“Success allows people to become who they truly are.”
-Red, Hellcats
Part 1: Aki Shin-obi
“Okay class, that’s all for today. See you on next meeting” pag tatapos ng Instructor sa klase. Sa loob ng 1 hour and 30 minutes ay puro self introduction and classroom rules and regulation ang ginawa. Anu pa nga ba ang mai expect mo eh 1st day of the class, 1st semester.
Siya si Aki, 20, 5’8, chinito, fair complexion. Hindi gym buff, hindi din payatot. A 2nd year Education student. Dapat 3rd year na sya, pero dahil transferee, ayun 2nd year ulet. Bakit kasi di na lang pag isahin ang curriculum ng mga Universities and Colleges dito sa Pilipinas ayan ang lagi nyang komento. Anyways, wala naman syang magagawa sa bagay na un. Bakit ba kasi kelangan pang ilipat ng destino ang Daddy ta Mommy. Lakas maka basag ng trip ang company nila. Sigaw ng isip nya.
Di na rin kasi nya mabilang kung ilang beses silang lumipat ng bahay. Mula ng magka isip sya, mababa na ata ang 2 times na pag lipat ng bahay sa isang taon.
Both of his parents work as a Medical Representative for a well known pharmaceutical company. His Dad work as an Area Manager and his Mom as a Senior Representative. Alam naman natin ang sahod ng mga MedRep. They never had a financial problem as far as he remember. Magaling din kasi ang Mommy nya when it comes to budgeting.
Solong anak sya. His Mom was diagnosed with something on her uterus after giving birth to him. And sabi ng doctor hindi na pwedeng mag buntis pa ang kanyang Mommy. Ayun, wala tuloy syang kapatid.
He grew up with so much love and attention from his parents and relatives. Kahit wala syang kapatid, ni minsan di ko naramdaman na nag iisa sya. He practically had everything that any person would want to have. Sunod sa luho ika nga nila. But he didn’t grew up as a spoiled brat. Lahat ng bagay na meron sya, He make sure na pinag hihirapan ko. Even in his own little way. Lagi nyang pambida sa parents nya ang mga grades nya sa school.. Consistent honor since Grade school until High school. At dahil doon, lahat ng gusto nya.. nakukuha nya.
He was in Senior High School when he admitted to my parents that he’s gay. At first di tanggap ng Daddy nya. Pero eventually, he accepted it with open arms with a promise that his love for him will remain the same and he will support him on anything that he wanted to do.
When he reached college, he decided to take up education instead of a business or liberal arts courses. Bata pa lang sya, gusto ko na nya talagang mag turo. Mag report, mag present in front of others. And again, his parents are very supportive with his decision.
He can still remember when he enrolled sa dating nyang school. The Dean of the College of Education asked me why he wanted to become a teacher. Ang sagot nya, “kasi gusto kong maging instrumento sa pagbabago ng isang tao. Kung kayang baguhin ang isang tao mula sa pagka bata pa lang, hindi malayong magiging maayos ang buhay nito sa hinaharap.”
Misyon ba to? Hindi naman siguro. Nakakatuwa lang siguro na makita mo ang isa sa mga naging estudyante mo na naging successful sa buhay. At alam mo sa sarili mo na kahit papano eh naging parte ka ng tagumpay nya. Yan ang pinaniniwalaan nya.
His 1st 2 years sa unang school na pinasukan nya was okay. Medyo mahirap nga lang, kasi specialty ng school na un ang Education. Kaya lahat ng professors at instructors eh de kalibre. Hindi basta basta. Bawat grade mo, dugo’t pawis ang ilalaan mo. Pero lahat ng paghihirap mo eh recognized. Sabi nga sa English, you reap what you sow.
Ngayong nasa bagong school syang, di nya alam kung anung nag aantay sa kanya. Kung pareho man eto sa dati nyang school.. Well, sanay na sya. Kung medyo petiks at laidback ang environment dito, eh di mas okay. But it doesn’t mean na magpapaka petiks na rin sya. There’s always time to play, but not all the time. Yan ang pilosopiya nya.
Almost lunch na, after ng klase kong un ang susunod ay 2pm na. Enough time to eat and rest a bit. First day pa lang naman eh. Di pa ganun ka stress ang schedule.
He decided to go to the canteen to grab some bite. Daming tao. Usal nya sa sarili. Dahil sa dami ng tao at maiinit na rin sa loob ng canteen lumabas sya para humanap na lng ng ibang kakainan. Fast food na naman sabi nya sa sarili. No choice.
After a few minutes na pag lalakad from school to the nearest fast food store, another few minutes na pag pila sa counter sa wakas makakain na rin sya.
Burger, large fries at large coke. Okay na siguro ito, di naman din sya gutumin na tao.
After 15 minutes tapos na syang kumain. Pahinga konti, text text sa mga kaibigan at sa parents nya na rin.
Isang oras na pala ang nakalipas. He still have an hour and 15 minutes. Not bad sabi nya sa sarili. Enough time to relax kahit konti. Heheheheh!
After 10 minutes narating nya na rin ang building kung saan ang next class nya. While waiting, he deceided to listen to his ipod. Pang relax nya kasi ang music. Though di sya marunong kumanta, he love to listen on feel good music.
After ng ilang songs, biglang na tumugtog ang isang Trance song. Lihim syang napangiti kasi naalala nya ung cheering squad nya nung highschool. Isa kasi ito sa mga songs na ginamit nila during the competition. They were champion for 3 consecutive years. Those good old days nasabi na lang sa sarili. Kahit mahal nya ang cheerleading, he’s not sure kung sasali sya if ever meron ang school na ito. Mas gusto nya kasi ng less stress this school year. Pero bahala na. sabi nya sa sarili.
Few more minutes has past. Ayun, nag labasan na ung mga estudyante sa classroom. Pumasok sya kasabay ang mga ilang estudyante na alam nya na classmates nya. He seated on the end corner of the room. Para naman walang istorbo sa pakikinig. He check on his bag habang nagpapalipas ng oras. Nakita ko ang journal ko, nadala nya pala. So he decided to write something on his journal. Isang maliit na notebook na kulay brown. More like a recycled paper na ginawang bagong notebook.
Sulat sulat ng konti.. kung anu ano. Bigla nya na miss ang isang taong nagturo sa akin na mag sulat sa journal. Nag bago bigla ang mood nya. Medyo na lungkot ng konti.
He can’t help but to feel sad whenever he remember him. Ang taong naging parte ng buhay nya for 2 years. Nasa kasarapan sya ng pag mu muni ng biglang pumasok ng room ang professor nila. Isang matandang lalaki na mukhang naligo ng pomada. Hehehehe! Doon nya na rin napansin na halos puno na ng estudyante ang loob ng classroom.
Di nya na lang pinansin ang itsura ng professor nila. Sabi nga nila, walang basagan ng trip. Ibinalik nya ang journal ko at inilabas ang kanyang registration form. After a few minutes, start na nag class. Again, just like the previous classes. Introduction, rules and regulations pero may nadagdag. Course outline or ito ung mga topics na kailangang i discuss for the whole semester.
Nag simula na ang introduction ng mga students. Simula sa unahan. Tawanan ng konti dahil sa mga pilyo at pilyang estudyante. Hanggang sa dumating sa dulo. It’s my turn.
Tumayo sya, he cleared my throat. “Good afternoon, I’m Aki Shin-obi Uy. 20 years old a transferee from PNU. Taking up BS Education major in English.
“Well, Mr. Uy since you’re from PNU, I expect a lot from you.” Sabi ng professor.
“I’ll try my best, sir.” Sagot nya
Nang matapos syang makapagpa kilala ay bumalik na ito sa pag kaka upo. Di nya alam na may mga mata pa lang kinana pa nakatingin sa kanya. Tila minamasdan ang bawat galaw nya..
ITUTULOY….
No comments:
Post a Comment