INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 5

CHAPTER 5

            Maaga pa lang ay inihahanda na ni Jon ang lahat ng kailangan nila ni Rodgie para sa araw na iyon. Aakyat kasi sila ng bundok tulad ng napag-usapan nilang dalawa tatlong araw na ang nakalilipas.

            May ngiti sa kanyang mga labi habang isa-isang isinisilid ang mga gamit niya sa bag. Sinisigurado niyang mayroon silang sapat na kagamitang tatagal ng talong araw. Masaya siya habang naghahanda. Bakit? Dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay may taong kayang sabayan ang kakaibang hilig niya.

            Ang hilig niya sa sex.

            Hindi niya kayang ipaliwanag ngunit kahit sino ang mahawakan niya ng tatagal pa sa dalawampung segundo ay awtomatikong yayayain siya ng sex ngunit hindi naman tumatagal ang mga ito pagkatapos ng mainit na eksena at bigla na lang mawawalan ng malay.

            Naaalala pa niya ang unang pagkikita nilang dalawa. Limang araw na ang nakalilipas. Nabunggo siya nito sa daan at nalaglag ang mga pinamili niyang mga de lata mula sa perang nadelihensiya niya sa isang kawawang biktima.

            “S-sorry!”

            “Anak ng…”

            Naiinis na pinulot niya ang mga pinamili. Nang kukunin niya ang isang lata ng sardinas sa di kalayuan sa kanya ay nakasabay pa niya sa pagdampot ang isang lalaki.

            Walang iba kundi ang nakabunggo sa kanya.

            Bibitiwan sana niya ang kamay nito ngunit hindi ito bumitiw. Asar na tumingin siya dito upang bulyawan nang salubungin siya ng isang pares ng magandang mata.

            Lahat ng sasabihin niya ay nanatili sa kanyang lalamunan. Tila nagkaroon ng sariling isip ang mga iyon at piniling huwag lumabas.

            “Sorry.”ulit nito.

            “Ah… eh… O-okay lang.”

            Napangiti ang lalaki sa kanya saka nagpakilala.

            “Ako si Rodgie. Pasensiya ka na pare. Di kasi kita napansin.” Anito na nakatitig pa rin sa kanya at hawak-hawak ang kaniyang kamay.

            Napabitiw siya ng maalala ang kanilang pagkakadikit.

            “Ah… eh… O-okay lang nga sabi ako, pare.” Aniyang nagtanggal pa ng bara sa lalamunan. Lihim na napangiwi ng mapagtanto niyang nagmumukha na siyang tanga sa harap nito.

            “Tulungan na kita.”

            “Ha?”

            “Sabi ko, tulungan na kita.” Saka nito dinampot ang mga nahulog na pinamili niya.

            “Ako na, ‘pre. Wag ka ng mag-abala. Ako na. Kayang-kaya ko na ito.” Natataranta niyang sambit sabay luhod upang imisin ang mga de lata.

            Nang makatayo ay napansin niya ang tindig ni Rodgie. Matikas at mukhang malakas. Sanay sa pagbabanat ng katawan tulad niya ngunit mas malaki ito.

            “Pasado ba?”anang baritonong tinig nito.

            “Ha?”

            Natawa ito. “Mukhang kabisado mo ang lugar na ito. Saan kaya ako pwedeng umupa dito? Iyong mura lang sana para makatipid ako. Maghahanap pa ako ng trabaho eh.”

            “Uupahan?” biglang nakaisip siya ng paraan para kumita.

            “Oo, ‘pre.”

            “Kung gusto mo, sa akin ka na tumuloy. Hati tayo sa upa. Tatlong-libo ang upa ko. Hati na tayo. Para di ka na rin mahirapang maghanap. Mukhang mabait ka naman eh.” Ani Jon sa kausap.

            “Sige ba. Pagod na rin ako ‘pre. Pero sasama ako sayo, kung sasabihin mo ang pangalan mo.”

            Alam niyang namula siya sa sinabi nito pero hindi siya nagpahalata. Ewan ba niya kung bakit ganito ang epekto sa kanya ng lalaking ito.

            “J-jon. Ako si Jon. Ikaw si Rodgie di ba?”

            “Oo. Halika. Ituro mo na sa akin yung inuupahan mo.” Anito na nagpatiuna na sa kanya.

            Pagdating sa kwartong tinutuluyan ay agad na ipinakita niya kung saan ito mahihiga kung sakali. Pati na kung nasaan ang kasilyas at ang paglalabahan ng maruruming damit.

            “Disente naman pala itong tinutuluyan mo rito. Sino ba ang kasama mo ditto, matanong ko lang?”si Rodgie.

            “Ah… Ako lang. Wala ng iba pa.” sabi niyang iniiwas ang mata rito.

            “Salamat. Magkano nga pala ang hati ko sa upa?”

            “O-one thousand five hundred.”

            Dumukot si Rodgie ng pitaka at naglabas ng apat na tig-lilibuhin at isang limang-daan. “Advance ko na yung sobra, ‘pre.”

            Agad niya iyong kinuha. Ang totoo, kalahati ng kabuuang upa na sinabi niya rito ang totoong presyo ng inuupahan niya. Pagkakataon na niyang kumita ng instant, bakit pa niya palalampasin?

            “Okay na ‘to, pare. Sige, ilagay mo na yang gamit mo sa isang cabinet. Wala naming gumagamit nun eh. Tanggalin mo na lang yung mga kalat dun.

            “Sige. Ah… pare, pwede palang magtanong?”

            Natigilan siya bahagya. Saka alanganing sumagot. “O-oo naman.”

            “Bakla ka ba?”

            Nanlaki ang mata niya sa narinig. “Gago ka pa-“

            “Okay lang naman kung ganoon ka. Callboy kasi ako dati, pare. Kaya ayos lang sa akin. O silahis ka? Meron naming ganon di ba? Lalaking-lalaki tingnan pero lalaki rin naman pala ang hanap.” Putol ni Rodgie sa kanya sa tonong di nang-aasar o kung anupaman.

            “Ulol!” sigaw niya dito. “Ako? Bakla? Silahis? Gago! Pumapatol ako sa babae at lalaki kasi paminsan-minsan, callboy din ako. Kaya tigilan mo ako sa kakatanong mo na iyan o sasamain ka sa akin!” duro pa niya rito.

            Napag-isip din niya. Kung lalabanan nya ito, lugi siya. Limang-talampakan at pito lang siya kumpara sa taas at tikas nito.

            “Okay.” Nakataas ang kamay na sabi ni Rodgie. “Pasensiya na, ‘pre. At least ngayon, alam ko na pareho pala ang likaw ng bituka natin.”

            Napakunot siya sa sinabi nito.

            “Pareho?”

            “Pareho tayong malibog.”

            Nauwi sa ngisi ang ngiti ni Jon.

            “Paano mo naman nasabi?”

            Napakamot sa harapan niya si Rodgie. Natuon doon ang pansin niya at napalunok. Sa panggigilalas niya, kinuha nito ang kamay niya at inilagay sa umbok nito.

            Matigas.

            Mainit.

            At kahit sa kabila ng makapal na maong na suot nito ay hindi niya maipagkakaila ang nakakakilabot na pintig na nasa ilalim nito.

            “Huwag mo akong hawakan.” Anas ni Jon.

            Nagsisimula na siyang mag-init at pangapusan ng hininga.

            “Ayoko.”

            “Please… Baka di ka makatagal. Magagaya ka lang sa iba.”

            “Bakit di mo ako subukan?”

            Iyon lang ang kailangan niyang marinig at saka niya sinibasib ng halik si Rodgie. Lumaban din ito. Marubdob ang nagging pagtugon sa kanyang labing mapaghanap.

            Tila sabik na sabik sila sa isa’t-isa at kailangan nilang matugunan ang pangangailangan na nararamdaman ng bawat isa.

            Nang mawala na ang lahat ng suot nila ay dahan-dahan silang humiga sa kutson. At doon… pinagbigyan nila ang init na kanina pa kumakawala sa kanila.

            “O? Iyan na ba lahat ng gagamitin natin?” tanong ni Rodgie mula sa likuran ni Jon. Naramdaman niya ang pagyapos nito sa kaniya. Agad ang pag-iinit ng katawan niya. Ngunit hindi katulad noon na nag-aalala siya sa mga nadidikit sa kanya, isiniksik pa niya ng husto ang sarili sa matigas na pangangatawan nito.

            “Hmm… Ang aga-aga, ang tigas-tigas mo.” Tukso niya rito ng maramdaman ang matigas na bagay na dumudunggol sa kanyang likuran.

            “Ikaw kasi. Ang aga-aga ang sarap mong papakin.”

            “Ang landi mo, Rodgie.”

            “Mana lang sa’yo.”

            Nagkatawanan sila sa winika nito. Nang matapos, saka niya ipinihit ang katawan upang magkaharap sila.

            “Nagtataka pa rin ako kung bakit di ka tinatablan ng kung anong meron ako, pero natutuwa ako, dahil sa kauna-unahang pagkakataon, wala akong allalahanin kapag nadidikit ako sa isang tao. At natutuwa ako, na ikaw ang taong iyon.”

            Napangiting muli ito sa kanya. Saka siya ginawaran ng matamis na halik sa labi. Ayaw na niyang matapos sana iyon ngunit inistorbo sila ng mga katok ng kapit-bahay.

            “Iyong sinaing niyo, sunog na!”

            Natatarantang bumitiw sila sa isa’t-isa at dinaluhan ang pobreng sinaing na nakasalang mula pa kanina. Natatawang pinatay niya ang kalan.

            “Mahal kita, Jon.” Ani Rodgie.

ITUTULOY...