Everything You Need to Know About Writing Successfully: in Ten Minutes

Written by Stephen King
25 April 2005



I. The First Introduction
THAT'S RIGHT. I know it sounds like an ad for some sleazy writers' school, but I really am going to tell you everything you need to pursue a successful and financially rewarding career writing fiction, and I really am going to do it in ten minutes, which is exactly how long it took me to learn. It will actually take you twenty minutes or so to read this essay, however, because I have to tell you a story, and then I have to write a second introduction. But these, I argue, should not count in the ten minutes.

II. The Story, or, How Stephen King Learned to Write
When I was a sophomore in high school, I did a sophomoric thing which got me in a pot of fairly hot water, as sophomoric didoes often do. I wrote and published a small satiric newspaper called The Village Vomit. In this little paper I lampooned a number of teachers at Lisbon (Maine) High School, where I was under instruction. These were not very gentle lampoons; they ranged from the scatological to the downright cruel.

Eventually, a copy of this little newspaper found its way into the hands of a faculty member, and since I had been unwise enough to put my name on it (a fault, some critics argue, of which I have still not been entirely cured), I was brought into the office. The sophisticated satirist had by that time reverted to what he really was: a fourteen-year-old kid who was shaking in his boots and wondering if he was going to get a suspension ... what we called "a three-day vacation" in those dim days of 1964.

I wasn't suspended. I was forced to make a number of apologies - they were warranted, but they still tasted like dog-dirt in my mouth - and spent a week in detention hall. And the guidance counselor arranged what he no doubt thought of as a more constructive channel for my talents. This was a job - contingent upon the editor's approval - writing sports for the Lisbon Enterprise, a twelve-page weekly of the sort with which any small-town resident will be familiar. This editor was the man who taught me everything I know about writing in ten minutes. His name was John Gould - not the famed New England humorist or the novelist who wrote The Greenleaf Fires, but a relative of both, I believe.

He told me he needed a sports writer and we could "try each other out" if I wanted.

I told him I knew more about advanced algebra than I did sports.

Gould nodded and said, "You'll learn."

I said I would at least try to learn. Gould gave me a huge roll of yellow paper and promised me a wage of 1/2¢ per word. The first two pieces I wrote had to do with a high school basketball game in which a member of my school team broke the Lisbon High scoring record. One of these pieces was straight reportage. The second was a feature article.

I brought them to Gould the day after the game, so he'd have them for the paper, which came out Fridays. He read the straight piece, made two minor corrections, and spiked it. Then he started in on the feature piece with a large black pen and taught me all I ever needed to know about my craft. I wish I still had the piece - it deserves to be framed, editorial corrections and all - but I can remember pretty well how it looked when he had finished with it. Here's an example:

(note: this is before the edit marks indicated on King's original copy)

Last night, in the well-loved gymnasium of Lisbon High School, partisans and Jay Hills fans alike were stunned by an athletic performance unequaled in school history: Bob Ransom, known as "Bullet" Bob for both his size and accuracy, scored thirty-seven points. He did it with grace and speed ... and he did it with an odd courtesy as well, committing only two personal fouls in his knight-like quest for a record which has eluded Lisbon thinclads since 1953....

(after edit marks)

Last night, in the Lisbon High School gymnasium, partisans and Jay Hills fans alike were stunned by an athletic performance unequaled in school history: Bob Ransom scored thirty-seven points. He did it with grace and speed ... and he did it with an odd courtesy as well, committing only two personal fouls in his quest for a record which has eluded Lisbon's basketball team since 1953....

When Gould finished marking up my copy in the manner I have indicated above, he looked up and must have seen something on my face. I think he must have thought it was horror, but it was not: it was revelation.

"I only took out the bad parts, you know," he said. "Most of it's pretty good."

"I know," I said, meaning both things: yes, most of it was good, and yes, he had only taken out the bad parts. "I won't do it again."

"If that's true," he said, "you'll never have to work again. You can do this for a living." Then he threw back his head and laughed.

And he was right; I am doing this for a living, and as long as I can keep on, I don't expect ever to have to work again.

III. The Second Introduction
All of what follows has been said before. If you are interested enough in writing to be a purchaser of this magazine, you will have either heard or read all (or almost all) of it before. Thousands of writing courses are taught across the United States each year; seminars are convened; guest lecturers talk, then answer questions, then drink as many gin and tonics as their expense-fees will allow, and it all boils down to what follows.

I am going to tell you these things again because often people will only listen - really listen - to someone who makes a lot of money doing the thing he's talking about. This is sad but true. And I told you the story above not to make myself sound like a character out of a Horatio Alger novel but to make a point: I saw, I listened, and I learned. Until that day in John Gould's little office, I had been writing first drafts of stories which might run 2,500 words. The second drafts were apt to run 3,300 words. Following that day, my 2,500-word first drafts became 2,200-word second drafts. And two years after that, I sold the first one.

So here it is, with all the bark stripped off. It'll take ten minutes to read, and you can apply it right away ... if you listen.

IV. Everything You Need to Know About Writing Successfully

1. Be talented
This, of course, is the killer. What is talent? I can hear someone shouting, and here we are, ready to get into a discussion right up there with "what is the meaning of life?" for weighty pronouncements and total uselessness. For the purposes of the beginning writer, talent may as well be defined as eventual success - publication and money. If you wrote something for which someone sent you a check, if you cashed the check and it didn't bounce, and if you then paid the light bill with the money, I consider you talented.

Now some of you are really hollering. Some of you are calling me one crass money-fixated creep. And some of you are calling me bad names. Are you calling Harold Robbins talented? someone in one of the Great English Departments of America is screeching. V.C. Andrews? Theodore Dreiser? Or what about you, you dyslexic moron?

Nonsense. Worse than nonsense, off the subject. We're not talking about good or bad here. I'm interested in telling you how to get your stuff published, not in critical judgments of who's good or bad. As a rule the critical judgments come after the check's been spent, anyway. I have my own opinions, but most times I keep them to myself. People who are published steadily and are paid for what they are writing may be either saints or trollops, but they are clearly reaching a great many someones who want what they have. Ergo, they are communicating. Ergo, they are talented. The biggest part of writing successfully is being talented, and in the context of marketing, the only bad writer is one who doesn't get paid. If you're not talented, you won't succeed. And if you're not succeeding, you should know when to quit.

When is that? I don't know. It's different for each writer. Not after six rejection slips, certainly, nor after sixty. But after six hundred? Maybe. After six thousand? My friend, after six thousand pinks, it's time you tried painting or computer programming.

Further, almost every aspiring writer knows when he is getting warmer - you start getting little jotted notes on your rejection slips, or personal letters . . . maybe a commiserating phone call. It's lonely out there in the cold, but there are encouraging voices ... unless there is nothing in your words which warrants encouragement. I think you owe it to yourself to skip as much of the self-illusion as possible. If your eyes are open, you'll know which way to go ... or when to turn back.

2. Be neat
Type. Double-space. Use a nice heavy white paper, never that erasable onion-skin stuff. If you've marked up your manuscript a lot, do another draft.

3. Be self-critical
If you haven't marked up your manuscript a lot, you did a lazy job. Only God gets things right the first time. Don't be a slob.

4. Remove every extraneous word
You want to get up on a soapbox and preach? Fine. Get one and try your local park. You want to write for money? Get to the point. And if you remove all the excess garbage and discover you can't find the point, tear up what you wrote and start all over again . . . or try something new.

5. Never look at a reference book while doing a first draft
You want to write a story? Fine. Put away your dictionary, your encyclopedias, your World Almanac, and your thesaurus. Better yet, throw your thesaurus into the wastebasket. The only things creepier than a thesaurus are those little paperbacks college students too lazy to read the assigned novels buy around exam time. Any word you have to hunt for in a thesaurus is the wrong word. There are no exceptions to this rule. You think you might have misspelled a word? O.K., so here is your choice: either look it up in the dictionary, thereby making sure you have it right - and breaking your train of thought and the writer's trance in the bargain - or just spell it phonetically and correct it later. Why not? Did you think it was going to go somewhere? And if you need to know the largest city in Brazil and you find you don't have it in your head, why not write in Miami, or Cleveland? You can check it ... but later. When you sit down to write, write. Don't do anything else except go to the bathroom, and only do that if it absolutely cannot be put off.

6. Know the markets
Only a dimwit would send a story about giant vampire bats surrounding a high school to McCall's. Only a dimwit would send a tender story about a mother and daughter making up their differences on Christmas Eve to Playboy ... but people do it all the time. I'm not exaggerating; I have seen such stories in the slush piles of the actual magazines. If you write a good story, why send it out in an ignorant fashion? Would you send your kid out in a snowstorm dressed in Bermuda shorts and a tank top? If you like science fiction, read the magazines. If you want to write confession stories, read the magazines. And so on. It isn't just a matter of knowing what's right for the present story; you can begin to catch on, after awhile, to overall rhythms, editorial likes and dislikes, a magazine's entire slant. Sometimes your reading can influence the next story, and create a sale.

7. Write to entertain
Does this mean you can't write "serious fiction"? It does not. Somewhere along the line pernicious critics have invested the American reading and writing public with the idea that entertaining fiction and serious ideas do not overlap. This would have surprised Charles Dickens, not to mention Jane Austen, John Steinbeck, William Faulkner, Bernard Malamud, and hundreds of others. But your serious ideas must always serve your story, not the other way around. I repeat: if you want to preach, get a soapbox.

8. Ask yourself frequently, "Am I having fun?"
The answer needn't always be yes. But if it's always no, it's time for a new project or a new career.

9. How to evaluate criticism
Show your piece to a number of people - ten, let us say. Listen carefully to what they tell you. Smile and nod a lot. Then review what was said very carefully. If your critics are all telling you the same thing about some facet of your story - a plot twist that doesn't work, a character who rings false, stilted narrative, or half a dozen other possibles - change that facet. It doesn't matter if you really liked that twist of that character; if a lot of people are telling you something is wrong with you piece, it is. If seven or eight of them are hitting on that same thing, I'd still suggest changing it. But if everyone - or even most everyone - is criticizing something different, you can safely disregard what all of them say.

10. Observe all rules for proper submission
Return postage, self-addressed envelope, all of that.

11. An agent? Forget it. For now
Agents get 10% of monies earned by their clients. 10% of nothing is nothing. Agents also have to pay the rent. Beginning writers do not contribute to that or any other necessity of life. Flog your stories around yourself. If you've done a novel, send around query letters to publishers, one by one, and follow up with sample chapters and/or the manuscript complete. And remember Stephen King's First Rule of Writers and Agents, learned by bitter personal experience: You don't need one until you're making enough for someone to steal ... and if you're making that much, you'll be able to take your pick of good agents.

12. If it's bad, kill it
When it comes to people, mercy killing is against the law. When it comes to fiction, it is the law.

That's everything you need to know. And if you listened, you can write everything and anything you want. Now I believe I will wish you a pleasant day and sign off.

My ten minutes are up.

This article originally appeared in The Writer in 1986. It appears here with the permission of the author. Really, it does. Stephen King's seminal memoir On Writing is available from lots of good online booksellers named after South American rivers. And be sure to visit Stephen King's website for more Stephenage. Which would have worked better as a joke if he'd spelled his name with a 'v', and even then only marginally so.

Part 4 : Enkantadong Gubat

Author: Jayson Patalinghug

Genre: Homo-erotic, Fantasy

Next Update: January 27, 2011 @ 12:00 Noon

Note: Maraming salamat sa mga nagsubaybay ng kwento ni Jed at Joseph. Special mention kay Reynan na hinintay talaga ang part 4 ng kwentong ito. pasensyan ka na sa paghihintay Reynan, galing pa kasi ako sa work at sana di ka ma disappoint sa iyong paghihintay.

***********************************

Pinagmasdan ni Jed si Joseph habang nag-ahit ito ng kanyang bigote. Pagkatapos linisin ni Joseph ang katawan ay isinilid nitong muli ang mga gamit sa backpack at nilapitan nito si Jed.

“Ngayon bata, handa ka na bang masakyan?” tanong nito kay Joseph, halata pa rin sa tono nito ang pagkatawa sa sa sitwasyon..

Tumango lamang si Jed; mas gusto niyang masakyan ni Joseph bilang isang tao at hindi bilang isang kabayo. Nagulat naman si Jed ng parang ang gaan lamang ng pakiramdam noong tumalon at sinakyan  siya ni Joseph; hindi man lang siya nahirapan. May naramdaman siyang kakaibang sensasyon ng lumapat ang balat ni Joseph sa kanyang hubad na likuran; kahit sa sitwasyon niya bilang kabayo ay nalibugan pa rin siya.

Nang maramdaman niya ang pagtapik ni Joseph sa kanyang likuran ay para namang automatic ang kanyang pagtakbo; kung di lang siya dating tao, masasabi nating isa siyang magaling at maamong hayop. At nagsimula ang pangalawang araw nila sa kagubatan, tinunton pa rin nila ang daan. Habang nasa daan sila, napansin ni Jed na di lang pala si Joseph ang naging statwang bato. May nadaanan silang ilang mga taong statwa at ang bawat isa ay may hawak na mamahaling gamit, at napansin din ni Jed na ang bawat gamit na hawak nila ay may bahid ng berdeng liwanag.

Huminto sila upang mananghalian sa may sapa. Inilabas ni Joseph ang mga simpleng pagkain na binalot niya mula sa kweba. Si Jed naman ay nakatagpo ng masaganang pagkain na tumutubo sa tabi ng sapa. Pagkatapos nilang kumain ay tinungo ni Joseph ang isang punong kahoy sa tabi ng sapa upang magpahinga sa lilim nito. Sumunod naman si Jed at nagpahinga sa tabi ng nakakatandang kasama. Pinagmasdan ni Jed ang kasama habang natutulog ito, hinangaan ang angking kakisigan at kagwapuhan. May kalahating oras din sila sa ganoong sitwasyon ng mapansin ni Jed na gising na pala si Joseph ngunit di man lang gumagalaw, ang mga mata nito ay nakatingin sa damuhan. Nang sundan ni Jed ng tingin ang damuhan kung saan nakatutuk ang mata ni Joseph ay nabigla siya sa nakita. Papalapit sa kinaroroonan ni Joseph ang isang malaking kobra. Mukhang ito ang dahilan kung bakit namumutla si Joseph kaya walang pag alinlangan niyang itinaas ang mga paa at inapakan ang ahas. Sa laki at lakas ng paang kabayo niya ay agad na namatay ang ahas.

Bago pa may makapag react sa kanilang dalawa, bigla na namang sumabog ang isang nakakabulag na liwanag, at nang mahimasmasan, namalayan na lamang ni Jed na nakadapa siya sa damuhan na naka hubot hubad. Sa kanyang kaliwang kamay ay nakita niya ang patay na ahas.

“Anong nangyari?” tanong ni Jed.

“Mukhang ang pag sagip mo sa aking buhay ang nagpakawala sayo sa sumpa,” sagot naman ni Joseph.

                “Mukhang biniyayaan din ng swerte ang bata kamahalan.”

“Swerte!, munting nilalang ang swerte ay hindi isang biyaya; nangyayari lamang iyan. Ngunit sabihin na nating sagana sa swerte ang isang ito.”

Dahan dahang tumayo si Jed at nilinis ang katawan, hinimas pa niya ito ng marahan, sinigurado niyang ganap na siyang tao. Habang sinasalat niya ang kanyang hubad na katawan, napansin naman niya na tinititigan siya ni Joseph ng may pagnanasa.

“Nasaan ang aking mga damit?”

“hmmm...nasa kweba.”

“Ano?”

“Hindi ko naman alam kung hanggang kalian tatagal ang sumpa, at malay ko ba na babalik ka na agad sa pagiging tao mo. At saka mas mainam naman na wala kang saplot, may mga advantage din iyan.”

“Gaya nang ano?”

“Gaya ng, kailangan ko lang tumayo sa likod mo at patuwarin ka,” sabi ni Joseph na nakangisi, may masamang balak pa ata sa batang kasama.

Napatingin si Jed sa harapan ng shorts ni Joseph at napansin niyang may unti-unting nabubuhay sa loob nun. Kahit naiilang, proud si Jed sa sarili; proud siya na ang katawan niya ay may kakayahan na buhayin ang nagsusumidhing pagnanasa ng kanyang mahal. Hindi siya nagpakita ng pagpalag sa mga balak ni Joseph ng hilain siya nito at tinapos ang naudlot nitong plano noong nakaraang gabi.

Hindi pinalampas ni Joseph ang pagkakataong iyon. Ilang sandal lang, hawak-hawak na ng kanyang malalaking kamay ang dalawang hita ni Jed, binuka ito at kinapa ang bawat sulok. Kahit na napakalaking tao ni Joseph para kay Jed ay banayad ang mga kamay nito habang hinimas himas nito ang kanyang mga hita at ang kanyang hubad na katawan. Dahan-dahan naramdaman niyang may daliring pumasok sa kanyang likuran, napapakit na lamang siya sa sakit at sarap. Nang ibuka niya ang mga mata ay napansin niyang may kinuhang bote si Joseph galing sa kanyang backpack.

“Ano iyan?” tanong ni Jed.

“Langis ng baboy.”

“Ha? Titirahin mo ako na gamit ang langis ng baboy bilang pampadulas!”

“Mukhang okay pa naman ito, at saka mas mabuti na ito kesa naman laway ang gamitin ko. O sige mamili ka.”

Hindi na nagdalawang isip pa si Jed at pinili niya ang langis ng baboy. Nakita din naman niya ang tarugo ni Joseph at napakalaki nito, alam niyang di niya kakayanin kung walang pampadulas o kung laway lang ang gagamitin.

Nang pinahid na ni Joseph ang langis sa kanyang likura ay mukhang okay naman ang kanyang pakiramdam. Pagkatapos pahiran ng langis ay naramdaman nalang ni Jed ang dalawang daliri ni Joseph na naglabas-pasok sa kanyang likuran at hindi man lang siya nakaramdam ng pagka-asiwa o sakit.

“Tumuwad ka bata. Mas madali kitang mapapasok kapag nakatuwad ka.”

Tumuwad naman si Jed sa damuhan habang ang mga kamay at ulo ay nakasandal sa puno kung saan sila sumilong. Habang si Joseph naman ay pinahiran ang sarili niyang alaga ng langis ng baboy. Naramdaman ni Jed ang ulo ng alaga ni Joseph sa kanyang likuran, ilang sandal lang ay kakadyutin na siya na parang aso at si Joseph naman ay sa wakas makakaraos na. Naramdaman ni Jed ang malalaki at malakas na kamay ni Joseph na hinawakan ang kanyang beywang at wala pang isang sigundo ay nagsimula na itong kumadyot.

Nasurpresa naman si Jed, kung gaano kadaling tinanggap ng kanyang likuran ang napakalaking tarugo ni Joseph habang kinakadyot siya nito. Napakagaling naman palang kumadyot no Joseph, iyon ang nasa isip niya. Naramdaman nalang niya ang bahagyang panginginig ng kanyang mga kamay at balakang. Libog na libog si Joseph at ang kanyang tarugo ay tigas na tigas. May alam na paraan si Jed kung papaano palibugin ng husto ang lalaki ngunit medyo delikado ito; sinubukan pa rin niya.

“Ilabas mo iyan! Bilis. Ayoko na, nagbago na ang isip ko,!” matigas ang tono ni Jed.

Huminto ng saglit si Joseph at ilang saglit lang ay hinigpitan nito ang pagkahawak sa beywang ni Jed at lalong binilisan ang pahkadyot. Nagpupumiglas naman si Jed, pilit na kumawala. Inilayo niya ang katawan kay Joseph gamit ang boong lakas niya at nagtagumpay naman siyang mailabas ang ulo ng tarugo ni Joseph ngunit dahil sa mas malakas ang lalaki ay agad din naman itong naibalik ang dating posisyun.

Pilit pa ring nagpupumiglas si Jed ngunit ayaw pa ring huminto ni Joseph, nagmaka-awa na siya ngunit lalo lang hinigpitan ni Joseph ang pagkahawak sa kanya at binilisan ang pagkadyot, nakangisi si Joseph habang tinampal tampal ang likuran ni Jed.

Ganito ang klaseng sex ang gusto ni Jed, parang fetish kung baga; ang gahasain at dahan dahang isuko ang sarili sa kawalan ng pag asa. Para sa kanya masarap ang pakiramdam na iyon. Sa pagkakataong iyon ay nasa loob na niya ang tarugong pinagnanasaan niya mula pa noong una, gusto niyang ipasok ang kabuoan nito ngnit di niya magawa, napakalaki talaga ng alaga ni Joseph; parang napunit ang kanyang likuran sa karanasang iyon.

At sa wakas, isang mahabong hagod at kadyot ang binitiwan ng Joseph at naramdaman nalang ni Jed ni sumuka na ang malaking tarugo na nasa loob ng kanyang katawan. Pikit ang mata ni Joseph habang idiniin niya ang tarugo nito sa looban ni Jed. Pakiramdam ni Jed ay sasabog siya sa sobrang dami ng dagatang dumaloy sa loob ng kanyang katawan. Mabuti nalang at kumalas sa posisyun si Joseph at humiga sa kanyang tabi at nagbuntong hininga ng malalim. Bakas sa kanyang mga mukha ang sobrang sarap at pagod sa ginawang pagpakasasa sa murang katawan ni Jed.

Si Jed naman ay pawis na pawis, pagod at nanakit ang katawan at likuran sa naranasan, nilabsan siyang hindi man lang hinawakan ang kanyang alaga. Nag collapse siya at pumatong sa hubad na katawan ni Joseph. At tumagal ng isang oras na nasa ganoong ayos sila sa ilalim ng punong kahoy sa tabi ng sapa. Nang nakapagpahinga na ay nagpasya silang maglakad na upang tuntunin ang daan papalabas ng kweba upang kunin ang mga damit ni Jed. Habang nasa daan, naglalakad ng hubot hubad si Jed, ngunit napansin niyang din a siya pinagnanasaan ni Joseph. Ganoon din noong nakaraang araw, pagkatapos marating ang ruruk ng kaligayahan ay babaliwalain na lamang siya ng lalaki.

-itutuloy-

Torn Between Two Lovers? v

Nagulat ako sa nasilayan ko pagbukas ng pintuan. May babaeng nakatalikod at nasa aktong naghuhubad. Bigla akong pinagpawisan ng malamig kaya’t dali-dali ko din itong isinara. Bumalik na lang ako sa may sala dala-dala ang backpack ko.

“Kuya bakit di ka pa pumasok dun sa kuwarto para maibaba mo na yang bag mo.” Pambungad ni Francis ng makita niya akong nakaupo sa sofa.

“Ah, eh naka-lock kasi kaya hindi ko nabuksan. Nahiya naman akong kumatok baka kasi kung ano pa ang isipin nung tao sa loob.” Tugon ko.

“Naku kuya ikaw talaga. Tara samahan kita.” Sabay hila sa kamay ko.

Parang may kakaiba sa hawak niyang iyon. May parang kuryenteng dumaloy sa pagkakasugpong na iyon ng mga kamay namin. Napatitig ako sa mukha niya at nasilayan ko ang isang ngiti mula sa kanya. Dumoble tuloy ang pagpapawis ko nang malamig dahil doon. Sumunod na lang ako sa kanya.

Kumatok agad siya nang makarating kami sa harap ng pintuan. Sa una’y walang sumagot pero nang muli siyang kumatok ay tumunog na ang door knob.

“Ano ba Fran---“ Parang nahiya naman yung tao sa loob dahil sa ayos nitong nakatapis at sinara ang pintuan. “Bakit di mo man lang sinabi na kasama mo siya?”

“Ano ka ba ate nakita mo naman di ba na may dala siyang bag so ibig sabihin ilalagay niya muna yun sa kuwarto para hindi maging sagabal sa party? Nakakaasiwa kayang makisama sa party na may dalang bag.”

“Tse! Di mo man lang ako sinabihan.”

“Asus, dalian mo na dyan nang makapag-umpisa na kami.”

Maya-maya pa ay muling bumukas ang pinto at iniluwal nito si ate Maya. Ang ganda niya sa ayos na iyon.

“Hoy yang laway mo natulo na. Jusko itong batang ito. Ngayon ka lang ba nakakita nang dyosa na gaya ko?” Sabay tawa niya.

“Dyosa pala huh!” At tumawa na din kami.

“O siya, enjoy bro! The night is all yours!” Wika pa nito na may kalakip na mahinang tawa.

May bahid malisya ang dating sa akin nung tawa na iyon ni ate Maya. Pero hindi ko na lang masyadong binigyan ng pansin.

Iginiya na ako ni Francis papasok sa loob.

“Lagay mo muna sa may bed yung gamit mo kuya.” Utos niya sa akin at agad ko namang ginawa. “Ah kuya, salamat ulit huh.”

“Puro ka naman salamat eh. Baka mamaya niyan maumay na ako!” At natawa siya sa sinabi ko.

Narinig ko ang mga mahinang yabag palapit sa akin. Para naman akong dalaga na kinabahan. Nakakahiya na reaction pero excited ako. Naramdaman ko na lang ang presensiya niya sa likuran ko.

“Kuya salamat ulit.” At niyakap na niya ako nang tuluyan.

Ine-expect ko ang ganitong eksena pero iba talaga ang pakiramdam pag nangyari na ito nang totohanan. Di ko maiwasang hindi hawakan ang mga kamay niyang nakabalot sa akin na waring gumaganti nang yakap sa kanya.

Nagmo-moment kami nang makarinig kami nang isang tili galling sa aming likuran. Napaharap kaming nakayakap pa din siya sa likod ko at tiningnan kung sino iyon sumigaw.

“Little brother, di ka man lang ba nakapagpigil. Di pa nag-uumpisa ang party samantalang kayo nag-uumpisa na.” Sabay turo sa mga katawan naming nakayakap.

Dali-dali kaming naghiwalay.

“Ate Maya, mali yang iniisip mo. A-ano yun…” Pag-umpisa ko.

“Tsk, tsk, tsk. You don’t have to explain Dhenxo. Ayos lang sa akin yun and besides approve ka sa akin. Gusto kita for him.”

“Ate naman. Huwag ganun! We’re friends.” Depensa ni Francis. Kahit papaano ay nasaktan ako sa sinabi niyang iyon. Nag-expect kasi ako eh.

“Oo nga ate Maya, magkaibigan lang kami.” May bahid lungkot kong sabi kahit na nagawa kong ngumiti. Tumalikod na ako para muling ayusin ang mga gamit mo.

“Ang sama mo Francis. Bakit mo nagawang sabihin yan. “ At lumapit sa akin si ate para ako’y aluin.

“Di mo na kailangang gawin to ate. Okay lang ako. Walang kaso sa akin yung sinabi niya tsaka yun naman iyong totoo eh.”

“Yun ang totoo? Eh sa pagkakaalam ko, nagtapat siya sa iyo na may gusto siya sa’yo ah. Ano yun joke niya lang?”

“Ate tumigil ka na! Hayaan mo na kami dito. Ako nang bahala please lang.” Si Francis.

Tumayo na nga ito at tuluyan nang lumabas. Pero bago tuluyang makaalis ay may ibinulong ito kay Francis.

“Ah, kuya…”

“Wala iyon Francis. Naiintindihan kita. Wala kang dapat ipag-alala sa akin okay lang ako.”

“Sorry dun sa nasabi ko kanina. Hindi ko naman sinasadyang sabihin iyon kay ate eh. Nabigla lang ako.” Hinayaan ko lang siyang magsalita. “Ano bang gusto mong gawin ko kuya para makabawi ako sa’yo. Gagawin ko ang lahat.”

“Wala kang magagawa dahil wala ka namang ginawang masama sa akin.”

“Kuya sorry na talaga.” At muli niya akong niyakap. Naramdaman kong namasa ang damit ko at sigurado ako na mga luha iyon. Tinanggal ko ang pagkakayakap niya at humarap sa kanya.

Pinunasan ko ang mga luha niya at inalo. “Tahan na, ang guwapo mo pa mandin tapos masisira lang iyan dahil sa pag-iyak mo? Haharap kang ganyan sa daddy mo?”

“Hindi ko naman sinasadya kuya eh. Patawad.”

“Cheer up Francis. Malapit ng mag-umpisa iyon party nang daddy mo.” Hinawakan ko ang mga pisngi niya. “Please smile.” Request ko sa kanya. Ginawa naman niya.

“Aaaaaaaaayyyyyyyy!!!” Sabay kaming napalingon sa may pintuan. Tama kami, si ate Maya ulit.

“Mga letse kayo! Nalingat lang ako saglit ganyan na agad eksena niyo?” May pangiti-ngiti pa nitong sabi.

This time hawak niya ang kamay kong binagtas ang daan papunta sa venue.

Grabe ang daming tao sa may garden nila. Parang bigla akong nahiya sa suot ko. Nakaporma silang lahat samantalang ako ay isang simpleng casual attire lang. ako na ang kusang bumitaw sa pagkakahawak niya dahil mahirap ng ma-issue kami sa mismong kaarawan nang daddy niya.

Nagpaiwan muna ako saglit sa isang tabi dahil nagpaalam si Francis na pupuntahan muna ang mga pinsan at mga kaibigan niya. Pinagmamasdan ko lang siya mula sa malayo.

“Hindi ka ba makiki-jam sa kanila hijo?”

“Ah ma’am kaw pala yan.”

“Tita na lang okay?” Tumango na lang ako.

“Hindi na po tita ayos lang naman po ako ditto eh tsaka nahihiya po ako.”

“Are you sure? Halika samahan mo ako.” Sumunod naman ako sa kanya.

Tumungo kami sa isang kubo sa may bandang dulo nang garden. Medyo natatabingan iyon ng mga halaman kaya hindi ko agad napansin. Pumasok si tita at binuksan ang ilaw.

“Tita, ang ganda naman dito sa loob. Parang hindi mo aakalain na isang kubo pala ‘to.” Napapantastikuhan kong kumento.

“Buti naman at nagustuhan mo. Paboritong lugar ‘to ni Francis.” Saad niya.

“Talaga po? Eh ano naman pong ginagawa niya dito?” Tanong ko.

“Kung ano-ano lang na magustuhan niya. Pero alam mo ba? Sa pagkakaalala ko, ang huli niyang punta dito ay noong naghiwalay sila ni Sienna.” Tumingin siya sa akin saglit. “Ex-girlfriend niya.”

“Ah, so kumbaga eh comfort zone niya ito tita?”

“Oo. Funny thing about this place eh nagagawa nang ambience dito na ma-lift up ang mood ng kahit na sino. Like today, masaya ako that finally nagagawa na naman ni Francis ang mga bagay-bagay na pilit niyang iniwasan. Lagi siyang nakangiti at lagi siyang nakaupo diyan.” Sabay turo sa isang couch sa likuran ko.

“Palagi nga siyang may tinitingnan na kung ano sa cellphone niya eh tapos biglang ngingiti.” Si ate Maya.

“Hala, hindi kaya nababaliw na si Francis o kaya’y nahanginan ng masamang hangin?” Pagbibiro ko. Natawa naman sila.

“Sa palagay ko nga’y may kinababaliwan na naman iyong batang iyon. Ganyan na ganyan ang mga gawain niya pag may isang tao siyang pinag-uukulan ng panahon.”

“Ganon po ba? Ang swerte naman nung taong iyon.” Kumento ko.

“Maiwan ko muna kayo ni Maya dito huh hijo. Asikasuhin ko lang mga bisita sa labas.”

“Sige po tita.”

“Tama ka dun Dhenxo. Napakasuwerte nung taong iyon dahil pag na-inlove ang kapatid ko ay all-out siya na tipong hindi na siya nagtitira pa nang para sa sarili niya.”

“Parang ako lang din pala siya.”

“Really? Kuwento ka nga tungkol sa lovelife mo pagbalik ko.” Lumabas si ate para kumuha nang makakain naming dalawa para may pagkaabalahan kami habang nagkukwentuhan.

Bumalik siya na may dalang isang tray ng mga pagkain.

“Hindi mo man lang ako tinawag ate para hindi ka na sana nahirapan na magbuhat niyan.”

“Naku, okay lang ako noh and I believe mahaba-habang kuwentuhan ito.”

At inumpisahan ko na ang kuwento ko. Para kaming nasa isang talkshow na may question and answer. Maya’t maya ang interruptions ni ate dahil talagang interested siya.

“So nagkaroon ka nap ala ng boyfriend?”

“Mobile bf ate. Kasi di naman kami personal na magkakilala. Kumbaga sa text lang tapos ayon sweet sa isa’t isa then eventually napagkasunduang gawing formal na ang status naming dalawa.”

“Ah sabagay uso na yang ganyan ngayon noh. Anyway, may picture ka ba niya? Pakita nga!”

Inilabas ko naman ang cp ko at pinakita sa kanya yung picture niya. Natulala siya.

“Eto ba si Brian?” Tanong niya.

“Oo ate siya iyan.”

“Paano ka naman nakakasiggurong siya nga iyan?” Tanong niya ulit.

“Nagkausap na kami sa webcam minsan ate at napatunyan kong siya nga iyan.”

“Ah ganon ba? Naku, ang swerte mo naman at nakahanap ka nang poging bf.”

“Ay inggit ba iyan ate Maya?” Pang-aasar ko sa kanya. Close na kasi kami.

“Hayaan mo na Brian. Oh teka, bakit naman kayo naghiwalay?”

“Biglang hindi na siya nagtetext or tumatawag tsaka lagging out of coverage yung number niya. Siguro nakahanap ng mas bagay sa kanya. Nung tiningnan ko nga account na sa Friendster eh dun ko nalaman na may boyfriend na pala siyang iba.”

“Ay may ganun? Ni hindi ka man lang inabisuhan na ayaw na niya sa ‘yo para di ka na umasa?” Iling lang sagot ko.

“Ayos pala yang Brian na yan huh. Ni hindi man lang inisip na may taong nag-aalala sa kanya.”

“Hayaan mo na yun ‘te kaya nga may word na past eh.” At tumawa ako.

“Speaking of past, sino naman ang present mo?”

“Present? Honestly po wala.”

“Bakit wala? Naku, dapat hindi ka pumapayag na wala kang karelasyon noh.” Natawa na naman ako sa sinabi ni ate.

Biglang nag-ring yung phone niya at nagpaalam na kakausapin lang. Tumango naman ako. Maya-maya pa ay nagpaalam siya na susunduin sa labas bf niya at nahihiya daw pumasok. Pinaiwan niya muna ako sa kubo dahil babalik din naman daw siya agad.

Since mag-isa lang ako, nilibot ko nang tingin ang kubo. May personal ref sa may corner, may tv at dvd player, may couch at lamesita. Kumpleto na para sa isang taong mahilig mapag-isa. May mga pictures din sa babaw ng tv. Family picture yung mga nakalagay pero may isang picture dun na siya lang. Napaka-gwapo niya talaga. Ang ganda nang pagkakangiti niya, napaka-natural walang halong pilit.

Naputol lang ang paglilibot ko nang tingin ng may pumasok sa loob ng kubo.

“France, you’re mockingly handsome!” Sabi nung lalaki.

“Thanks Jie ikaw din napaka-guwapo mo ngayon.”

“I love you dude!” Sabi nito sa kanya at bakas dito ang sinseridad sa sinabi.

“Loving you more dude!”

Walang ano-ano ay niyakap niya yung lalaki. Napaka-sweet nilang tingnan. Parang ‘sila’, nakakainggit. Di ko napansin na nakatingin na pala yung lalaki sa akin. Kumalas siya sa pagkakayap niya kay Francis at iniharap ito sa gawi ko.

Natilihan naman ako. Hindi ko alam ang gagawin ko at sasabihin. Paano ba ito?

Maging siya ay natahimik ng malamang andun din ako. Parang nagkaroon bigla nang isang wall sa pagitan naming dalawa na nag-create ng moment of silence.

“Ah, eh. Sorry! Hindi ko sinasadyang makita yun.” Yumuko ako at akmang aalis na nang pigilan niya ako.

“Don’t go please, I can explain everything.” Agad niyang sabi. Napailing lang ako.

“Uulitin ko, wala kang dapat ipaliwanag sa akin because you don’t owe me one.’ Sabay flash ng isang pilit na ngiti.

Di na niya ako napigilan pa nang tuluyan na akong lumakad palayo sa kubo. Naka-two points agad siya sa akin. Ayaw kong lumuha dahil gaya nga nang ayaw kong mangyari, ayaw kong mag-create ng scene. Bumalik ako sa lugar kung saan ako nagpaiwan kanina.

Nakatanaw lang ako sa lahat ng ginagawa nang mga bisita. Busy silang nagkukwentuhan at kumakain. Nakita ako ni ate Maya at inaya niya akog sumabay na sa kanila nang bf niyang kumain.

Kumuha kami nang pagkain sa buffet table at agad na nagtungo sa may kusina at doon pumwesto. Busy din naman ang lahat ng tao doon gawa nang kailangan nilang asikauhin ang mga bisita.

Sa buong oras namin sa kusina ay ramdam nila ate Maya ang pananahimik ko. Hindi nila ako nagawang tanungin pa dahil nirerespeto nila ang pananahimik ko. Maya-maya pa ay tumayo na sila at inaya akong sumama muna sa kanila.

Tumungo kami sa kuwarto ni ate at doon balak na patayin ang oras. Para kaming mga bata na naglalaro nang spin the bottle. Masaya naman ang nangyayari.

Pinaikot ni ate ang bote at huminto sa akin.

“Truth or dare?” Tanong niya.

Nag-isip akong maigi. Nahihirapan akong magdecide. Sige bahala na.

“Truth!” Sagot ko.

“Okay, ako na ang magtatanong sa iyo.” Sabi ng bf ni ate. “Buena manong tanong. May gusto ka ba kay Francis?”

Lagot sabi ko na nga ba eh! Tumingin ako kay ate. Nakangiti ito. Isang buntong-hininga muna ang ginawa ko bago sumagot.

“Oo.” Sabi ko na nakayuko.

Kinilig si ate daihl sa narinig. “Aaaaayyyyyy, sabi ko na eh. Ang galing talaga nang radar ko.” Sabay apir sa bf. “Gusto mo siya, gusto ka din niya bakit hind maging kayo?”

“Ahm sa tingin ko …” At inangat ko na ang mukha ko. “spin na yung bote. One question and answer lang to di ba?” Napakamot sa ulo si ate.

Wala siyang nagawa kundi paikutin na muli ang bote. Pag kinantot ka nga naman ng malas (pahiram Rovi huh), ako na naman ang tinuro nang bote.

“See? Pati yung bote nakikiayon. Kung sinagot mo na lang kanina eh di naligtas ka pa sana.” Sabay tawa.

“May choice pa ba ako kahit na dehado ako? Hindi pwedeng maging kami dahil hindi pa ako handa at sa tingin ko hindi pa din siya handa sa isang panibagong relasyon.” Na ang pasimpleng tinutukoy ko ay iyong Jie na kasama niya kanina.

Napatango na lang sila pero mukhang hindi kumbinsido. Ipinagpatuloy na naming tatlo ang laro hanggang sa mapagod na din kami. Napagpasyahan namin na ipagpatuloy na lang ang kuwentuhan. Gaya nang nangyari kanina, lumabas si ate Maya at pagbalik ay may dala na naman itong tray na puno nang pagkain ang pagkakaiba nga lamang ay may kasama nang alak. Lagot! Hindi ako umiinom nun. Bahala na.

Sa gitna nang tawanan naming tatlo ay may narinig kaming katok. Tumayo si ate at binuksan ang pinto. Iniluwa nito si Francis. Natahimik kami sa loob at tila nakikiramdam. Lalo pang nadagdagan ang naghaharing tension sa akin ng kasama niyang pumasok si Jie. Nakangit pa ito.

“Hi guys!” Bati niya sa amin.

“We’re good. Come and join us.” Aya ng bf ni ate.

At naghanap na din sila nang mapupwestuhan. Tumabi siya nang upo sa akin. Ngumiti ako sa kanya nang magkatinginan kami and that’s it. May tension sa pagitan namin pero pinipilit kong iwaksi.

Naging tahimik ako pero sinusubukan ko pa ding pakalmahin ang sarili ko. Ayoko din naman na masira ang gabi ko dahil doon.

“Ah ate Maya, saan ang cr? Naiihi na kasi ako eh.” Pabulong kong sabi sa kanya. Tinuro naman niya sa akin. Tumayo ako at nagpaalam. “Excuse me guys, bladder break lang.”

Agad kong ni-lock ang pintuan pagkapasok ko. Humarap ako sa salamin at matamag tiningnan ang sariling repleksiyon.

Okay pa naman ako. Siguro kakayanin ko pa ang ilang minutong kaharap silang dalawa. Naghilamos na ako at lumabas.

“Okay ka lang ba?”

“Susmaryosep!” Natawa siya sa reaction ko.

“Okay ka lang ba?” Ulit niyang tanong.

“Uh-uhm. No worries. Nag-eenjoy naman ako kung yun ang inaalala mo.”

“Hindi iyon. Ahm, yung kanina …”

“Naku, sabi ko nga wala iyon. Walang kaso iyon sakin.” Naging seryoso siya kaya minabuti kong lagpasan siya.

Hinila niya kamay ko.

“Huwag mo naman sana akong ginaganito kuya, nasasaktan ako.”

Huminga muna ako nang malalim bago ko siya hinarap.

“Ako pala ang nakakasakit dito di ko man lang alam. Sorry Francis huh kung nasasaktan kita.” Walang emosyon kong sabi.

“Kuya naman. Bakit ka ba kasi nagkakaganyan?” Mangiyak-ngiyak na niyang tanong.

“Hala, okay lang naman ako ah. Wala naman akong problema.”

“Isss. Bestfriend ko si Jie kahit tanungin mo pa kay ate.”

Defensive? Ano bang alam nito sa nararamdaman ko?

“Bakit ka nag-eexplain sa akin?”

“Dahil nararamdaman kong iyon ang dahilan ng pagiging cold mo sa akin. Akala mo siguro hindi ko nararamdaman iyon.”

“Whoa Francis! Naririnig mo ba mga sinasabi mo? Ang labas ngayon ay guilty ka sa isang bagay na ikaw lang ang nakakaalam.”

“Stop it kuya Dhenxo! Stop acting na hindi mo alam ang sinasabi ko!” Medyo napalakas na niyang sabi.

“Admitting na alam ko nga ang sinasabi mo, would it make any sense?”

“Oo dahil mahal kita!” Walang kagatol-gatol na sabi niya.

Natameme ako sa sinabi niya. Agad ko din naman binawi ang sarili ko.

“Mahal? Well, salamat kung gayon.” At tumalikod na ulit.

“Kailan ka kaya magkakaroon ng lakas ng loob para sabihing mahal mo din ako kuya.” Huminto ako saglit dahil sa narinig pero agad ko ding itinuloy ang paglalakad.

“Sinasayang mo lang ang oras mo sa kagaya ko. Hindi mo ba nakikitang hindi tayo bagay?”

“Makasarili ka kuya. Makasarili ka!” SIgaw niya sa akin.

Marahil narinig nila ate ang sigaw niyang iyon dahil lumabas silang tatlo para tingnan kung anong nangyayari sa pagitan naming dalawa.

Lahat sila ay may tinging nagtatanong nang ‘anong nangyari’ pero wala silang nakuhang sagot mula sa akin. Dumiretso na ako sa kuwarto niya at agad na inayos pabalik ang mga gamit sa bag.

“Dhenxo, anong nangyari?” Si ate Maya.

“SInabi ko lang yung totoo ate.”

“Anong totoo?”

“Na hindi kami bagay, na nagsasayang lang siya nang oras niya sa akin.”

Hinarap niya ako at binigyan ng isang sampal. Nagitla ako sa ginawa niya pero I deserve it.

“Akala ko ba gusto mo ang kapatid ko pero bakit mo nagawang sabihin iyon?”

“Hindi mo ba napapansin ate kung sino ang mas nagmamahal sa kapatid mo?”

“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko maintindihan.”

“Lumingon ka lang sa paligid mo ate at malalaman mo din sinasabi ko.”

“Si Jie ba iyong tinutukoy mo?” Tahimik lang ako. “My God Dhenxo, maag-bestfriend yung dalawa at walang kaso doon.”

“Sana nga ate tama ka.” Natapos ko na ding ayusin ang mga gamit ko. “Ate salamat sa lahat huh. Naging masaya ako sa party ni tito and sorry kung nasira ko ang moment niyo. Patawad.” Isinukbit ko na ang bag ko at tuluyan ng nagpaalam. “Sige ate, uwi na ako. Nagkaroon kasi nang emergency sa bahay. Pakisabi na lang kay tito happy birthday and kay tita salamat din.” Sabay ngiti.

Tuluyan na akong lumabas. Walang tao sa may sala papuntang front door kaya malaya akong nakalabas.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


“Buti naman naisipan mo akong tawagan.”

“Salamat Arnel. Pwede bang iuwi mo na ako? Kakapagod pala ang party nila.” Sabay tawa.

“Ganon ba? O siya sige, sakay na dali.” Sabay abot ng helmet sa akin.

“Ah Dhen, pwedeng magtanong?”

Banayad lang ang takbo nang motor kaya nadinig ko iyon. “Ano iyon?”

“May gusto ka ba kay Francis?”

“Bakit mo naman natanong iyan?”

“Sagutin mo na lang kasi ako.”

“Hindi ko alam.” Pagsisinungaling ko.

“Hindi ka talaga marunong magsinungaling.”

“Ah, eh, Len, pwede ba akong makitulog sa inyo?”

“Iyon lang ba? Oo naman pwedeng pwede.”

At tuluyan na naming tinahak ang daan papunta sa bahay nila.

(itutuloy...)

SBLS-Short Bisexual Love Stories - REVERIE

Akda ni K.G.F

“Love is somehow similar to dreams, good dreams make you smile when you wake up but nightmares gives you chills and anxiety, like love, right love inspires you to smile even with troubles around you yet after a wrong one, you thank yourself you finally woke up”

I Don’t hold the fate, but somehow, I don’t know why, they just come true…….

Sobrang hirap na hirap na ko huminga, nakikita ko yung sarili ko na nakahiga pero hindi ko alam kug bakit ayaw ko dumilat, sumisigaw ako pero walang boses na lumalabas sakin, nanannaginip nanaman ba ako? Bangungot nga na matatawag, hindi ako makahinga, ayan na! hirap na hirap na ako maka kuha ng hangin, hindi ko maigalaw ang kahit anong parte ng katawan ko ng biglang may isang malakas na boses ang sumigaw at gumalaw sa katawan ko

“Drei,aba anak anong oras na DREI!” si nanay ko niyugyog ako, at nang makabagon sa isanng malagim na panagiip, agad kong niyakap si Mama para magpasalamat na ginising nya ako a sinabi ko sakanya na binabangungo nga ako.

Hindi ito ang unang beses na nanaginip ako ng masama, maraming beses na din pero iyon a siguro ang pinakamatindi, naalala ko ang lahat ng napapanaginipan ko, dahil sa Dream Book ko, isang noebook na kung saan sa lahat ng beses na nagkka panaginip ako ay isinusulat ko dito ang lahat ng mga naalala ko.

Dream book? Oo Weird kasi halos lahat ng napapanaginipan ko nangyayari sa buhay ko, hindi man sa araw na iyun, basta nangyayari at nangyayari lahat ng mga iyun, naalala ko na isang beses napanaginipan ko na nasusunog yung bahay ng besfriend kong si Jaely, at ayun pagkatapos ng 5 buwan, nasunog nga yung bahay nila, iyun angn pinakaunang malalang pangyayaring napanaginipan ko na nagkatotoo, kaya maraming beses na pag nananaginip ako ng masama ay sinasabihan ko yung mga taong nakita ko sa panaginip ko na lagi silang magingat, ayoko naman sabihin na nagkakatotoo yung mga panaginip ko! Ayoko magmukang freak ng school namin!

Pagkagising ko sinulat ko agad ang napanaginipan ko, Date ngayon at habang isinusulat ko ang panaginip ko, bigla akong tinawag ni Mama

“Andrei anak! Kumain ka na malelate ka na ano ka ba?”

“Bababa na po”

Pagkakain, eto nanaman, papasok nanaman ako sa course kong pilit ko lang tinatapos, kasi ayoko naman talaga maging Engineer, gusto ko talagang malaman yung sagot kung bakit ganito yung nangyayari sakin, bakit nagkakatotoo yug mga panaginip ko, kung may course ba para dun, edi sana yung na yung course ko ngayon. Pagpasok ko sa 1st period, Analytical Geometry, Hay ewan ko ba kung pano ako nakakasurvive eh hindi naman ako ganun kagaling sa Math, eto na si Jaely, bestfriend ko

“Bebe Drei, may scoop ako” bungad sakin ni Jaely

“Ano yun?” sagot ko

“Nanliligaw sakin si Val” sabi nya

“Si Val? Hala!” sagot ko, naalala ko na napanaginipan ko na pinagpupustahan ng Val na yun at ng mga barkada nya tong Best ko, pag napasagot daw panalo, parang ganun, ayan nanaman ako, alam ko na mali yung sabihin ko sakanya na ganito, ganyan pero di ko matiis si Best ko na mapagtitripan kaya gumawa ako ng paraan, alam ko hot sya pero alam ko din na pinagpupusahan lang nila sya!

Eto nananan, magiting na tagapagtangol ng mga naaapi sa panaginip ko, gumawa kami ng paraan para makapag spy, at boom! Naka eavesdrop kami ng infos na pustahan nga yun, si Val at ang muka nya? Namaga sa kamay ni Best.

Madami na akong pannaginip na nagkatotoo pero isa na lang ang hindi, napaniginipan ko na may isang lalaki na humahalik sa mga labi ko at parang nagugustuhan ko naman, Yuck! Fuck! Kadiri, hindi ako bading, bi, o kahit anong malapit dun. Pero anong magagawa ko nangyayari lahat ng napapanaginipan ko, sana hindi yun! Naalala ko pa na sobrang lamig nun at parang nasa isang kwarto kami ng kulay blue ang pintura ng buong kwarto, I’m sure, hindi ko kwarto yun kasi puti lang ang kwarto ko, at parang ako pa nga yung humalik dun sa lalaki, di ko makita yung muka nung lalaki, hindi ko alam kung ano itsura kaya nagtataka talaga ako sa panaginip ko na yun.

Alam ni Jaeli yung dream book ko pero hindi nya alam na lahat ng nakasulat dun nagkatotoo na except nga dun sa halikan. Pero hindi nya binubuksan yon. Tapos na yung klase, sinama ko muna si Jaeli sa bahay para tumamay at magpatulong sa mga ibang domeworks na hindi kaya ng utak ko, naghahanda ako ng pagkain para saming dalawa sa kusina at nasa kwarto si Jaeli, ng nagulat ako na lumabas sya ng kwarto ko ng dala yung bag nya, at parang galit na galit,

“Bebe Je? San ka pupunta” tanong ko

“Sinungaling” “Makasarili ka pala” sigaw nya sakin, hinabol ko sya at niyakap ko sya at tinanong ko kung anong problem nya “Ano ba problema?” tanong nya

“Problema? Tanong mo dun sa dream book mo” sagot nya

“I’ll explain Je” sagot ko

“Yung nasusunog yung bahay naming, yung mahuhulog ako sa hagdanan,, yung mapapahiya ako sa klase, yung panloloko ni val, yung pagkamatay ni Keith, Yung pag bebreak naming ni Ken, lahat yun napanaginipan mo? Ha? Bago mangyari? Di mo man lang sinabi sakin, maiintindihan naman kita eh”

“Sorry, ayoko lang isipin mo na weird ako! Je naman!”

“Bestfriend mo ko Andrei! Bestfriend mo ko, kilala mo ko hangang sa times 100 to the 100th power ng buhay ko, maiintindihan kita” Niyakap ko nalang sya at nag sorry ako, hindi ko alam na ganun pala nya ko katangap, at least ngayong alam nya na! may mapapagsabihan na ako sa mga problema at kung ano man yung paparating na maari mangyari.

Dumaan ang ilang araw, puro masasayang panaginip ang napapanaginipan ko, everytime na nagkakaroon ako ng panaginip ko, agad kong sinasabi kay Jaeli. Isang araw nagtext si Jaeli sakin

“Drei, samahan mo ko kala Tita ko, dumating kasi galing sa U.S. pinapasamahan nya yung pinsan ko mage enroll satin, papatulong daw”

Sinamahan ko si Jelai sa bahay ng tita nya at agad sumalubong sa pinto ang isang lalaking kinaingitan ko, sobrang puti, sobrang gwapo, lakas ng appeal, at mukang mabango, pero pinoy na pinoy yung dating, insecure? Sige na sya na yung gwapo.

“Dyan si tita merly?” tanong ni Jaeli sa lalaki

“Ahh pasok kayo dyan si Mama sa loob, ikaw si Jaely?” tanong na lalaki

“Oo” sagot ni Jaeli

“Di naman sinabi ni Mama na sobrang sexy at ganda ng pinsan ko!” sabi ng lalaki at sabay tawa

“Nyek! Ganun?” sagot ni Jaeli

“Lance insan! Di mo pa nga pala ako kilala!” pakilala ng lalaki

“Ay insan! Si Andrei, bestfriend ko” pakilala ni Jaeli sakin. Agad kong inabot ang kamay ko para makipagkilala, sobrang kinis ng kamay nya, ang bango, wala akong masabing iba, nakakabading, pero hindi ako nababading kasi hindi ako bading! Hindi ako bading hindi ako bading, hindi talaga! Hindi talaga! Promise, Hindi ako bading! Ang gwapo nya syet! Bakit ganun yung naramdaman ko nung ngumiti sya sakin, shet! Pucha! Pucha talaga!

“Andrei pare” yung lang nasabi ko at ngumiti lang sya sakin at sabay pinapasok nya kami.

Sinamahan namin sya sa school para mag enroll, kumain kami pagkatapos at everyday, kasama na naming sya ni Bestfriend, after school sa bahay namin, sa mga gala, sa mga gimik, basta sa lahat, When I see Lance, ewan ko parang sya yung kahalikan ko dun sa panginip ko, pero kung sya yun, hindi pwede kasi hindi sya bading, hindi sya bi. Sana may mapanaginipan ako tungkol sa kanya. Sobrang naging close din kami ni Lance,

Isang beses na nagkasakit si Jaeli, hindi pumasok, kaming dalawa ng ni Lance yung natirang magkasama, umuwi kami sa bahay para matapos naming yung homework. Pagod na pagod ako, kaya nagulat ako pagpasok ko ng kwarto ang baho, bagong pintura yung kwarto ko, di ko na pinansin at nagpasenya nalang ako sa baho na dala ng kwarto ko kay Lance.

“Okay lang ba Lance? Tulog muna ako sandal, napapagod ako eh!” tanong ko

“Sige Walang problema! Gisingin nalang kita para matapos mo na din to”

Naktulog na ako at pagkatapos ng isang oras may yumuyugyok sakin

“John Andrei David! Gumising ka na! Tatapusin mo pa yung Trigo mo! Anong petsa na! alas 7:00 na nang gabi”

Nagising ako sa sigaw ni Lance sakin, gumawa nalang ako ng homework, nung natapos kami ay kumain lang kami ng dinner at nagpaalam nadin sakin si Lance at baka hanapin na sya sa bahay nila

Kinabukasan, nasa klase na si Jaeli, nagka kwetuhan kung anung mga nangyari nung wala sya, nagkabiruan, pagkatapos ng klase naglalakad kami pauwi kami nakasalubong naming ang isang babaeng sobrang pamilyar sa mga mata ko, si Carmi, ex ko, nagkamustahan, matagal na kasi akong walang girlfriend, si Carmi yung huli ko at sya yung pinakamahal ko sa lahat, habang naguusap kami nakikita ko yung mata ni Lance na parang umiiwas at parang naiinis, ano yun? Paramdam? Paramdam? Bago kami maghiwalay ni Carmi, nagpaalam pa at kiniss ako sa labi, nalihis yung mata k okay Lance at parang naiinis sa nakikita nya pagkatapos

“Jaeli, una na ko, nagtext sakin si Mama, umuwi nadaw ako” sabi ni Lance

“Hindi ka na sasama kina Andrei?” tanong nya

“Hindi na! nagmamadali eh” sagot nya, papalayo sya na ibang iba yung aura nya, parang galit na parang ewan! Ewan ko ba!? Nagseselos? Bakit? Kami? Meron nangyayari sa pagitan namin? May past kami? Bakit sya ganun?

Sumunod na araw parang ilag sakin si Lance, ilag samin ni Jaeli, hindi ko alam kung bakit, kaya nung nagkaroon ng pagkakataon, kinausap ko sya, umaalis sya pag kakausapin ko sya, hinabol ko sya at hinwakan ko yung kanang kamay nya

“May problema ba Lance?” tanong ko

“Wala!” sagot nya

“Wala? Eh bakit mo kami iniiwasan?” sagot ko

“Hindi mo na kailangan malaman” sagot nya

“Lance! Kaibigan mo ko! Mahalaga ka sakin, anong problema?” tanong ko ulet

“Sa bahay! Ewan! Basta! Wala ako sa trip nagaaway si Mama tsaka si Dad ko, ano gagawin ko? Naiinis ako!” kahit alam ko na hindi iyun yung rason kung bakit at ramdam na ramdam ko na ako yun, ewan ko ba! Basta alam ko na alibi nya lang yun para hindi nya masabi yung gusto nya sabihin sakin. Kung nagseselos man sya o naiinis! Niyakap ko nalang sya kasi patulo na yung luha sa mga mata nya, habang niyayakap ko sya ewan ko kung bakit parang naluha nadin ako, gusto ko kasi na sabihin nya sakin na gusto nya ako, kasi ako? Gusto ko sya.

Dumaan pa ang mga araw, mas lalo ko sya nakilala, halos lahat ng pwede ko malaman tungkol sakanya halos alam ko na, at lahat din naman ng pwede nya malaman sakin alam nya narin.

Natapos yung sem, at nakuha na naming yung mga grades naming ng naisipan naming na mag celebrate dahil pasado kaming lahat. Lumabas kami to drink, para mag chill at sulitin yung sembreak, nagpunta kami ng acoustic bar na sikat sa lugar namin, at sa gitna ng inuman, inudyok ni Jaeli si Lance na kumanta sa harap kasi maganda pala yung boses ni Lance, hindi ko naman kasi sya naririnig kumanta. Syempre medyo tipsy natong si Lance ko (Lance ko? Haha) ayun pumayag na sya. Pag akyat sa stage, at pag tunog ng intro ng kakantahin nya.

“This is for someone whom inspires me to continue breathing, to the one who puts the smile on my face everyday, one day! I’ll gather my guts until I get enough to tell you what I feel” sabi nya. Isang sobrang gandang kanta ni Colby Calliat, ang ganda nung kanta kahit sya yung kumakanta, hindi ako nag assume pero sana nnga para sakin yung kanta na yun. Tumatak sa utak ko yung mga linyang

“I don’t know but, I think I may be falling for you, dropping so quickly, maybe I should keep this to myself, wait ultil I know you better, I am trying not to tell you but I want to, I’m scared of what you’ll say, So I’m hiding what I’m feeling, but I’m tired of holding this inside my head”

Assume? Hindi naman ako nag aassume? Nag wiwish ako! Na ako nga yun, bakit kasi ngayon kung kalian kailang ko ng panaginip ko wala naman! Ano ba yan? Pagkatapos nya kumanta, inusisa ko sya

“Ayiiii! May nagiinspire sakanya! Share mo naman dyan Lance” sabi ko

“Haha! Wala Epal lang yung kanina para lang may meaning yung kanta” sabi nya

“Insan! Sino yan ha? Kilala ko ba yan? Mas maganda ba sakin yan?” tanong ni Jaeli

“Hay nako insan! Kilala mo yan! Kaso dim as maganda sayo, basta!” sagot ni Lance

Boom! Ako yan! Ako yan! Assuming na kung assuming, taragis, ako yan! Hayyy. Di nya masabi sakin? Kalian pa? pag may iba na ako? Ako nalang kaya magsabi na gusto ko sya? Hindi pwede, natatakot din ako, baka mawala lang sya sakin, hindi ko muna siguro sasabihin hanggang di pa ko siguradi na ako yun! Hayyyyyy! Ano ba yan? Ang bading ko! Shet! Ilang buwan din yung dumaan, walang nangyayaring pagbabago, wala padin syang sinasabi sakin, wala din akong sinasabi sakanya. Gusto ko na sabihin na gusto ko sya, pero di ko maalis yung takot na baka mawala sya. Baka magiba tingin nya sakin, baka hindi naman ako yung gusto nyang kantahan nung gabing yun, hay! Ewan Ewan! Ewan ko!

Favorite ni Jaeli yung Death Cab For Cuties, kasi gwapo daw yung mga members kaya pumuta kami sa isang mall kung saan nag tour yung Death Cab, nanood kami ng concert, sigaw ng sigaw si Jaeli, at pakatapos bonding moment, kain ng dinner at ikot sa mall, natapos yun ng gabing yun at nagpalano din ako nung araw na yun, na I’ll take the risk to tell him kung ano ba yung nararamdaman ko, bahala na! ang mahalaga, masabi ko sakanya kung ano yung nararamdaman ko. Bumubwelo ako habang kumakain pero nung gusto ko na sabihin may bigla naman tumawag kay Lance, si Mama nya, pinapauwi na sya di ko alam kung bakit, gagamitin yata yung car na dala namin, kaya ayun tinapos nalang naming yung kinakain namin, at ako? Nagplano nanaman ako kung pano ko sasabihin sakanya, pag labas naming ng Mall, sobrang lakas pala ng ulan hindi ko napansin.

“Dito lang kayo ah! Kunin ko yung kotse ikot ko nalang dito okay?” sabi ni Lance, hihintayin nalang naming sya kasi pag sumugod kami, basa kaming tatlo, sweet naman! Sya lang basa, hahaha!
“Ingat ha?” sabi ko sakanya. Sumugod na sya sa ulanan, wala pang isang minuto na nakaalis si Lance may narinig kaming malakas na pagkaskas ng gulong sa daan, isang malakas na tunog na parang may nahagip na kung ano yung kotse kaya pinipilit na tumigil, nagkagulo yung mga tao, naglapitan kung saan narinig ang tunog, hindi ko alam pero sabi ng sarili ko tumakbo ako dun, hinatak ko si Jaeli, sobrang daming taong nakapalibot sa lugar, sa gitna ng ulan, hinawi ko lahat ng mga taong madadaanan ko hindi ko alam kung bakit at habang papalapit ako sa kotseng nag biblink yung headlight, ewan ko kung bakit kinakabahan ako, nakita kong hindi kotse ni Lance yun pero ewan ko kung bakit, nang makarating kami sa harap. Isang malagim na imahe ang tumambad sa mga mata ko, Si Lance nakahiga sa daan, duguan, hindi ko alam ang gagawin ko, isinisigaw ko ang pangalan nya pero walang lumalabas na boses sa bibig ko, tumutulo yung mga luha ko sa gitna ng ulan, sinisigaw ko yung pangalan nya pero wala padding lumalabas na boses ng bigla nalang may tumawag sa pangalan ko

“Drei!!!!”

“John Andrei David! Gumising ka na! Tatapusin mo pa yung Trigo mo! Anong petsa na! alas 7:00 na nang gabi”

Nagising ako sa sigaw ni Lance sakin. Pag gising ko nagulat ako na basa ang unan ko, basa ang mata ko ng luha

“Oh bakit ka umiiyak” tanong ni Lance

Ngumiti nalang ako at niyakap ko sya, sobrang higpit na yakap, ayoko sya pakawalan, natatakot ako sa kung ano ang pwede mangyari. Inilapit ko yung mga labi ko kay Lance, ayoko na magsayang ng panahon, kung kayak o, sisimulan ko na ngayon, pumikit ako at pinaubaya ko na kay Batman, kung ano man ang mangyari pag hinalikan ko sya, pag tangal ko ng mga labi ko sakanya tumingin ako sa paligid, di ko naalala na bago ako matulog, ay amoy na amoy ang pintura, sa sobrang pagod ko kanina bagong pintura nga pala ang kwarto ko, at alam mo ba kung anong kulay?

Itanong mo sa Dream book ko…

Isang masamang panaginip nanaman ang nagyari, isang mahabang panaginip na kailangan ko ilagay sa Dream book ko, isang panaginip na kakatakutan ko nanamang dumating, isang panaginip na sana hindi magkatotoo, isang panaginip na magiging leksyon nanaman sakin, ano nga ba natutunan ko? Wag ko daw sayangin yung oras ko, kung kaya ko sabihin ngayon, bakit hindi diba? Siguro binigay sakin ng Diyos na maykapal yung ganitong kakayahan hindi para baluktutin ko ang tadhana ngunit para magkaroon ako ng mga leksyon sa bawat panaginip na mapapanaginipan ko.



From: Gabriel

Lance na lang para Pogi 3

Akda ni Jaime Sabado

Chapter 3

Habang papalapit kami sa parking space na inihanda para sa amin sa loob ng school
na dati kong pinapasokan ay lalo namang nagiging matindi ang kabang nararamdaman ko sa dibdib. Mejo malayo ang parking space dahil nasa sulok ito ng campus.

CHRIS: "Landz?? antahimik mo ata.. tsaka you look so nervous.. grabeh na naman pawis mo bro" sabay dukot ng panyo sa bulsa niya at pinunas ang pawis sa noo at mukha ko.

AKO: "First time ko kasi sa contest na ganito tol.... naku nadumihan pa ata panyo mo tol pinampunas mo kasi sa pawis ko..sorry ah" bitiw naman ng medyo nahihiyang ngiti

CHRIS: "ok lang yan bro... think positive mananalo din tayo..tsaka wag mo na isipin tong panyo ko... mas bumango pa nga eh" sabay amoy sa panyo niya..wahehe

AKO: "hehehe bumaho kamu.. mabaho ako eh"

CHRIS: " Paamoy nga(sabay dikit ng mukha niya sa leeg ko).. hmmmmm bango namana ah..hehehe"

Ramdam ko ang mainit na hininga ni chris sa leeg ko, di ko man aminin ay kinilig ao sa eksena naming iyon lalo pa nung maamoy ko ang napaka bango at mainit niyang hininga.

Mejo napaiwas ako ng kunti sa dahilang nasa leeg din ang kiliti ko.

AKO: "ah eh.. tol, wahehehe mejo nakikiliti ako" sabay ng nahihiyang gesture

CHRIS: "hehehe huli!! alam ko na kiliti mo ngayon.. yari ka sakin bro" tawa naman siya ng malakas

Ako naman ay natahimik sa nadinig ko na yari ako...wahehehe anu kaya gagawin niya?..

CHRIS: "bro? natahimik kna naman... wag ka kabahan please?.. promise dito lang ako sa tabi mo buong araw" sabay akbay na mejo payakap ng kunti.

AKO: "salamat tol ah" (kilig)

DRIVER: " Maam nandito na po tayo"

TEACHER: "Cge bumaba na tayo students.. Chris at Lando since nasa likuran kayo ng Van, paabot naman yung grocery bags jan... snacks niyo yan para mamaya. yung lunch niyo ay ipapadeliver nalang daw, sponsored ng mama ni Lando"

AKO: "Si naynay po maam?"

TEACHER: "Yes Lando you heard it right.. si mama mo"

AKO: "haaay naku si naynay talaga kahit kelan..." bulong ko sa sarili ko.

Sa harap ng school van namin ay kumpulan agad ang mga estudyanteng babae at pilit na nagpapapansin. Pakiramdam ko tuloy mga artista kaming inaabangan. Nun ko lang nalaman na ganun pala pag nag-aral ka sa di pangkaraniwang school.

Unang bumaba ay sila Manny at dalawa pa naming kasama sa contest. Halatang kilig na kilig ang mga malalanding haliparot habang nakatingin, kulang nalang ay magtiliian sa kinatatayuan nila. Sunod na bumaba ay si Chris at ganun din ang reaction ng mga haliparot. Nagulat naman ako pagkababa ko dahil hindi ko napansin na nasa kumpulan pala ng malalandi si Kikay na animoy nakalimutan na ang ginawa kong kasalanan sa kanya.

Kikay: "Lando!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ayyyyyyyyyyyyyyyy!!!!!!!!!!... " sabay takbo palapit sakin.

AKO: "ah eh..hehehe.. kikay, kumusta kana?..nga pala si chris, manny, jerry at ronnie mga kasama ko sa school"

KIKAY: "Hi!!!.. haaay Lando anlaki ng pinagbago mo... sabay kapit ng mahigpit sa braso ko at sabay sandal na ulo niya sa balikat ko.

AKO: "kikay naman nakakahiya oh" mejo nahihiya kong saway..

KIKAY: "Hooy!!! mga klasmyts.. si Lando, dito siya nagaaral dati... section MAHOGANY siya dito dati."

Nahiya ako sa pageeskandalong iyon ni Kikay..(wahehehe).. Nadinig ko din mula sa kumpulan na sinasabi nilang (ah yan yung pinsan ata ni brent , di ba nung first year tayo?)... (ang gwapo na niya ngayon)... (Ba't kaya siya lumipat)..

Kinabahan ako ulit nung madinig ko ang pangalang BRENT... Naalala kong di impossibleng magkita kami ni Bugoy ngaton. Mejo may kunting excitement din sa dibdib ko kung anu na itsura niyia ngayon.

Nagsimula na kaming lumakad papunta sa activity Hall ng school at si Kikay naman ay tumayong body guard namin..wahehehe. Bawat nakakasalubong kong mga dating kaklase at kaibigan sa school ay di makapaniwalang ako ito na nakikita nila ngayon. Kung di lang sa pagka madaldal ni kikay ay iisipin nilang kamukha lang ako ng kaklase nilang si Lando.. Gusgusin nga naman pala ako dati dahil sa kalikutan ko at kung san san ako nagsususuot.

Napansin ni Chris na mejo namumutla ako. Kaya inabot niya ang kamay ko at hinawakan niya iyon at pinisil.

CHRIS: "bro...wagkang kabahan.. dito lang ako" bulong niya sakin.

AKO: "salamat tol..." sabay bitiw ng malalim na hininga

KIKAY: "Lando? siya na ba bago mong bestprend? panu si Bu...."

Bago pa niya masabi ang pangalan ni Bugoy ay natakpan ko na ng kamay ko ang bibig niya. May kung anung pakiramdam kasi sa dibdib ko ang nagsasabing hindi dapat madinig ni crist ang pangalang iyon.

CHRIS: "hey? anu ginagawa niyo?" mejo natatawa niyang tanong

AKO: "ah eh, anu kasi... may anu...may dumi sa bibig ni kikay, pinunas ko lang (sabay punas ng bunganga niya). ambaboy mo kikay di mo man lng napansin yang dumi" pagpapalusot ko.

CHRIS: "ang sweet niyo naman"

To may surprise nung biglang hawakan ulit ni chris ang kamay ko at hinila niya ko sa direction niya.

CHRIS: "tara na kasi" mejo naiirita niyang sabi na hindi pansin ang mararamdaman ng clueless namang si kikay.. kaya di rin siya maiinsulto sa ginawa ni chris..wahehehe

AKO: "ah ok cge tol.." sabay bawi ng kamay ko

Pero kinuha ulit nichris ang kamay ko at hinawakan ng mas mahigpit.

CHRIS: "Dito ka lng sa tabi ko please"

Wala akong clue that time kung bakit ako natutuwa sa gesture ni Chris. Kilig to the balls na naman. hehe

Narating na namin ang Activity hall at inabutan namin doon ang iba pang mga students mula sa ibang school. Ang iba ay nag ttraining padin kahit last minute na. Kaya iyon din ang ginawa ng team namin.

Partner kami ni Chris na nag insayo..........

Nasa kalagitnaan kami ng pagpapractice when someone called may name softly. Pag lingon ko.. It was jessa..

AKO: "ah jessa... hello... kumusta kana?"

Jessa: "I'm fine.. grabeh anlaki ng pinagbago mo, kasali kapa sa contest na to... alam ko talaga dati pa na matalino ka lando.

Natouch naman ako sa sinabing iyon ni Jessa. Sa kabila ng kunting inis ko sa kanya ay ganun pa talaga siya kabait sa akin.

Jessa: "wait lando ah..tatawagin ko siya.. kasali din siya sa contest.." sabay ngiti

Biglang tumgaktak ang buo buo kong pawis dahil alam kong si bugoy ang tinutukoy niyang "siya"..

Pagkaraan ng ilang minuto ay tinawag ulit ako ni Jessa at ng lingunin ko ay kasama na niya si Bugoy.. Nasaktan naman ako dahil sa magkahawak ang kamay nila.. tanda na matatag padin ang relasyon nila.

AKO: "ah......(mejo natulala ng kunti).. Hi.. kumusta na?"

Halatang halata naman sa mukha ni Bugoy ang pagkagulat at pagkamangha sa nakita niya.

BUGOY: "hello...ma.....mabuti naman ako" pansamatala ay natigil siya at sa tingin ko ay kumuha muna ng bwelo bago nagbitiw ng ngiti at niyakap ako.

BUGOY: "grabe laki ng pinagbago mo" sabay bitiw na ng napakatamis na ngiting nakakapanghina ng tuhod.

CHRIS: "aheemmm..aheeemm"

AKO : "ah nga pala Jessa, Brent.. si Chris nga pala classmate ko at school president namin"

Bugoy &Jessa: "Hi"

CHRIS: "Hi, nice to meet you both..(sabay ngiti).. cge ah practice muna kami..hehe "

BIgla naman akong hinawakan ni Chris at hinila patalikod. Napalingon naman ako kayna Bugoy at nakita ko ang pagdilim ng mukha ni Bugoy. Masama ang tapon ng tingin niya kay Chris dahil sa ginawa nitong paghila sa akin. Dati din kasi ayaw ni Bugoy na may ibang taong humahawak o umaakbay sa akin, siya lng.

CHRIS: "Ba't ka niya niyakap bro? "

AKO: "ah eh sabik lng siguro.. kababata ko kasi si Bugoy, matagal na din kasi kami di nagkikita"

CHRIS: "ah ganun ba..." biglang nagliwanag naman ang mukha ni Chris, animoy nabunutan ng tinik sa dibdib.

12:00 Noon... (lunch break)

Nagulat ako ng makita ko ang isang babae sa mesang nakahanda para sa school namin. Isang babaeng iisa ang kulay ng suot, mula shades, hanggang blouse, skirt, sandals, pamaypay at payong. Oo tama ang iniisip niyo...wahehehe si Naynay nga ang babaeng iyon. Pink na pInk si naynay.

AKO: "naynay bakit po kayo nandito?"

NAYNAY: "of course may baby.. ako bumili ng lunch ninyo, look baby sa mga foood, lahat pang mayaman like us.. di gaya ng iba" sabay tapon ng nagtataray na tingin sa kabilang table.

Di ko alam kung matatawa ako o matataranta ng makita ko ang Dilaw na dilaw na babae sa kabilang table. Opa at tama na naman ang iniisip niyo. Si Tita Minda ay nandun din para sa Bunso niyang si Bugoy.

TITA MINDA: "Hooooooy!!!!!!!! kung sino ka man jan na natatingin sa akin.. pang mayaman din ang foods ko, nalalason ang anak ko pag cheap foods ang pinapakain sa kanya, kaya bumili ako ng madami para nadin sa mga klasmyt niya.. Tutal naman I'm rich.. " Sabay expose ulit sa singsing at necklase niyang mamahalin

NANAY: "Mumurahin kumpara dito (mejo tumingala para makita ang kwentas niya at nilagay ang isang kamay sa may pisngi para makita din ang sing-sing niya). nakaka inggit talaga ako." sabay tawang pang kontrabida

TITA MINDA: "haay naku anak, baby brent kumain na kayo ng rich foods(wahehe rich foods daw) at madami pa tayo niyan" Linga linga naman ng ulo niya para mapansin ang Hikaw niyang bago na kumikinang kinang, at tumingin sa naynay ko ng nakangiting nang-iinggit

NAYNAY: "my lovable baby Lance, hali na kayo at baka lumamig ang pagkain niyo.. sabagay ok lng iyon at papapalitan nalang natin agad" sabay hawi ng buhok niya to exposed her expensive EARINGS, at nagtapon din ng tingin kay tita minda.

Sa puntong iyon ay parehas kami ng nararamdaman ni Bugoy.hehehe Pero wala kaming magawa para awatin ang mga dakilang ina namin.

HIndi ata napansin ni naynay at Tita minda na parehas ang tabas ng blouse at skirt nila, naiba lang ang kulay..hehehe

AKO: "Chris, pasensya na ah? promise tol normal lang ang mga nakita mo" pabulong kong pagpapaliwanag.

CHRIS: "ok lng bro" sabay pisil sa ilong ko

Para naman akong sinaksak ng kung anu sa likod kaya napalingon ako. Ayun at nakita ko ang napakatalas na tingin ni Bugoy sa akin.

Nakakatawa man pero nangilabot ako sa tingin niyang iyon, parang naiimagine ko ang nasa isip ni bugoy, nakahubad at nakagapos ako habang nilalatigo niya.

Napalunok ako ng matindi sa naimagine kong iyon.

CHRIS: "hey? ba't ka namutla?"

AKO: "ah eh wala naman"

Pinagpatuloy namin ang pagkain ng tanghalian, 1 pm ay mag uumpisa na ang contest kaya mejo kabado narin ako. Naisipan kong lingunin ulit si Bugoy at nakita ko kung panu siya asikasuhin ni Jessa. Para namang natutunaw ang puso ko sa mga eksenang iyon. Dati dati kami ni Bugoy ay magkasamang kumakain. Lalong kumirot pa ang dibdib ko nung nginitia ni Bugoy si jessa at pinunasan ang labi ng tissue.

AKO: "haaaay kelan ba ako di masasaktan sa pinag gagagawa nila" sa isip ko.

NAYNAY: "my lovable baby ba't kunti lng kinakain mo?, something right?"

AKO: "nay something WRONG po"

NAYNAY: "hay baby ganun nadin yun parehas namang may SOMETHING eh" sabay halik sa noo ko.

AKO: "naynay naman eh"

NANAY: "oh...kinahihiya ako ng baby ko.." sabay dukot ng pink na panyo

AKO: " tama na naynay.. ok na po.. cge umiyak kayo at di ako kakain" pagbabanta ko wahehehe

NAYNAY: "cge baby di na ko iiyak.. kain kana, look at Chrizzy, kumakain siya oh"

AKO: "naynay Chris po"

NAYNAY: "oh i'm sorry.. you know I'm just nerbiyos for the contest this One oclock pm in the efternoon"

AKO: "nay 1PM lng ok na yun.. naynay kakain po muna ako, wag po muna kayo magsasalita naynay ko please" mangiyak-ngiyak kong paki usap. hehehe

Napasarap naman ulit ang kain ko dahil ata sa gutom na inabot ko sa kahihiyan sa naynay ko na mahal ko naman.

1 PM.............

Nagsimual na ang contest at mejo nabawasan ang kaba ko. Nung ako na ang sasalang para makaharap ang isang kalabang student ay tumingin muna ako kay chris at nakita ko ang pag-aalala ka mukha niya. Kaya para pawiin iyon ay kinidatan ko siya para ipaalam sa kanya na ok lng ako. Nakita ko ang pagliwanag ng mukha niya a ginawa kong iyon at kumindat siya pabalik. (kilig)

Nagsimula na nag contest at isa isa kaming lumaban. Ayun nga at umabot ako sa semi-finals pero nalaglag din nung nakaharap ko ang isang sobrang talinong babae mula sa kabilang school. Di naman ako nalungkot kasi alam kong ok na ok na iyon para sa isang baguhan na tulad ko.

Naging matindi ang labanan at bumabanat talaga si Chris. Natalo niya ang babaeng nagpataob sa akin. Sa Final one on one round ay gumulo talaga ang isip at damdamin ko dahil magkaharap ngayon sa table si BUGOY at CHRIS.. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan nilang dalawa.......................








Itutuloy...................................................

Task Force Enigma: Rovi Yuno 23

Para kay Russel na naka-chat ko kagabi. I had fun my dear. :)

Follow my blog: http://dalisaynapusoatkaluluwa.blogspot.com

FB and e-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com

Enjoy...

Chapter 23

“Napapagod na ako Rovi.”

Iyon ang mga huling salitang narinig ni Rovi sa mga labi ni Bobby bago nito sakupin ang kanyang bibig. Hindi niya maipaliwanag pero the moment na naglapat ang mga labi nila ay nagsimulang mawala ang kanyang control ng tuluyan.

Natagpuan na lamang niya ang sarili na tinutugon ng kaparehong init at pusok ang bawat pananalakay na ginagawa ng malikot na dila ni Bobby.

Marubdob. Mainit. Nakakapangilabot ang bawat galaw nito. Nakakapangilabot pero sa napaka-senswal na paraan. Naghuhumiyaw ang apoy na gusting tumupok sa kanilang dalawa. Sumisirit sa kani-kanilang kalamnan.

“Bobby…” anas niya sa mga labi nito.

Ungol lang ang isinukli sa kanya ng kahalikan. Mas pinalalm nito ang halik. Naging mas mapaghanap. Napakapit siya ng husto sa batok nito. Naliliyo siyang hindi malaman.

Naglakbay ang kamay ni Bobby sa kanyang likuran. Ganoon din siya. Halos may iisang isip ang kanilang mga kamay na pinagpapala ang katawan nilang nababalutan pa ng kanilang mga kasuotan.

Dinama nito ang kanyang pang-upo dahilan para mapasinghap siya ng bahagya. As if on cue, mariing hinigop ni Bobby ang kanyang dila upang dalhin siya sa kaibuturan ng kaligayahan. Ang akala niya ay namatay na siya at ipinadala na sa langit. Hindi pa pala.

Hindi pa siya patay. Dahil ang kahandaan ni Bobby ay damang-dama niyang nakadiin sa kanyang sariling pag-aari. Mas lalong nag-init ang kanyang pakiramdam sa pagkaalala ng kung paano niyang nilasap ang kasarapan nun. Muli, ang akala niya ay namatay na siya. Ngunit hindi pa rin pala.

Ilang minuto ring nagpalitan sila ng maaalab na halik. Halos huminga na sila sa hangin na ibinubugha ng isa’t-isa. Nilalasap ang nakakalulang damdamin na unti-unting gumugupo sa malinaw na pag-iisip nilang dalawa. Ang masarap na pakiramdaman na iyon ay mas hahaba pa sana kung hindi lang napigil iyon ng pagtunog ng cellphone.

Cellphone?

Walang cellphone si Bobby.

So? Kanino iyon?

Sa iyo loka!

Mabilis siyang kumawala sa mahigpit na pagkakayakap ni Bobby. Inangat niya ang aparato at itinapat sa tainga. Hindi na nag-abala pang alamin kung sino ang nasa kabilang linya sa pamamagitan ng pagtingin sa screen.

“Y-yuno. Sino I-ito?” humihingal pa niyang tanong.

“Uy, mukhang nag-e-enjoy ka nga.”

Si Rick.

Ang hayup. Paano nito nalaman na nag-e-enjoy nga siya?

Si Jerick.

Automatic na napatingin siya sa bintana ng silid na katapat lang halos nila. Kumaway sa kanya ang talipandas na Sarhento.

“Putsa pare. Bakit ka napatawag?”

Narinig muna niya ang impit na hagikgik sa kabilang linya. Napakunot ang noo niya. Hindi kailanman tumawa si Rick sa mga bagay na mababaw para dito kaya naman nagtataka siya ng husto. Nakatanga naman sa kanya si Bobby.

“Naka-conference ba tayo?” tanong niya.

Natawa na ng tuluyan si Jerick kaya naman nakumpirma na ang kanyang hinala.

“Sorry ‘tol. Hindi ko natiis na hindi ikwento agad eh.” Hinging paumanhin kunwari ni Jerick sa kanya.

“Ano pang magagawa ko?” he replied sarcastically.

“At least. Gumagana pa ang utak mo ng maayos. Alam mong naka-tap ka. Congratulations.” Ani Rick.

“Thank you, ha.” He said mockingly.

“Anyway. I-mi-meet natin ang kumpareng tunay niyang sinisintang purorot mo. Kung tama ang mga sapantaha nating may kinalaman siya ay siguradong pagpa-planuhan nila ang gagawin nating pakikipagkita.” Pagpapatuloy ni Lieutenant Colonel Tolentino.

“So anong gagawin natin?” Pasimple niyang tinapunan ng tingin si Bobby na nakatingin pa rin sa kanya.

“Ano pa? Eh di magpapanggap tayong walang alam pero papalibutan na natin sila. Isang malakihang entrapment na nangangailangan ng acting skills ninyo. Kaya ba?”

“Iyon lang ba? Yakang-yaka iyan ni Yuno.” Nang-aasar na sabi ni Jerick.

“Sabi nga ni Salmorin. Malaki ang tiwala sa akin niyan eh.” Pagsakay niya ditto.

“Kung ganoon ay magkita-kita tayo bukas sa bar na katapat ng club ni Gyul Ho. Doon ang meeting place na sinasabi ni Monday. Kunwari hindi natin alam na natunugan na natin ang plano niya. Siguradong nasa paligid lang ang mga tauhan ng Koreanong gunggong na iyan.” Mahabang bilin ni Rick.

“Huwag kayong mag-alala. Kaya ko pang umarte. Nasa dugo ko ang pagiging taartits.” Biro niya.

“Siguro, dapat mo ng sabihin kay Bobby ang plano. Siya kasi ang ipapain natin sa entrapment bukas.”

Napatingin siya sa binata. Nakaupo na ito ngayon sa kawayang papag. Nakatitig lang sa kanya. Mataman. Ang damdaming nakapaloob sa mga mata nito ay hindi niya mabigyan ng pangalan.

“Okay. Ako ng bahala diyan Rick.”

“Siguraduhin mo. Matatapos na lang itong istorya mo eh hindi man lang natin makuhang makadaupang-palad ang tinamaan ng magaling na koreanong iyan.”

“Oo na. Alam ko na ang gagawin ko.”

“Sige na.” Pagpapaalam ni Rick. Nawala na rin sa bintana si Jerick.

Binalingan niya si Bobby. Alumpihit siyang lumapit dito.

“Anong pinag-usapan ninyo?” tanong nito.

“Si Monday.”

Bahagya itong nagitla. “Anong tungkol sa kanya?”

“Makikipagkita tayo sa kanya bukas.”

“Tayo?” takang tanong nito.

“Oo. Tayo.”

“Sinu-sino?”

“Ang buong grupo.”

“Ayokong masaktan si Monday, Rovi.”

Tinitigan niya ito.

“Muntikan na kayong mapahamak ng dahil sa kanya. Huwag mong kakalimutan iyan Bobby.”

“Alam ko.” Nakipagtitigan ito sa kanya.

“Kung ganoon ay bakit mo pa hinihiling na huwag sana siyang masaktan?”

“Dahil hindi siya magkakaganoon kung hindi nadamay ang pamilya niya. Nang dahil sa akin, nadamay ang misis at anak niya. Naintindihan mo ba? Wala siyang kinalaman ditto. Tulad ko, biktima lang din siya.”

“Maaari nga.” Aniya sa kawalan ng masasabi.

“Mangako ka Rovi. Gawan mo ng paraan na hindi madamay ang pamilya ni Monday.”

Paano niyang tatanggihan ang matinding pakiusap na nasa mga mata ni Bobby? Parang gusto niyang sabihin na magiging ayos lang ang lahat. Na walang madadamay. Patay na! Nalintikan na! Iba na ang tono ng kanta niya.

“Rovi?” pukaw nito sa kanya.

“O-okay.”

“Salamat Rovi.”

Napangiti siya. Ibang klaseng saya ang nararamdaman niyang saya ng sandaling iyon. Nakita niya kasi na sa pamamagitan ng pagsabi niya ng “okay” ay nagliwanag ang buong mukha ni Bobby. Na para bang ibinigay niya rito ang buong mundo para paglaruan nito. Na para bang isang napakalaking bagay na agad ang natupad niya sa mga bagay na hinihiling nito sa buhay.

Hell be damned!

Gustong-gusto niya ang hitsurang iyon ni Bobby. At mamamatay muna siya bago mawala ang kasiyahang iyon.

“Walang anuman.”

Humiga ito sa papag. Nakaunan ang ulo sa mga braso. Bahagyang naka-expose sa mga mata niya ang flat na tiyan nito. Giving his eyes access to a very wonderful view. He summoned an enormous effort of self-control just so he could stop his own hands from grabbing Bobby’s fly.

Napalunok siya ng husto. Pwersahan niyang inilipat ang mata sa mukha ni Bobby para lamang madismaya ng makitang nakangisi ito sa kanya. Again, he summoned all the self-control he could muster to stop his fist from hitting Bobby’s lips curved in a mocking grin.

Naningkit ang mata niyang ipinatama ang nakakuyom na kamao sa tiyan nito. Napa-uklo ito sa sakit.

“Argh!”

Nataranta naman siya ng mamilipit ito at tumagilid paharap sa kanya. Nakita niyang namula ang leeg nito at nagmukhang pinangangapusan ng hininga.

“B-bobby!”

“Aaahhh.”

“Bo-bobby… Sorry!”

Hindi niya malaman ang gagawin para mapayapa ang nararamdaman nito kaya naman hindi niya napansin ang pag-ikot ng mga kamay nito sa kanyang baywang. Nahigit niya ang paghinga ng maramdaman ang pagtumba sa papag at ang agarang pagkubabaw sa kanya ni Bobby.

Akmang pipiglas siya ng takpan ng bibig nito ang kanyang labi. As if by doing that, mababawi nito ang hiningang naiwala kanina dahil sa pagkakasuntok niya rito.

Naglaro ang mga dila nito sa loob ng labi niya. Nakipag-eskrimahan.

Nakipag-tagisan ng galing sa pagpapaligaya.

Nagpapaikot-ikot na parang tsubibo.

At para siyag hinuhulog sa napakalalim na bangin.

Walang katapusan.

Walang hanggan.

Para siyang anghel na ipinapatapon pabalik sa langit.

Sa piling ng Diyos.

“Mahabaging Diyos!”

Ang tinig ng Tiya Edna ni Bobby na nagpagulantang sa kanilang dalawa. Sa gulat ay napabalikwas siya at tumilapon sa lupa ang binata.

Patay!

Bakit ba tuwing may eksena sila ay palaging may umeeksena? Worst, ang tiya pa nito.

“Bobby?!” gilalas ng matandang babae na tutop ang dibdib.

“Ti-tiyang?” nanlalaki ang matang sabi ng binata. Hindi inalintana kung tumalsik lang siya sa lupa.

“Anong ginagawa ni-ninyo ni Sa-sarhento?”

“Ah… eh…”

“Hesusmaryahosep.”

“Tiyang… Magpapaliwanang ako.”

“Huwag na Bobby. Huwag mong maliitin ang kakayahan kong intindihin ang pangyayari. Mag-usap tayo mamaya.”

Iyon lang at nagmamadaling tumalilis paloob ang matandang babae. Naiwan silang dalawa ng pamangkin nito na ngayon ay tutop ang noo at waring ang laki ng problema.

“Okay lang yan.” Aniya rito.

Tumingin ito sa kanya.

“Paano mong nagagawa iyan?”

“Ang alin?”

“Ah... ang maging kalmante sa mga bagay-bagay.”

“Iyon ba?”

“Oo.”

“Madali lang.”

“Paano.” Eager na sabi ni Bobby.

“Eleventh Commandment. Don’t take yourself too seriously.”

Napatanga ito.

Oo nga pala. Hindi ito masyadong nakakaintindi ng ingles.

“Ah… Ikalabing isang utos…”

“Huwag mong seryosohin ang sarili mo.” Maagap na putol nito sa kanya.

“O-oo.”

“Masyado mo akong minamaliit Rovi.” Nagtatampong saad nito.

Nalukot ang mukha niya sa isang ngiwi.

“Pasensiya na.”

“Nakakatampo ka na.”

“Sorry na nga.”

“Talung-talo na nga ako sa’yo eh.”

“Ha?”

“Hindi mo ba alam?”

“Ang alin?” takang tanong niya talaga.

“Astig ka na. Ang lakas-lakas mo pa. Wala nga akong laban sa’yo eh. Hinahanap-hanap pa kita. Tapos inaapi mo pa ako. Hindi pa nga tayo, battered boyfriend na agad ako sa’yo.”

Battered Boyfriend?

Ano daw?

Ang laki ng ulo mo ‘te.

“B-battered b-boyfriend?”

“Bakit ayaw mo?”

“Huh?”

He was dumbfounded. Hindi niya inakalang maririnig niya ang mga katagang iyon kay Bobby. Ang alam lang niya ay gusto siya nito. Pero ang iprisinta nitoa ng sariling maging boyfriend ay…

Kalokohan? Anang isip niya.

Kaipokritohan. Sabi ng isa.

“Ayaw mo ba?” alanganing tanong nito.

Napatitig siya ditto. Sino ba ang aayaw sa katulad ni Bobby? Baliw na lang siguro. At iyon siya.

“B-bobby…”

“Ako nga po. Bakit po?” Pa-cute na sabi nito.

“Anong pinagsasasabi mo?”

“Sigurado ako sa sinasabi ko Rovi. Wala ng maraming tanong. Hindi naman ako naniniwalang hindi mo naintindihan iyon eh.”

Natameme siya.

Oo nga naman. Umaarte lang siya ng hindi tama.

Umarte ng naaayon sa ganda. Sabi ng malditong bahagi ng isip niya.

“Okay.”

“Sure ka?” diskumpiyadong sabi ni Bobby.

“Gusto mong bawiin ko?”

“Ay hindi. Okay na kung okay na sa iyo.” Nakangising sabi nito.

“Good.”

“Yes!” sigaw nito na ikinagulat niya. Mabilis niyang tinakpan ang bibig nito.

“Hoy! Bakit ka sumisigaw diyan?”

Natatawang inalis nito ang kamay niya.

“Eh tayo na di ba?”

Napaangat ang kilay niya.

“Di ba? Tayo na? Iyon ang pagkakaintindi ko sa okay mo eh.” May kalakasang sabi nito.

Pinandilatan niya ito ng mata.

“Sorry.”

He kept silent. Pero hindi maikakailang kinikilig siya. Gusto niyang sumigaw ng “Yes! Finally! May boyfriend na ulit ako!” But he kept his calm.

“Tayo na di ba?”

“Unli?”

“He he, Oo.” Ngisi nito.

“Huwag kang maingay. Baka mamaya idaldal mo agad.”

“Bakit? Dapat ba ilihim natin ito?”

He didn’t expected that. Napatanga tuloy siya ditto. Isang smack ang mabilis na iginawad nito sa kanya. He felt his cheeks colored.

“Uy! Nagba-blush ka.”

“Sira ka talaga.” He can’t help but smile coyly.

“Marunong ka palang mag-blush Sarhento?”

“Malamang. Tao ako hindi lumot.”

“Bakit? May nagsabi bang mukha kang lumot?” inosenteng tanong ni Bobby.

Napailing siya.

“Hay! Slow!”

“Hoy! Nakakasakit ka na ng damdamin ah.”

“Sorry.” Nagpeace sign pa siya kunwari.

“Okay lang. At least, kahit ganito ako, ang importante, kinikilig ka sa akin. Di ba?”

Hindi na siya nagkumento at ngumiti na lang. Tama naman ito eh.

“Paano pala ang tiyahin mo?”

Hindi ito umimik.

“Kita mo to. Ang lakas ng loob na magsalita na hindi ito dapat ilihim tapos takot naman palang malaman ng tiya niya.”

Tumitig ito sa kanya.

“May sinabi ba akong ganyan?”

“Sabi ko nga wala.”

“Susme. Iniisip ko lang kung paano ko sasabihin sa kanya ng hindi siya mabibigla.”

“Goodluck.”

“Sige na nga. Halika sa loob.”

“Ha?”

“Ipapaalam na natin sa Tiya Edna na tayo ay may unawaan na.”

“Balagtas ikaw ba iyan?”

Natatawang tumayo ito at hinila siya sa kamay. “Tara na.”

Napailing siya. “Here goes nothing.”

Itutuloy...