Earl and the Grumpy Flirt named Ronnie - Chapter 7

Hello there guys! Medyo natatagalan ang posting dahil sa kabusyhan ng lola niyo pero sana you can bear with me.


Mahirap pong pagsabayin ang dalawang bagay. Napatunayan ko ng lubos iyan ngayon. It just so happen na hindi ko pwedeng iwanan ang first love ko. Ang pag-awit.


Congratulations sa mga graduates ng 2011. Lalo na sa sister ko na grumaduate nitong March 30. 


Sana makahanap agad kayo ng trabaho para magamit agad ang inyong mga napag-aralan. Enjoy!!!




Chapter 7 (The New Guy)

Hingal-kabayo si Earl pagkatapos niyang tumakbo ng matulin para makalayo lang kay Ronnie. Hindi niya akalaing sa ganoong sitwasyon sila magkakaharap na dalawa ulit. Naisip niya, pwede naman silang magkita halimbawa sa pathway ng San Bartolome, sa canteen, sa gate ng campus, sa library o kung saan mang lupalop ng mundo na ipapahintulot ang kanilang pagtatagpo para magawa niya ng maayos ang pagpapanggap na hindi ito naaalala ay hindi pa siya napagbigyan. 

Anak naman ng tinamaan ng magaling na buhay ito oh!

Nahahapong napaupo siya sa isang bench na nakapwesto sa tagong bahagi ng soccer field. Secluded ang lugar na iyon at balita niya ay maraming kababalaghan ang nagaganap doon. Ewan niya kung paano siyang napadpad sa lugar na iyon pero malaking pasalamat na rin siya dahil doon.

Naisip niya ang plano nila ng ina na na-share na niya sa kaibigang si Friea. Naiirita siya sa kalokohang pinasok. Kung bakit kasi nakinig pa siya sa nanay niya, ayun tuloy, siya ang nahihirapan.

Mapangatawanan ko kaya ang panibagong kagagahang pinasok ko?

Napabugha siya ng malakas na hangin at wala sa loob na napasandal sa inuupuan. Napatingala siya at nasilaw sa sinag ng panghapong araw. Napapikit siya. 

Parang ang bilis ng araw. Parang kailan lang ay hindi pa sila close ni Ronnie, tapos naging pseudo-boyfriend niya ito for a day, tapos hinabol-habol niya ito ng siyam na araw, tapos ngayon? Hindi niya na ito naaalala at nakikilala?

Nakakaloka!

Ang nanay niya kasi ang naka-isip na makukuha niya ang atensiyon ni Ronnie na hindi siya pinapansin kung magpapanggap siyang hindi ito kilala. Maging ang mga taong involved sa paligid nila na hindi naman niya dati ka-close.

Skeptical siya noong una. Paanong mangyayari iyon? Eh sa mga pelikula lang at telenovela nangyayari ang mga ganoong kaganapan. Pero napahinuhod siya ng ina ng sabihin nito sa kanyang hindi siya papansinin ni Ronnie kung ipagpapatuloy niya ang paghabol dito.

She also said "Men are naturally stupid. Iyong mga tao at bagay na kinasanayan nila ay mas madalas na dinedis-regard lang nila. Pero kapag iniwan na sila ng mga ito o hindi na sila inintindi ay para lang silang babaeng lukaret na hindi titigil hangga't hindi ito nakukuha ulit."

And he thought his mom was right. Pero mukhang nagalit lang sa kanya ng husto si Ronnie dahil sinabi niyang hindi niya kilala ito. Kaya nga napatakbo siya ng wala sa oras sa lugar na iyon eh.

Humugot siya ng malalim na hininga. And slowly, he released it to make his system calm. He did that repetitively and the trick seemed to work. Ang hindi niya lang namalayan ay unti-unti na siyang hinila ng antok at ng payapang pag-iisip.

Nagulat pa siya ng makarinig ng malamyos na tinig na sinasabayan ng mahinang strums ng gitara. The music and the voice was so soft as if it was shy. As if it was afraid to wake him. Whoever is the owner of that voice must be very handsome for he have a good baritone voice. It was so deep. Husky. Soothing his very soul. Parang nais niyang matulog na lang ng husto habang pinapakinggan ito.

Subalit ang tila napakagandang awit at tugtugin na humehele sa kanya at iginigiya siya sa mas payapang panaginip ay biglang naglaho. Parang taong nakaramdam na mayroon ditong nagmamasid. Unti-unti siyang nagmulat ng mata.

Awtomatikong hinanap ang pinanggalingan ng tugtog. Ngunit wala siyang nakita. Napilitan siyang lumingon sa kanyang likuran at doon ay nakita niya ang isang lalaking may hawak ng gitara. 

Naka-leather jacket ito. Malapad ang balikat. Mukhang matipuno. The back of his hair was tousled like he just got out of his bed.

Naka-informal rin ang damit nito sa halip na uniporme. Napatuwid tuloy siya ng upo. Mukhang estudyante ito ng Conservatory of Music. Iyon lang naman ang kurso sa buong San Bartolome na hindi required mag-uniform.

Nagulat pa siya ng magsalita ito habang nakatalikod sa kanya.

"Hi... did I wake you up?" said his baritone voice.

Ha? May mata ba ito sa likod? Paano nito nalaman na nagising siya?

"I'm sorry... Akala ko kasi noong una walang tao. But I when I heard someone snoring, I decided to play a soft song." explain pa rin nito habang nakatalikod.

Bahagya siyang napahiya sa sinabi nito. Narinig pala siya nitong humihilik. Napilitan tuloy siyang magsalita na.

"A-ah... malakas ba?"

The man chuckled.

"No. It was actually fine. Hindi pa ako nakakarinig ng hilik ng pagod na pagod na nursing student."

Namula siyang bigla. Buti na lang nakatalikod ito at hindi nakikita ang reaksiyon niya. Kahit gusto pa sana niyang asarin ito dahil sa pakikipag-usap habang nakatalikod ay di na siya nagtangka pa. Naunahan na siyang ipahiya nito eh.

"M-medyo lang naman. Sana di ka naistorbo sa pag-gitara mo ng dahil sa hilik ko." nilagyan niya ng banayad na sarkasmo ang boses para makabawi kahit paano.

"Hindi naman. Promise. Okay lang talaga." reassuring ang boses nito pero halatang nakangiti base sa timbre niyon.

"Thank God." mahinang bulong niya saka tumayo para pagpagan ang uniporme.

Habang busy siya sa pagpapagpag ng katawan ay namalayan niya na lang na may pares na ng black Nike rubber shoes sa harapan niya. Nang bahagya pa niyang itaas ang paningin ay naloka siya sa description ng lower body nito.

He's wearing an old faded jeans na medyo butas sa bandang tuhod dala na marahil ng madalas na paggamit. It hugged his legs like a second skin at halos mapagod siya sa dahan-dahang pagtaas ng paningin dahil sa iisang kapuri-puring bagay.

Ang binti nito ay tila napakahaba. Earl felt like he was actually surveying this stranger's legs forever. It was an endless pair. At ang bulge. Well, hindi siya binigo. It turned him on. Instantly.

Itinaas niya agad ang mata para hindi masabing tumititig siya sa crotch area ng may crotch area. Nang dumako sa bandang tiyan ang paningin niya ay katulad ng inaasahan, hindi iyon malaki. 

Kahit hindi pa ito nakahubad ay alam na niyang flat iyon. He was welcomed by a muscled chest beneath the black shirt. Likey! At ng dumako siya sa mukha nito ay hindi na siya nakaapuhap ng anumang magandang sasabihin.

He was momentarily at a loss for words. Nakatitig lang siya rito at nabatubalani. Paano ba naman, parang may demigod na nakaharap sa kanya ngayon! At nakangiti sa kanya.

Napansin niya ang mata nito. Wow! Blue!

I was actually pale blue na tila kumikinang sa ilalim ng makulimlim na bahaging iyon ng SBU. He had thick eyelashes and a not so furry eyebrows. Match din ang ilong nitong tama lang ang tangos. Slightly upturned but cute. Pero ang pinaka-nakaagaw ng pansin niya ay ang natural na pagkapula ng labi nito.

Some guys uses lip balm or shiner to maintain their lips moist but Earl can bet his last penny in his pocket that this man doesn't need any of those. 

And he was literally towering him. Ano ba ang height nito?

"I'm Russ." nakangiti itong naglahad ng kamay sa kanya.

Napatitig siya kamay nito. It looked big. Baka mapisa siya ng grip nito.

"Ah-hhh... I'm E-earl." bantulot niyang sabi. Hindi pa rin niya magawang abutin ang kamay nito.

"Nice meeting you Earl." nakalahad pa rin ang kamay nito.

Hindi sa ayaw niyang makipagkamay dito, ang kaso lang, nalilito siya sa nararamdaman niya. Paano nangyaring may atraksiyon siya kaagad na nararamdaman para dito samantalang kay Ronnie ay hindi ganoon ang eksena niya. Saka bakit ngayon niya lang ito nakita rito sa SBU?

"Ah... madumi ba ang kamay ko?" nakangiti nitong tanong kahit bakas ang kaunting pagkapahiya sa mukha.

"Ha? H-hindi sa ganoon." nahihiya niyang tugon dito.

"Eh ano?"

"Ah..."

Sasabihin ba niya?

"Go on..." himok ni Russ sa kanya.

"Ah... kuwan kasi..."

Nakangiti lang itong naghintay ng susunod niyang sasabihin.

Napabuntong-hininga siya.

"Fine. Nalalakihan kasi ako sa kamay mo." pikit-mata niyang sabi.

Wala ang inaasahan niyang halakhak mula rito kaya naman i-n-expect na niyang na-wirduhan ito sa kanya kaya malamang ay nakakunot na ang noo nito. Pero nagkakamali pala siya.

Nakangiti pa rin ito but there was a glint of amusement that flickered in his blue eyes. And the corner of his lips twitched in a facsimile of a suppressed smile. Bigla tuloy siyang na-cute-an na naman dito.

"Itawa mo na iyan. Baka bumaho dito." natatawa nang sambit ni Earl sa bagong kakilala.

Tila iyon lang din ang kinakailangan nitong clue at pinakawalan na nito ang tawang pinipigilan. Natuwa siyang pagmasdan ang mukha nito. Napakaaliwalas. Pinagsawa niya ang sarili sa kakisigan nito. Kahit ngayon lang rumehistro sa kanya ang porma nito.

Rocker?

He loved rock music for he had this huge crush over Bon Jovi. He always make it a point to listen to his favorite rockstar and dream that one day, someone like Bon Jovi would sweep him off his feet.

Could it be that Russ is that guy? 

Ambisyosa!

"Akala ko kapag nakilala na kita ng personal ay okay na sa akin, yun pala, hindi ko akalain na ganito kasaya kapag kasama ka. Swerte ng boyfriend mo sa'yo." wika nito kapagdaka.

Natigilan siya.

Ano daw? Pakiulit nga. Wala bang rewind? Para kasing nabingi lang siya sa sinabi nito. Biglang bumilis ang tibok ng puso niya.

"Pardon?" naguguluhang sabi niya.

Ngumiti si Russ. "I said, its nice to finally meet you Earl."

Again, he was speechless. 

"Finally?" tanong niya.

"I've been in this school for about two months na rin. I just transfered this semester." pag-eesplika ni Russ.

"Two months?" nabibiglang-tanong niya.

"Yep."

"Paanong di kita nakikita rito?"

"Dahil madalas lang naman na dito ako sa spot na ito. Mas trip ko kasing mag-isa. Minsan naman ka-share ko sa spot na ito sila Orly."

Bigla siyang naging alerto. Kung ganoon ay kilala na ito ng captain ng football team. Nasaan kaya siya ng mga oras na naglalagalag ito sa paligid ng SBU.

"Saka isa pa, malayo ang building ng department namin sa Nursing Department kaya hindi tayo nagpapang-abot." sabi pa nito na tila nabasa ang isip niya.

Napatitig siya rito sa sobrang coolness nito sa harap niya. Never pa siyang nakasalamuha ng bagong kakilala na suave lang ang dating. Hindi siya sanay sa casual at relax na ugali nito.

Ayaw mo na sa suplado? Akala ko ba mas gusto mo ng arrogant type na guy?

Agad niyang iwinaksi sa hangin ang patutsada ng kontrabidang bahagi ng isip niya.

"So, sa kamay ko lang ikaw nalalakihan?" tanong nito sa kanya sabay kindat pagkatapos.

Marahan siyang napasinghap sa simpleng flirtation na iyon. Russ is very rugged-looking. May day-old stubbles ito pero sa halip na makasira ay lalong nagpadagdag lang ng appeal nito iyon.

And his suave moves are like that of a rock star. Earl can't help but think that Russ may be his Bon Jovi, personified. Actually, he looked like his favorite rockstar. 

"Bakit may iba pa bang malaki sa'yo?" balik-tukso niya rito. Kampante na kasi siya sa company nito.

"Ah... kung tinagalan mo pa yung titig mo kanina sa akin, baka na-assess mo ng husto kung ano yung mga na-miss mong malalaki rin." Russ said grinning mischievously.

"Pilyo." naiiling na sabi niya.

"Biro lang."

"Ay hindi. Gusto ko nga yung ganyan. Yung mga may malisyang biruan." pilyo ring turan niya.

"Uy, game ako diyan!"

"Sira-ulo."

At tuluyan na niyang tinanggap ang "malaki" nitong kamay ng muli nitong ilahad sa kanya iyon. Parang sakto na naman sa cue, may kumislap na naman na kung ano at sumunod na lang na nakita niya ay ang tumatakbong likod ng kaibigan niyang si Jay.

"Sino iyon?" takang-tanong ni Russ.

"My friend, Jay." palatak niya.

"Bakit siya tumakbo pagkatapos tayong kuhanan?"

"I think I know the answer to that." napapangiwing sabi niya.

"Care to tell me?"

"He's obsessed in making Ronnie Alfonso down at nang hindi ko siya tulungan ay nagalit siya sa akin lalo na ng malaman niyang naging boyfriend ko ito. Feeling niya siguro ay trinaydor ko siya at ang pagkakaibigan namin. Kung alam lang niya." tuloy-tuloy niyang bulalas ng totoong dahilan dito.

Nagtataka din siya kasi it takes time before he could open up sa isang bagong kakilala. But with Russ, mukhang napakadali lang gawin nun. Isang ngiti lang nito, ang gaan na ng pakiramdam niya.

"Ah okay. Mukhang complicated nga iyan. I think you two should talk." sabi lang nito.

"Tell me something I don't know Russ." tila nanghihinang sabi niya.

"Silly. I know you know that already. Pero siguro sa mas madaling panahon bago pa kayo magkasakitan ng loob ng husto."

Napangiti siya sa sinabi ni Russ kaya nilingon niya ito.

"Thanks." aniya.

"You're welcome." nakangiting sabi rin nito.

Napansin niya na kapag ngumingiti ito ay nagiging darker ang kulay ng asul na mata nito. Something he'd never seen before. Actually, to know someone who has blue eyes is already something, but knowing  that those eyes turn a shade darker when he's laughing is another different matter.

Ngunit bago pa niya maisatinig ang nasa isip ay nagsalita na ito.

"So... how's he?"

"Huh?" maang na tanong niya.

"How's your boyfriend? Is he sweet?"

"Ah..." bigla siyang naging conscious.

"Does he make you laugh like we did a while ago?" dugtong pa nito.

"Ah..." wala pa rin siyang masabi.

"Is he faithful?"

Napamaang na siya.

"What's with the questions, Russ?" 

"N-nothing." tila natatauhan ring sabi nito.

Nagtataka man si Earl ay ipinagkibit balikat na lamang niya ang nagaganap. Inalala niya na lang ang unang tanong nito.

"He is your exact opposite, Russ."

Napatingin ito sa kanya.

"He's grumpy and all that." naiiling na sabi niya. Nanatili lang tahimik si Russ sa tapat niya.

"He's a man of many contradiction. Sweet siya ngayon, another minute he's not. Nakakalito. Nakakaloka. Nakakawala ng katinuan ang pabago-bago ng mood ni Ronnie..."

"But?" putol sa kanya ni Russ na nagpa-angat ng tingi niya.

"I can hear a but coming, Earl." pagpapatuloy pa nito.

Napatango siya.

"Yeah..." mahinang sambit niya.

"But... I love him so much. So damn much it hurts."

Nagulat siya ng maramdaman niya ang paglapat ng daliri nito sa mukha niya, pero mas magulat siya ng malamang basa na pala ang pisngi niya ng luha.

Gosh! Ang dyahe. Umiyak siya sa harap ng isang estranghero. 

"Don't cry Earl."

"I'm not." pagkakaila niya. "Umambon lang sa mata ko kaya ganyan. Ay hindi, pawis pala yan. Pawisin kasi ang mata ko."

"You want me to beat that guy?"

Napatingin na naman siya rito at sinalubong siya ng mas matingkad na kulay ng blue eyes nito. Wala sa loob na napahawak siya mukha nito na maagap nitong sinalo sa pag-aakala sigurong sasampalin niya ito.

"Ang mata mo..." namamanghang sabi niya.

"Huh?"

"It went another shade darker. Napansin ko na yan kaninang tumatawa ka. Ngayon mas matingkad na ang pagka-blue niya."

Tila natauhan naman ito. Tuluyan nang na-divert ang kanilang mga isip at emosyon ng dahil sa pagkakapansin niya sa mata nito.

"Ah... iyan ba?" he smiled coyly. Lalo itong naging cute sa paningin niya ng mamula ito.

"Oh my god! You're blushing!" napatakip pa siya sa bibig ng isang kamay sa kabiglaanan.

"Geez! Don't over-react Earl!" natatawang saway nito at lalo pang namula.

"Uy! Binata na siya, nagba-blush na." marahan pa niyang sinundot ito sa tagiliran.

"Whoa!" sigaw nito.

"Ahah! May kiliti ka pala diyan ah."

"Stop it Earl." natatawa pa ring wika nito. "Kung hindi hahalikan kita."

Napatigil siya at tiningnan kung nagbibiro ito. Nakangiti si Russ pero may impresyon ng kaseryosohan ang matang kulay asul. Napangiwi siya bigla.

"Was it a bad idea?" tanong ni Russ.

"What?" takang-tanong niya.

Napabugha ito ng hangin. "Me, kissing you."

Napalunok siyang bigla. Why not? Sigaw ng malanding bahagi ng isip niya.

"Ah... I have a boyfriend Russ."

"So what?" Russ said nonchalantly.

"It's not right." Earl replied indignantly.

"Are you sure he's faithful to you?"

Haller! Pseudo-boyfriend mo lang siya bakla at one day lang kayo. Huwag kang hambisyosa! agaw ng isang tinig sa bahagi ng isip niya.

EH we shared a few kisses naman! singit naman ng isa.

"I would like to believe that it is none of your business Russ." malamig na lang niyang tugon.

Napabugha ulit ito ng hininga.

"I'm sorry. It won't happen again." apologetic na sabi nito sa kanya.

"It's okay." 

Biglang dead-air. Nailang tuloy siya bigla. Magsasalita na sana siya ng may umagaw ng pansin niya. Mula sa kung saan ay may papalapit na bulto ng malaking tao. Kilalang-kilala niya iyon. At base sa hitsura nitong madilim na madilim ang mukha ay hindi maganda ang kalalabasan ng lahat kapag lumapit ito.

Nilingon niya si Russ.

At walang sabi-sabing hinila niya ito para magkaroon ng katuparan ang kanina'y pinagtatalunan nila.

Ang halik.

Itutuloy...