INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 8

CHAPTER 8

            Tatlong bata ang magkakahawak-kamay habang nakapalibot sa isang maliit na apoy. Isang lalaki at dalawang babae. Mga edad siyam ang bawat isa at nakasuot ng magagarang kadamitan.

            “Maida, sigurado ka ba na tatalab ang gagawin nating ito?” sabi ng batang lalaki.

            “Arnulfo, sigurado ako dito. Sinabi sa akin ni Ina na kapag lumibot tayo sa apoy at pinag-isa ang kagustuhan nating tatlo, magkakaroon tayo ng bagong kalaro na ibibigay ang gusto natin,” sabi ng batang si Maida.

            “Ako, gusto ko rin yun, Arnulfo. Sana batang lalaki ang maging kalaro natin.” Anang isa pang bata.

            “Kahit ano, Isis. Sigurado akong hindi tayo pababayaan ng ritwal na ito. Subok na raw ito sabi ni Ina,” pangungumbinsi pa ni Maida sa kabigang babae.

            “Sige na nga. Simulan na natin,” napipilitang sambit ni Arnulfo. Nahahati sa pag-aalinlangan sa kasiguraduhan ng kanilang gagawing magkakaibigan at ang pag-iwas na ma-disappoint ang mga ito.

            Samantala, sa hindi kalayuan ay nakatayo silang apat. Kapwa nanlalaki ang mga mata nila sa hindi maipaliwanag na karanasang nararanasan nila sa kasalukuyan.

            “W-we actually turned back to time!” said Michael.

            Napalingon sa kanya ang tatlo.

            “Anong sinasabi mo, Michael?” si Jon.

            Narinig niya ang tanong na iyon ni Jon, ngunit hindi na siya makapagsalita. It felt like he froze. Kahit pa sumisigaw siya sa isip niya.

            “A-ang sabi niya ay bumalik tayo sa nakaraan. Pero anong nakaraan? Kanino at saan?” pag-e-esplika ni Paul sa mga kasama.

            “T-Time travel?” si Jon. “Yun ba yung tawag doon?” tanong pa nito.

            “Oo.” Si Paul ulit.

          “Anong nangyari kay Michael?” tanong ni Rodgie. “Mukhang na-shock na yata ito, eh.” Pagpapatuloy pa nito.

            “Michael!” sigaw na nagpabalik sa katinuan niya.

            “Y-yes?! Anong problema?” taranta niyang sagot.

            Lumapit sa kanya si Paul at tiningnan kung okay lang siya tulad nang sa nagtse-check ng may lagnat.

            “I-I’m fine, Paul. I’m fine,” iwas niya rito.

            “Ano yung sinasabi mo bumalik tayo sa nakaraan?” si Rodgie.

            “Ha?”

            “Nasa kaninong nakaraan tayo? Kailan at saan ito?” pagpapatuloy na tanong ni Rodgie.

            Napapikit siya.

            Tinitimbang kung mayroon siyang lakas ng loob para isiwalat ang nalalaman niya sa mga oras na iyon.

            “We’re in my father’s past.” He said, finally.

            Napatingin sa kanya si Paul. Si Jon at Rodgie ay napakunot-noo.

            “I saw his picture when he was a boy, marami niyon sa photo-album sa bahay. Iyan ang mismong bahay na tinutukoy ko. At ang batang nakikita natin ngayon, He was my father Arnulfo when he was a little child. About nine years old, I think. At hindi ako maaaring magkamali,” mahabang paliwanag niya.

            Nanlaki ang mata ni Jon sa narinig habang si Rodgie ay tila naguguluhan pa rin. “A-ang ibig mong sabihin ay… Tatay mo yang batang iyan? At nandito tayo sa panahong siyam na taong-gulang siya? Bakit?” tanong pa ng huli.

            “I-I don’t k-know…” he said confused.

            “Ako alam ko… Panoorin niyo sila,” si Paul.

            Nagtataka man tumingin muli sila sa mga bata na ngayon ay nakapikit na at bumibigkas ng mga kakatwang salita.

            “We call the one in green, to come forth and heed what we need. Be far or be he near, Bring us one of your Apostle, the Trickster or the God itself, be seen…”

            Paulit-ulit na binibigkas ng mga bata ang mga katagang iyon na sa una ay hindi nila maintindihan. Nang maglaon ay naging malinaw na sa kanila ang sinasabi ng mga ito. Mukhang isa iyong chant or spell na ginagawa para tumawag ng kung ano. Isang childs play na napagkakatuwaan ng gawin noon magpasahanggang-ngayon.

            “We call the one in green, to come forth and heed what we need. Be far or be he near, Bring us one of your Apostle, the Trickster or the God itself, be seen…”

            “Who are they calling out?” tanong ni Michael.

            “Paul?” lingon niya sa katipan.

            Laking-gulat niya ng makitang unti-unting nagiging usok si Paul at naglalaho sa harapan nila. Hindi siya makapaniwala sa nasaksihan na napasadlak siya sa lupa.

            “Paul!!!” sigaw niya na ikinabigla din ng dalawa pa nilang kasama.

            “Anak ng—ano ang nangyayari?” tanong ni Jon.

            “Sorry, babe… I’m being called and I am not Paul. My name is Pan…” iyon lang at napunta ang katawan nitong usok sa gitna ng mga bata patungo sa mismong apoy.

            “Paul!!!” hysterical niyang sabi.

            “Michael! Huminahon ka. Kung ano man ang nangyayari, hindi na si Paul ang inaakala mong si Paul. Mukhang napaglalaruan tayo dito ng mga maligno. Baligtarin n’yo ang mga damit ninyo!” sigaw ni Jon sa kanila.

            Napalingon siya dito.

Hindi man niya makuha ang tamang rason sa mga nangyayari ay tumalima siya. Hinubad niya ang T-shirt na suot at isinuot iyon pabaligtad ay sinalubong ulit sila ng maputing usok at nang mawala ang iyon ay nasa loob na sila ng bahay.

“Ano  na naman ang nangyayari?” tanong ni Jon.

“Mukhang hindi tayo tatantanan nang malignong ito.” Si Rodgie.

Napailing siya. Hindi siya naniniwala sa mga maligno o kahit na ano. Pero sa nangyayaring kababalaghan sa paligid nila ay mukhang malapit na siyang maniwala.

“Maida, we don’t have much of a time. We have to call Pan or else Isis won’t make it! We have to call him!” sabi ng isang lalaking halos kaedad nila at paroo’t parito ito sa loob ng bahay.

“We can’t call him, Arnulfo. Delikado. Kapag nakita ni Pan na may mga anak ka na, ililipat niya ang mga larong ibinibigay niya sa atin sa mga bata,” tila nahahapong sabi pa ni Maida.

“Please. He’s the only one that can give Isis the power to make it through while giving birth. Kahit sandali lang. We need Pan so that she can give birth!” desperado naming wika ni Arnulfo.

“But why is that?” asked Maida.

“Hiniling ko kay Pan na ibigin ako ni Isis. I know he’s no cupid but he can actually do it provided I let him play with my child and my child’s children,” mahinang sabi ni Arnulfo.

Napasinghap si Maida.

Ganoon din sila.

“How could you do such thing?” sigaw ng babae. “Alam mo ba ang nangyayari kapag nakipagkasundo ka sa isang Diyos?”

“Alam ko, Maida! Kaya nga sa pagkakataong ito, hihilingin ko sa kanya na palakasin niya sandali si Isis hanggang sa makapanganak ito dahil mahina ang puso niya! Naintindihan mo ba iyon?”

Nasindak silang lahat sa narinig.

Nakita nilang tumaas-baba ang dibdib ni Maida saka ito huminga ng malalim bago nagsalitang muli.

“Very well, then… We need Isis in the process. Let’s go to her,” talunang sabi ng babae. Muling lumiwanag at napunta sila sa isang kwarto na may isang babaeng nakahiga sa kama. Maputla ito at mukhang hinang-hina ngunit napakalaki ng tiyan tanda ng kabuwanan na nito.

“We need your help, Isis. We will call Pan so he can help you. Is that alright?” tanong ni Arnulfo sa asawa.

Naantig ang puso ni Michael sa nasaksihan. Hindi siya makapaniwalang masasaksihan niya ang mga oras kung kailan siya ipinanganak.

“I’m in, Arnulfo. Just make it quick,” nanghihinang sabi nito.

“That’s my girl…”

Muli nilang narinig ang mga katagang sinasabi ng mga bata kanina. Akala nila ay magbabago ulit ang panahon dahil sa makapal na usok na bumalot sa silid ng biglang lumabas sa kung saan si Paul.

“Pan!” si Arnulfo.

“Paul?!” sabi ni Michael.

“Hello, Mikey!”

ITUTULOY...