May Akda: Jayson
Genre: Homo-Erotic, Fantasy
Note: Pasensya at medyo natagalan ang part na ito, medyo busy po talaga ang buhay. Anyway, sana ay magustuhan niyo ang part na ito.
------------------------------------------------
Magkatabi silang nahiga, unti-unti namang nahimbing ang alaga ni joseph habang si Jed ay di man lang naibsan ang sariling init ng katawan. Nais sanang taposin ni Jed ang nasimulan ngunit wala nang gana si Joseph, tumayo ito at tinungo ang mesa. Hindi na sila nagtaka nang makitang may bagong luto na namang pagkain na nakahain, mahiwaga talaga ang lugar na iyon.
“Mukhang wala nang mga bagay na may bahid na berdeng liwanag” sabi Joseph.
“OO nga napansin ko rin, sa tingin ko ay may sumusubok sa atin.” Sagot ni Jed.
“Pagsubok?”
“Oo, parang... kung papasa tayo sa pagsubok o maiwasan natin ang mga patibong, saka lang tayo makaka alis sa loob ng enkantadong gubat. Di mo ba napansin na kapag nalampasan natin ang bawat pagsubok may mga tulong na dumarating? Gaya nalang ng pagkain, maiinom, matutulugan at ang mga ito ang dahilan kung buhay pa tayo hanggang ngayon.”
“At ano naman ang masasabi mo diyan sa maliit na tungkod na ayaw na maalis sa pagkakadikit sa katawan mo?” tanong ni Joseph.
“Sa tingin ko ay bahagi ito ng pagsubok. At basi sa nasaksihan ko, kaya nitong ibigay ang nais ng aking puso. Para bang wishing wand..”
“Kung totoo yan, eh di dubukan natin, patunayan mong tinutupad ng tungkod na iyan ang mga hiling mo. Humiling ka ng dalawang kabayo para may masakyan tayo.”
“Sa tingin ko ay hindi ganyan iyan. Tinutupad nga nito ang hiling ko ngunit pansamantala lamang, kapag kinakailangan pagkatapos ay naglalaho din. Para ba itong bagay na kailangan mong gamitin ng wasto at kapag nagawa ko ay saka lang ako papasa na pagsubok.”
“Di ko pa rin maintindihan kung bakit ayaw mong humiling, titingnan lang naman natin kung gagana iyan eh.”
“Ah, ilang hiling kaya meron ako? Kadalasan ang alam ko ay tatlo, at naka dalawang hiling na ako, yung espada at ang pag aanyong kabayo ko.”
“Marahil ay pito; maswerteng numero iyan.”
“Ewan, ayokong mag aksya ng hiling sa pag eexpermento” sabi ni Jed, pagtapos sa kanilang usapan.
Sa kanilang paglalakbay, tila di pa rin nila maaninag ang labasan. Uminit na ang araw at nagugutom na rin sila. Nang naisipan nilang magpahinga at kumain ng tanghalian, napansin nilang may isang tulay sa unahan. Ang tulay ay gawa sa bato, isang lumang baton a nagdudugtong sa magkabilang pang-pang. Malaki ang ilog at malakas ang agos ng tubig. Tila walang ibang daanan para makatawid kundi ang tawirin nila ang lumang tulay na iyon.
Nang huminto na sila sa paanan ng lumang tulay, lumitaw ang isang nilalang. Mukha siyang tao, singlaki lang ito ni Jed. Kulubot ang mukha nito, puti ang kulay ng kanyang buhok, kuba ang kanyang likod. Malalaki ang mga paa nito, di bagay sa sukat ng kanyang katawan. Ang kapansin pansin ay ang napakahaba nitong ilong at matutulis na tainga. Inabot nito ang kanyang kanang kamay kina Jed at Joseph, naghihintay na may iabot ang mga ito kapalit ng pagtawid nila sa tulay.
Nagmatigas si Joseph ngunit kalaunan ay binuksan din niya ang kanyang backpack at dumukot ng kakaunting pilak at ibinigay ito sa pangit na nilalang. Tiningnan ng nilalang ang pilak, sinuring mabuti at pagkatapos ay tinapon pabalik kay Joseph.
Dumukot naman ng kapirasong ginto si Jed mula sa kanyang bulsa at binigay sa nilalang. Tinanggap ito ng nilalang, kinagat at sinuri ngunit tinapon din ito pabalik kay Jed.
“Ano sa tingin mo ang gusto ng nilalang na iyan? Tanong ni Joseph.
“Kung ayaw niya ng pilak at ginto, eh ewan ko ung ano. Hindi naman ako manghuhula,” sagot ni Joseph.
Dinukot ni Joseph ang gintong kupa mula sa kanyang back pack at nang makita ito ng nilalang ay nagning-ning ang mga mata nito, inabot ang kanyang kamay, halata ang pagnanasang maangkin ang gintong kupa.
“Ahuh, akala mo ha. Pwes ayoko, napakahalaga ng kupang ito at kailangan ko pang maging bato para lamang maangkin ito, tapos hihingin mo lang? Ano ka sineswerte?”
Nag aalangang kinuha ni Joseph ang maliit na tungkod mula sa kanyang tagiliran, ngnit mukhang natakot ang nilalang. Ang kanyang mukha ay parang nasa bingit ng panganib.
“Sa tingin ko ay nais ng nilalang na iyan ang isang bagay na galing sa engkantadong gubat”
“Kung ganun eh di ibigay mo na yang munting tungkod mo.”
“Hindi, napaka halaga ng tungkod na ito. Sa tinging ko ay yang kopa ang dapat mong ibigay.”
Nagalit si Joseph at nilapitan nito si Jed, hinablot ang tungkod mula kay Jed. Ngunit tila isang sabon ang tungkod at kanyang mga kamay ay basa, dumudulas lamang ito sa kanyang mga kamay. Naka ilang tangka din siya ngunit di rin siya nagtagumpay hanggang sa sumuko nalanng siya. Mahabang pagtatalo ang naganap habang ang pangit na nilalang ay naghihintay na may mai-abot silang mahalagang bagay. Hanggang sa naisipan nilang sumilong nalang muna at manghalian.
“bakit di nalang kaya hilingin mo sa tungkod na iyan na mawala nalang tayo at maounta sa kabilang pang-pang. Mahiwaga naman yan dib a?”
“Napakadali naman, sa tingin ko ay mapapahamak lang tayo niyan. Bakit di mo nalang ibigay ang kopa at nang maka alis na tayo ditto?”
Pagkatapos ng napakahabang diskusyon, sumang ayon di si Joseph. Bumalik sila sa tulay at ibinigay sa pangit na nilalang ang kopa. Nag ngitngit ang kalooban ni Joseph sa pagkawala ng kopang naging sanhi ng kanyang pagiging statwa sa mahabang panahon.
“Kahanga hanga, ano sa tingin mo munting nilalang? Matalino ang bata at nahinuha niya ang kahalagahan ng munting tungkod. Bagamat may kakayahan itong tulungan silang makalusot sa mga pagsubok ay alam din niya na may mga bagay na kailangang lutasin na hindi ginagamitan ng mahika”
“tama po kayo panginoon. Ngunit paano po kung hihilingin niyang makalabas sa engkantadong gubat?”
“Pag nagkataon, eh di ibigay ang kanyang kahilingan. Ngunit sa tingin ko ay di niya gagawin iyon dahil babalik lang sila sa lugar kung saan sila nagsimula”
“gaya po ng inyong sabi panginoon, sa tingin ko ay di niya hihilingin ang ganoon.”
“Sa tingin ko ay mas kapana-panabik itong susunod na pagsubok.”
“bakit po pamginoon?”
“kasi etong bata, wala pang karanasan sa mga babae, marahil ay di siya tatablan sa kapangyarihan ng mga babaeng kataw; ngunit itong nakakatanda ay halos lahat ng nilalang ay natikman na, siya ang nasa panganib. Ngunit, medyo gumagabi na, buksan mo nang muli ang lagusan upang makapag pahinga na sila.”
Naglakad sila sa daan ng hindi man lang nagkikibuan. Galit si Joseph sa pagkawala ng kanyang gintong kopa, at si Jed naman ay ayaw magsalita ng kahit ano, baka lang kasi lalong magalit ang nakakatanda. Ngunit nagulat silang dalawa ng biglang may lumitaw na pintuan sa gilid ng burol na kanilang tintunton. Nang buksan ito ni Joseph laki ang kanilang pagkamangha.
“Hindi ako makapaniwala, ito nanaman ang kweba,” tumuloy sila sa loob.
Nang makapasok na sila, totoo nga ang hinala ni Jed, yun nga ang kwebang kanilang pinagmulan, Nandoon ulit ang mga pagkain, ngunit iba na ang mga putahi. Walang bagong bagay silang napansin, kaya kumain nalang sila dahil sa nagutom din sa mahabang paglalakbay. Hindi pa rin sila nagkibuan hanggang sa mapag desisyunan ng bawat isa na matulog at magpahinga. Sa kauna unahang pagkakataon mula noong una silang magkita, natulog silang magkahiwalay. Mukhang, nag kimkim talaga ng sama ng loob si Joseph.
Part 8
Kinaumagahan, sinlamig pa ng nyebe ang pakikitungo ng dalawa sa isat isa. Kumain sila ng agahan, nilinis ang sarili, nagbalot ng mababaon sa panibagong paglalakbay at humayo sa kweba. Ni hindi man lang nagkibuan o nag usap si Jed at Joseph. Nang sumapit ang tanghalian, nakaramdam na naman ng pamilyar na sensasyon sa katawan si Joseph, mainit at naglalaway siya habang tinitigan ang batang si Jed. Ang bata naman ay lalong naging mapang akit, nagpalitan lamang sila ng mga nakaw na sulyap ngunit hindi parin nag uusap.
“Ngayon munting nilalang, pagmasdan mong maigi ang susunod na mangyayari, sapagkat ang susunod na pagsubok ay sigurado akong kapana-panabik.”
“Paano pong kapana-panabik panginoon? Ano po ang ibig ninyong sabihin?”
“Ang nakatatandang lalaki ay napaka aktibo at malibog, marami na itong karanasan sa babae at sa lalaki. Kapag nahaharap ito sa sitwasyon kung saan susubukin ang pagpigil niya sa kanyang tawag ng laman ay sigurado akong mabibigo ito. Sapagkat mas makapapangyarin ang ibaba niya kaysa kanyang utak. Ngayong araw na ito haharapin nila si Lorena, ang pinaka magandang kataw at nakakaakit na espiritu ng tubig. At upang malagpasan ang pagsubok nito, dapat nilang labanan ang kalibugan at iwasan ang makipag talik sa kanya.”
“ano po ang mangyayari kung, isa sa kanila ay makikipagtalik sa kataw na si Lorena?”
“Iyan ang kapana-panabik munting nilalang sapagkat ang kataw na si Lorena ay magpapakita sa gitna ng lawa, ngunit may bantay itong lalaking espiritu ng tubig, si Agwador. Ang sinumang sumubok na lapitan ang kataw na si Lorena ay siguradong di na makakasilay ng umaga. Mararating lamang nila ang kinalalagyan ni Lorena gamit ang mahiwagang tungkod.”
“Sa tinging niyo po panginoon, tatablan sila sa awit at alindog ni Lorena?”
“Napakagandang tanong munting nilalang. Ang nakakatandang lalaki ay siguradong tatablan at di nito malalabanan ang pagnanasang makipagtalik kay Lorena; sigurado akong mabibighani siya sa awit ng kataw at hindi na makakapag isip pa ng matino. Ngunit ang bata, bagamat malibog din ito, wala pa naman itong karanasan sa mga babae kaya di ako sigurado kung tatalab sa kanya ang awit at alindog ni Lorena. Tingnan nalang natin.”
Gaya ng dati, walang hudyat ang pagdating ng susunod na pagsubok, Isang ikot pa lang sila sa tinhahak nilang daan ng matanaw nila ang isang malaking lawa at sa gitna nito ay isang malaking bato na mukhang maliit na isla. Sa ibabaw ng batong iyon, namataan nila ang isang nilalang, ang kalahati ng katawan nito ay isang nakakabighaning dalaga habang ang kalahati ang buntot ng isang isda na kulay ginto. Nang makita sila ng nilalang, bigla itong tumay at nagbagong anyo. Ang dating kulay ginto na buntot ay naging isang pares ng malalambot at mapuputing paa. Walang saplot ang dalaga at kahit mula sa malayo ay matatanaw ang isang napakagandang hubog ng katawan. Biglang binalot ang paligid ng isang mahika ng magsimulang umawit ang magandang nilalang. Isang awit na nakakapukaw ng nagsusumidhing damdamin at kalibugan. Nang marinig ito ni Joseph, napako ang mga mata niya sa dalaga, nagmistulang blanko ang mukha nito at dahan dahang tinungo ang lawa upang puntahan ang kataw na si Lorena.
Pinagmasdan ni Jed so Joseph habang nagsimula itong lumusong sa tubig, ang kamay nito ay pilit na inaabot sa napakandang kataw. Biglang nahintakutan si Jed ng makita niyang nagsimulang umikot ang tubig sa paligod ni Joseph. Nilamon ng tubig ang lalaki at hindi na niya ato makita.Akala niya ay wala na ang lalaki ng bigla itong niluwa ng lawa sa may pang-pang, nagsusuka at halos di na makahinga, biglang may mataas na alon ang paparating na lalamon ulit sa lalaki ng dalidaling tumakbo si Jed, sinagip ang lalaki at dinala sa dalampasigan.
“Ano ang nangyari sayo?” tanong ni Jed, noong makaligtas na sila sa malaking alon.
“Lorena, Lorena ang kanyang pangalan. Hindi mo ba naririnig ang kanyang awit?”
“Narinig naman, pero ano naman ngayon? Anong mero sa kanyang awit”
“Kung ganun wala kapang karanasan sa babae?”
“Wala pa,” sagot ni Jed na medyo nahihiya, “May problema ba dun?”
“Syempre, si Lorena ay isang kataw, isang makapangyarihang uri ng serina; narinig ko na ang tungkol sa kanila noon kay Sir Jayson. Walang sino mang lalaki ang nakakalaban sa kanilang kapangyarihan, ang sino mang lalaking makarinig sa awit nila ay mahihipnotismo at tuluyang lalamunin ng tubig.”
“So, bakit wala man lang itong epekto sa akin?”
“Sapagkat, lalaki ang una mong karanasan at hindi ka pa nakaranas makipagtalik sa mga babae. Bilisan mo, hilingan mo sa tungkod mo na maging bingi ako ng sa ganun ay di ko marinig si Lorena kapag umawit itong muli!”
“Una, sabihin mo kung ano pa ang alam mo tungkol sa nilalang na ito.”
“wala akong masyadong alam, ngunit sabi ni sir Jayson, manghihina at tuluyang mawawalan ng kapangyarihan ang mga kataw kapag may isang lalaki ang makakalaban sa tawag ng laman.”
“Kung ganun, kahit mabingi kaman hindi pa rin mawawala ang kapangyarihan nito?”
“Sa tingin ko ay ganoon na nga.”
“Pero kapag makahanap tayo ng paraan na malaban ito, mawawala ang kanyang kapangyarihan tama ba?”
“Tama ka, pero imposible iyan, kailangan mong gamitin ang tungkod. Pwdeng hilingin mong maging bingi ako o gumawa ka ng isang malakas na ingay upang di ko marinig ang awit nito.”
“Per kapag ginawa natin yan, maaring malampasan natin ang kataw na si Lorena, ngunit papaano kapag may naligaw ditong ibang lalaki? Alam kong may iba pang paraan,” sabi ni Jed na nag-iisip.
Naupo si Jed sa tabi ni Joseph sa tabi ng dalampasigan ng lawa ng biglang may ideya siyang naisip. Sa punto namang iyon muling umawit si Lorena at si Joseph naman ay muling nahipnotismo at tumayo, blanko ang mukha at akmang lulusong ulit sa lawa. Biglang pinigilan ni Jed si Joseph, hinila nito ang soot na pantalon, kinapa ang alaga ni Joseph na sa puntong iyon ay tigas na tigas na. Blanko parin ang mukha ni Joseph at hindi man lang pumalag sa ginawa ni Jed. Tuluyang hinubad ni Jed ang pantalon ng lalaki at hinawakan ang matigas na laman sa loob nito. Sinalsal ng saglit hanggang sa tuluyan niya itong isubo. Nakaluhod si Jed sa harap ni Joseph habang ang kanyang ulo ay taas baba na nilalaro ang alaga ng lalaki. Ang blankong mukha ni Joseph ay biglang muling nabuhay at ang kanyang mga mata ay tuluyang pumikit sa kiliti at sarap na dulot ng mga dila ni Jed na dahan dahang humhagod sa ulo at sa kabuuan ng kanyang alaga. Lalo pang lumakas ang awit ni Lorena, ngunit tila nababaliw na sa sarap si Joseph at di na niya inintindi pa ang engkantadong awit ng kataw. Huminga siya ng malalim, hinawakan ang ulo ni Jed, nakapikit ang mata na nakatingala sa bughaw na kalangitan. Halos mabilaukan si Jed ng parang gripong dumaloy ang dagta ng alaga ni Joseph sa kanyang bibig, ngunit wala siyang sinayang at sinaid niya ang kahuli-hulihang patak ng dagta ng lalaki. Nanghina si Joseph at ng ibuka niya ang kanyang mata, napansin niyang napakahina na ng awit ni Lorena. Nakita nilang umikot ang tubig ng lawa palibot sa batong kinauupan ni Lorena at tuluyan itong lumubog sa tubig. Kasama sa paglubog nito ang isang babaeng may buntot.
“Hindi ko inakalang, sa ganoong paraan lamang matatalo si Lorena. Kahanga-hanga! Munting nilalang mukhang naubusan din ng lakas ang mga bisita natin, ihanda mo na ang kanila hapunan at magtatakip silim na rin.”
“Ano po ang iniisip nyo ngayon panginoon?”
“Paano kaya kung pagandahin mo ang kwebang matutulugan nila ngayong gabi, maghanda ka ng mas masarap na pagkain, naaliw ako sa magkaparehang ito at dapat lamang na komportable sila ngayong gabi.”
“Gaya ng inyong itos panginoon, masusunod po.”
Pagkgat ng dilim, gaya ng dati muling lumitaw sa isang pang-pang ang bunganga ng kweba. Agad nila itong pinasok at napanganga sila sa kanilang nakita. Imbes na mesa na may masasarap na pagkain ang una nila napansin ay ang isang tambak ng kayamanan na nakalatag lamang sa sahig ng kweba. Sa ibabaw ng kayaman ay may isang hayop na sinlaki ng kalabaw, may apat na paa, dalawng malalaking pakpak at ang ilong nito ay umuusok. Buti nalang tulog ang nilalang na iyon. Agad na lumabas ang dalaw sa kweba, dahan dahan upang di magising ang dragon na nakabantay dito.
“Hindi kapani-paniwala,!” sabi ni Jed.
“Hindi pa ako nakakita ng ganoon karaming kayamanan sa tanang buhay ko,” sabi naman ni Joseph. “Kung mananakaw ko lang kahit ikasampong bahagi lamang ng kayamanang iyon, sigurado akong hindi na ako maghihirap.”
“Marahil ay tama ka, ngunit sa tingin ko di na rin magtatagal ang buhay mo kapag nagising mo ang bantay nitong dragon.”
“Tama ka Jed, pwede mo bang hilingin na magkaroon tayong muli ng dalawang espada upang mapatay natin ang halimaw na iyon?”
“Hindi na kailangan, hindi na kailangan. Hindi mo ba napansin na may dalawang espada sa kabilang dako kung saan nakalatag ang kayaman?
“Talaga meron?”
“OO meron, at sa tingin ko ay isanng patibong ang kayaman. Sadya itong pinakita sa atin upang magulihan tayo.”
“So, papasokin natin muli ang kweba ng dahan dahan, kuninnatin ang mga espada saka patayin ang dragon, pagkatapos iuwi na natin ang kayamanan.”
“Sa tingin ko ay hindi ganyan kadali ang lahat. Kahit pa na ipalagay nating pwede nating gawin yun, papano naman natin mabubuhat ang napakaraming kayamang iyon?”
“Eh di, kunin lang natin ang kaya nating buhatin, o ano, game ka bang subukan natin?”
“Joseph, sa tingin mo ay may pagpipilian kaya tayo?”
“Ano ang ibig mong sabihin?”
“Sa tingin ko ay kailangan talaga nating patayin ang dragon upang may matutulugan tayo ngayong gabi.”
“Bahala na, subukan nlang natin. Bakbakan na..”
-itutuloy-
Complete story is available already at www.jaysoncnu.blogspot.com
No comments:
Post a Comment