Akda ni Jubal Saltshaker
Fourteen
“Say my name, sunshine’s thru the rain.
My whole life so lonely, and then you
come and ease the pain.
I don’t want to lose this feeling.”
-The Bangles
HAPON na nang mapagpasyahan naming umuwi. Bagamat hindi kami nakaramdam nang gutom ay umalis na kami sa lugar dahil tingin naming ay masyado na kaming nalilipasan nang gutom. Umalis din kasi kami sa kanilang bahay nang hindi pa naghahapunan. At isa pa, mayroong isang matandang lalaki ang nakakita sa amin.
Mabuti na lamang at wala itong masyadong nakita maliban na lamang sa magkahawak naming mga kamay. Nakita kong may hawak itong kutsilyo (“Gulok yun.” Pagtatama sa akin ni Viktor) at dito’y hinila ko nang agad si Viktor upang kami ay tumakbo palayo. Tinawanan lamang ako nito dahil sa magtatabas lamang daw ang matanda sa mga ligaw na halaman at lumalagong mga damo. Madalas daw kasing Makita ni Viktor ang matanda na tila ba araw-araw na naglilinis sa lugar.
“Malabo nang mata nun’ kaya huwag kang mag-alala…natatawa talaga ako sa’yo…”
Nangingising sambit ni Viktor sa akin.
“Malay ko ba kung bigla tayong tagpasin nun’…”
“Hindi ka muna nag-short bago ka tumakbo...ahaha!”
“Mamatay nang may damit o tumakbong hubo? Haha…”
“Kakatawa talaga yun…ahaha!”
“Haha. Tulog naman ang mga tao dito e’…
ikaw ha’, tinatawanan mo na ako.”
“Nakaka-tuwa naman talaga kanina ah’…pero Angelo…ang cute mo nun’…hehe’.”
Naka-yuko nitong sinambit sa akin.
“Bumabawi ka lang e’. Haha…”
Matapos na matigil ang aming tawanan ay nagkwentong muling ito sa akin.
“Naka-usap ko na palang matandang yun dati…hinahanap nya kasi yung puntod nang asawa nya…bumagyo kasi dati dito sa min at halos matabunan ang buong sementeryo nang putik…kaya nililinis nya daw ang buong sementeryo dahil baka mahanap nya pa ang puntod nang asawa…”
“Hmmm. Sa tiyaga nya…sigurado akong nakita nya na ang puntod nang kanyang asawa…hindi nya nga lang alam na nakita nya na.”
“Siguro..O’ nga pala tungkol sa sinabi kong sulat ko sayo Angelo...”
“Anung tungkol dun?...”
“Wala akong nilagay…nagbiro lang ako.”
Nakangiti nyang binanggit sa akin.
“Ano?...Nakakainis naman. Salamat na lang talaga sa kapatid mo.”
Bigla kong kinusot ang buhok nito at matapos ay agad na tumakbo palayo sa kanya.
“Ah’. Mag-papahabol ka pa ha’.”
Sambit ni Viktor bago nya ako tuluyang habulin.
Maputik ang aming mga paa at madumi ang aming buong katawan kaya nang makauwi ay naligo na muna kami. Katulad kanina ay ako ang pina-unang maligo ni Viktor.
Huwag din daw akong mahiya at ituring ang kanilang bahay na parang sa akin. Matapos kong maka-paligo ay pumunta ako sa likod nang kanilang bahay kung saan matatanaw ang mga alagang manok nang kanilang kapitbahay na kanina kong narinig na gumising sa akin. Nagpupunas ako nang tuwalya sa aking basang buhok nang lapitan ako ni Valeria.
“K-kuya, marami po’ng salamat ha’..hindi pa nga po pala ako nakapag-pasalamat nang personal sa inyo…”
“Wala yun...At isa pa, ako ang dapat na magpasalamat sa iyo dahil kung hindi mo ako sinulatan…siguro ay hindi na kami magkikita nang kaibigan kong yan…condolence nga pala Valeria…”
Natahimik itong sandal at hindi muna tumugon sa aking mga sinabi.
“Kuya Angelo…uhm, alam ko na po…”
“Huh? Anung alam mo na?...”
Lumapit naman sa kanyang likuran ang bunso nilang kapatid na si Vanessa, hila-hila nito ang isang saklay at agad na kumapit sa binti nang nakatatandang kapatid.
“Ne’, nag-uusap kami ni Kuya…mamaya na ha’?...itago mo yan,…
hindi yan laruan di’ ba’?”
Agad na nakinig dito ang bata at mabilis din namang sumunod.
“Ah’…alam ko po na kayo ni Kuya…”
Kanyang tinuran na mukhang hindi pa sigurado sa kanyang sasabihin.
“T-teka…Uhm, Ano…galit ka ba?”
Nalilito kong sagot dito.
“Ah’ hindi po ako galit…naku…paano ko ba ipaliliwanag…eto na lang po, gusto ko kayo para sa isa’t-isa…”
Natatarantang paliwanag nito sa akin.
Matapos ko namang marinig ang kanyang mga sinabi ay naramdaman kong namulang bigla ang aking buong mukha. Gusto ko itong tanungin kung ano ang ibig nya pang mangyari o’ kung may gusto syang ipahiwatig ay sabihin nya nang agad sa akin.
“Salamat…Teka, Nabanggit mo sa iyong sulat na kailangan nyo nang tulong?...ano ba ang maitutulong ko…”
“Gusto ko nga po palang humingi nang tawad sa ginawa kong iyon…masyado po akong naging mabilis…pero okay na po ang lahat…nakahanap na po ako nang trabaho sa health center dito sa amin at natutugunan na naman po nito ang aming mga pangangailangan…”
“E’ si Viktor…nag-trabahong muli?...”
“A’…opo. Sa bayan din po… katulad ni Ate Vivian…”
“Ayos ah’…puro “V” pala ang pangalan nyo ano?...”
“Oo nga po e’…sabi po ni Mama…gusto daw ni Kuya Viktor noong maliit pa sya na kung mag-kakaroon ito nang kapatid, dapat ay sa letrang V din magsisimula ang pangalan nito…”
Napangiti ako sa kanyang mga sinabi at hinayaan itong magpatuloy.
“Pangalan ko po, ni Violet, Visha at Vanessa ay si Kuya ang naka-isip…”
Natawa ako nang bigla dahil sa naisip kong mabuti at hindi nito napangalanang “Vulva” ang isa sa kanyang mga kapatid.
“K-Kuya?...Bakit po kayo natawa?”
“Wala naman. Natutuwa lamang ako sa inyo.”
Kinapa ko sa aking bulsa ang aking wallet at mabilis na dumukot dito nang pera. Iniabot ko sa kanyang kamay ang isang daang piso at isinara ito sa kanyang mga daliri.
“Huwag kang tatanggi…magagalit ako…”
“Sa-salamat po talaga nang marami Kuya…sobra po ang maitutulong nito sa amin…”
Kinusot nito ang kanyang mga mata bago ko pa magawang punasan ang mga luha nito.
“Hindi ba alam nang Kuya mo na sumulat ka sa akin…sabi mo.”
“Opo…nakita ko lamang po kasi ang adres nyo sa kanyang wallet gaya nga po nang sinabi ko sa inyo sa sulat…Nakita ko po iyon nang minsan nyang maiwanan sa kanyang kwarto nang ako ay maglinis doon…at dahil sa desperado po kami sa tulong ay hindi na po ako nagdalawang isip pa na sulatan kayo…”
“Ginagalaw mo ang wallet nya?...”
Maingat kong pag-usisa dito.
“Ay’ hindi po sa ganun’ Kuya Angelo. Napagkakatiwalaan po ako ni Kuya higit sa lahat lalo na pagdating sa pera kaya po ganoon…”
“Pasensya na natanong ko.”
Muling nagbalik sa aking ala-ala ang isinulat ko sa likod nang lumang calling card ni Papa. Maliban sa aking adres ay sinulat ko sa likod nito ang aking mensahe para kay Viktor.
“Hihintayin ko araw-araw ang ating muling pagkikita.”
“Anu nga pala yung sinasabi mong kalagayan ni Viktor?...”
“Ah’…ayun nga po…mabuti at gumaling na sya agad po…”
“Basta, huwag kang mahihiyang sumulat sa akin para humingi nang tulong ha’?...”
“O-opo Kuya…salamat po’ng muli.”
Hindi na ako sumagot pa at ngumiti na lamang dito.
“Sya nga po pala...may gusto pa po akong hilingin sa inyo…”
“Kahit anu yan, basta kaya ko. Nu’ yun?”
“Mahalin nyo po nang sobra ang kuya ko ha’?...at palagi syang intindihin…”
“Oo’ naman…kapag mahal mo ang isang tao…hindi na kailangan pang lagyan nang sobra, dahil ang pagmamahal mo pa lamang e’ sapat na…Maraming salamat, Valeria.”
Nang marinig ni Valeria na muling bumukas ang pintuan nang kanilang banyo ay agad naman itong lumabas na nang tuluyan sa likod nang kanilang bahay.
“Sige po Kuya…”
Binigkas nya nang mahina bago pa man tuluyang makalayo sa akin.
Ilang sandal lamang ang naka-lipas nang mapansin kong papalapit na sa akin si Viktor.
“Anung ginagawa mo dito?…”
“W-wala naman…pinapanuod ko yung mga manok…”
“Akala ko umakyat ka na…palit na muna tayo nang damit bago tayo kumain…aabutan na tayo nang hapunan…”
Bago pa man ako maka-akyat nang tuluyan ay nakita kong pumasok si Valeria sa harapan nang kanilang bahay at agad na inasikaso ang mga bunsong kapatid nito na masayang naglalaro sa kanilang bakuran.
itutuloy...
No comments:
Post a Comment