loob loob ni Andrei ay malapit na silang makauwi.

“this is the best possible world. No matter what the circumstances are, it always follows the goodness of having such misfortunes. My fellows, we must not see things very badly but try to search the other side. Never blame but instead be thankful for everything. Life is a battle of good and evil and life is a matter of options and choices. We ourselves define the life we will take. We must bring out the best in every raw material that are present.”

Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay paulit –ulit na lamang naalala ni Andrei ang sinabi na yun ng valedictorian lalo na ang this is the best possible world. Sa isip ni Andrei, ang pinaniniwalaan niya this is the worst world to live in, people are corrupted and are materialist, they never think of others and of others own personal emotion and feelings. “Kalokohan naman ung sinabi nung valedictorian nila. Puro lang siguro pasarap sa buhay yun. Hindi nya siguro naranasang mamatayan ng nanay o kaya patayin ang nanay n’ya sa harap niya.”

Ilang sandali pa ay dumating na ang papa. “Let’s go Andrei. Thank you for waiting and coming with me.”

Habang pauwi na sila ay namamayani ang katahimikan sa kanilang mag-ama. Patuloy pa ding naaalala ni Andrei ang mga sinabing iyon ng valedictorian ng SINHS. “Ang ganda nung sinabi ni Nicco di ba?”pagbasag ng papa ni Andrei sa katahimikan “Short and simple but meaningful. Ah, kalian nga pala ang graduation nyo?”

“Sinong Nicco? Ung valedictorian? Opo maganda nga po.” Kahit hindi sang-ayon ay umoo na lang si Andrei. Sabay nito ay naalala niyang graduating nga din pala siya at bukas na yun “Ah, bukas po ang graduation namin ni Andrew.” Napaisip si Andrei kung nasaang lupalop na naman ang kapatid nyang si Andrew.

“Bukas na pala, nakalimutan ko, dami ko kasing invitations at ginagawa. Pasensya na din hindi ko kayo masasamahan.” Sambit ni Governor Don Joaquin “si Aling Martha na lang ang pasasamahin ko sa inyo.”

“Ayos lang po Pa, naiintidihan po namin.” Kahit may sama ng loob ay pilit parin maging mahinahon si Andrei, pabulong nalang nyang inusal “lagi namang ung iba ang una para sa’yo. Kailan ba kami naging mahalaga o inuna mo?”