INCORRIGIBLE VERSION 1: EPILOGO

Author's Note:

Salamat  sa mga nagtiyagang magbasa ng nobelang ito. Inuulit ko, THIS was my SUPPOSED ENTRY sa Book 2 ng MSOB Anthology. I happened to create ANOTHER story of the same title, different plot. Sa mga naguluhan sa kwentong ito, pasensiya na po. A friend of mine told me that this was way different from my previous works. I admit, tama po siya o sila. Ako po ay nag-e-experimento sa ibang genre. I only hoped na nabigyan ko ito ng justice. Saka napansin niyo po ba na maiksi ito compared sa mga pagkahaba-haba kong sinusulat dati? Tama ulit. Nagmamaganda lang po ako na pinagkasya ang 10,000 words sa 8 Chapters kasama na ang Prologue at Epilogue. LOL.

Sana po ay naibigan ninyo ito. Leave your comments below para po malaman ko ang nararamdaman ninyo. It will be a great help for me kung paano ko mapapaganda pa ang pagsusulat ko.

Sa mga nakabasa na nga pala ng IRREVESIBLE sa aming MSOB Anthology: 13 Stories of Love, Hunger and Paranoia (Book 1), SALAMAT!!! I love you all from the bottom of my heart.

Dalisay

EPILOGO

            “And that’s all that happened, Michael,” sabi ni Karl na nasa harapan niya at hawak ang baril na kanina’y nakatutok dito.

            “Tama siya, Michael. Hindi mo maipagkakailang magkapatid nga tayo. Iisa ang ating ina, si Arnulfo ang iyong ama, habang si Karl ang sa akin,” si Jon na ngayon ay bumabangon mula sa pagkakabaril dito ni Karl.

            Nagigimbal na napaatras siya. Tiningnan niya ang buong paligid. Wala na sila sa loob ng bahay ng kanyang ama. Nandoon na silang lahat sa campsite. Wala na ang mga tent. Tanging ang mga cottages lang ang nakikita niya. Nagkalat ang mga sulo na nagsisilbing liwanag sa paligid. Sa lapag ay si Rodgie na nakahandusay at tila wala ng buhay.

            Ngunit ang pinaka-imposibleng pangyayari na nakikita niya ay hindi ang kapaligiran. Kundi ang lalaking nagngangalang Karl na nagpakilala sa kaniya noon ay kamukhang-kamukha na ni Paul.

            “P-paanong nangyari y-yun? I-ikaw at si K-Karl ay iisa?”

            Natawa si Karl/Paul na nakatayo at nakasuot ng kakaibang damit. Nang mapansin nitong nakatingin siya sa kakatwang damit nito ay agad itong umikot at nagpalit ng anyo. Nagbalik ang hitsura nito sa pagiging Karl na kilala niya.

            “That’s more like it,” tuwang-tuwang sabi nito.

            Napaatras na naman siyang muli.

            “What’s the matter sweetie? Don’t you like my real face?” tanong ni Karl/Paul sa kanya as he turned his face back to Paul’s and licked his face.

            “What are you?” nandidiring sambit niya. Walang humpay ang panginginig niya sa takot. Hindi niya akalaing mararanasan niya ang mga ganitong bagay.

            “Jon, mukhang mas maganda kung pupunta ka dito, anak ko.”

            Tumalima ang tinawag at tumayo malapit sa kaniya.

            “Hold him, Jon. And show me that special power of yours,” anito sa anak na agad nitong sinunod.

            “Jon…” hinang-hinang sabi niya.

            “Don’t let it fool you, Michael. My father is a Trickster. A God. That made me a demi-god. He loves to play tricks on people.” paliwanag nito.

            “Totoo bang magkapatid tayo?” confused pa rin niyang tanong.

            “Oo.”

            “And why did he want you to hold me.”

            “So you can have sex with me.”

            “That’s absurd!”

            “You can say that again.”

            “Kailan ka pa naging inglisero?”

            “Since I became God?”

            “Since when?”

            “Kanina lang?”

            “How do you kill a trickster?”

            “I don’t know. Pero pwede mong isaksak ito sa puso niya.”

            “Are you sure this will work?”

            “Trust me. Now hear this.”

            “Don’t let it fool you, Michael. My father is a Trickster. A God. That made me a demi-god. Son of a trickster,” paliwanag sa kanya nito.

            Nagtatakang napatingin si Michael kay Jon. Parang narinig na niya ang mga sinabi nito. Magsasalita sana siya ng makita niyang kumindat ito at itinuro ang sinturera niya may nakaipit na stake. Isang matalas na kahoy.

            “Jon! What is happening here?” sigaw ni Karl/Paul na nasa di kalayuan.

            “I don’t know father! Mukhang di siya tinatablan ng kapangyarihan kong mang-akit.”

            “Kalokohan! Tingnan ko nga?” anitong galit na lumapit. “Hindi mo kasi siya hinahawakan ng maayos!”

            “Please, father! Alam kong gusto mong makita ‘iyon’ but can you spare Michael of it? He’s my brother after all,” paki-usap ni Jon sa ama.

            Napangisi ito. Mukhang hindi tinablan sa sinabi ng anak. "Ayaw mo ba ng ganito? Yung hirap kang tanggapin ang ginagawa mo kasi nabababuyan ka sa ginagawa mo pero di mo matanggihan kasi nasasarapan ka. Pilitin mo mang salungatin ang tawag ng iyong laman, mas malakas pa rin ang dikta ng kakaibang gutom mo,” ani Karl/Paul.

            “Oo. Maaaring tama ka. But you see, it’s different when it involves my brother!” saad ni Jon sabay tulak sa kanyang ama palayo.

            That caught Karl/Paul off-guard and gave Michael the chance to leap quickly and stab him on the chest!

            Hindi makapaniwala si Karl/Paul na naisahan siya ng mga ito. Ang tagal niyang hinintay ang pagkakataon na makalaro ang anak ni Arnulfo. Nakuha na niya ang gusto niya noon, ang magkaroon ng anak sa isang tao. Ang mapagpapasahan niya ng kanyang kapangyarihan. But everything was now put into waste.

            Trinaydor siya ng kanyang anak!

            “Ahh! H-hindi maaari ito… Jon…” mahinang sabi niya.

            “Itay… patawad.” Mahinang sabi ng anak.

            “Y-you coward! W-why did y-you b-betrayed me…”

            “I did not. I just made sure you’ll be at rest.”

            “P-para sa ta-taong yan?”

            “He’s my brother. And as much as I would like to call you my father… I hate to say this, you may have been my father once, but now… you’re just somebody else.”

            Michael saw Karl/Paul winced from those words. He may not have expected it from the son that he harbored through his crazy games. That’s just the difference between humans and Gods. We knew how to correct the things that we knew was wrong. While they don’t have a choice but to live the incorrigible truth and ways of living that they have since time immemorial.

WAKAS

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 8

CHAPTER 8

            Tatlong bata ang magkakahawak-kamay habang nakapalibot sa isang maliit na apoy. Isang lalaki at dalawang babae. Mga edad siyam ang bawat isa at nakasuot ng magagarang kadamitan.

            “Maida, sigurado ka ba na tatalab ang gagawin nating ito?” sabi ng batang lalaki.

            “Arnulfo, sigurado ako dito. Sinabi sa akin ni Ina na kapag lumibot tayo sa apoy at pinag-isa ang kagustuhan nating tatlo, magkakaroon tayo ng bagong kalaro na ibibigay ang gusto natin,” sabi ng batang si Maida.

            “Ako, gusto ko rin yun, Arnulfo. Sana batang lalaki ang maging kalaro natin.” Anang isa pang bata.

            “Kahit ano, Isis. Sigurado akong hindi tayo pababayaan ng ritwal na ito. Subok na raw ito sabi ni Ina,” pangungumbinsi pa ni Maida sa kabigang babae.

            “Sige na nga. Simulan na natin,” napipilitang sambit ni Arnulfo. Nahahati sa pag-aalinlangan sa kasiguraduhan ng kanilang gagawing magkakaibigan at ang pag-iwas na ma-disappoint ang mga ito.

            Samantala, sa hindi kalayuan ay nakatayo silang apat. Kapwa nanlalaki ang mga mata nila sa hindi maipaliwanag na karanasang nararanasan nila sa kasalukuyan.

            “W-we actually turned back to time!” said Michael.

            Napalingon sa kanya ang tatlo.

            “Anong sinasabi mo, Michael?” si Jon.

            Narinig niya ang tanong na iyon ni Jon, ngunit hindi na siya makapagsalita. It felt like he froze. Kahit pa sumisigaw siya sa isip niya.

            “A-ang sabi niya ay bumalik tayo sa nakaraan. Pero anong nakaraan? Kanino at saan?” pag-e-esplika ni Paul sa mga kasama.

            “T-Time travel?” si Jon. “Yun ba yung tawag doon?” tanong pa nito.

            “Oo.” Si Paul ulit.

          “Anong nangyari kay Michael?” tanong ni Rodgie. “Mukhang na-shock na yata ito, eh.” Pagpapatuloy pa nito.

            “Michael!” sigaw na nagpabalik sa katinuan niya.

            “Y-yes?! Anong problema?” taranta niyang sagot.

            Lumapit sa kanya si Paul at tiningnan kung okay lang siya tulad nang sa nagtse-check ng may lagnat.

            “I-I’m fine, Paul. I’m fine,” iwas niya rito.

            “Ano yung sinasabi mo bumalik tayo sa nakaraan?” si Rodgie.

            “Ha?”

            “Nasa kaninong nakaraan tayo? Kailan at saan ito?” pagpapatuloy na tanong ni Rodgie.

            Napapikit siya.

            Tinitimbang kung mayroon siyang lakas ng loob para isiwalat ang nalalaman niya sa mga oras na iyon.

            “We’re in my father’s past.” He said, finally.

            Napatingin sa kanya si Paul. Si Jon at Rodgie ay napakunot-noo.

            “I saw his picture when he was a boy, marami niyon sa photo-album sa bahay. Iyan ang mismong bahay na tinutukoy ko. At ang batang nakikita natin ngayon, He was my father Arnulfo when he was a little child. About nine years old, I think. At hindi ako maaaring magkamali,” mahabang paliwanag niya.

            Nanlaki ang mata ni Jon sa narinig habang si Rodgie ay tila naguguluhan pa rin. “A-ang ibig mong sabihin ay… Tatay mo yang batang iyan? At nandito tayo sa panahong siyam na taong-gulang siya? Bakit?” tanong pa ng huli.

            “I-I don’t k-know…” he said confused.

            “Ako alam ko… Panoorin niyo sila,” si Paul.

            Nagtataka man tumingin muli sila sa mga bata na ngayon ay nakapikit na at bumibigkas ng mga kakatwang salita.

            “We call the one in green, to come forth and heed what we need. Be far or be he near, Bring us one of your Apostle, the Trickster or the God itself, be seen…”

            Paulit-ulit na binibigkas ng mga bata ang mga katagang iyon na sa una ay hindi nila maintindihan. Nang maglaon ay naging malinaw na sa kanila ang sinasabi ng mga ito. Mukhang isa iyong chant or spell na ginagawa para tumawag ng kung ano. Isang childs play na napagkakatuwaan ng gawin noon magpasahanggang-ngayon.

            “We call the one in green, to come forth and heed what we need. Be far or be he near, Bring us one of your Apostle, the Trickster or the God itself, be seen…”

            “Who are they calling out?” tanong ni Michael.

            “Paul?” lingon niya sa katipan.

            Laking-gulat niya ng makitang unti-unting nagiging usok si Paul at naglalaho sa harapan nila. Hindi siya makapaniwala sa nasaksihan na napasadlak siya sa lupa.

            “Paul!!!” sigaw niya na ikinabigla din ng dalawa pa nilang kasama.

            “Anak ng—ano ang nangyayari?” tanong ni Jon.

            “Sorry, babe… I’m being called and I am not Paul. My name is Pan…” iyon lang at napunta ang katawan nitong usok sa gitna ng mga bata patungo sa mismong apoy.

            “Paul!!!” hysterical niyang sabi.

            “Michael! Huminahon ka. Kung ano man ang nangyayari, hindi na si Paul ang inaakala mong si Paul. Mukhang napaglalaruan tayo dito ng mga maligno. Baligtarin n’yo ang mga damit ninyo!” sigaw ni Jon sa kanila.

            Napalingon siya dito.

Hindi man niya makuha ang tamang rason sa mga nangyayari ay tumalima siya. Hinubad niya ang T-shirt na suot at isinuot iyon pabaligtad ay sinalubong ulit sila ng maputing usok at nang mawala ang iyon ay nasa loob na sila ng bahay.

“Ano  na naman ang nangyayari?” tanong ni Jon.

“Mukhang hindi tayo tatantanan nang malignong ito.” Si Rodgie.

Napailing siya. Hindi siya naniniwala sa mga maligno o kahit na ano. Pero sa nangyayaring kababalaghan sa paligid nila ay mukhang malapit na siyang maniwala.

“Maida, we don’t have much of a time. We have to call Pan or else Isis won’t make it! We have to call him!” sabi ng isang lalaking halos kaedad nila at paroo’t parito ito sa loob ng bahay.

“We can’t call him, Arnulfo. Delikado. Kapag nakita ni Pan na may mga anak ka na, ililipat niya ang mga larong ibinibigay niya sa atin sa mga bata,” tila nahahapong sabi pa ni Maida.

“Please. He’s the only one that can give Isis the power to make it through while giving birth. Kahit sandali lang. We need Pan so that she can give birth!” desperado naming wika ni Arnulfo.

“But why is that?” asked Maida.

“Hiniling ko kay Pan na ibigin ako ni Isis. I know he’s no cupid but he can actually do it provided I let him play with my child and my child’s children,” mahinang sabi ni Arnulfo.

Napasinghap si Maida.

Ganoon din sila.

“How could you do such thing?” sigaw ng babae. “Alam mo ba ang nangyayari kapag nakipagkasundo ka sa isang Diyos?”

“Alam ko, Maida! Kaya nga sa pagkakataong ito, hihilingin ko sa kanya na palakasin niya sandali si Isis hanggang sa makapanganak ito dahil mahina ang puso niya! Naintindihan mo ba iyon?”

Nasindak silang lahat sa narinig.

Nakita nilang tumaas-baba ang dibdib ni Maida saka ito huminga ng malalim bago nagsalitang muli.

“Very well, then… We need Isis in the process. Let’s go to her,” talunang sabi ng babae. Muling lumiwanag at napunta sila sa isang kwarto na may isang babaeng nakahiga sa kama. Maputla ito at mukhang hinang-hina ngunit napakalaki ng tiyan tanda ng kabuwanan na nito.

“We need your help, Isis. We will call Pan so he can help you. Is that alright?” tanong ni Arnulfo sa asawa.

Naantig ang puso ni Michael sa nasaksihan. Hindi siya makapaniwalang masasaksihan niya ang mga oras kung kailan siya ipinanganak.

“I’m in, Arnulfo. Just make it quick,” nanghihinang sabi nito.

“That’s my girl…”

Muli nilang narinig ang mga katagang sinasabi ng mga bata kanina. Akala nila ay magbabago ulit ang panahon dahil sa makapal na usok na bumalot sa silid ng biglang lumabas sa kung saan si Paul.

“Pan!” si Arnulfo.

“Paul?!” sabi ni Michael.

“Hello, Mikey!”

ITUTULOY...

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 7

CHAPTER 7

            “IT’S okay, Michael. Mag-ready ka na, lalakad na ulit tayo in two minutes,” ani Paul sa kanya na ikinaluwag niya ng paghinga. Hindi niya namalayang nagpipigil na pala siya ng paghinga mula pa kaninang napansin sila nito.

            “Natutuwa akong malaman yan, Michael. Alam mo ban a gusto ko talagang magkaroon ng kapatid. At sabi sa akin ng isang tao noong isang araw, may- ah, aalis na ba tayo?” putol ni Jon sa sasabihin sana.

            “I don’t know. Siguro?” kunot-noong sabi na lang niya.

            Alam niyang may sasabihin sana itong si Jon pero pinigilan nito ang sarili. Ano ang sinabi rito ng tao na tinutukoy nito? Na may kapatid din ito? Naalala niya si Karl. Ito ang nagsabi sa kanya na mayroon siyang kakambal. Si Jon na kaya ang tinutukoy nito?

            “Lakad na tayo. Isang lusong na lang pababa at nasa camp-site na tayo,” ani Rodgie na nagmamadaling hinawakan sa siko si Jon na mataktikang tumitingin-tingin sa kanya kapag may pagkakataon.

            Nang makababa sila sa campsite ay nagulat sila dahil ang sumalubong sa kanila ay katahimikan. Mistulang walang tao sa loob ng mga tent na nakatayo sa bawat sulok na maaaring pagtayuan nito. Gayundin ang mga cottages na marahil ay pinauupahan. Malakas ang ebidensiya na may mga tao na pumunta sa campsite ngunit ang pagpapatunay na mayroon ay wala. Patunay doon ang mga gamit na animo’y basta na lamang iniwan. Mga damit, gamit pang-luto, mga baraha, sigarilyo at marami pang iba.

            “Nasaan ang mga tao rito, Paul?” tanong ni Michael sa kasama.

            “H-hindi ko alam. Alam ko lang maganda ang falls nila rito.” Confused din nitong sagot. With that being said, narinig nila ang banayad na agos ng tubig. Kanina kasi, sobrang katahimikan ang naririnig nila na pinangibabawan nito ang tunog ng iba pang bagay.

            “You mean you didn’t know that it was like this, did you?”

            “Y-yes, I didn’t.”

            “Oh crap!” disappointed na sabi niya.

            “Huwag muna tayong mag-panic. Siguradong may dahilan kung bakit wala ang mga tao dito sa camp. Mukhang may mga naiwan silang palatandaan. Tingnan natin ang buong paligid,” ani Jon na mukhang nag-aalala rin ngunit pilit kinakalma ang sarili.

            “Siguro nga ganoon na lang muna ang gawin natin. Maghanap na rin tayo ng matutuluyan. Huwag na muna nating galawin ang mga nasa paligid. Baka nasa baba lang ang mga tao. Malawak ang camp na ito. Baka nasa Lansones o Batya-Batya lang sila,” si Rodgie.

            “Paano mo naman nasabi?” tanong ni Michael dito.

            “Simple lang,” anito saka tumakbo. “Sundan niyo ako.”

            Saglit lang at nakita nilang huminto ito sa pinakadulo ng talon na  nasa bahagyang ibaba lang ng campo. Halos malula si Michael ng pagsilip niya ay sobrang taas ng kinalalagyan nila mula sa ibaba.

            “Hindi ko sila naririnig sa ibaba nitong Buruwisan, kaya malamang, nasa Lansones sila o nasa Batya-Batya. Kung mamalasin, nasa Sampaloc pa siguro sila.” Ani Rodgie.

            “Maynila?” si Jon.

            “Falls din iyon dito. Lahat ng mga binaggit ko, falls iyon dito. Pero ang nakapagtataka, hindi pa nangyaring lahat ng campers ay magpupunta sa iisang lugar dito sa Romelo ng hindi nag-iiwan ng isang kasamahan para magbantay ng gamit.

            “Kung ganoon nga, saan sila nagpunta?” si Paul.

            “Wala akong maisip na pupuntahan nila. Maghintay siguro tayo ng mga isang oras pa. Kapag walang dumating, hanapin natin ang mga tao dito. Sa ngayon, ayusin muna natin ang mga tent na dala natin,” maawtoridad na sabi ni Rodgie sa kanilang lahat.

            Pumili sila ng patag na pwesto malapit sa isang cottage na may tindahan papunta sa mismong ilog. Malapit na rin iyon sa talon kaya anman maganda ang pwestong iyon. Samantala, sila Rodgie ay pumwesto sa may bandang daanan sa gilid nila.

            Pagkalipas ng isang oras, natapos na nilang ayusin ang tent at mga gamit ng magpasya si Rodgie na mauunang hanapin ang mga campers. Si Paul naman ay nagsabing gagamit ng palikuran na itinayo malapit sa campsite. Naiwan siyang nag-aayos ng mga pagkaing ihahanda niya ng may isang pigura ang umagaw ng atensyon niya.

            “What the—“

            “Hello, Mikey.”

            It was Karl. Suot ang isang pares ng Americana at trench-coat. Mukha itong businessman sa suot nito. Ngunit ang ipinagtataka niya ay paano itong nakarating doon ng hindi niya namamalayan.

            “How in the world did you get in here?” he replied cautiously.

            “I followed you.”

            Michael frowned.

            “I didn’t get you.” He said. Trying so hard not to sound confused.

            “I followed your trails. Hindi mahirap para sa akin ang gawin iyon.”

            “And that is why?”

            “I’m your guardian angel.”

            Natahimik siya sa isinagot ni Karl at tumitig dito. Maya-maya pa ay hindi niya mapigilang matawa sa tinuran nito.

            “What’s funny?” si Karl.

            Tumingin siya dito. “You dare asked?” saka siya lubusang tumawa ng malakas. “Ikaw! Ikaw ang nakakatawa kasi, ang sabi mo Guradian Angel kita. Ano bang kinain mo ha? Magpatingin ka nga.”

            Tinaasan lang siya ng kilay ni Karl at lumapit sa kanya. Tinitigan siya at nginitian. Saka muling lumayo ng bahagya at saka nagsalita.

            “I thought I told you I’d be visiting you again, right?”

            “And so? It must have slipped my mind.”

            “Have it?”

            “What do you want?”

            Karl chuckled.

            “No. What do you want?”

            Napatanga siya sa sinabi nito.

            “What do… I want?”

            “Yes. What do you want the most, Michael? Is it fortune?”

            Kumunot ang noo niya. Ano ang itinutumbok ng tanong ni Karl?

“Fame?”

“Love?”

“Affection?”

“Appreciation?”

“Acceptance?”

“Boys?”

“Paul?..”

Doon na siya napika. “What are you talking about?!” sigaw niya.

“Or do you want to hear the truth?” Karl said mockingly.

“What truth?!”

“The truth about your real identity, Michael.”

He was stunned for a moment. He actually knew that something was off when he was growing with his Papa Arnulfo.

Sa tuwina ay galit sa kanya ang kinilalang ina pero si Arnulfo, madalas ay ipagtanggol siya mula rito o kaninoman.

Hanggang sa sabihin nito sa kanya na may mga bagay na kailangan niyang malaman pagdating ng panahon. Ito na ba ang panahong iyon? Totoo ba ang mga sinasabi ni Karl?

“What’s in it for you?”

It was Karl’s turn to be stunned. He was caught off guard by the question.

“What’s in it for you, you bastard?!” ulit ni Michael sa tanong.

Bahagyang nangunot ang noon i Karl. Waring inaalala kung ano nga ba ang dahilan at naroroon ito ngayon at anong mapapala nito sa lahat ng ito.

“Tell me, you son a bitch!” halos hysterical na niyang sabi.

Nag-alis ito ng bara sa lalamunan.

“Well… I… I…”

“Sagutin mo ang tanong niya, Karl? Anong mapapala mo sa lahat ng ito?”

Nabaling ang atensyon nila kay Paul na nasa di kalayuan sa tent niya. Kasama rin nito sina Rodgie at Jon.

“Sagutin mo ang tanong, Karl,” ulit nito.

Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanilang apat. And then, he started pacing back and forth. Nagsimula sa mabagal hanggang sa bumilis hanggang sa kusa na itong tumigil at humiyaw ng humiyaw at sa huli ay humalakhak.

“Wala na ‘to. Mukhang may sayad na talaga ang isang ito.” Si Jon.

Laking gulat nila ng biglang umangat sa lupa si Jon at tumalsik sa isang puno. Mabilis itong dinaluhan ni Rodgie habang si Paul ay lumapit sa kanya upang hilahin siya palabas ng tent.

“Jon! Ayos ka lang ba?” ani Rodgie dito.

“Tang-ina, ikaw ba ang tumalsik ng ganoon, ayos ka pa rin ba?” asik dito ni Jon.

“Whoops! Hindi ko ba nasabi sa inyo na umpisa na ng laro natin mga, anak ni Arnulfo?” ani Karl na biglang naglaho at lumitaw sa harapan nila.

“Anong klaseng nilalang ka? At anong, mga anak ni Arnulfo ang sinasabi mo?” si Michael na di makapaniwala sa naririnig.

“Ah… mukhang hindi mo talaga alam, ano? Well, sige, ako ang magpapaliwanag sa inyo. Pero bago ang lahat, maglalaro muna tayo!” tila nababaliw na sabi ni Karl at saka ipinitk ang daliri ng tatlong beses.

            Biglang nagbago ang hitsura ng lugar. Ang mga puno at ang campsite ay nawala. Ang tunog ng mabilis na agos ng tubig ay naglaho rin. Napalitan ang lahat ng iyon ng matingkad na liwanag at tumambad sa kanila pagkatapos ang isang pamilyar na tanawin para kay Michael.

            “No way!” mahinang anas niya.

            “Yes way, Michael!”pang-aasar ni Karl. “Ito ang kinalakihan mong lugar. Ang bahay ni Arnulfo. Ano pa ba ang magandang laruin kundi ang dahilan kung bakit kayo nandirito ngayon. Hindi ba?”

            “Bakit mo ba ginagawa ito?” si Jon na namimilipit pa rin.

            “Malalaman mo, in three, two, one, Showtime!

ITUTULOY...

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 6

CHAPTER 6

            “Where are we going?”

            Tanong ni Michael kay Paul na busy sa pagmamaneho. Kanina pa niya ito tinatanong ngunit iisa lang ang isinasagot nito sa kanya.

            “Secret. Just sit there, and relax.” Anito na kinorohan na niya.

          Inaasahan na kasi niyang iyon ang isasagot nitong muli, ngunit ang hindi niya inasahan ay ang pagnakaw nito ng halik sa kanya na dahilan para bahagyang mag-swerve ang sasakyan at matakot siya ng bahagya.

            “Paul!” sigaw niya sabay suntok sa balikat nito.

            “Aray!”

            “That’s what you get for kissing me in broad daylight!”

            Natatawang hinimas-himas nito ang brasong nasaktan. “Wala naming makakakita sa atin. Tayo lang ang nasa daan. Wala tayong kasalubong. Saka anong broad daylight ka diyan? Pasikat pa lang ang umaga, O!”

            Napalinga rin siya sa paligid. Wala nga siyang nakikitang mga bahay o tao sa paligid. Wala ring mga sasakyan na kasabay ang sinsasakyan nila. Kumbinyente para sa isang magnanakaw ng halik.

            With that in mind, he retaliated by kissing Paul on his cheeks.

            “Whoa!” ani Paul na kunwa’y gulat na gulat at pabirong nilaro ang manibela upang gumiwang-gewang sila ng bahagya. Natatawang hinila niya ang manibela pakanan at inabot ang preno bago iyon madiin na inapakan.

            Nang makahinto ay hinaklit niya ito sa batok saka hinalikan ng mariin. He clung to Paul’s nape leaving him with no choice but to surrender to his advances… sweetly.

            Halos pangapusan na sila ng hininga ng tanungin niya ulit ito.

            “Saan tayo pupunta?”

            Ravished from his kisses and taking the time to return to his normal breathing, Paul smiled and stared longingly at him and said.

            “It cannot be spoiled. I searched for it in Google and it was a good place. I want it to be special for us. When we get there, we’ll throw anything and everything behind us and think about only me and you.”

            Muntik-muntikan ng mapasinghap sa napaka-sweet na deklarasyon na iyon si Michael. Hindi halata sa hitsura niya ngunit napaka-mushy niyang tao. Ang maliliit na action ng sweetness at thoughtfulness ay hindi maaaring hindi makapag-paiyak sa kanya.

            At iyon siya. Hirap na hirap magpigil kung ano ang magiging reaksiyon sa sinabing iyon ni Paul. Ayaw niyang magmukhang engot sa harapan nito.

            “Paul…”

            “Yes, babe?”

            “Is it raining? Nababasa kasi yung mata ko. Di ko alam kung bakit. Umuulan yata,” ani Michael.

            “Oh babe!” said Paul while embracing him.

            Nanamnamin sana niya ang pagkakataon nang makarinig sila ng ugong ng paparating na sasakyan. Isa iyong bus. Agad nilang inayos ang mga sarili at pinaandar ang sasakyan bago sila madaanan at mapansin ng mga lulan niyon.

         

            “DITO na ba yung sinasabi mo?”

            Nababasa niya ang karatula ng Buruwisan Falls sa itaas ng isang poste na tumutumbok sa isang daan pababa na kaonektado sa mismong highway n dinaanan nila.

            “Oo. Nandito tayo sa Sinuluan.” Sagot ni Rodgie sa tanong niya.

            Inilibot niya ang tingin. Halos mag-uumaga na. Walang tao sa paligid maliban sa kanilang dalawa. Busy ang kasama niya sa paghahanap ng flash-light na dala nila. Nang madako ang tingin niya sa di kalayuan ay may dalawang lalaki na naglalakad palapit sa kanila.

            “Rodgie, tingnan mo. Mukhang may makakasabay tayo sa pag-akyat.”

            Nilingon nito ang tinutukoy niya at napangiti.

            “Mukhang maganda ang magiging pag-akyat natin dito, Jon.”

            “Mukha nga.” Sang-ayon niya.

            Nang makalapit sa kanila ang dalawang lalaki ay binati niya ang mga ito. “Kumusta mga, Sir?” aniya sabay mabilis na pinag-aralan ang mga ito. “Aakyat kayo?” tanong niya kapagkuwan.

            “Oo, Sir. Kabababa niyo lang ba?” tanong ng mas matangkad habang ang isa naman ay may katangkaran din at naka-sumbrero. Parang tinadyakan si Jon sa sikmura sa nakitang hitsura ng bibig nito. Pamilyar ang lalaking natatakpan bahagya ang mukha ng sombrero at bahagyang madilim pa sa kapaligiran.

            “Hindi. Paakyat pa lang din kami.” Ani Rodgie.

            “Tamang-tama. Pwede ba kaming makisabay?”

            “Sige ba. First time niyo ba rito?”

            “Oo eh. Kayo ba madalas dito? Teka, parang nakita na kita dati, Sir?” tanong sa kanya nito na ipinagtaka niya.

            “Ngayon lang aakyat siya aakyat dito kasama ako,” putol ni Rodgie sa sasabihin niya. “Ako, madalas ako dito noong bata pa ako.”

            Napakamot ng ulo ang matangkad na lalaki. “Climber ka pala talaga, Sir. Anyway, ako nga pala si Paul. Siya naman si Michael.”

            Nag-alis ng cap ang tinawag na Michael at nagulat siya sa pagkakahawig nila. Hindi sila magkamukhang-magkamukha ngunit may anggulo na pagkakamalan niyang nakatingin siya sa sarili. Hinamig niya ang sarili at pinilit na ngumiti.

            Nagpalitan sila ng pleasantries sa isa’t-isa. Hindi mawari ni Jon kung ano ang nararamdaman niyang kaba sa pagkikita-kita nilang iyon. Kaba na hindi naghahatid ng kilabot kundi pagkasabik. Hindi niya mahintay kung ano ang susunod na mangyayari at di na siya makapaghintay na malaman kung ano iyon.

            Lalo siyang nakaramdam ng kakaibang excitement ng makipagkamay siya kay Michael. Ang lakas ng tibok ng puso niya at ang mabilisang pakikipagkamay sana ay tumagal sa itinakda niyang limitasyon ng hindi niya namamalayan. Magtatagal pa sana ang pagkakadaop nila ng palad kundi sa boses ng dalawang lalaking kasama nila.

            “Halika na. Simulan na natin ang pag-akyat. Siguradong magiging masaya ito,” si Paul na nakangiti ngunit bahagyang madilim ang mukha.

            “Sige, mauuna na kami. Sumunod na lang kayo,” may diing sabi naman ni Rodgie.

            “Ha, eh… sige, mauna na kami.” Si Jon.

         

           TANGING ngiti lang ang isinagot ni Michael sa lahat ng iyon. Sinimulan nilang maglakad kaagad pagkatapos ng nakakailang na eksena. Hindi naman na nagtanong sa kanya si Paul kaya hindi na rin siya nagsalita.

            Pagkalipas ng isang oras ng tuloy-tuloy na paglalakad at pag-akyat ay narating nila ang summit. Halos hindi niya namalayan ang oras sa ganda ng tanawin at dali ng daang tinahak nila paakyat doon.

            “Ang ganda,” ani Michael.

            “Sinabi mo pa.” tinig ni Jon na nasa likuran na pala niya.

            Napangiti siya.

            “Alam mo, pamilyar ka sa akin. Hindi ko lang matukoy kung saan at kalian kita nakita,” pagpapatuloy ni Jon habang nakatingin sa malawak na kabundukan sa harapan nila. “Feeling ko, matagal na kitang kilala.”

            “Ang weird ‘no?” sambit niya.

            Napalingon sa kanya si Jon.

            “Bakit?”

            Tiningnan niya ito saka ngumiti.

            “Ngayon lang kita nakita. Sigurado ako doon. Pero lahat ng sianbi mo kanina, I believed it. As in. Para tayong magkapatid na hindi naman.”

            Nanlaki ang mata ni Jon sa sinabi niya. Natigilan din siya. Saka niya naalala ang isang nilalang na nagsabing mayroon siyang kapatid. Kakambal for that matter. Nagkatitigan pa silang dalawa nito.

            “Ah… eh, solong a-anak lang a-ako,” natataranta niyang sabi.

            Ganoon din si Jon.

            “A-ako din…” nauutal na sagot pa nito.

            “T-tama!” diskumpiyadong sigaw ni Michael na kumuha sa atensiyon ni Paul at Rodgie na nag-uusap sa kabilang dako ng summit.

           

         
            “BAKIT kailangang isabay mo sa amin ang pag-akyat ninyo?” pabulong na anas ni Rodgie. Patingin-tingin sila kina Michael at Jon habang nagkukunwaring nag-uusap at itinuturo ang mga tanawin kay Paul.

            “Eh, bakit ako ang sisisihin mo? Iyon ang usapan di ba? Itong araw na ito ang itinakda ni Karl na papuntahin sila rito.” Ani Paul na ipinadaan sa ngipin ang lahat ng mga sinasabi.

            Napalingon sila kay Michael na sumigaw.

            “Anong tama, Bab- Michael?” awat ni Paul sa sarili. Muntikan na siyang madulas sa totoong estado nila nito.

            “W-wala naman. Napalakas lang ang boses ko. Sorry.”

ITUTULOY...

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 5

CHAPTER 5

            Maaga pa lang ay inihahanda na ni Jon ang lahat ng kailangan nila ni Rodgie para sa araw na iyon. Aakyat kasi sila ng bundok tulad ng napag-usapan nilang dalawa tatlong araw na ang nakalilipas.

            May ngiti sa kanyang mga labi habang isa-isang isinisilid ang mga gamit niya sa bag. Sinisigurado niyang mayroon silang sapat na kagamitang tatagal ng talong araw. Masaya siya habang naghahanda. Bakit? Dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay may taong kayang sabayan ang kakaibang hilig niya.

            Ang hilig niya sa sex.

            Hindi niya kayang ipaliwanag ngunit kahit sino ang mahawakan niya ng tatagal pa sa dalawampung segundo ay awtomatikong yayayain siya ng sex ngunit hindi naman tumatagal ang mga ito pagkatapos ng mainit na eksena at bigla na lang mawawalan ng malay.

            Naaalala pa niya ang unang pagkikita nilang dalawa. Limang araw na ang nakalilipas. Nabunggo siya nito sa daan at nalaglag ang mga pinamili niyang mga de lata mula sa perang nadelihensiya niya sa isang kawawang biktima.

            “S-sorry!”

            “Anak ng…”

            Naiinis na pinulot niya ang mga pinamili. Nang kukunin niya ang isang lata ng sardinas sa di kalayuan sa kanya ay nakasabay pa niya sa pagdampot ang isang lalaki.

            Walang iba kundi ang nakabunggo sa kanya.

            Bibitiwan sana niya ang kamay nito ngunit hindi ito bumitiw. Asar na tumingin siya dito upang bulyawan nang salubungin siya ng isang pares ng magandang mata.

            Lahat ng sasabihin niya ay nanatili sa kanyang lalamunan. Tila nagkaroon ng sariling isip ang mga iyon at piniling huwag lumabas.

            “Sorry.”ulit nito.

            “Ah… eh… O-okay lang.”

            Napangiti ang lalaki sa kanya saka nagpakilala.

            “Ako si Rodgie. Pasensiya ka na pare. Di kasi kita napansin.” Anito na nakatitig pa rin sa kanya at hawak-hawak ang kaniyang kamay.

            Napabitiw siya ng maalala ang kanilang pagkakadikit.

            “Ah… eh… O-okay lang nga sabi ako, pare.” Aniyang nagtanggal pa ng bara sa lalamunan. Lihim na napangiwi ng mapagtanto niyang nagmumukha na siyang tanga sa harap nito.

            “Tulungan na kita.”

            “Ha?”

            “Sabi ko, tulungan na kita.” Saka nito dinampot ang mga nahulog na pinamili niya.

            “Ako na, ‘pre. Wag ka ng mag-abala. Ako na. Kayang-kaya ko na ito.” Natataranta niyang sambit sabay luhod upang imisin ang mga de lata.

            Nang makatayo ay napansin niya ang tindig ni Rodgie. Matikas at mukhang malakas. Sanay sa pagbabanat ng katawan tulad niya ngunit mas malaki ito.

            “Pasado ba?”anang baritonong tinig nito.

            “Ha?”

            Natawa ito. “Mukhang kabisado mo ang lugar na ito. Saan kaya ako pwedeng umupa dito? Iyong mura lang sana para makatipid ako. Maghahanap pa ako ng trabaho eh.”

            “Uupahan?” biglang nakaisip siya ng paraan para kumita.

            “Oo, ‘pre.”

            “Kung gusto mo, sa akin ka na tumuloy. Hati tayo sa upa. Tatlong-libo ang upa ko. Hati na tayo. Para di ka na rin mahirapang maghanap. Mukhang mabait ka naman eh.” Ani Jon sa kausap.

            “Sige ba. Pagod na rin ako ‘pre. Pero sasama ako sayo, kung sasabihin mo ang pangalan mo.”

            Alam niyang namula siya sa sinabi nito pero hindi siya nagpahalata. Ewan ba niya kung bakit ganito ang epekto sa kanya ng lalaking ito.

            “J-jon. Ako si Jon. Ikaw si Rodgie di ba?”

            “Oo. Halika. Ituro mo na sa akin yung inuupahan mo.” Anito na nagpatiuna na sa kanya.

            Pagdating sa kwartong tinutuluyan ay agad na ipinakita niya kung saan ito mahihiga kung sakali. Pati na kung nasaan ang kasilyas at ang paglalabahan ng maruruming damit.

            “Disente naman pala itong tinutuluyan mo rito. Sino ba ang kasama mo ditto, matanong ko lang?”si Rodgie.

            “Ah… Ako lang. Wala ng iba pa.” sabi niyang iniiwas ang mata rito.

            “Salamat. Magkano nga pala ang hati ko sa upa?”

            “O-one thousand five hundred.”

            Dumukot si Rodgie ng pitaka at naglabas ng apat na tig-lilibuhin at isang limang-daan. “Advance ko na yung sobra, ‘pre.”

            Agad niya iyong kinuha. Ang totoo, kalahati ng kabuuang upa na sinabi niya rito ang totoong presyo ng inuupahan niya. Pagkakataon na niyang kumita ng instant, bakit pa niya palalampasin?

            “Okay na ‘to, pare. Sige, ilagay mo na yang gamit mo sa isang cabinet. Wala naming gumagamit nun eh. Tanggalin mo na lang yung mga kalat dun.

            “Sige. Ah… pare, pwede palang magtanong?”

            Natigilan siya bahagya. Saka alanganing sumagot. “O-oo naman.”

            “Bakla ka ba?”

            Nanlaki ang mata niya sa narinig. “Gago ka pa-“

            “Okay lang naman kung ganoon ka. Callboy kasi ako dati, pare. Kaya ayos lang sa akin. O silahis ka? Meron naming ganon di ba? Lalaking-lalaki tingnan pero lalaki rin naman pala ang hanap.” Putol ni Rodgie sa kanya sa tonong di nang-aasar o kung anupaman.

            “Ulol!” sigaw niya dito. “Ako? Bakla? Silahis? Gago! Pumapatol ako sa babae at lalaki kasi paminsan-minsan, callboy din ako. Kaya tigilan mo ako sa kakatanong mo na iyan o sasamain ka sa akin!” duro pa niya rito.

            Napag-isip din niya. Kung lalabanan nya ito, lugi siya. Limang-talampakan at pito lang siya kumpara sa taas at tikas nito.

            “Okay.” Nakataas ang kamay na sabi ni Rodgie. “Pasensiya na, ‘pre. At least ngayon, alam ko na pareho pala ang likaw ng bituka natin.”

            Napakunot siya sa sinabi nito.

            “Pareho?”

            “Pareho tayong malibog.”

            Nauwi sa ngisi ang ngiti ni Jon.

            “Paano mo naman nasabi?”

            Napakamot sa harapan niya si Rodgie. Natuon doon ang pansin niya at napalunok. Sa panggigilalas niya, kinuha nito ang kamay niya at inilagay sa umbok nito.

            Matigas.

            Mainit.

            At kahit sa kabila ng makapal na maong na suot nito ay hindi niya maipagkakaila ang nakakakilabot na pintig na nasa ilalim nito.

            “Huwag mo akong hawakan.” Anas ni Jon.

            Nagsisimula na siyang mag-init at pangapusan ng hininga.

            “Ayoko.”

            “Please… Baka di ka makatagal. Magagaya ka lang sa iba.”

            “Bakit di mo ako subukan?”

            Iyon lang ang kailangan niyang marinig at saka niya sinibasib ng halik si Rodgie. Lumaban din ito. Marubdob ang nagging pagtugon sa kanyang labing mapaghanap.

            Tila sabik na sabik sila sa isa’t-isa at kailangan nilang matugunan ang pangangailangan na nararamdaman ng bawat isa.

            Nang mawala na ang lahat ng suot nila ay dahan-dahan silang humiga sa kutson. At doon… pinagbigyan nila ang init na kanina pa kumakawala sa kanila.

            “O? Iyan na ba lahat ng gagamitin natin?” tanong ni Rodgie mula sa likuran ni Jon. Naramdaman niya ang pagyapos nito sa kaniya. Agad ang pag-iinit ng katawan niya. Ngunit hindi katulad noon na nag-aalala siya sa mga nadidikit sa kanya, isiniksik pa niya ng husto ang sarili sa matigas na pangangatawan nito.

            “Hmm… Ang aga-aga, ang tigas-tigas mo.” Tukso niya rito ng maramdaman ang matigas na bagay na dumudunggol sa kanyang likuran.

            “Ikaw kasi. Ang aga-aga ang sarap mong papakin.”

            “Ang landi mo, Rodgie.”

            “Mana lang sa’yo.”

            Nagkatawanan sila sa winika nito. Nang matapos, saka niya ipinihit ang katawan upang magkaharap sila.

            “Nagtataka pa rin ako kung bakit di ka tinatablan ng kung anong meron ako, pero natutuwa ako, dahil sa kauna-unahang pagkakataon, wala akong allalahanin kapag nadidikit ako sa isang tao. At natutuwa ako, na ikaw ang taong iyon.”

            Napangiting muli ito sa kanya. Saka siya ginawaran ng matamis na halik sa labi. Ayaw na niyang matapos sana iyon ngunit inistorbo sila ng mga katok ng kapit-bahay.

            “Iyong sinaing niyo, sunog na!”

            Natatarantang bumitiw sila sa isa’t-isa at dinaluhan ang pobreng sinaing na nakasalang mula pa kanina. Natatawang pinatay niya ang kalan.

            “Mahal kita, Jon.” Ani Rodgie.

ITUTULOY...

INCORRIGIBLE VERSION 1: CHAPTER 4

CHAPTER 4

            

             “It was fun, Mike.”

            Hindi mapigilang bulalas ni Paul matapos ang dinner nilang dalawa ni Michael sa isang restaurant sa Cubao. Dalawang linggo na buhat ng makilala niya ang wirdong si Karl at iwan sila ng isang napakadaling trabaho. Limang araw na niyang nakakasa-kasama ang target niya sa paglabas at pagpunta sa kung saan-saan.

            “It was?” diskumpiyadong tanong ni Michael sa kanya.

            Napangiti siya. Sa panahon ng pagiging callboy niya, mas na-enjoy niya ang paglabas-labas kasama ang kapwa lalaki sa mismong oras na iyon.

            Bilang isang straight kasi, naaasiwa pa siya noong una kapag ang customer niya ay isang bakla o silahis. Mas kumportable siya sa mga matrona ngunit hindi naman siya siguradong kikita ng malaki kung ganoon lang ang gagawin niya. Pero sa sandaling oras na kasama niya si Michael, iba ang pakiramdam niya. Bagama’t hindi nito alam ang tunay na dahilan ng pakikipaglapit niya rito, hindi naman maitatanggi na gusto niya ito. Gusto niyang kasama ito.

            “Oo naman. I was actually thinking of…” pambibitin niya.

            “Of what” tuloy nito sa sasabihin niya.

            He made a face. Faking the act of saying something but opted not to.

            “Come on! Say it!”

            Natawa siya sa eagerness na nasa boses ni Michael. Mabuti na lang at nasa harap na rin sila ng condo na tinutuluyan nito na bahagyang nakabukas ang pinto at walang tao sa paligid.

            “Nah! I don’t think you’ll buy it. I think I should go.”

            Michael reached for his hand and held it tight.

            “I’m sorry, dude, but you don’t get to decide on that.”

            Napahinto si Paul sa narinig. Halos mapangiti pa nga siya ngunit pinili niyang magmukhang nagtataka kesa natutuwa.

            Hinila siya ni Michael paloob sa unit nito. Nang maisara ang pinto ay isinandal siya nito doon at saka marubdob na hinalikan.

            He was taken aback for quite some time but he replied the kisses with doubled hunger and fierceness like he never did before with his male clients.

            Their tongues met. Wet and wild. Hot like a volcanic eruption.

            Michael’s hand started to roam his body with intense fervor. Like he was panicking. But that did not stop him. Neither did they break the kiss.

            Their lips are locked. Nobody wants to break from the whirlwind they caught in to. As if their lives depended on it. Like a life line.

            Hanggang sa hilahin ni Paul paitaas ang damit ni Michael. Sa saglit na paghihiwalay ng kanilang mga labi, waring may malaking kamay na pumiga sa puso niya at kailangan niyang maibalik ang pagkakadikit ng kanilang mga labi upang maibalik sa ayos ang kaniyang pakiramdam.

            And they did.

            Nang mahubdan sila kapwa ng mga damit ay hindi na sila tumigil. Tanging mga ungol na lamang at kalansing ng mga bagay na nasasanggi nila sa paghahanap ng magandang pwesto para pagbigyan ang layaw ng kanilang mga katawang nagbabaga sa pagkakadikit.

            Michael went down. Slowly. Taking all his sweet time in the world. As if he’d die if he didn’t. He tasted all the parts of Paul’s upper body. Every nook and cranny. Then he found it. The moist raging shaft that smelled of woods.

            Its bulb was glowing pink and was owerflowing with precome. He tasted it. Then he savored the taste for a minute.

            He raveled the part where the thread of his hairy meat was full. He kissed him there and he heard Paul moan in delight. He grabbed his manhood not so gently. Jerked it a little then started with butterfly kisses all over its body.

            Paul shivered and put his hands on his shoulders for support. He was so big and he was tasty. A very convenient combination that he looked for every man he was ending having sex with.

            Then he tried to consume the length of it.

            Inch by inch.

            Slow at first. When he found his rythmn… there was no stopping him.

            “Michael…”

            He almost gagged when he heard Paul call out his name. That means he was doing great. And he was not finished yet.

            “Yes, Paul…” he replied teasingly.

            Michael was rewarded with a luscious smile and eyes glowing with desire. “I’m gonna come if you keep doing that.”

            It was a plea that he was happy to obey.

            “Hindi pwede. Kaya ko nga itinigil. I still have more to show.”

            Napangiti si Paul sa sinabi niya.

            “Come on, show it to me.”

            Without prelude, Michael put the rubber to him and rode like a cowboy.

            “THAT was intense!”

            Tuwang-tuwang sabi sa kanya ni Michael. Hindi maipaliwanag ang saya na nakikita niya sa mga mata nito. At nahahawa siya.

            “Sabi mo nga, intense.” Nakangiti niyang sagot dito.

            “Ako ba o yung sex?” tanong nito sa kanya.

            “Both?”

            Humalakhak ito sa sagot niya. He was like a child when laughing. Hindi alam ni Paul kung ano ang eksaktong nararamdaman ngunit sigurado siya sa isang bagay. Gusto niyang palaging nakikitang masaya si Michael. Na ang kasiyahan nito ay kasiyahan niya rin.

            “Ganoon ba ka-intense yun?” tanong ulit nito.

            “Oo nga sabi,” nanggigigil niyang pisil sa pisngi ng kasuyo na nauwi sa halakhakan. Nang matapos sila sa pagsasaya ay nauwi iyon sa matagal na pagtititigan. Animo binabasa ng isa ang kaloob-loban ng bawat isa.

            And it was nice.

            Paul liked the idea of having Michael’s hands in his hands. And he was sure that the feeling is mutual. He just had to make sure that it won’t fall apart like the last time he tried having a relationship again for this was too big for him.

            All of it.

            He might not take it for the second time around. But his heart thought otherwise.

            “I love you…”

            And Michael smiled.

ITUTULOY...