Earl and the Grumpy Flirt named Ronnie - Chapter 10

Chapter 10 (All's well that ends well)

Pinili niyang hintayin ang kaibigang si Jay sa pinakatagong bahagi ng San Bartolome University. Nilinga niya ang nakahilerang puno ng acacia. Maraming beses ng nakasaksi ang mga iyon sa mga lihim na tagpo sa buhay nila Monty at Orly. Maging siya ay naki-antabay noon sa istorya ng dalawang iyon. Pero ngayon, siya naman ang gagamit ng bahaging iyon para makipag-ayos sa kanyang kaibigang tila nawawala na sa tamang disposisyon.

Itinext niya ito pagkatapos nilang kumain ni Ronnie kanina. Nagdahilan pa siya sa lalaki na may aasikasuhin siyang importante. Tila nakaunawa naman ito at hindi na nagpilit na ihatid siya sa classroom tulad ng naunang balak nito.

Ilang sandali pa ay nakarinig siya ng mabibigat na yabag palapit sa kanya. Napangiti siya ng wala sa loob. So very like Jay, mabigat ang paa kapag naglalakad. Tuluyan na siyang napangiti ng makita ang pigura ng kaibigan.

"Salamat at nakarating ka." kimi niyang wika pagkalapit ni Jay.

Humalukipkip lamang ito at tinitigan siya ng matalim pero hindi siya nagpatinag. Pinanghahawakan niya na magkaibigan silang dalawa at hindi siguro nito nakakalimutan pa iyon. Kung tutuusin, napakababaw ng hindi nila pinagkasunduan kaya naman dalangin niya ay maayos na nila ang gusot na iyon.

"Friend..." mahinang bulalas niya.

"Don't you dare call me that."

Napailing si Earl sa obvious na hostility ng kaibigan sa kanya.

"I knew you knew na hindi totoo ang tungkol sa amin ni Ronnie." mas confirmation iyon kaysa pag-amin.

"Alam ko." naka-angat pa rin ang kilay na sabi nito.

"Kaya sana... huwag ka ng magalit sa akin. Hindi ko rin alam kung paanong nangyari na nagkaroon kami ng kasunduan na katulad ng ganoon pero nangyari na. Wala na akong nagawa ng harangin niya ako at sabihang magpanggap kami. He was saying na makakatulong iyon sa parte ko but I guess, sa part ko, hindi iyon ang totoong dahilan ko."

"At ano ang dahilang iyon?" si Jay.

"T-that... maybe... part of me wants to be with him. Kahit pa sabihin mong temporary lang at ang totoong mahal niya ay si M-monty." he almost choked to his last word. Ang hirap pa lang aminin sa sarili mo na ang mahal mo ay may mahal na iba.

"Are you telling me that you're in love with Ronnie?" tanong ni Jay na naka-kunot noo.

Napayuko siya. "Y-yes..." he admitted softly.

"Ano ka ba Earl? Bakit mo isisiksik ang sarili mo sa taong alam mong hindi ka kayang mahalin? Bakit hindi ka maghanap ng iba? Iyong kapakanan mo ang titingnan. Iyong ikaw ang pahahalagahan. Iyong bawat salita mo, bawat kwento mo, katumbas ng pinakamahahalagang kayamanan sa buhay?"

Napangiti siya ng mapakla. "Maybe you're right. Maybe I should find myself someone who would watch over me. Someone who will love me too. But... I can't force myself to love someone I am not in love with, Jay."

"But Earl..." napu-frustrate na sabi ng kaibigan.

"Tell me Jay, ipagkakait mo ba sa sarili mo ang makasama kahit sandali ang taong mahal mo? Kahit masakit, sinubukan ko. Nangarap ako. Kahit kapalit noon ay isang-libong pait. Kasi nakasama ko siya. Nahawakan. Nahalikan. Okay na iyon. At kahit alam kong ikamamatay ko, I'm g-giving him up. T-tapos na ang pangarap. T-tapos na ang p-palabas. Oras na para sa re-reyalidad." at tuluyan ng bumigay ang boses niya.

Naramdaman na lang niyang kinabig siya ng kaibigan palapit. Mahigpit siyang yumakap rito. Humagulgol siya ng humagulgol nang parang wala ng bukas. Masuyong hinagod naman ng kaibigan ang kanyang likuran.

"Hush now... I'm sorry Earl, hindi ko agad na nakita na maaaring gusto mo nga pala si Ronnie kaya hindi ka pumayag sa plano kong gantihan siya. I'm sorry naging makasarili ako. I-I'm sorry f-friend." nag-crack na rin ang boses nito sa huling salita.

"Don't be Jay... Lahat ng nangyayari sa akin ay kagagawan ko. Kagustuhan ko. Sorry rin kung di kita napagbigyan. But I didn't take that against you. Mahal kita kasi kaibigan kita. Hindi nagbago iyon. At sana, magkasundo na rin kayo ni Freia." he said in between sobs.

Inilayo siya nito ng bahagya. Pareho  silang basa ng luha ang mukha. "I know. Hindi ko akalaing sa sobrang galit ko, inilayo ko na ng husto ang sarili ko sa inyo. Thank you for not giving me up. I don't deserve your friendship." naiiyak pa ring wika ni Jay.

Earl knew that instant na naayos na ng husto ang gusot nilang magkakaibigan. Isa na lang ang problema niya. Si Ronnie.

"Shh... don't say that Jay. We're not saints either. Ang mahalaga, alam na natin ang kahinaan at topak ng isa't-isa. Ibaon na lang natin ang lahat ng ito sa kahapon."

"Okay... sabi mo eh. Nagda-drama lang naman ako." saka nito iyon binuntutan ng malakas na tawa.

"Ang drama mo."

"Ikaw rin eh."

Natatawang nagyakapan ulit sila ng kaibigan. At least, one down, one to go. Hindi niya nga lang alam sa ngayon kung paano niya gagawan ng paraan ang pakikipagkalas kay Ronnie.

Nagmamadali niyang tinungo ang gate ng SBU. Tinanghali siya ng gising dahil napagkatuwaan nilang uminom ng kaunti kagabi bilang celebration ng pagkaka-ayos nilang magkaka-ibigan. Pagsipat niya sa kanyang relo ay nakita niyang ten minutes na lang at late na siya.

Dahil sa pagmamadali ay hindi niya napansin ang dalawang pigura na nagmamadaling sumusunod sa kanya. Pagliko niya eksakto sa Nursing Department ay may tig-isang kamay ang pumigil sa tig-isa niyang braso.

"Aray! Ano bang problema n... Russ? Ronnie?" natitigilang sambit niya ng makilala ang mga 'bumihag' sa kanya.

"Bitiwan mo si Earl." gigl na sabi ni Ronnie kay Russ.

"Bitiwan mo raw si Earl." sagot naman ng huli sa mas kalmanteng paraan.

Pinaglipat-lipat niya ang tingin sa dalawa na tila nagsusukatan ng tingin. Nakadama siya ng bahagyang pagkailang dahil may mga nakakapansin sa kanilang estudyante. Naiiritang binawin niya ang magkabilang braso.

"Ano bang problema niyong dalawa?" pigil ang galit na anas niya. Ayaw niyang magpa-eskandalo sa ganitong oras ng araw. Wala pa kayang alas-otso ng umaga!

"Wala akong problema. Iyang asungot na iyan sa relasyon natin ang makulit na umeepal dito." sabi ni Ronnie sabay hila sa kamay niya.

Wala siyang magawa kundi ang sumunod dito kung hindi ay tiyak na makakaladkad siya. Pero bago pa siya makasunod ay naramdaman na naman niya ang kamay ni Russ sa braso niya.

"Huwag mong kaladkarin si Earl, Ronnie. Nag-uusap pa kami."

Nalolokang napatingin siya sa nagsalitang si Russel. Inilipat niya rin ang tingin kay Ronnie ng ganoon pa rin ang reaksiyon niya. Hindi na siya makapag-isip ng tama sa kakulitan ng dalawang ito eh nasasaktan pa siya ng pisikal. Sobra na ito!

"Tumigil kayong dalawa!" frustrated ng sigaw niya.

"O tumigil ka raw. " sabi pa ni Russel.

"Manahimik ka Russel! Nakaka-inis na kayong dalawa," aniyang pinaghahampas pa ng bag ang mga tinamaan ng magaling. "Hindi na nga kayo nakakatulong sa akin, nasasaktan pa ako sa paghihilahan ninyo. Akala niyo ba nag-e-enjoy ako? Hindi! Hindi!"

Natigilan naman ang dalawang kolokoy at mataman lang siyang tinitigan. Lalong kumulo ang dugo niya sa kalmateng mukha ng mga ito.

"O sige, dito lang tayo buong araw ha. Kung ano man ang problema ninyo ay resolbahin nating lahat ngayon. Ako ba ang pinag-aagawan ninyo, fine! Ayan, kumuha ka ng lagare, kutsilyo, screw driver, stick, nuclear bomb o di kaya ipatawag niyo ang presidente ng Pilipinas para hatiin ako. Mga peste kayo, tigilan na ninyo ang ginagawa ninyo. Hindi na ako natutuwa. Wala na kayong ginawa kundi guluhin ang buhay ko. Sawa na ako! Tigilan niyo na ako!" hingal na hingal siya pagkatapos niyang sigawan ang dalawang tila di naman nakaka-intindi sa litanya niya.

"O ano na? Ano pang hinihintay niyo?" inis pa rin niyang sabi.

"Hindi yata magandang tingnan iyon babe. Imagine, kakalat ang dugo at lamang-loob mo rito?" si Ronnie na ewan niya kung seryoso o nagbibiro. Napaka-passive ng mukha nito.

"Oo nga. Saka hindi kaya masyadong demanding kung pati presidente ng Pilipinas ay tatawagin natin sa isyung ito. Why don't we call the student council president instead?" sambit naman ni Russel na hindi rin malaman kung nagbibiro o nagpapatawang kalbo.

"Susme!" naiinis na napasabunot siya sa sariling buhok. "Diyan na nga kayo. Mga abnormal!" sigaw niya saka nagmamadaling tumalilis paalis sa lugar na iyon bago pa siya mabaliw ng tuluyan. Dalawang minuto na lang, third floor pa siya. Sa pagmamadali ay hindi na niya nakita ang makahulugang palitan ng ngiti at tingin ni Russel at ni Ronnie.

"Ingatan mo si Earl, he's a gem." 

"I know."

"I'm giving him up."

"Thank you. Although I really don't mind having a competition."

"Baliw ka pa rin hanggang ngayon."

"Ikaw rin naman."

"Take good care of Earl, kung hindi ako ang makakalaban mo."

"Marami kayo. But of course, hindi mo na ako kailangang sabihan tungkol kay Earl."

Hindi na nagsalita ang isa sa kanila. Kung sino man ang nagbitiw ng mga salitang iyon ay hindi pa tiyak kung ikaliligaya ni Earl. Sayang at hindi niya narinig kung sino ang nagpaubaya at sino ang pinaubayaan.

Itutuloy...

(Author's Note)

Next na po ang finale. Thank you sa paghihintay.

Dalisay