Akda ni Jubal Leon Saltshaker
Ten
“I don't wanna say it.
I don't wanna find another way.
Make it trough the day without you.”
-John Secada
NANG gabi din’g iyon nang imbitahan ako ni Arthur para sa kanyang birthday ay isinama nya ako sa Cindy’s upang kumain. Inaasahan ko’ng magiinom kami pero mabuti na lamang at hindi ito ang kanyang nasa isipan dahil sa hindi din naman ako talagang umiinom.
“Okay na ba’ sa’yo yang one rice lang?”
Tanong nya sa akin matapos na kami ay makaupo.
“Oo’ naman, busog pa din kasi ako…Ah’, Happy Birthday nga pala’ sayo’ Arthur…”
“Ah, salamat…”
“Teka, hindi ka ba hinihintay nang mas importanteng tao sayo’ ngayong kaarawan mo?...”
“Huh? Wala akong ganun…hehe’…”
“Girlfriend?...”
Umiling lamang sya sa akin.
“Family mo?...”
“Nasa province silang lahat e’…”
“Ah…”
“Dalawa lang kami dito sa Manila. Boarder lang..”
“Kapatid mo?”
“Ate.”
“Hindi ba kayo kakain nang Ate mo?...Dapat pala sya ang kasama mo.”
“Ngayon naman kasi e’ wala sya sa bahay…”
“Mabuti nga pala na nakasama ako sayo.”
“Oo’ nga, kaya salamat.”
Nagpatuloy pa kaming magkwentuhan hanggang sa matapos na kaming kumain.
Noong mga oras na iyon ay gusto ko na talagang umuwi, pero ayoko namang iwan syang agad dahil alam kong wala din syang makakasama.
At isa pa ay kaarawan nito ngayon at higit nyang kinakailangan nang taong sasalo sa kanyang espesyal na araw.
“Sige’ Angelo, salamat ah’…”
Matapos naming makalabas nang Food Chain.
“Walang anuman yun…Salamat din sa panlilibre.”
“Kaarawan ko ngayon…”
Ngumiti lamang ako sa kanyang isinagot.
“Uwi ka na?...”
“Hmm, Oo’…ikaw din ba uuwi na o’ may pupuntahan ka pa?...”
“Gusto ko sanang uminom…kahit kaunti lang…”
“Ha’?..ikaw ang bahala…hindi kasi ako umiinom, pasensya na’.”
“Okay lang. Okay lang. Teka.tatawid ka sa kabila pasakay di’ba?”
“Oo’…ikaw dito na?..”
Hindi ito sumagot sa akin at tumango lamang ito.
“Arthur..e’ kung ipagpaliban mo na lang muna kaya yang pag-inom mo…may duty pa tayo, at tutal e’ biyernes naman bukas…”
“S-sige na nga…Haha…Tama ka…sige sakay na din ako…”
“Tama yan.”
“Angelo…”
“Nu yun?”
“Uhm,…Pasensya ka na nga pala sa mga sinabi ko ah’…”
“Tsk. Tsk. Wala yun..”
Nakangiti kong tugon sa kanya at madahan itong tinapik sa balikat.
Nang mayroon nang dumaang jeep sa harapan namin ay pinasakay ko nang agad si Arthur. Sumang-ayon naman itong agad sa akin at kumaway na lamang habang papaalis ang kanyang sinasakyan. Matapos nito ay tumawid na rin ako at sumakay na din pauwi.
Habang nag-lalakad papunta sa aming lugar ay bigla kong muling naisip ang mga sinabi sa akin ni Arthur. Isang pagtatapat na hindi ko inaasahan. Sinabi nitong matagal na syang mayroong paghanga sa akin at ang makasama ako sa kanyang kaarawan ay higit nyang ikinatutuwa.
“Hinahangaan kita Angelo…Gusto kita.…”
Nakayuko nyang sinambit sa akin.
“…pero huwag kang mag-alala, ang aking paghanga ay hindi nangangailangan nang pansin…masabi ko lamang sa’yo ito ay masaya na ako…”
Paliwanag nito na tila ba nagsabi nang isang kamaliang gusto nyang agad na linawin.
Ito rin marahil ang dahilan kung bakit hindi nya ako madalas kausapin. Dahil daw nahihiya sya sa akin kahit pa gusto nitong makipag-kwentuhan.
Nang maka-uwi na ako sa amin ay nakita kong naghuhugas nang pinggan si Mama sa aming kusina. Siguro’y katatapos lamang nilang kumain ni Ele nang hapunan. Matapos kong makapag-palit nang aking pambahay na damit ay agad na akong bumaba muli upang kausapin si Mama. Hindi na ako nagdalawang isip pa dahil alam ko namang mangyayari at mangyayari din ito.
Dala-dala ko ang sulat sa akin ni Viktor at nang tuluyan na akong makalapit sa kanya ay agad ko na itong ipinakita.
“Hmm, kumain ka na?...ano yan nak’?”
“Ma, sulat...”
“Alam ko…anu nga yan?...”
Tugon nito habang nagpupunas nang kanyang mga kamay. Umupo ako sa aming hapag at nagulat ako nang bigla nya itong kinuha sa akin.
“Teka, sulat ba ito nang Papa mo?...”
Si Mama matapos mabasa ang kaunti sa sulat nang hindi man lamang tiningnan kung kanino ito galing. Aaminin kong hindi ako sigurado kung si Mama nga ba ang nagtago nang mga sulat ngunit napansin ko sa mga kinikilos nito na wala talaga syang nalalaman. Noong una’y iniisip kong nagkukunwari lamang itong walang alam nang maisip kong bigla si Ele.
“Nak, anu ba yan?..sino to’?.”
Matapos nito ay agad ko nang kinuhang muli ang sulat kay Mama.
“May problema ba?...”
Dagdag nitong tanong sa akin.
“Ah’ wala po…si Ele nga pala ang kakausapin ko…”
Nakangiti kong sinambit sa kanya na inaasahan kong tagumpay akong nagmukhang nalilito.
“Hay’ nako, pagod yan…kumain ka na ba’? Hmm?”
Nang papaakyat na ako sa aking kwarto ay nakasalubong kong bigla si Ele. Tiningnan ko sya nang mabuti at pilit kong itinago ang pagkadismaya dito.
Kahit pa wala akong ebidensya sa iniisip kong nangyari ay tila ba nasisiguro kong sya ang may kagagawan dito.
“Le’. Bakit mo yun ginawa?...”
Malungkot lamang itong tumingin sa akin at nagpatuloy nang pumasok sa kanyang kwarto at agad na isinara ang pintuan nito. Bahagyang sumakit ang aking ulo sa sobrang kaka-isip kaya’t nang agad na akong mahiga ay pinilit ko nang agad na makatulog. Gusto ko pa sanang magbasa nang aking mga libro ngunit mas nanaig sa akin na isipin na lamang ang kasagutan sa aking mga problema na alam ko namang mahirap solusyunan. At kahit pa bigyang pansin ko ang mga bagay na ito ay patuloy pa ring pumapasok sa aking gunita ang isang taong tanging laman nang aking isipan.
“Mag-kikita din tayo Viktor, magkikita din tayo…pangako.”
Ang naalala kong aking sinambit bago ako tuluyang makatulog habang umiiyak.
Itutuloy...
No comments:
Post a Comment