Wednesday, May 8, 2013

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 2

 photo lunapic_13676041329098_4_zpsfd0a81b8.jpg

CHAPTER 2

            Maingay ang lugar na iyon sa Divisoria. Halu-halo ang mga taong nag-aalok ng kani-kanilang mga produkto. Bawat isa ay may pakulo para pumunta sa kanilang pwesto ang mga mamimili. May iba na may pinapatunog na recorded na boses para siguro hindi mamaos sa pagsigaw.
            Lahat ng klase ng paninda ay dito mo matatagpuan. Mula sa labacara hanggang sa pinakamahal na imitasyon ng latest na cellphone.
            Kung mayroong mga nangangalakal, mayroon din namang mga nag-aabang ng mga mabibiktima. Sila yaong mga mandurugas ng kalakhang Divisoria. At isa siya roon.
            Siya si Jonathan.
            Sa umaga, snatcher. Sa gabi, hold-upper.
            Lahat ng panggagantso na maaari niyang gawin para makawala sa malaking kumunoy na kinasusuungan niya sa ngayon ay gagawin niya. Tutal naman, ulilang lubos na siya. Hindi niya itinuturing na pamilya ang sira-ulong madrasto na siyang dahilan kung bakit nagkaganoon ang buhay nilang mag-anak.
            Inilibot niya ang paningin. Naghahanap ng mabibiktima mula sa kulumpon ng mga taong nagkakagulo sa pnag-umagang ingay na iyon ng Divisoria.
            Mula sa kawalan ay nakita niya ang isang lalaking hindi pangkaraniwan ang bihis kumpara sa ibang dumaraan doon.
            Napangiti siya.
            Mukhang sinuswerte siya at may mayamang balewala lang kung maglagay ng wallet sa bulsa nito sa likuran.
            Pasimple siyang lumigid upang makakuha ng pagkakataon. Dala na rin niya ang props na plastic bag na gagamitin niya para sa kanyang operasyon.
            Simple lang naman ang modus niya.
            Babanggain niya ang lalaki sa harapan at ilalaglag ang plastic bag. Hahayaan ang biktima na pulutin ito para sa kanya saka kukunin ang wallet nito sa back-pocket.
            At ganoon nga ang ginawa niya ng makatiyempo.
            Napangiti siya ng maisakatuparan ang plano ng walang nakakahalata.
            “I'm sorry.” sabi pa ng lalaki sa kanya.
            Tumango lang siya at iniwanan ito. Pasimple rin siyang pumunta sa kanyang “hide-out” upang tingnan ang laman ng wallet na nakuha niya sa walang kamuwang-muwang na biktima.
            “Ang tanga naman talaga ng lalaking iyon. Mukhang tiba-tiba ako nito. Ma-check nga ang laman-”
            Laking-gulat niya ng makitang ang makapal na wallet na hawak niya ay walang lamang pera kundi mga dahon.
            “Putang-”
            “Mukhang naloko ka ng dinukutan mo, hijo?”
            Napalingon si Jon sa kinaroroonan ng tinig. Lalo siyang nagitla ng makitang ang lalaking dinukutan niya ay nakatayo sa bukana ng iskinitang ginagawa niyang hide-out.
            “Gag-”
            Naputol ang pagmumura sana niya ng bigla siyang tumilapon sa ere papunta sa mga basurang nakatambak sa maliit na iskinitang iyon.
            “Arekup!” daing niya mula sa pagkakatilapon.
            “Hindi ko nais ang ikaw ay saktan, hijo, ngunit hindi makatarungan ang gusto mong gawin sa akin. Ikaw na nga ang may kinuha na pag-aari ko, ako pa ba ang sasaktan mo?”
            Sa tagal na niyang nakikipagpatintero sa mga pulis at mga nabibiktima niya sa Divisoria, alam na ni Jonathan kung ang nakakaharap niya ay kaya niyang takasan o hindi.
            Ito ang unang pagkakataon na may nagpatalsik sa kanya mula sa kinatatayuan kaya alam na niyang hindi ito ordinaryong tao. Kung aaminin niya sa sarili, hindi ito tao. Bagama't sa anyo nito ay mukha itong  tulad niya.
            Napangiti ang estranghero.
            “A-anong kailangan m-mo?” aniya sa namimilipit na tinig.
            “Jonathan. Wala akong balak na makipaglaban sa iyo. Nais ko lang ang kausapin ka. Patawarin mo ako kung mali ang naisip kong paraan para kunin ang atensyon mo.” Nakangiting sambit ng lalaki sa kanya.
            Nagtataka man ay pilit na pinapagana ni Jonathan ang hinahon sa isipan niya. Paano nitong nalaman ang pangalan niya? Siguro ay matagal na siya nitong minamanmanan. Pero hindi iyon ang mahalaga sa ngayon. Ang importante ay makalkula niya kung paanong lulusutan ang isang ito. Mahirap makipaglaban sa isang hindi nakikilalang kalaban.
            “Hmm... Iniisip mo akong takasan, hindi ba, Jonathan?”
            Nagitla siyang bahagya. “Ha? H-hindi!”
            Ngumiti itong muli.
            “Nais ko lang kausapin ka tungkol sa iyong ama.”
            Nangunot ang noo niya sa tinuran nito.
            “H-hindi ko na nakakausap si Tatay Jerry,” tukoy niya sa step-father.
            Muli itong ngumiti.
            “Ang tunay mong ama ang tinutukoy ko.”
            Muli, nangunot ang kanyang noo.
            “Hindi ko kilala ang tunay kong ama. Kaibigan ka ba niya?” tanong niya.
            “Oo. Hindi lang iyon. Gusto ko ring malaman mo na mayroon kang kakambal na lalaki.”
            “Ano?!”
            “Tama ang iyong dinig. Gusto mo ba silang makilala?”
            Napatahimik siya ng katanungang iyon.
            Buong buhay niya ay halos mag-isa lang siya. Maagang namatay ang kanyang ina sa gulang niyang siyam. Ngayon ay dalawampu't-isa na siya. Kailangan pa ba niya ang mga ito sa ngayon? Kaya naman niyang buhayin ang sarili niya. Isa pa, baka hindi rin siya kilalanin ng mga ito. Lalo na kung...
            “Hindi mo kailangang isipin na hindi ka nila matatanggap. Ang inaalok ko lang sa iyo ay kung gusto mo ba silang makilala. Magkaiba ang dalawang bagay na iyon.” sambit nito na pumutol sa paggugunam-gunam niya.
            Napatingin siya sa lalaki. Mukhang marami itong alam tungkol sa kanya at sa totoong pagkatao niya.
            “Ano pang alam mo tungkol sa akin?”
            “Wala na. Iyon lang.”
            Tintitigan niya itong mabuti. Mukhang nagsasabi naman ng totoo.
            “Sige. Saan ko sila makikita?”
            Napangiti itong muli.
            “Sa mga susunod na araw, dadalawin kitang muli, Jonatahan. Pagkatapos niyon, makikita mo na ang iyong ama at kakambal.
            Napatango siya.
            Tumalikod na ang lalaki at nagsimulang maglakad ng may maalala siyang isang bagay.
            “S-sandali!”
            Tumigil ito sa paglalakad.
            “Ano ang iyong pangalan?” tanong ni Jonathan sa lalaki.
            “Karl. Karl Torres.” anito na hindi lumilingon saka nagpatuloy sa paglalakad.
            “S-salamat, Karl.”

ITUTULOY...

No comments: