Forbidden Kiss - C18

Forbidden Kiss

Chapter 18

Ayaw nila Ermats at Erpats

“Anong ibig sabihin nito?” madiing tanong sa kanya nang kanyang ama na ramdam niya ang galit mula dito.

“Aaanoo poo kkasii.” Putol-putol at hindi maituwid na wika ni Micco. Ang tibok nang kanyang puso ay naging sa pinakamabilis na, ang takot na nararamdman niya ay tila nilalamon na ang buong pagkatao niya. lahat nang alam niyang pagdadahilan ay tila natunaw sa kawalan. Natatakot na siya, nanginginig, nanlalamig, hindi alam kung paano haharapin ang bagong problemang kinasangkutan. Nais niyang mawalan nang malay subalit ayaw makisama nang kanyang katawan.

“Sumagot ka!” buong lakas at buong galit na wika nang kanyang nanay.

“Hoy Micco! Tinatanong ka namin.” sabi nang galit na galit niyang ama sabay tumayo at hinawakan siya sa damit.

Dala nang takot ay unti-unting dumaloy ang luha sa kanyang mga mata. Hindi niya alam kung papaano sasagutin ang katanungang hindi niya pinaghandaan.

“Micco naman!” wika nang kanyang ina na higit pa sa galit ang nararamdaman “hindi ka namin pinalaki para pumatol sa kapwa mo lalaki. Hindi ka namin pinalaki para mapariwara ang buhay mo.” saad pa nito.

“Mapapariwara ba ang buhay ko dahil nagmahal ako nang kapwa ko lalaki? Napakababaw namang dahilan iyon.” sagot nang isipan ni Micco. Patuloy pa din sa paghikbi ang piping si Micco. Walang lakas nang loob para magsalita o depensahan ang sarili. Awa ang nararamdaman niya para sa sarili, lungkot para sa kanyang mga magulang, ngunit higit pa ay ang takot na maaaring magwakas na ang kaligayahan niya sa piling ni Adrian.

“Wala kang silbi, ikaw na bata ka.” sigaw ni Mang Madeng sabay hagis kay Micco na naging sanhi para humapas si Micco sa dingding at mapaupo sa sahig.

“Ano na lang ang sasabihin nang lolo at lola mo? Ang mga tito at tita mo? Ang mga pinsan mo? Ang mga pamangkin mo? Ang mga kapatid mo? Anong kahihiyan ang dinadala mo ngayon?” wika ulit ni Aling Andeng.

“Bakit mas mahalaga ba sila kaysa sa sarili kong kaligayahan? Bakit ko kailangang isipin na lang sila lagi?” tila may pagtutol sa isipan ni Micco. “Kahihiyan? Kahihiyan na ba ang tingin ninyo sa akin? Kahihiyan na ba ang ipaglaban ang tunay na nararamdaman nang puso ko? Kahihiyan na bang maituturing ang ginawa kong paglabag sa pamantayan ninyo nang tama at mali?” kaisipang nais isigaw ni Micco.

“Ano na lang ang sasabihin nila, ako na Principal, ako na teacher, ako na may reputasyon, may anak na lalaking pumatol sa kapawa lalaki?” sambit pa nang nanay niya.

“Paano na lang ang sasabihin nang mga kumpare ko?” ang tatay naman ni Micco. “Lagi at laging ikaw ang pag-uusapan ng mga iyon. Kukutyain, at habang buhay na mamaliitin at pagtatawanan.”

“Paano na lang ako sa eleksyon?” wika pa nito.

“Bakit ba hindi ninyo ako maintindihan?” sa wakas ay naibulalas ni Micco.

“At sasagot ka pa!” wika nang ama niya kasunod ang isang malakas na suntok na nagpabiling sa mukha niya.

Ang kawawang si Micco ay patuloy pa din sa pag-iyak at patuloy sa pagkontrol sa damdaming nais nang kumawala sa kanya. Nakakuyom ang mga kamao na tila handang manugod at labis na pagtikom nang kanyang bibig para sa isang pilisopong sagot.

“Magsilayas kayo dito!” sigaw nang tatay ni Micco sa mga usiserong kapitbahay na unti-unting dumadami.

Samantalang ang kanyang ina ay tila nahihirapang pigilin ang sama nang loob na naging sanhi para patuloy ito sa pag-iyak. Ang kanyang ama naman ay isa-isang sinarado ang mga bintana at pintuan para huwag nang makiusyoso pa ang mga kapitbahay.

“Hinay lang Madeng baka mapatay mo si Micco.” suhestiyon nang kapatid ni Madeng na babakasan nang awa para kay Micco.

Hindi makapaniwala ang lahat na si Micco na laging bukambibig nang mag-asawa ay ngayong halos patayin na at naging sanhi nang iyakan.

“Mabuti nang mamatay itong bata na ito kaysa makapagdala pa nang kahihiyan.” sagot ni Madeng na bakas pa din ang walang pagsidlan nang galit.

Ang luhaang si Micco, heto at pinipilit pakalmahin ang sarili. Mahal niya ang mga magu;lang, ayaw niyang masaktan ang mga ito. Ayaw niya sanang sagutin ito nang pabal;ang kaya naman buong lakas siyang nagsalita.

“Patawarin po ninyo ako!” simula ni Micco. “Sorry po at sa maraming pagkakataon ay binigo ko kayo. Kung sa tingin po ninyo ay binigo ko din kayo dahil minamahal ko si Adrian, sorry po kasi hinding-hindi ko iyon pagsisisihan.”

“Miccoooo!” sigaw nang nanay ni Micco.

“Walanghiyang bata ka!” sigaw ulit nang ama ni Micco kasunod ang isa pang suntok sa sikmura naman nito na naging sanhi para mamilipit sa sakit ang kawawang bata.

“Hindi ka namin pinalaki para ganyanin mo kami!” sabi pa nang ama niya. “Walang utang na loob kang hayop ka!” buong lakas pa nitong dugtong.

“Tay! Nay!” pangangatwiran ulit ni Micco “hindi ko kayang lokohin ang puso ko kung sino ang mamahalin ko.” umiiyak nitong pahayag.

“Hindi mo kaya pero kaya mo namang turuan.” pagkontra nang ama niya.

“Kaya ko ngang turuan pero hindi magiging katulad nang kaligayahan ang maibibgay nuon.” sagot ni Micco.

“Pag-aralan mo! Matalino ka! Kay among pag-aralan iyan.” sagot nang ama ni Micco.

“Walang matalino pag pagmamahal na. hindi kayang pag-aralan ang tunay na ligaya.” wika ni Micco.

“Micco please!” ang nanay naman niya ang nagsalita “Micco please stop this.”

“I’m sorry nay, but I can’t. I can’t stop myself from loving Adrian and will never it happened to stop.” pahayag ni Micco.

Ibinalibag ng ama ni Micco ang cellphone nang binata na naging sanhi para magkalagas-lagas ito sabay hila kay Micco papunta sa kwarto nito at saka pinagkandaduhan sa loob.

“Diyan ka lang na hayop ka!” wika nang ama ni Micco sabay na kumuha nang pako at martilyo at kahoy saka pinakuan ang pintuan para hindi makalabas si Micco.

“Hindi ka lalabas diyan hanggang hindi ka natatauhan.” wika pa nito.

“Madeng wag na, hayaan mo na si Micco sa labas.” tila pag-aawat naman ng nanay niya sa tatay niya.

Walang nagawa si Micco kung hindi umupo na lang sa kama niya at duon ibuhos ang lahat lahat.

“Sorry nanay at tatay! Hindi ko naman gusto ang nangyari. Umaasa na lang naman ako na mauunawaan din ninyo ako. Mahal na mahal ko kayo at hindi ko kayang makitang nasasaktan kayo. Pero alam ko naman, baling araw maiintidihan ninyo ako. Alam ko na balang araw maiintidihan ninyo ako.” wika ni Micco sa sarili.

Labis din ang pag-aalala niya kay Adrian, na baka magalit sa kanya ang binata dahil hindi siya nagtetext o hindi siya matawagan o kaya naman ay maging labis ang pag-aalala nito dahil hindi na siya nagpaparamdam. Nag-aalala pa siyang lalo kung papaano nila haharapin ang bagong problemang nasa haparan nila.

------------------------------------------------

“Ma, Pa” simula ni Adrian “I have something to tell you.”

“Ano iyon hijo.” tanong nang Don kay Adrian.

Isang malalim na buntong-hininga muna ang pinawalan niya at saka muling nagsalita. – “I love really love someone and I am willing to take him with me for the rest of my life.” wika ni Adrian.

“Does this mean you are asking for our blessings?” tanong naman nang Donya.

“Not necessarily.” sagot ni Adrian.

“Anything just to make you happy.” sagot naman nang Don.

“Who is she?” tanong pa nang Donya.

“Micco!” walang pagdadalawang-isip niyang sinagot.

Bakas ang pagkagulat sa mukha nang mga magulang at ang hindi maipintang reaksyon mula sa mga ito. Walang anu-ano ay isang suntok ang dumampi sa kanyang mukha na binigay nang kanyang ama.

“Stupid!” agad na simula nang kanyang ama.

“What’s stupid with that?” tanong ni Adrian.

“What crosses your mind to think about loving that stupid Micco?” tanong nang ama niya.

“Love!” sagot ni Adrian. “It is because of love.” ulit nito.

“Love?” tila pagtatakang naitanong nang ama niya sa kanya.

“He changed me, Micco teaches me how to be happy and how to smile the world again.” depensa ni Adrian.

“Alam mo bang walang patutunguhan ang relasyon ninyo?” sumbat nang ama niya sa kanya.

“Tama kayo! Walang patutunguhan lalo na kung ganyan ang kaisipan nang mga taong nakapalibot sa amin. Pero kaya nga namin itinuloy para patunayan sa inyo, sa inyong hindi nakakaintindi na ang pagmamahal namin ay kayang manatili habang-buhay. Higit pa sa kaya nang iba di’yan.” Pangangatwiran ni Adrian na tila may paghahamon sa ama nito.

“Pero anak” wika nang donya na hindi na nito naituloy dahil sa pagsasalita na din ni Adrian.

“I don’t wanna live in mediocrity. This mediocre world needs people who can stand by their own feet proving that what is normal is not always good but instead, what is to be immoral is actually the good.” sabi ni Adrian.

“If that what you believe then go!” galit na wika nang ama niya. “Don’t expect to gewt naything from me if you will continue this foolishness.”

“I don’t need your money. I can earn it on my own. Kaya kong kumita nang pera pero ang pagmamahal ko sa gay ni Micco ay walang katumbas. Ang kasiyahan nang pera ay panadilan lang, pero ang kasiyahang may Micco sa tabi ko ay hindi mapapantayan nang kahit na ano.” sagot ni Adrian.

“How could you!” sagot nang ama ni Adrian.

“By the way, I’m not here to ask for your permission. I am here just to let you know how much I love Micco that I am ready to face everyone and face troubles as long as I have him with me.” sagot ni Adrian.

“Lumayas ka dito!” utos nang ama niya.

Ayaw sanang umalis ni Adrian sa bahay nila nang hindi sila nagkakaayos nang pamilya ngunit ang nanay na niya ang nagsabing tutulong ito para maayos muli ang relasyon niya sa ama. Umaasa siyang balang araw ay magkakaintindihan sila at mas naging positibo ito nang malamang kakampi niya ang ina.

“Adrian, anak!” wika nang ina niya. “Ako na ang bahala sa papa mo. Just continue loving Micco and be happy with him. I know, you deserve him and you deserve to be happy.” wika pa nito.

“Thank you ma!” pasasalamat ni Adrian sa ina sabay yakap dito.

Mag-uumaga na din nang makauwi si Adrian sa kanila. Pagkauwi sa bahay ay agad niyang itinext si Micco.

“Micco ko, sory qng neun lng kta ntxt. 2log kna po ba? switdrims. Ilabyu. Imishu. 2log na wg ng reply.” sabi ni Adrian sa text at pinilit nang makatulog.

-------------------------------------------------

“Micco” katok nang nanay ni Micco sa pinto nang kwarto ng anak sabay bukas. Pinalitan na din nang kandado ang tablang pinako sa pinto ni Micco.

“Kumain ka muna.” wika nito sabay gising sa tulog na tulog na si Micco.

Bagamat naalimpungatan ay pinili niyang huwag na lang pansinin ang tawag na iyon nang ina. May naisip siyang magandang plano para mapilit ang mga ito na intindihin sila ni Adrian at kasama dito ang ginagawa niya ngayon. Sa kabila nang lahat nang plano niya ay hindi niya maiwasang maluha sa ginagawang paninikis sa nanay niya at sa isiping may malaking pagsubok siyang pinagdadaanan.

“Sige, kung ayaw mo iiwan ko na lang muna ito dito.” sabi nang nanay niya sabay na lumabas sa kwarto nito.

Alam niyang aalis na ang mga ito at sigurado siyang hanggang tanghalian na ang iniwanang pagkain sa kanya.

“Madeng, hayaan mo nang hindi nakakandado sa labas.” wika nang nanay niya.

“Edi nakalandi na naman iyang anak mong bakla.” sagot naman nang ama niya.

Matapos nito ay ang huli niyang narinig ay ang pagkakalock nang kandado sa pintuan niya at ang mahinang pagkakasara nang pinto.

“Ano naman kung nakakandado sa labas. May PC naman ako saka TV sa kwarto.” bulong ni Micco sa sarili.

Agad na bumangon si Micco at dali-daling binuksan ang computer. Balak niyang sabihan si Adrian sa kung ano ang nangyari dahil natitiyak niyang nag-aalala ito sa kanya at nais din niyang balaan ang mahal na huwag na muna siyang puntahan sa bahay. Kahit na anong pindot ang gawin niya sa power button ay ayaw mabuhay-buhay ang computer. Sinubukan niyang buksan ang TV subalit gaya nang computer ay ayaw ding mabuhay. Sinubuykang bukasan ang ilaw subalit gaya nang mga nauna ay hindi din mabuksan.

“Tilapiang bilasa naman ni San Andres” sambit ni Micco “pinutol pa ata ang kuryente ko.” agad na naupo si Micco sa gilid nang higaan niya at pinagmasdan ang mga pagkaing inihanda para sa kanya. Masasarap, lahat paborito niya at lahat ay sapat na para makaramdam siya nang gutom.

“Micco Micco Micco!” awat niya sa sarili. “Temptation lahat iyan. Masisira ang plano mo pag kumain ka.” saka huminga nang malalim.

Agad na binuksan ang drawer sa study table niya at may kinuhang lata nang biscuit.

“Buti na lang talaga at may naitatago pa akong biscuit dito.” pasasalamat ni Micco. “Okay Micco! Isipin mo na lang na hamonado yang kakainin mo.” saka pumikit ang pobreng si Micco at sinimulan na ngang pangaraping hamonado ang kinakain niyang biscuit.

“Nakaraos din!” wika niya matapos kumain. Agad na kumuha nang tubig sa kanyang sikretong taguan kung saan naglalaman nang madaming stock nang pagkain at mineral water.

“Ano naman ang gagawin ko dito maghapon?” tanong ni Micco sa sarili.

Agad na tumanaw sa bintana at ang tanging nakikita ay ang bakod nilang napakataas na wala namang gate. Dahil wala naman siyang mapapala ay agad na nahiga si Micco at pinilit na makatulog. Dahil hindi din makatulog ay kumanta kanta na lang siya at inaaliw ang sarili sa kung anumang makita niya sa loob nang kwarto.

-------------------------------------------------

“Good Morning my Micco!” maagang text ni Adrian kay Micco.

Sa buong araw ay pinilit na maging normal ni Adrian ang takbo nang buhay niya. kahit na may pangamba sa puso niya at pag-aalala sa walng paramdam na si Micco.

“Galit ka ba sa akin Micco ko?” tanong ni Adrian sa text subalit makalipas ang ilang minuto ay wala pa ding reply mula sa binata. Agad niyang tinawagan ang numero ni Micco subalit hindi niya ito ma-contact. Ayaw nag-ring nang cellphone ni Micco. Agad na nakaramdam nang kaba si Adrian dahil dito. Kahit na anong pilit ang gawin niya para kumalma ay hindi niya maitago ang pagkabalisa. Nasa akto na siya na pupuntahan niya ito sa San Tadeo nang tumawag ang mayordoma nila at sinabing mataas ang lagnat ni Matthew. Inuna na niyang puntahan si Matthew at binalak na ito muna ang asikasuhin.

“Maiintindihan naman siguro ako ni Micco.” usal niya sa sarili.

Buong araw na walang konsentrasyon ang kawawang si Adrian na walang kamalay-malay sa kinatnan ni Micco. Wala sa kundisyon para magtrabaho at kumilos at higit pa ay may labis na pag-aalala sa puso niya at pangamba sa walang paramdam na si Micco. Hindi nakatiis si Adrian kaya naman nang nasiguradong ayos na ang lagay ni Matthew ay pinuntahan niya sa San Tadeo si Micco kahit pasado alas-onse na ng gabi.

------------------------------------------------------

Narinig niyang bumukas na ang pintuan nang bahay nila na hudyat na nakauwi na ang mga magulang niya galing sa trabaho. Nakatanaw naman si Micco sa may bintana at pinpilit na maging masaya. Ilang minuto pa ay naramdaman niyang may nagbubukas na sa pintuan niya. agad siyang tumakbo pabalik sa higaan at saka nagtalukbong nang kumot.

“Micco anak, kumain ka na nang hapunan.” sabi nang nanay niya. Agad namang binakasan nang lungkot ang nanay ni Micco nang makitang hindi man lang nagalaw ang pagkaing iniwan niya dito.

“Para naman sa’yo kaya namin ginagawa ito.” wika nang nanay niya bagot tuluyang iwanan si Micco.

“Kung talagang iniisip ninyo ako sana inintindi na ninyo ako at sinusubukang intindihin. Ngayon lang ako naging masaya na kagaya nito at hinahadlangan pa ninyo.” nais sanang isagot ni Micco.

Gaya nang ginawa niya nuong agahan at tanghalian ay hindi ginalaw ni Micco ang pagkaing dinala sa kanya. Pinagtyagaan pa din niya ang biscuit na itinatago niya. Tulad nang inaasahan ni Micco ay nakarating sa mga kapatid niya ang nangyari sa tulong nang mga tsismosong kamag-anak. Isa-isa itong pumunta sa kanila para dalawin ang mangamusta. Ngayon nga ay sabay-sabay itong pumasok sa silid niya.

“Hoy Michael Cesar” simula ni July “ano na namang drama ang ginagawa mo?” tanong pa nito.

“Ikaw, may kasalanan ka sa amin.” sunod naman ni March.

“Tama! Bakit sa ibang tao pa namin dapat malaman?” sabi pa ni Sep.

“Sis” naluluhang wika ni Micco.

“Bro, hindi ka namin pagagalitan.” tila pangangalma ni Sep.

“Saka wala kaing balak na magalit sa’yo.” sang-ayon naman ni March.

“Ano na ang plano mo?” tanong pa ni July.

“Paano ninyo nalaman?” tanong ni Micco imbes na sagutin ang mga tanong nang kapatid.

“Siyempre si Tita Eka nagtext kagabi. Pinapapunta kami dito at tulungan ka nga daw dahil naawa na siya sa iyo.” sabi ni July.

“Pare-pareho nga kami nang natnggap na text eh.” wika pa ni Sep.

“Para i-confirm tinext ko si Jhell, LJ at Glenn.” saad naman ni March. “I-kinofirm naman nila per okay Glenn ako mag nagtiwala kaya tinext ko sila Ate na kausapin muna si Glenn ngayon.”

“Sa kanya namin nalaman ang lahat nang kalokohan mo.” wika ni Sep.

“Kalokohan ba ang magmahal?” tanong ni Micco sa mga kapatid.

“Sira, siyempre hindi.” sabi ni July.

“Ang kalokohan eh hindi mo sinabi sa amin kaagad.” wika naman ni Sep.

“Sana nakatulong kami sa’yo.’ sang-ayon ni March.

Nakaramdam nang tuwa si Micco nang maramdamang may kakampi na siya para ipagtanggol sa mga magulang. Palibahasa ay nakakasalamuha na ng ibang mga tao, iba’t-ibang klase, iba’t-ibang ugali, iba’t-ibang katauhan at iba’t-ibang kwento, lalong naging bukas ang isipan nilang tatlo sa mga bagay-bagay kaya nauunawaan nila ang sitwasyon ni Micco. Alam nilang walang masama sa pakikipagrelasyon nit okay Adrian at walang masama sa ganuong uri nang pagmamahalan. Sa simula pa lang ay tanggap na nilang maaring humantong sa ganuon si Micco kaya bago pa man nila malaman na may karelasyong kapwa lalaki si Micco ay natanggap na nila ito agad.

“Salamat!” tanging nasambit ni Micco na nagpapahiwatig sa pasasalamat niya sa mga kapatid.

“Ano na ang plano mo?” tanong ulit ni July.

“Hindi iyan kakain pero mayroong nakatago sa drawer.” pagbubuko ni March sabay kuha sa biscuit at tubig nito sa taguan. Alam ni March ang kalokohan ni Micco na ganito. Ang taguan ng pagkain. Palibahasa ay nagkasama nang mas matagal ang dalawa kaya maituturing na mas close sila.

“Alam ko din iyan, kaya naman bumili ako nang iba pa.” wika ni July sabay labas sa malaking bag nang isang lata pa nang biscuit.

“Meron din akong dala dito.” wika ni March at naglabas ito nang mga junkfoods mula sa bag na malaki.

“Akala ninyo kayo lang ang may dala, ako din siyempre.” wika ni Sep na naglabas naman nang dalawang kahon nang tetra pack juices mula sa malaki dng bag.

“Bilisan mo itago mo na.” suhestiyon ni July at agad namang kumilos si Micco para itago ang mga ito.

“Oh eot” sabi ni Sep sabay abot nang cellphone niya. “Itext mo na si Adrian.”

“Huh!” wika ni Micco.

“Wag mong sabihing hindi mo alam number nang syota mo?” tanong ni March.

Napakamot na lang sa ulo si Micco dahil sa totoo lang ay hindi nag niya alam ang numero nito.

“Pandesal ni San Felipe!” wika nang Ate July niya. “Patay kang bata ka, syota mo hindi mo alam ang number. Wala ka ding nakasulat sa papel no!” paninigurado pa ni July.

Iling lang ang sagot ni Micco.

“Asa ka pa eh number nga niya hindi niya kabisado.” sabi ni March.

“Sige dito na lang kami matutulog para kami na lang ang kumausap pag naisipan nang mokong na dalawin ka.” nakangiting wika ni Sep.

“Salamat po!” sabi ulit ni Micco.

“Sige lalabas na kami, liligawan pa namin sila nanay para mabawasan ang parusa mo.” wika pa ni July.

“Sige bro!” paalam ni March. “Enjoy the darkness.” pahabol pa nito.

Tuluyan nang nakalabas ang tatlo, muling naiwan si Micco sa kwarto niya, nakakandado at nag-iisa. Nagawang makatulog ni Micco dahil alam niyang may mga kapatid siyang maasahan at magpapaliwanag sa Adrian niya nang lahat.

Nasa kahimbingan nang tulog si Micco nang may marinig na katok mula sa bintana niya.mahihinang katok at tawag sa pangalan niyia. Walang takot niyang nilapitan ito at sinilip. Laking tuwa niya sa nakita –

Si Adrian, kinakatok siya sa bintana kasama ang Ate March niya. agad din namang pumasok si March sa loob nang bahay nang makitang gising na siya at binigyan sila nang pribadong sandali para makapag-usap.

“Salamat Ate March.” pasasalamat ni Adrian.

“Wala iyon, basta sumaya lang ang bunso namin.” sagot ni March bago tuluyang iwanan silang dalawa.

“I love you Micco ko!” simula ni Adrian sabay halik sa mga labi ni Micco na bagamat may harang na bakal ay sapat na para punuuin ang sarili nila nang kaligayahang dulot nang muli nilang pagkikita.

“Sorry po Adrian ko.” paumanhin ni Micco kay Adrian.

“Bakit ka nagsosorry?” tanong ni Adrian.

“Kasi po alam ko nag-alala ka.” sagot ni Micco.

“Ipinaliwanag na sa akin ang lahat.” sagot ni Adrian.

“I love you!” wika ni Micco.

“I love you too!” sagot ni Adrian sabay hawak sa mukha ni Micco.

Pumatak ang mga luha kay Micco nang sandaling iyon. Hirap man siya sa sitwasyon ay masaya pa din siya dahil kaharap niya ang taong minamahal at nakita nbiyang gumawa ito nang paraan para magkita sila.

“Anong ginagawa mo di’yan?” tanong nang isang tinig buhat sa likuran.

Sigurado si Micco na ang tatay niya ang may-ari nang tinig na iyon. Nakaramdam nang takot si Micco sa kung ano ang maaring magawa nang ama niya kay Adrian.

“Tumakbo ka na!” wika ni Micco.

“Hindi! Ipaglalaban kita.” sagot ni Adrian.

“Kinakausap ko lang po ang mahal kong si Micco.” sagot ni Adrian.

Natuwa si Micco sa sinabing ito ni Adrian. Alam niyang handa siyang ipaglaban nang binata laban sa mga magulang at handa nitong ipaglaban ang pagmamahalan nila. Gayunpaman ay nakaramdam nang takot si Micco para sa minamahal na katipan, hindi niya lubos maisip kung ano ang gagawin niya kung ipabugbog ito nang ama o kaya ay ipatapon sa kulungan.

“Anong mahal ang sinasabi mo?” tanong pa nito at saka tuluyang iniluwa nang liwanag ang may-ari nang tinig.

“Kuya Glenn?” wika ni Micco at nakahinga nang maluwag.

“Ikaw lang pala pareng Glenn.” si Adrian naman. “Anong ginagawa mo dito?” tanong pa ni Adrian.

“Bilisan mo Adrian, nakita ko si Tito Madeng, hinarang si Ate March sa pintuan, nahuli na kayo at papunta na ngayon dito.” sabi ni Glenn.

“Hindi pare, kakausapin ko sila para sa Micco ko.” tutol naman ni Adrian.

“Seryoso na si Tito Adrian!” paalala ni Glenn. “Baka hindi mo magustuhan ang gagawin nun sa iyo, sa inyo ni Micco.” saad pa ni Glenn.

Nakaramdam nang takot si Micco, kilala niya ang ama, kaya nitong ipatorture si Adrian para lang layuan siya. Mabait man ito subalit iba kung magalit.

“Adrian, sige na umalis ka na muna.” aligagang tila pag-uutos ni Micco kay Adrian.

“Pero Micco ko!” tutol ni Adrian.

“Huwag ka ang tumutol. Bukas na natin pag-uspaan ang lahat.” sagot ni Micco. “Mahal na mahal kita Adrian ko.” sabi ni Micco.

“Pare, sa bahay ka na muna matulog.” anyaya ni Glenn. “Bukas na lang kayo mag-usap ni Micco.” suhetiyon pa ni Glenn.

“Masaya ako at nakita na kita ulit.” wika ni Micco bagamat nakakaramdam nang takot ay may kasiyahan naman sa puso niya dahil muling nasilayan ang mahal na si Adrian.

“Mahal na mahal kita!” wika ni Adrian at saka siya hinatak na ni Glenn para dumaan sa likuran nang bahay nila Micco at nang hindi na nila makasalubong pa ang ama nito.

Ilang sandali pa at –

“Micco” bulyaw nang tatay niya sa kanya habang kinakatok ang bintana niya “Micco nasaan na si Adrian?” galit niton tanong.

Nakaramdam naman nang tuwa si Micco nang malamang hindi nag-abot ang landas nang dalawa.

“Huwag kang magkunwaring tulog!” utos pa nito.

“Ano pong sinasabi ninyo?” maang na tanong ni Micco sa ama.

“Si Adrian? Saan mo itinago?” tanong nito.

Pinilit kalmahin ni Micco ang sarili at buong giliw na naman siyang umarte –

“Natutulog ang tao ginigising ninyo!” wika ni Micco.

“Tigilan mo ang kaartehan mo. Nakita ko si Adrian na pumunta dito.” sagot nang ama niya.

“Hanapin ninyo kung makikita ninyo!” tila hinahamong anas ni Micco.

“Sa oras na makita ko iyon lulumpuhin ko talaga iyon nang lubayan ka na.” wikang nagbabanta nang tatay niya.

Magdamag ngang ginalugad ni Mang Madeng ang buong bahay nila at nang masiguradong wala nang Adrian siyang hinahanap ay napilit na din siya ni Aling Andeng na matulog. Tulad nang ginawa kahapon ay ikunulong ulit si Micco sa kanyang silid at dinalan na lanbg duon na pang-agahan at tanghalian. Ang bintanang tanging pag-asa niya para makita si Adrian ay nilagyan nang harang. Labis na kalungkutan naman ang nadama ni Micco sa isiping kahit sa bintana ay hindi na niya magagawang makita pa ang mahal na si Adrian.

“Micco!” tawag sa kanya mula sa labas.

“Micco! Gising ka na ba? Si Kuya Glenn mo ito.” wika naman nang isa pa.

“Micco ko!” sabi ni Adrian.

Agad na bumangon si Micco at nakuntento na sa madinig ang boses nang kanyang mahal.

“Adrian ko, kamusta ka naman?” wika ni Micco na binigyan nang sapat na lakas na loob ang sarili para huwag bigyang nang alalahanin si Adrian.

“Kumain ka na ba?” tanong ni Adrian kay Micco.

“Opo.” pagsisinungaling ni Micco. “Ikaw ba?” tanong pa nito.

“Wag mo na akong alalahanin.” sagot naman ni Adrian. “Mas mahalaga ay ayos ka lang.” saad pa ni Adrian.

“Ang mahal ko talaga.” tila sumayang muli ang puso ni Micco kahit na nga ba may nakaharang sa pagitan nilang dalawa ay hindi naikakaila ang kilig sa ganuong uri ang usapan.

“Micco ko!” pagbasag ni Adrian sa katahimikang namagitan sa kanilang dalawa. “Kakausapin ko na mamaya ang mga magulang mo.” wika pa ni Adrian.

“Pero!” tutol sana ni Micco subalit pinangunahan na siya ni Adrian.

“Ipapakita ko sa kanila na tapat ang pagmamahal ko sa iyo. Handa akong ipaglaban ka, na makita nilang kahit pareho tayong lalaki, kung tunay naman ang pagmamahalan natin ay wala silang dapat na ikahiya o ipangamba. Ipapakita ko sa kanila kung gaano ka busilak ang hangarin ko para sa iyo. Papatunayan ko sa kanila na handa akong mamatay para sa iyo, na walang makakahadlang sa tunay na pagmamahal.” saad agad ni Adrian.

“Mahal ko!” naluluhang winika ni Micco. Natuwa siya dahil lalo pa niyang natiyak kung gaano kalalim ang pagmamahal sa kanya ni Adrian, kung gaano ito handang humarap sa panganib alang-alang lang sa pagmamahalan nilang ayaw tanggapin nang lipunang ginagalawan nila. Ang isang uri nang pagmamahalang, kahit ang mga magulang nila ay nahihirapang unawain.

Kahit na hindi nakikita ni Adrian si Micco ay ramdam naman niya ang sakit at paghihirap nito sa loob nang silid niya. Ramdam din nito ang mga luhang pumatak mula sa mga mata nang binatang sinisinta.

“Huwag kang mag-alala.” tila pangangalma ni Adrian. “Sasamahan ako nang mga tyuhin mo at nang mga kapatid mo. Pati mga pinsan mo sasamahan din ako.” wika ni Adrian. “Tutulungan kita na ipaunawa sa kanila na walang masama sa relasyon natin. Tutulungan natin silang maunawaan tayo.” wika pa ni Adrian.

“Oo nga pinsan, nakausap ko na sila Jhell, LJ, Melissa saka iyong iba pa na sasamahan namin si Adrian mamaya.” sabat ni Glenn na bagamat nahihirapan sa sitwasyon niyang iyon ay pinili niyang maging tulay para sa kaligayahan nang minamahal niyang pinsan.

“Salamat po!” tanging nasabi ni Micco.

Naging mahaba pa ang usapan nilang tatlo. Gayunpaman ay sapat nang malaman nilang kahit papaano ay may liwanag na silang nakikita laban sa problemang dumating sa relasyon nila. Sa gitna nang usapan ay may naisip na plano si Micco subalit hindi na muna niya ito sinabi sa mahal na si Adrian bagkus ay nagpakuha na lang siya nang mga maaring gamitin para maisakatuparan ang binabalak niya. Kahit na anong tanong nila Glenn at Adrian kung ano ang gagawin niya sa mga ito ay puro palusot na lang ang sinasabi niya. Idinaan ang lahat sa maliit na uwang na nasa pinakataas na nang bintanang pinakuan at hinarangan nang tabla.

Dumating na nga ang oras na hinihintay niya. Nakauwi na ang mga magulang sisimulan na niya ang kanyang plano. Agad niyang tinalupan ang bawat butil nang bawang at saka inipit sa kili-kili. Magpapanggap siyang magkakasakit at mawawalan nang malay at malaking tulong ang bawang para magbago ang kanyang temperatura. Ilang minuto din siyang naghintay na katuking nang ina at saka niya itinago ang bawang.

“Everything runs according to my plan.” wika niya sa sarili at pagkabukas nang pinto ay saka biglang bumagsak si Micco. Isang hindi inaasahang pagbagsak sa sahig.

“Miccooo!” agad na naibulalas nang kanyan ina.

“Madeng!” tawag naman nito sa asawa. “Si Micco! Si Micco! Si Micco!” sigaw nito.

“Ano ba iyang Andeng, kung makahiyaw ka.” anas ni Madeng sabay pasok sa silid ni Micco.

“Si Micco biglang bumagsak, mataas pa ata ang lagant.” nag-aalalang wika ni Andeng.

“Anak nang!” naibulalas ni Madeng na agad ding nakaramdam nang pag-aalala para kay Micco. “Mataas nga ang lagnat. Buksan mo ang kotse at isusugod natin sa ospital si Micco.” utos ni Madeng sa asawa saka binuhat ang walang-malay na si Micco.

Kung gising si Micco ay malamang na natutuwa ito ngayon sa nagaganap, subalit ang planong binalak ay hindi umayon sa nais niya dahil nagkatotoong nawalan siya nang malay. Sa katotohanan ay matagal nang iniinda ni Micco ang pananakit nang ulo at ang araw na iyon ang naging pinakamadalas.

Biglang nag-alala si Adrian sa nakitang kaguluhan sa bahay nila Micco. Nanginig ang buo niyang katawan nang makitang si Micco ang walang-malay na isinasakay sa kotse. Dali-dali niyang hinabol ang mga ito kung saang hospital didiretso. Labis na pag-aalala ang nasa puso niya sa isiping may nangyaring hindi maganda kay Micco.