Akda ni Jubal Saltshaker
Thirteen
“There are many things that i would like to
say to you but i dont know how.
I said maybe your gonna be the one that save’s me.”
-Oasis
TINANONG ako ni Viktor kung napagod ba ako sa aking byahe. Ngunit sinabi ko lamang dito na hindi ko inaasahang ganito akong kabilis makararating sa kanila. Nagpalit ako nang pambahay na damit at tinanong ako nito kung gusto ko na bang matulog ngunit sinabi ko lamang na gusto ko pang makipagkwentuhan sa kanya.
“Gusto mo palang maligo sa ilog bukas?...”
Tanong nya sa akin habang inaayos ang mga unan sa kanyang papag. Umupo ako malapit sa kanya bago simulang sumagot.
“O-okay lang...a’ condolence nga pala sa mama mo Viktor ha’…”
“Salamat. Ayun! Punta na lang tayo sa puntod ni Mama bukas?
Okay yun sa’yo?...”
“Okay lang naman…teka’ parang inaantok ka na...”
“Di ah’…higa na lang tayo habang nag-uusap.”
“S-sige.”
Nagsimula na kaming mahiga at gaya nang sa kanilang sahig ay nagpakawala din ang mga ito nang tunog na tila ba nababaling mga buto habang inaapakan.
“Pasensya ka na ha’ papag lang to’. Matigas.”
“Anu naman ngayon.”
“Syempre yung sa’yo malambot…”
“Okay lang nga. Hindi ko alam kung anung gusto mong palabasin…”
“Sinasabi ko lang na baka hindi ka komportable dito sa amin…”
“Pagtatalunan na ba yun?...Haha.”
“Bahala ka dyan…”
“Ay o’ nga pala Viktor…marunong kang mag-gitara?...”
“Hmm?...Kaunti. Bakit?.”
“Wala lang, nakita ko yung gitara mo e’. Gusto ko lang marinig muli ang boses
mo nang kumakanta.”
“Muli?...Sige, kantahan kita.”
Tumayo ito mula sa pagkakahiga at agad na nagtungo sa kanyang gitara. Nakahiga ako malapit sa dingding kung saan nakadikit ang kanyang papag. Matapos na makuha ang kanyang instrumento ay umupo ito sa aking tabi at bumangon naman ako upang lumapit sa kanya.
“Anung gusto mong kantahin ko?...”
“Hmm, ikaw? Ano bang paborito mong kanta?”
“A’ sige. Ito na lang.”
Sinimulan nyang kalabitin ang kwerdas nang kanyang gitara at nagsimula nang kumanta.
“He, walks in. And im suddenly a hero…”
“Teka, di ba “she” yun?...”
Pag-awat ko sa kanya.
“Bakit babae ka ba?...tahimik ka lang dyan.”
Nakangiting paliwanag nito sa akin.
Nagpatuloy nang kumanta si Viktor habang nakatingin nang mabuti sa akin.
Pakiramdam ko’y bigla akong inantok sa kanyang pag-kanta, hindi dahil sa hindi maganda ang kanyang boses ngunit sa pakiramdam na dinadala nito sa akin. Hindi ako mabilis humanga sa mga taong talagang magaling umawit ngunit ang pag-awit na ginagawa ni Viktor ay tila ba espesyal sa akin. Siguro ay dahil na rin sa ang mensaheng kanyang ipinararating ay para sa akin. Ipinatong ko ang aking ulo sa kanyang mga hita at naramdaman ko na lamang na sinusuklay nya ang aking buhok gamit ang kanyang mga daliri. Nakatulog na lamang ako na huling ala-ala ang kanyang matamis na boses at ang patuloy na paghaplos nya sa akin.
Sabado na nang umaga at sumikat na ang haring araw nang imulat kong muli ang aking mga mata. Pakiramdam ko ay nakahiga pa rin ako sa aking kama hanggang sa ako ay bumangon. Nang mapansin kong wala ako sa aking kwarto ay doon ko na naalalang nasa bahay ako ni Viktor.
Agad kong inisip kung ano ang huling nangyari sa akin bago ako makatulog.
Napansin kong bukas na ang bintana sa kwarto at wala si Viktor sa aking tabi.
Tumayo ako upang mag-inat nang biglang bumukas ang pintuan nang silid.
“Magandang umaga…gising ka na pala.”
“Good morning din Viktor…”
Sambit ko habang nililinis ang aking mata gamit ang mga kamay.
“Ikaw ha’. Tinulugan mo ako kagabi…”
“Ah’ oo nga. Pasensya na.”
“Di’, alam ko na napagod ka sa byahe...tara baba na tayo. Mag-agahan.”
Tugon nito habang kinukusot pa ang aking buhok na para bang nag-papaamo lamang sya nang isang tuta.
“Nakatulog ba nang mahimbing ang…”
“Ang ano?...Haha…may dala nga pala akong grocery dyan,
ihain natin sa mga kapatid mo…”
“Ikaw naman, hindi ko pa nga po natutupad yung pangako ko sa’yo…dinaragdagan mo nang agad ang utang ko…”
“O’ bumalik ang po’ mo…Haha…Teka, utang mo?”
Nagtatakang tanong ko dito.
“Di ba sabi ko sa’yo na ikakain kita sa mamahaling restoran…”
“Naalala mo pa yun?...”
Pagpuna ko sa kanyang sinabi.
“Oo naman…”
“Hindi pa rin sya nagbabago.”
Sambit ko naman sa aking sarili.
Matapos naming makapag-agahan ay pinaligo na ako ni Viktor upang maaga kaming makapunta sa kanyang ina. Kasabay naming kumain nang agahan si Valeria, Visha, (na syang una kong naka-usap kagabi) si Violet at Vanessa. Mayroon pang dalawang kapatid si Viktor na hindi ko na nakita. Ang sumunod kay Viktor ay mayroon nang sariling pamilya na isang beses isang linggo ay hindi nalilimutang sila ay bisitahin. Ang pangatlo nya namang kapatid ay sa kabilang bayan naninirahan malapit sa pinagtatrabahuan nitong pagawaan nang sabon na hindi rin naman nakalilimot sa kanila at magbahagi nang kanyang kinikita.
Matapos kong makaligo ay napansin kong umiiyak si Valeria. Agad kong nilapitan si Viktor kung ano ang nangyari ngunit sinabi lamang nito na nagkatampuhan lamang sila nang isang kapatid at huwag na itong initindihin.
Ilang kilometrong lakad lamang mula sa kanilang bahay ay narating na agad namin ang sementeryo sa kanilang lugar. Maya-maya pa ay tumigil na kami sa paglalakad sa masukal na lugar nang malaman kong nasa puntod na pala kami nang kanyang ina.
Iniabot ko sa kanya ang dala naming lighter at agad na nyang sinindihan ang mga kandilang aming binili. Matapos nya itong itirik ay umupo ito sa tapat nang puntod at nagsimulang magdasal.
“Ma, si Angelo pala.”
Lingon nito sa akin matapos mag-dasal at agad din namang tumalikod upang humarap nang muli. Hindi ko talaga alam ang aking sasabihin at naintindihan ko naman ang ginagawa ni Viktor.
“Kamusta po…ako po si Angelo. Kaibigang matalik ni Viktor…”
“Kaibigang matalik...haha.”
“Shhhh…”
Pag-saway ko sa kanya.
“Uhm, huwag po kayong mag-alala…aalagaan ko po syang mabuti…”
“Aalagaan ka dyan…ano ako may sakit?…Hehe.”
“Hindi lang naman may sakit ang inaalagaan...”
Nakangiti kong paliwanag dito.
Ngunit ang tunay kong gustong iparating sa kanyang ina ay sinambit ko na lamang sa aking sarili. Dinala ni Viktor ang kanyang gitara at kumanta ito sa harap nang puntod nang ina. Mga kantang madalas daw kantahin nang ina sa kanilang mag-kakapatid noong nabubuhay pa ito.
Nang makahanap kami nang lugar na mauupuan sa loob nang pantyon ay nagsimulang magkwento si Viktor nang mga bagay na gusto nyang gawin na napunta naman sa personal na usapan tungkol sa amin.
“Anong balak natin ngayon?”
Tanong ko sa kanya. Habang pilit na inaalis ang mga damo sa aking suot na pantalon habang nakaupo sa isang natumbang pader.
“Ako ang dating nag-tanong nyan ah’…”
“Oo nga e’…sagot ko din ba ang isasagot mo sa akin?…”
“Parang ganun…”
“Haha’, parang nagkabaligtad na tayo ah’.”
“Hehe…noon kasing mga naka-raang buwan e’ naisip ko ang mga sinabi mo sa akin...na hayaan lamang ito…”
“Pero hindi pala maganda yun…Sorry ha’…”
Ngumiti lamang ito bago ako muling nagsalita.
“Para ngang nagbago ka na sa akin e’…”
“Huh? Nagbago?”
“Oo’…parang hindi ka na kasi…malambing…”
Nakita ko na lamang na hinubad nito ang suot nyang damit at agad na tinanggal din ang sa akin.
“Huy?...anung gagawin natin?”
Alam ko din naman ang mangyayari dahil tingin kong kagustuhan namin itong dalawa at madali ko na ding tinanggal ang aking salamin sa mata. Hindi ito nagsalita at sinimulan nya akong halikan. Biglang nagbalik sa aking isipan nang huli nya itong gawin sa akin at dito ay hindi ko na napigilan pa ang aking sarili.
“Doon tayo…”
Sambit nito sa pagitan nang kanyang ginagawa at itinuro ang kabilang pader sa aming tabi na natitirang nakatayo. Agad akong sumunod dito at sabay kaming pumasok sa likod nang semento.
Itutuloy...
No comments:
Post a Comment