INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 3

CHAPTER 3

           

            It was a windy night. 

          Madilim at waring nagbabadya ang isang hindi magandang panahon ng mga oras na iyon. Makapal ang ulap sa kalangitan at walang mga bituin.

            Sa isang panig ng kalsadang iyon ay nakatayo ang isang kumikislap-kislap na poste ng ilaw. Wala masyadong tao sa lugar na iyon kaya naman gustong-gusto ng mga callboy ang tumayo at maghintay ng mga parukyano na daraan at tatangkilik sa kanila.

            “Mukhang uulan pa yata?” tinatamad na wika ni Rodgie.

            “’Wag naman sana.” Segunda ni Paul.

            Parehas silang labing-siyam na taong gulang. Parehong ulila sa ina. Parehong istokwa. Parehong patapon ang buhay.

            Si Paul, matangkad. Nasa anim na talampakan at dalawa ang taas. Katamtaman ang laki ng medyo may kaputiang katawan. Mahilig siyang magpatawa. Si Rodgie, limang-talampakan at labing-isa ang taas. Tindig modelo ang pangangatawan at medyo may kaitiman. Madaling mag-init ang ulo.

            Nagkakilala ang dalawa sa negosyong napasukan. Dahil magkaedad, hindi naging hadlang ang pagkakaroon ng pagkakasunduan sa kabila ng pagkakaiba ng ugali.

            It was like the wind hugging the fire.

            Pinagkukunan ng lakas ng isa ang isa. Papalit-palit lang sila ng posisyon. Paulit-ulit. Ngunit hindi sila nagsasawa. Dahil para sa kanila, ito ang nagbibigay ng rason para pilitin pa nilang bumangon at isabuhay ang bawat araw na nagigising sila.

            “Mag-drawing ka nga ng araw sa semento,” utos ni Paul sa kasama.

            “Ulol!” sagot ni Rodgie sabay batok sa una. “Nagiging habit mo na yang mga corny jokes mo. Itigil mo yan. Masasaktan ka palagi sa akin.”

            Natatawang kinamot-kamot ni Paul ang nasaktang ulo. Normal na sa kanya ang pagiging mainitin ang ulo ni Rodgie.

            “Ikaw talaga. Ano ba naman yung magpatawa ako? Tayong dalawa lang naman palagi ang nandito. You’re so quarrelsome, man.” Ani pa niya sa kasama.

            Akmang babatukan siya ulit ni Rodgie ng tumakbo na siya palayo dito. Tatawa-tawa pa siya ng magsalita ito habang hinahabol siya.

            “Gago ka! Huwag mo akong inaasar. Porke’t nakapag-aral ka, iniingles mo na ako. Paksyet ka. ‘tol!”

            “You talaga, hindi ka na ma-joke. I’m just practicing my English, man. What if I bumped into an Englishman one day? How do I talk to him-“ aniyang tumatakbo ng palayo ngunit nakaharap dito.

            Biglang tumigil sa pagtakbo si Rodgie na ipinagtaka niya. Madalas ay aabutan siya nito saka sila magpapambuno na mauuwi sa isang mainit na halikan sa loob ng madidilim na eskinita na regular nilang ginagawa kapag walang customer. Ipininasya niyang huminto rin at alamin kung ano ang nakapagpahinto sa kaibigan.

            Napako ang mga mata niya sa isang malaking lalaking nakasuot ng magarang kadamitan na kadalasan ay nakikita niya lang sa mga pelikulang Ingles. Naka-amerikana itong itim na bukas lahat ang butones. Naka-kurbata at may nakapasak na tabako sa bibig. Bata pa ang hitsura nito para sa napiling get-up ngunit bumagay iyon dito.

            Napangiti siya.

            “Uy, mukhang may customer na tayo.” Ani Paul.

            Narinig niya ang nagmamadaling yabag ni Rodgie papalapit. “Mukhang may maipanglalaklak tayo sa isang ito ah.” Sabi pa nito.

            “You talk to him,” anang bagong dating.

            Nagkatinginan ang dalawa.

            “Ano daw?” magkasabay pa nilang sambit.

            Napangiti ang lalaki at lumapit sa kanila. “You asked what you would do if you bumped into an Englisman one day? Well, you almost did, boy,’ ani pa nito sa weird na tono.

            Pasimpleng bumulong si Rodgie sa kaibigan.

“Baliw ba ‘yan?” Hindi malaman kung paano itatago ang pagbuka ng bibig sa wirdong lalaki. “Eh, mas pangit pa nga yan mag-Ingles sa’yo eh.”

Mabilis na siniko ni Paul ang kaibigan sa sinabi nito. Naintindihan niya ang sinabi ng lalaki. Hindi lang niya alam na magkakatotoo ang biro na binitiwan niya sa kaibigan. Mahilig siyang manood ng mga palabas na ang bida ay mga artistang Briton kaya naman alam niyang British accent ang ginamit nito sa kanila kanina ng magsalita ito.

Ang ipinagtataka lang niya, hindi ito mukhang foreigner na galing sa UK pero hindi rin naman ito mukhang call-center agent sa porma nito. Masyado itong out-of-place sa lugar at sa sitwasyon.

“What? Cat got your tounge?” sabi pa ng lalaki sa kanila.

Sa experience niya sa panonood ng mga pelikula at palabas na gumagamit ng ganoong lenggwahe, iisa ang masasabi niya. Ibang level ang husay nito sa paggamit ng accent na iyon.

“N-No. We were j-just… We’re just surprised to see you. T-that’s all.” Aniya sa katulad na tono.

“You’re English is not that bad. And I loved your accent. I feel like I’m in my own country.” Sagot nito.

Napangiti si Paul.

“Hoy, anong sinabi mo sa kanya? Gago ka.” Si Rodgie.

“Don’t worry. Wala siyang sinabing hindi maganda sa akin,” nakangiting sabi ng bagong dating na ikinagulat ng dalawa.

“Putang-ina…” ani Paul.

“Whoops! That’s not English. And please… don’t curse.” Ang estranghero.

“Sira-ulo ka ‘no?” maiinit ang ulong sabi ni Rodgie. “Akala naming kanina porendyer tapos magsasalita ka ng tagalog tapos mag-i-ingles ka na naman? Baliw ka na-“

“Kumalma ka lang, Rodgie. Wala akong balak na paglaruan kayo. Nakisali lang ako sa lambingan ninyo.”

Natigil sa akmang pagsugod ang kaibigan ni Paul habang siya ay napatulala sa lalaking kalmado lang na pinatigil ang pagngangalit ni Rodgie.

“S-sino ka ba?” ang tanging nasambit niya.

“Paul. Paul Arenas. Muntikan ng makatapos ng kolehiyo kung hindi lang namatay ang ina at nalulong sa bisyo ang ama. Tumakas sa bahay at ipinasyang magpakalayu-layo at napadpad dito. Sa lugar na ni sa panaginip ay hindi gugustuhin ng mga magulang mo para sa iyo. Poor child.”

“At ikaw, Rodgie Tan. Hindi nakapag-aral ng husto. Literal na Grade 1 lang ang inabot. Alam lang isulat ang pangalan at magbilang. Ginapang ng amain mo na ang buong akala mo ay tunay na lalaki. Namatay lang ang nanay mo, ikaw na ang gustong asawahin. Kaya tumakas ka nang magkaroon ng pagkakataon. Ngunit saan ang bagsak mo? Dito din sa lugar na kung saan ay nakita mo ang pagkakaroon ng pagkakataon na kumita gamit ang iyong katawan.”

“Saka kayo nagkita. Nagkakilala. Nagkasundo. Hindi lang ang mga ugali kundi pati ang inyong katawan sa tawag ng laman. Mali ba ako?”

Nagimbal silang dalawa sa mga sinabi ng estrangherong lalaki. Bukod sa alam nito ang kanilang mga pangalan, alam rin nito ang kanilang nakalipas. Nangingilabot na nagkatinginan silang dalawa.

“Huwag kayong mag-alala. Ako si Karl. Karl Torres. Hindi ang ibunyag kung ano ang nalalaman ko sa inyong dalawa ang pakay ko rito. I’m here for business.” Ani Karl.

Nangunot ang noo ni Rodgie.

“B-business?”

“Anong klase?” si Paul.

“Well, hindi katulad ng usual ninyong ginagawa sa mga customer ninyo. May mga tao akong gusto kong makilala at kung maari… kaibiganin ninyo.”

“Mga tao?” ani Rodgie.

“Hindi kami papatay ng tao. Just so we’re clear.” Sagot naman ni Paul.

“Wala kayong papatayin ultimo na lamok sa inaalok kong trabaho. Just so we’re clear.” Karl replied mockingly.

“Gusto kong sundan ninyo ang dalawang ito. Pewde kayong magkahiwalay na gawin ito, ngunit iisa lang dapat na maging katapusan ng lahat ng ito.”

“Ano?” magkasabay nilang sabi.

Ngumiti si Karl at may iniabot na papel sa kanilang dalawa.

“Kailangang nariyan sila ng alas-dos ng hapon.”

Kinuha nila ang papel upang tingnan at nang ibalik na nila ang tingin kay Karl ay may sinalubong sila ng malakas na sinag ng ilaw mula sa isang sasakyan at naglalakad na ito palayo. Narinig na lang nila ang boses nito habang nakayuko sila.

“Nasa lapag ang paunang bayad sa inyong dalawa. Sana magawa ninyo ang ipinapagawa ko sa lalong madaling panahon. Huwag kayong magtatangkang lokohin ako. Alam ko kung saan kayo hahanapin. See you.”

Iyon lang at umalingawngaw ang malakas na pag-arangkada ng sasakyan na sumundo kay Karl.

“Tang ina.”

ITUTULOY...