Earl and the Grumpy Flirt named Ronnie - Chapter 6

Pasensiya na po sa mga naghihintay nito. Natagalan lang sa pag-e-edit ng mga stories na ito gawa ng naging busy ako sa pagbabanda muli.


Abangan po ninyo kami sa PETRA and PILAR sa Makati at CAPTAIN'S MODE. Ang pangalan po ng aming grupo ay HEAVEN 17 ACOUSTIC BAND. 


Enjoy Reading pumpkins...


Chapter 6 (Toni Gonzaga)


"Anak... dumating ka na pala." 

Masayang salubong sa kanya ng inang si Louella. Para silang pinagbiyak na bunga nito. Maputi at makinis rin ang balat nito katulad ng sa kanya. At mukhang sa pag-ibig ay may pagkakatulad din sila. Nakipaghiwalay na ito sa kanyang lasengerong amain. Nito kasing huling araw ay napapadalas ang pagiinom nito at ang pambubugbog sa ina.

"Kamusta po kayo 'Ma?" salat sa kagalakan na sabi niya.

Tiningnan siya nito. 

"Malungkot ka na naman. Hanggang kailan ka malulungkot? Kung ayaw ka niyang kausapin, e di huwag. Maraming isda sa dagat, bakit iyong hindi mo mahuli ang pagtitiyagaan mo?" 

Naisip niya ang punto ng ina. Bakit nga nitong makalipas na siyam na araw ay para siyang tanga sa paghihintay at panghaharang kay Ronnie sa bawat sulok ng SBU. Nakakahiya na minsan ang ginagawa niya ay dinededma lang niya dahil nga mahal niya ito.

Napabuntong-hininga siya.

"Ang kaso 'ma, iyong partikular na isda lang na iyon ang gusto kong hulihin."

Tama iyon.

Kahit saan kasi naroroon si Ronnie ay nagpupunta siya. 

Minsan ay naglalaro ito ng basketball na mag-isa sa gym ay hinikayat niya itong makausap pero dinedma lang siya nito. Inabutan na lang siya ng mga varsity players ay sige lang siya sa paghihintay na lumabas ito sa locker room. Hindi siya makasunod doon kasi bawal ang hindi player. Naawa lang siguro sa kanya ang isang estudyante at sinabing nakalabas na si Ronnie gamit ang ibang labasan.

May isang pagkakataon pa na nakita niya ito sa canteen. Sinubukan niya itong kausapin pero hindi pa rin ito natinag. Napahiya lang siya ng husto.

"Ronnie... I said I'm sorry. Bakit ba hindi mo ako pakinggan?"

Malamig lang ang tingin na ibinigay nito sa kanya.

"Ronnie please..." 

Aware siya na pinagtitinginan na sila pero wala siyang paki-alam. Nagkamali naman siya eh, at gusto lang niyang malaman nitong sincere siya. Kesohodang hindi na ituloy ang napagusapan nilang pagpapanggap. Okay lang sa kanya iyon.

Ayaw lang kasi niyang ang kaisa-isang taong gusto niya ay may galit sa kanya. Hindi niya ma-take iyon.

"Ronnie..."

"Earl..., tigilan mo na ako. Tigilan mo na ito."

Napapikit siya sa sakit ng sinabi nito. Pero kakayanin niya. At least, nakuha na niyang pagsalitain ito. Improvement na iyon.

"No. Not until you say you have forgiven me."

Hindi ito umimik.

"See." mahinang sambit niya. "You can't even say it."

"Because there's no need for it."

Natameme siya. Hindi na raw kailangan iyon? Ang labo. Napatawad na ba siya o hindi pa?

"Yes or no lang Ronnie, kapag No, aalis na ako. Kapag yes, its up to you. If you still want to keep me and our deal o hindi na."

"So gusto mong patawarin kita para sa estupidong deal na iyon? Ganoon ba? Bakit? Gusto mo bang totohanin na lang iyon?" mapanganib nitong tugon.

Hindi agad siya nakahuma.

"N-no... Ronnie..."

"Yes Earl. Iyon ang gusto mo. Huwag mo ng dagdagan ang kasalanan mo sa akin sa pamamagitan ng pagsisinungaling."

"No. Maniwala ka. Gusto ko lang na mapatawad mo ako. Forget about the deal. Just forgive me."

"I'll think about it."

Iyon ang huling paguusap nila. Pagkatapos noon ay hindi na sila nagkita pa. Hindi niya alam kung iniiwasan na talaga siya ni Ronnie ng tuluyan dahil nababalitaan naman niyang pumapasok pa ito sa eskwelahan.

"Pero anak. Hindi rin masama kung magtitira ka ng kaunting respeto para sa sarili mo. Hindi sapat na mahal mo siya. Dapat, mahalin mo rin ang sarili mo."

The words hit home.

Napatingin siya sa ina. Tama ito. Nagmahal rin ito. Lasenggo pa nga at nambubugbog, pero nakayanan nitong hiwalayan ang pasaway niyang amain. Ngayon, wala na itong masyadong pasa. Maaliwalas na rin ang bakas ng mukha. Mababanaag mo lang ang kaunting bahid ng lungkot at pag-aalala na malamang ay para sa kanya.

"Mama..." aniyang nag-crack na ng tuluyan ang boses.

"Okay lang yun anak. Nagkakamali tayong lahat. Nagmamahal. Nasasaktan. Pero hindi ibig sabihin nun eh katapusan na ng lahat. Kaya nga nauso ang salitang move-on di ba? Samantalahin mo ang pagkakataon na hindi pa naging kayo. Mas masakit kasi kung naging kayo talaga kahit alam mong hindi naman niya nasusuklian ang damdamin mo sa kanya. Masakit lang talaga sa una, lalo pa at ang ganyang uri ng pag-ibig ang pinakamasakit sa lahat. Ang hindi nasukliang pagmamahal."

Pinahid niya ang namamasang pisngi. Isang nakakaunawang tango ang isinukli niya sa ina. Wala siyang inilihim rito. Alam nito ang lahat ng nangyayari sa kanya kahit malayo ito.

"Susubukan ko po Mama. Hindi ko alam kung paano magsisimula pero kakayanin ko. Mana ako sa iyo eh."

"May alam akong pwede mong gawin..."

MASARAP sa pakiramdam ang araw na iyon. Mainit-init ang klima pero sinasalungat iyon ng malamig na simoy ng hanging amihan. Suot ang kanyang shades at ang bagong plantsang uniporme ay tinahak na niya ang papasok ng San Bartolome University College of Nursing.

Nakangiti siya sa lahat. Binabati ang lahat. Nagtataka naman ang tinging isinusukli sa kanya ng mga ito. Huwebes iyon. At maaga siya ng tatlumpong-minuto sa kanyang klase. Nakita niya si Freia na papalapit sa kanya. Kinawayan niya agad ito.

"Friend!" masayang tili niya.

Napapantastikuhan naman ang hitsura nito ng lumapit sa kanya.

"Uy mukhang masaya ka ngayon friend." sabi nito pagkatapos bumeso sa kanya.

"Oo naman." nakangiti pa ring wika niya.

"Buti naman. So, paano kayo nagkaayos ni Ronnie?"

Biglang tumabingi ang ngiti niya sa sinabi nito.

"Ah... eh... friend... hinaan mo lang ang boses mo pwede?"

"Ha?" nagtatakang sagot ni Freia.

Sa halip na magpaliwanag doon eh hinila na lang niya ito sa medyo walang estudyanteng bahagi ng school. Nalilitong nakatingin naman sa kanya ito.

"Bakit ba?" tanong nito.

"Kasi..." saka niya ipinaliwanag ang dahilan rito.

Nanlalaki ang mata na napapatango-tango na lang ito sa bawat sinasabi niya.

"NASAAN ka Althea, naririto na ako. Ang mortal na umiibig sa iyo. Si Coco Marvin ang iniirog mo." litanya ng mortal na si Coco ng makalabas siya sa lagusan na nagdudugtong sa mundo ng mga mortal at mga dyosa."

"Mahal kong Althea. Ang dyosa ng mga halaman at bulaklak."

Nagpatuloy siya sa paglalakad hanggang sa marating niya ang Batis ng Katotohanan. Batis na walang pinoprotektahan. Serbisyong totoo lamang. 

"Althea..."

Biglang lumamig ang paligid. Naging yelo ng paunti-unti ang mga bagay na nakapaligid sa kanya. Pero kakatwa noon ay nanatiling tubig ang Batis ng Katotohanan. Batis na Walang Pinoprotektahan. Serbisyong Totoo Lamang.

"Sino kang pangahas ka na naglalamyerda sa banal na lugar na ito. Sagot!"

Anang isang tinig na nagmumula pala sa isang napakagandang nilalang paglingon niya...

"Dyosa Yasilad... ang diyosa ng Yelo."

"Parang di naman makatarungan ang ganda ni Dalisay sa stage. Spotlight pa lang parang gawang-gawa ang ganda niya. Nakakaloka." pagkausap ni Earl sa sarili.

Nasa rehearsal siya nila Freia ng sequel ng Dyosabog. Ang Fantasy-Comedy play na pinaghihirapan ng tropang teatro. Dahil sa success ng Dyosabog, gumawa naman ang mga ito ng Dyosawi... sa Pag-ibig.

Natapatan na naman ng ilaw ang naka-harness na si Dalisay na gumaganap bilang Dyosa Yasilad. Kaharap nito ang mortal na iniibig ng kapatid nitong isa ring Dyosa. Si Althea. Parehas silang mga transgendered na Dyosa. Ewan niya kung paanong nakapasa ang ganitong klaseng play pero naaaliw siya.

"Anong ginagawa mo rito mortal. At bakit kilala mo ako?" mataray na sambit ng Dyosa ng Yelo habang naglalakbay ang mata sa kabuuan ng gwapong lalaki sa harapan niya.

Namula agad ang hasang niya sa pagkakita sa gwapong lalaki. Minsan lang mangyari ang ganitong eksena kaya naman alertus benedictus ang drama ng libido niya. Kumbaga kasi sa ulam, main dish ang isang ito.

"Ako si Coco Marvin. At hinahanap ko si Dyosa Althea, ang iyong kaiibig-ibig na kapatid." magiting na sabi ng pangahas na lalaki.

Nagpanting ang tainga ng dyosa ng yelo. Paanong nangyari na ang kanyang kapatid na push-over ay nagkaroon ng ganitong ka-gwapo na boylet. Napag-iiwanan na yata siya. Una, si Reyna Melai-lai na kakambal niyang babae, ngayon naman, si Althea ang may boyfriend? Hindi pwede ito.

Namutla lalo ang kulay ni Dyosa Yasilad sa inis pero hindi siya nagpahalata. Bilang Dyosa, may kapangyarihan siyang mang-hipnotismo. Gagamitin niya iyon sa boylet na ito. Kailangang matikman niya ito.

"Coco Marvin, ikaw nga ang sinasabi ng kapatid kong dyosa ng halaman at bulaklak na iniibig niya." nagbabait-baitan na sabi ni Dyosa Yasilad.

Ang uto-uto namang si Coco Marvin ay natuwa sa sinabi ng dyosa ng yelo.

"Talaga po? Naikukuwento niya ako sa iyo?"

"Hindi. Kaya nga kilala kita eh." Napa-irap ang dyosa sa pahayag na iyon.

"Pasensiya na po. Kung hindi niya ako naikukwento ay bakit niyo ako kilala?"

"Ay slow..." sabi na lang sa sarili ni Dyosa Yasilad.

Pinagmasdan niya ang gwapong lalaki. Ang maganda nitong pangangatawan. At lalong naging mas malisyosa ang mata niya sa umbok na iyon sa pagitan ng mga hita nito. Hindi daya. At bilang dyosa, may x-ray vision din siya. At natakam siya ng husto sa nakikita niya. 

Panalo!!!

"Huwag mo ng intindihin iyon Coco." sambit ng dyosa.

Unti-unti siyang lumapit sa lalaki at tinitigan ito sa mata. Nakititig din ang lalaki sa kanya kaya napangiti siya.

"Gusto mo ang makita siya?"

"Oo. Mahal na Dyosa."

"Nasa langit siya."

"Saan doon?" nahihipnotismong sabi ni Coco.

Isang matagumpay na ngiti ang sumilay sa labi ni Yasilad saka hinalikan ang mortal na si Coco Marvin.

"And... CUT!"

Sigaw ng direktor ng play. Namatay ang mga ilaw sa stage at bumukas ang ilaw sa auditorium. Napapalakpak siya mula sa kinauupuan. Naghintay siya sa kaibigang si Freia na kinawayan siya. 

Nananahimik na tiningnan niya ang cp ng makarinig ng mga pag-uusap sa likuran niya.

"Hay nako, nandito pala ang isang taong bitter." 

Kilala niya ang mga boses na iyon kaya hindi siya lumingon. 

"Oo nga. Ayaw na sa kanya, naghahabol pa."

"Oo nga friend."

Saka nagtawanan ang dalawang nag-uusap. Napatiim-bagang siya.

Maya-maya ay may naupo sa tabi niya. Nakumapirma niya ang hinala niya na sila Daphne at Panky ang nag-uusap kanina. Kinalabit pa siya ng mga ito para lang mapatingin talaga siya. Isang naka-kunot noong mukha ang iniharap niya sa mga ito.

"Hi Earl." nakangiti pa ang mga hitad. Well, it's showtime!

"Hello. Sino kayo?"

Napatawa pa ang dalawang orangutan. 

"Ikaw talaga, hindi mo ba kami naaalala? We are the fabulous sisters na si Daph..."

"Sorry I have to go. Nice to meet you girls. Though I really can't remember you." nakangiting sabi niya saka bira ng alis.

Naiwang nakanganga ang dalawang feelingerang babae.

Nakahinga ng maluwag si Earl ng makalayo siya sa dalawang babae. Pagliko niya sa hallway palabas ng auditorium ay nabangga siya sa isang malaking bulto.

Para siyang nahilo sa lakas ng pagkakabangga pero hindi naman siya natumba. Napakapit lang siya sa balikat ng nabangga niya. 

"Sorry..." mahilo-hilong saùbit niya.

"Same old lines Earl." 

Nanigas ang likod niya  ng malaman kung sino ang may-ari ng matigas na katawan na iyon.

"S-sorry... pero b-bakit kilala mo ako?"

Naningkit ang mata ng nakabanggaan niya pero he stood his ground.

"What now, hindi mo na ako naaalala?"

Hindi birong pakikipaglaban para huwag dukwangin ng halik ang kaharap niya pero nagawa niyang umalis sa kabila ng katakot-takot na kaba at pananabik niya.

"Sorry... but I don't remember you."

Sabay talilis ng takbo palayo rito.

ITUTULOY...