Torn Between Two Lovers? xi

Thank you so much mom! I love you po! :DD

---

“Here.”

Sabay abot sa kanya nang towel.

“Sige kuya una na ako mag-shower huh.”

Habang naghihintay sa pagbabalik ni Francis ay nahiga muna ako at nagmuni-muni. Hindi ko maintindihan bakit lahat na lang mga taong nagmamahal sa akin eh palaging hindi ganap na pwedeng maging akin. Masyado ba akong hopeless romantic at lahat na lang ng nagpapakita nang pagkagusto sa akin ay nagugustuhan ko na rin? Hindi kaya nagiging unfair na ang tadhana sa akin.

Si Arnel na naging best friend ko simula pa lang nung high school. Siya na nakapalitan ko nang ilang malalambing na mga sandali ngunit hindi maging ganap dahil siya ay takot sa ama niyang sundalo kaya mas pinili ang ‘tuwid’ na daan. Ngayon, heto si Francis. Very vocal naman siya sa pagsasabing gusto niya ako at dahil dun nagustuhan ko rin siya. Kagaya nang kay Arnel, may hadlang din sa aming dalawa, si Jie. Hays, hindi ko na alam gagawin ko.

Nagulat na lang ako sa mga bisig na pumulupot sa akin.

“You look scared kuya.” Sabay tawa.

“Loko ka kasi eh. Bakit ka naman nanggugulat?”

“I’m not masyado ka lang preoccupied.”

“Preoccupied? Siguro nga.”

“Ano ba kasi gumugulo sa’yo? Care to tell me?”

“Hindi pa ako sigurado kung magsasalita ako ngayon sa’yo but I just want you to be here with me. Don’t leave me.”

“What are you saying kuya?”

“Masakit ang maiwanan Francis, I tell you.”

“Hindi kita maintindihan.”

“You don’t have to.”

“Ang labo mo.” Sabay kalas sa pagkakayakap sa akin.

“Uto! Hala, magsa-shower muna ako.”

Bago ako lumabas ng kuwarto ay tiningnan ko muna siya. Mukhang malalim din ang iniisip.

Sa ngayon, napagpasyahan kong hayaang ipaanod sa tubig ang lahat ng mga bumabagabag sa akin. Naisip kong walang saysay na ipagtabuyan si Francis gaya nang ginawa ko kay Arnel. Tama na ang minsang nagkamali ako.

Pagbalik ko ay nakahiga pa rin ito at mukhang sarap na sarap sa pagtulog. Matapos magbihis ay nilapitan ko ito.

“Francis, I’m so happy that you came into my life. You brought me happiness that only you can give. I know na in the near future, magkakaroon tayo nang mga pagtatalunang bagay habang lumalalim ang pinagsamahan natin but let me assure you this mahal na kita.” ‘But I can’t promise you na magiging tayo.’ Sigaw ng isip ko. “Let’s cherish everything we had. Huwag tayong magmadali. Ayokong isang araw maging stranger na tayo sa isa’t isa.” And I gave him a kiss.

Tumabi na ako nang higa sa kanya sa kama. Maya-maya pa ay yumakap na ulit ito sa akin. Nang sipatin ko ang mukha nito ay naaninag ko ang ngiti sa mga labi nito.



--

“Dhen!”

Napalingon ako sa tumawag sa akin. Ngayon ay papalapit na ang taong sanhi nang paglayo ko kay Arnel.

“Oh Jessa!”

“Hi! Are you busy?”

“Uhm, not really. Why?”

“Let’s have snack together.”

“Sure. I’ll just fix this.”

“Take your time.”

Bakit ganun, it’s so sudden na lumapit ito sa akin. Ayokong mag-isip na may kailangan ito sa akin but I can’t help myself na this has something to do with him.

“Okay let’s go.”

Dumiretso na kami sa cafeteria. Usually, hindi ako kumakain dun dahil kapitbahay lang naman namin ang school aside sa mahal ang billihin dun. Matapos maka-order ay agad nang nagsimula si Jessa.

“How are you?”

“Doing just fine. Ikaw?”

“Great! Uhm. . .” Medyo napansin kong may gusto siyang sabihin but hindi niya magawa-gawa.

“Is there something you want to ask me?”

Tumango lang ito.

“Okay ka lang ba?”

“Yeah.”

“Ano nga pala itatanong mo?”

“Ano mo si Arnel?”

I’m dumbfounded.

“Ano? What do you mean?”

“Huwag na tayong maglokohan dito. I know there’s something about you two.”

I kept my silence.

“Pansin ko kasi na iba ang closeness niyo. You care a lot sa isa’t isa and most of the time lagi kang bukambibig nun na kesyo ganito, ganun. Sometimes nga pinagseselosan na kita pero iniisip ko na lang na magbest friends kayo and normal lang iyon. Pero lately pansin ko ang pagiging tahimik niya. Yes we go out on dates pero parang ang layo nang iniisip niya. Naba-bother ako lalo pa nang minsang nasabi niya na huwag ko raw mababanggit pangalan mo. Then one time, nagsasalita siya habang tulog at ang sabi Dhen don’t do this to me. Ngayon sabihin mo sa akin, ano mo siya?”

Bigla akong pinanlamigan. Nakakaramdam na kaya ito?

“Best friend.”

Simpleng sagot ko. Walang anu-ano ay bigla niya akong sinampal. Nagulat ako.

“What the?! Bakit mo ako sinampal??”

“Pinagkatiwalaan kita. I never thought na papatol si Arnel sa mga kagaya mo. I’m expecting this ,that you’ll deny having an affair with my boyfriend.”

“Dahil yun ang totoo.”

“No it’s not. You can’t fool me. You can’t FOOL ME! Akala mo hindi ko pansin? Nung una pa lang kitang makita, I knew already na bakla ka. Kahit ipangalandakan mo sa buong mundo na hindi ka bakla, nararamdaman ko. What’s so special about you eh wala ka namang dapat ipagmalaki dahil kahit kailan hindi mo siya mabibigyan ng anak. You’re dreaming if maagaw mo siya sa akin?” Nag-iba bigla ang tahimik at mabait na si Jessa.

She’s starting to get on my nerves. Ayoko makipagtalo dahil una nasa public kami pero her words are enough to make me to do so.

“You know what? Insecurity kills.” Sabay tayo ko at alis ng cafeteria.

Bago ako makalabas ay narinig ko pang tinawag niya akong BAKLA. Gusto kong umiyak pero ayoko naman ipangalandakan sa lahat na talunan ako. Ayoko naman masyadong i-down sarili ko. Tama na yung mga sinabi ni Jessa sa akin.

Siguro nagawa niya yun dahil sa nasasaktan siya pero tama ba namang saktan ako? Umiwas na ako. Lumayo pero bakit kailangan pa akong habulin? Dumiretso ako nang banyo at nagkulong sa isa sa mga cubicles. Doon, inilabas ko lahat ng hinanakit ko. Hindi ko na napansin ang takbo nang oras. Pag-check ko nang phone ko, tadtad ako nang text messages galing sa mga kaibigan ko. Tinatanong kung bakit absent daw ako. Hindi ako nagreply.

Paglabas ko nang cubicle ay laking pagsisisi ko dahil sa nasa loob din si Arnel. Pagkakataon nga naman.

“Dhen, umiyak ka?”

Umiling lang ako. Niyakap niya ako bigla. I pushed him away, alam ko napahiya siya.

“Anong problema?”

I composed myself.

“Leave me alone.”

Nakita ko sa mga mata niya ang pagkahabag sa akin.

“Huwag mo akong kaawaan! I don’t need those. I told you to stay away from me.” Pangtataboy ko sa kanya.

“But Dhen kailangan mo ako.”

“HINDI KITA KAILANGAN!!!”

Gulat siya sa naging reaction ko. Bago pa man siya muling magsalita ay tuluyan na akong lumabas ng CR.

Just imagine the heavy day with matching rains. Grabe, it sucks! I’ve seen this in movies and I can’t believe na mangyayari ito sa akin. I stayed in the rain long enough to feel its comfort. Napaupo ako sa isang bato dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko.

“Huy girl, anong emote mo dito at nagpapakabasa ka?”

“Febbie!” At napayakap ako sa kaibigan ko. Wala itong pakialam kahit mabasa man ito. She hugged me back.

“Anong nangyari?”

“Marami.”

“Umpisahan mo na.”

Mag-uumpisa na sana akong magkuwento nang mag-alburoto yung tiyan ko. Napatawa kami bigla.

“Hala, tara uwi muna tayo at ng makameryenda ka saka ka magkuwento. Dami mong pinagdadaanan ngayon eh.”

“Sinabi mo pa. Teka si Xyza?”

“Sinundo ni Ruben?”

“Oohh, may session pala sila ngayon.”

“Yeah.”

“Oh ikaw, bakit ka nandito? Paano mo ako nakita?”

“Kasi nagpunta ako sa CR kanina tapos nakita ko na may taong nagpapaulan sa may baba. I just knew na ikaw iyon kaya naman agad kong kinuha payong ko then hayun Coco Crunch!”

“Talagang naisingit ang Coco Crunch eh.”

“Naman. Gutom na rin kasi ako girl eh.”

“Hindi halata.”

At sabay pa kaming tumawang dalawa.

“Mamaya, punta raw si Xyza sa bahay niyo. Jamming tayong tatlo. Nagpabili ako nang iced tea tsaka pulutan.”

“Ambilis naman ng mga kamay mo at naitext mo agad si Xyza.”

“Ako pa.”

“Teka nga, iinom kayo sa bahay namin? Respeto naman. Walang umiinom dun.” Sagot ko.

“Gaga, anong inom? Food trip tayo mamaya habang ume-emote ka.”

“Ah ganun, so ako pala ang main course? Eh bakit hindi na lang kayo ang magchikahang dalawa at matutulog na lang ako.”

“Sorry ka hindi pwede yun. On the way na raw siya eh.”

“Walastik. Baka gusto niyo na ring magdala nang bihisan niyo at dun na rin kayo matulog mga nyeta kayo.”

“Ay oo nga. Teka, hatid kita sa inyo then uwi ako saglit kukuha lang ako nang bihisan ko.”

Nagsisi pa ako dahil sa sinabi kong iyon. Dapat hindi na lang ako nagsalita pero salamat pa rin sa mga ito dahil ready sila laging makinig sa mga kadramahan ko.

Gaya nang sabi niya, matapos akong maihatid ay umuwi agad ito para kumuha nang mga damit niya. Wala pang isang oras ay halos sabay na dumating yung dalawa. Agad ko naman silang pinapasok.

“Idiretso niyo na mga gamit niyo sa kuwarto.” Sabi ni mama.

“Okay po tita.” Sabay na sagot nung dalawa.

“Oy girl, bakit nasaan yung kama mo?” Gulat na tanong ni Febbie dahil carpet tsaka comforter lang ang nasa kuwarto.

“Inilabas ko muna. Ayoko namang sa kama ko kayo tapos ako sa lapag? Aba, wala nang gentleman ngayon lalo pa sa inyo.” Seryoso kong sagot.

“Nyeta ka talaga kahit kalian. Ah basta sa akin yung kulay pink.”

“Alam ko, kay Feb naman yung may pagong na print.”

“Ambait mo talaga girl kahit kalian.” Sarcastic na sabi nito.

“Thank you.”

At ibinaba na nga nila mga gamit nila.

“Teka, ano yang dala niyo?”

“Pagkain tsaka iced tea.”

“Hindi yun, ayan oh.” Sabay turo sa isang boteng nakatago sa may likod ni Xyza.

“Ah eto ba? Mag-spin the bottle kasi tayo later.”

“Patingin nga?”

Nanlaki mata ko nang makitang Red Horse pala yun at ang matindi grande pa.

“Mga gago talaga kayo. Sabi ko di ba hindi tayo iinom? Alam niyo naman na hindi ako umiinom ng ganyan.”

“Eh di wag kang makiinom. Sa amin na lang ito ni Febbie, di ba girl?”

“Hay naku, basagin ko pa sa mga ulo niyo yan eh.”

Tumawa na lang yung dalawa.

“Mag-uumpisa na ba tayo?”

“Teka saglit, magluluto lang muna ako.”

“Girl, wag seafoods huh.” Pareho kasing may allergy yung dalawa run.

“Sure!”

“Ano bang iluluto mo?”

“Pusit.”

Kita kong napangiwi si Xyza samantalang nanlaki ang dati nang may kalakihang mata ni Febbie.

“Girl, okay na kami rito wag ka nang mag-abala.” Biglang bawi ni Xyza.

Natawa na lang ako sa reaction nila. Tuluyan na nga akong lumabas para magluto.

“Tagal ka pa ba diyan?”

“Pwede naman siguro maghintay Xyza di ba?”

“Nagtatanong lang garampang (malandi)!”

“Gutom ka na? Umpisahan niyo na nang makatulog na kayo.”

“Partakam kitdi (Bilisan mo)!”

“Okay.”

Kakapasok ko lang sa kuwarto nun dala yung niluto ko nang tawagin ako ni mama dahil may bisita raw. Agad ko naman nilatag yung niluto ko bago ko hinarap yung bisita.

“Anong ginagawa mo rito?”

“Can we talk?”

“Para saan?”

“Sa nangyayari sa’yo.”

“Bakit? Hindi ba sabi ko sa’yo layu---“

“Pagtatabuyan mo na naman ako?”

“Bakit hindi mo papasukin yang bisita mo?” Walastik talaga timing ni mama.

“Opo ma.” Wala sa ilong na sagot ko kay mama. “Pumasok ka raw.”

Pumasok naman siya. Umupo muna ito sa sofa. Pumasok naman ako saglit sa kuwarto para tingnan yung dalawa.

“Hoy mga durbab (matakaw), hindi ulam yan! Mga buwisit kayo at talagang kumuha pa kayo nang kanin huh!”

“Nagutom kami girl eh tsaka ang sarap kasi nito.”

“Sige marami pa sa kusina. Tinadtad ko nga nang hipon yan eh.”

“Keber!” Sabi pa nung dalawa.

“Sino pala bisita mo?”

“Si Arnel.”

“Talaga?” Sabay tayo ni Xyza at lumabas ng kuwarto.

Natawa ako sa hitsura nito na puno ang bibig tapos may kanin kanin pa. Ano kayang reaction ni Arnel pagkakita dito? Can’t wait.

Paglabas ko, nag-uusap yung dalawa. Dumiretso muna ako sa kusina para lagyan ulit yung bowl. Pagdaan ko sa sofa wala na yung dalawa yun pala nasa kuwarto na.

“So it seems may bago tayong ka-jamming. Welcome pare.” Sabi ni Febbie.

Ngumiti lang ito. Waring nahihiya pa.

At umupo na ako paharap sa kanya. Katabi ko sa kanan si Xyza, si Febbie sa kaliwa. Inumpisahan na naming magkuwentuhan, bangkaan. Nakakamiss pala yung ganito. Wala pa naman akong napapansing paparating na confrontation. All’s flowing smoothly. Nang medyo nalalasing na yung tatlo, dun na nag-umpisa ang lahat.

“So girl, anong emote mo kanina sa ulan?”

Nanlaki yung mata ni Xyza samantalang may pag-aalala sa mukha ni Arnel. Hindi ako lasing at hindi ako nakiinom kaya kaya ko itong lusutan.

“Ah yun ba? Wala naman. Gusto ko lang maligo sa ulan.”

“Boo! Maligo sa ulan mo your face.” Si Xyza.

Tahimik pa rin si Arnel.

Bumuntong hininga muna ako. Sinimulan ko nang magkuwento. Maingat ako sa bawat salitang lumalabas sa mga bibig ko. Ayoko namang palabasing masama si Jessa sa harap ng bf nito. Takot ko lang na maresbakan. Para akong nasa talk show dahil nasa hot seat ako. Puro sila pilit na sabihin ko raw kung sino iyong babaeng iyon pero ang sagot ko na lang eh hindi ko kilala. Hanggang sa dumating sa point na iniiwasan kong mangyari.

“So hindi mo talaga sasabihin yung name?”

“Hindi ko kilala eh.”

“Okay.”

“Mababaw na reason yun kung bakit ka nagpaulan kanina.”

Tahimik ako. Nakikiramdam. Hindi ko alam kung sasagot o hindi.

“Dahil sa akin.” Walang pakundangang sabi ni Arnel.

Sabay na tumingin yung dalawa kay Arnel.

“What do you mean dahil sa’yo?” Tanong ni Febbie.

“Nasa CR ako kanina nang lumabas siya sa cubicle. Kagagaling niya lang nun sa iyak. Nung sinubukan kong mag-offer ng tulong, pinagtabuyan niya ako then nagkaroon kami nang pagtatalo at ayun na.”

“Nag-away na naman kayo?”

Tumango lang ito pero ako tahimik lang. Mas ninais ko na lang na uminom ng iced tea.

“Anong pinagtalunan niyo?”

“Tinanong ko kung bakit siya umiyak pero hindi siya sumagot. I insisted pero pinagtabuyan niya ako.”

“Dahil ayoko nang dumagdag ka pa. Masyado nang maraming nangyayari sa akin at nakakapagod na.” Hindi ko na napigilang hindi magsalita.

“Then why ask me to leave? You know I can help.”

“That’s the least you could do to help me.” Malungkot kong sabi.

“NO! Kung dati hindi kita nagawang panindigan, this time I’ll do everything to win you back.”

“Everything you said? Kaya mo bang ipagtapat sa tatay mo na you’re into guys? Kaya mo bang ipangalandakan sa lahat na ako ang pinili mo? At lalong lalo nang kaya mo bang saktan si Jessa just to please me?” Sunod sunod kong tanong.

Tumahimik siya.

“I expected this from you Arnel, you’re as coward as before.”

“I’ve changed.”

“Really? Since when?”

“Since the day you told me not to hinder your way.”

“Why? I didn’t ask you to change for me!”

“Because I have to.”

“Because you have to?”

“Oo dahil I’m so lost without you. I’m not the same person as to when I’m with you.”

“Stop it! I don’t want to listen.”

Pero hindi tumigil ang mokong.

“I want to bring back the times when you’re still mine.”

“I was never yours damn!” I was starting to turn red at mukhang nag-eenjoy ang dalawa sa nakikita nila sa akin. Pangiti-ngiti sila.

“Bakit kayo ngumingiti ngiti dyan. Is there something funny?”

“Meron.”

“Ano??”

“Ikaw!!!” Sabay tawa nang dalawa.

“Fuck you both!” Lalo lang tumawa yung dalawa napansin ko rin naman ang mga ngiti ni Arnel.

“And you, why are you smiling?”

“You’ve never changed Dhen.”

“You want me to change? You should be ready for that.” May banta sa boses ko.

“But Dhen, I’m just joking.”

“This isn’t the perfect time for you to throw a joke on me. You knew how much I HATE you!”

Then suddenly, he bursted. Umiyak siyang bigla. That’s the first time I saw him cried na wala nang bukas. He tried to hide his face away pero hindi niya magawa. Natahimik naman yung dalawa sa kakatawa dahil doon.

Nakonsyensya ako sa nangyari pero I have my grounds. Pag inalo ko siya, lalaki na naman ulo nito at iisiping okay na kami ulit and I won’t let it happen… for now.

Nang medyo nagpacify siya nang konti, nagulat na lang kami nang kinuha niya yung bote nung Red Horse at tinungga yung natira. Medyo may karamihan pa iyon kaya naman lahat kami napa-woah sa ginawa niya.

Pinigilan namin siya pero ayaw patigil. Nag-aalala rin ako sa kanya dahil baka mapaano siya.

Napahinto si Febbie and Xyza sa sumunod kong ginawa. Inagaw ko yung bote sa kanya at agad siyang hinalikan sa labi. Natapon yung laman nun sa amin gawa nang marahas kong pag-agaw dito. Kumapit siya sa batok ko at idiniin pa ang mga labi ko sa kanya. Hindi ako lasing or ano pero this is something what my heart’s been longing for. Agad din akong bumitaw at agad bumalik sa upuan. Tulala siya sa ginawa ko pero nagawa niyang ngumiti.

Napapalakpak naman yung dalawa naming kasama sabay sabi nang live show.

Hindi na nagpatumpik-tumpik pa si Arnel at tumabi na sa akin. Papakipot pa ako na kunwari ayaw ko siyang makatabi pero nung inakbayan niya ako hindi ko naman magawa itong tanggalin. Kinikilig naman yung dalawa sa postura namin.

“Dhen, I have to tell you something.” Si Arnel.


(itutuloy…)

Minahal ni Bestfriend (part 8)

            Una sa lahat ay nais ko pong magpasalamat sa lahat ng naghihintay ng update ko para sa story na to.. Ako po ay lubos talagang nagpapasalamat sa inyo. Pasensya na rin po kung medyo natagalan dahil busy po ako.

            Gusto ko po magpasalamat kaila Mama Dalisay, Sir Mike, ace.vince.raven, jojie, archie, rich, dada, Arl, wastedpup, chack, 07, o_0mack^2, John, russ, Jay, Jeh, Roan, Ace, Jack, Zekie, Rue, Brent Lex, pink 5ive, kay X at sa lahat lahat ng Anonymous na nagbibigay ng opinyon. Ako po ay sobrang thankful at naaappreciate nyo po ako..

            COMMENTS AND VIOLENT REACTIONS HIGHLY APPRECIATED!!! :)))))

             ENJOY!!!!!!!! :))))))))

            Nagulat ako ng makita ang lalakeng nakaupo ay si Art pala. At syempre ano pa ba ang magiging reaction ko?! Edi Shock boogie nanaman!!

Natameme ako at dali daling binuksan ang gate. Pumasok na ko sa loob at binuksan naman ang pinto ng bahay ko. Pagpasok ko ay sinenyasan ko na sya na pumasok. At ayun, pumasok na rin sya. Nakita ko si Art na umupo sa sofa. Agad naman ako umakyat papunta sa kwarto ko para ibaba ang gamit ko at magpalit ng damit. Pagpasok  ko ay di ko naman maiwasan na di tanungin ang sarili ko.

“Ano nanaman kaya drama nito?! Naku pwede ba ha. Naka quota na ko sa disappointment para sa araw na to.”, yan ang paksang nsa isip ko.. Wala ako sa tamang katinuan, depressed ako, aburido, naguguluhan, nanliliit, at napaka lungkot.

 Pagkapalit ng damit ay chinarge ko agad ang cellphone ko, nang bumukas ito ay nakita ko ang maraming txt galing kay Art, at nalaman ko na tatlong oras na pala syang naghihintay sakin sa labas. Nang nakabihis na ko ay lumabas na ko ng kwarto at bumaba para uminom ng tubig. Ramdam ko na kasi na dehydrated na ko kakaiyak at naglakad pa ko pauwi. Nang makainom ay naglakas loob akong umupo sa sofa. Magkabilang dulo kami. Matindi ang kaba sa dibdib ko. Hindi ko alam kung ano sasabihin ko. Ni hindi ko sya matingnan. Kahit man lang tanungin sya na kung bakit nga ba sya andito ay di ko magawa. Speechless ako. Kaya binuksan ko nalang tv ngunit parehas parin kaming tahimik. Naghihintayan kung sino magbabasag ng katahimikan.

            Maya maya pa ay binasag nya na ang katahimikan saming dalawa.

“Jerry.. kamusta ka na?”

 Nung magsalita sya ay naglakas loob na akong tingnan sya. Hindi na rin kasi ako makatiis. Kaya humarap na ko sakanya. Pilit kong hindi tumgin sakanya directly. Pero ang tumambad naman sa aking harap ay labis kong ikinalungkot at ikinabigla. Awang awa ako sa nakita ko. Halata ang pagkamayat ni Art. Kitang kita ko sakanyang katawang ang biglaang pagbagsak nito. Mejo lumalim din ang eyebag nito at pagiging dry ng balat. Ang haggard nya talagang tingnan. Hindi ko maiwasang di mahabag sa kalagayan nya. Nang makita ko sya sa ganoong katayuan ay parang nawala lahat ng galit at sama ng loob ko sakanya or atleast malaki ang nabawas. Hindi ako nakapagpagil at tiningnan ko na sya sa kanyang mga mata. Sa huli, nanaig pa rin ang pusong mamon ko para sa kaibigan.

            “Okay lang ako. Ang payat mo na ha.”, mahinahon kong sinabi sakanya. Pero ang totoo, awang awa talaga ako sakanya. Alam kong napakahirap ng kanyang pinagdadaanan. Dun ko biglang narealize na hindi ko dapat yun sinabi sakanya. Dapat hindi ko binatawan ang mga salitang yun. Dahil tama sya, hindi ko nga talaga alam kung gaano kahirap ang sitwasyong kanyang pinagdadaanan.

            “Jerry……”, at dahan dahan syang lumapit at tuluyang tumabi sakin. Humarap ako sa direksyon ng tv. At sya naman ay nakaharap sakin.

            “Hmmmm?”, kinakabahan ako. Di ko alam kung ano ang sasabihin.

            “Jerry.. Sorry.. Hindi ko sinasadya.. hindi..”, at doon, bigla nyang sinandal ang kanyang ulo sa aking balikat. At nagiiyak na sya. Rinig at ramdam sa kaniyang pagiyak ang labis na hinagpis at kalungkutan. Tumutusok naman yun sakin. Naguguilty ako. Hindi na sana aabot pa sa ganto kung mas pinagpasensyahan ko sya. Kaya naman di na rin ako nakatiis. Humarap na rin ako sakanya at kinuha ang ulo nya at niyakap sya ng mahigpit. Hiniga ko ang ulo nya sa kabila kong balikat. Napaiyak na rin ako. Halo halong emosyon ang nararamdaman ko noong panahon na yun. Malungkot kasi naramdaman ko din ang pangungulila nya sa ama, Nakakaguilty dahil iniwan ko syang magisa ng dapat sana ay inintindi ko sya, Masakit kasi naaalala ko ang ginawa sakin ni Philip. Dun ko sabay sabay na iniyak lahat. Binuhos ko na rin ang totoong nararamdaman. Nang makahugot ng lakas ng loob ay kinalas ko ang sarili sa pagkakayakap at hinawakan ko ng dalawang kamay ang kanyang mukha at sinabing..

            “Ssshh.. Okay na yun, naiintindihan kita. Hindi madali ang pinagdadaanan mo. Pasensya ka na rin sa mga nasabi ko. Dapat mas hinabaan ko pa ang pasensya sayo. I’m sorry. Wag ka na umiyak.. Ssshhh.. andito na ko. Tama na yan.. Bestfriend mo ko diba? Kakampi mo ko. Kalimutan mo na lahat yun”, sinabi ko saknya habang nakatingin ako sa kanyang mga mata. Parehas pa rin kaming umiiyak. Kumawala sya sa pagkahawak ko sakanyang mukha at tumungo.

            “Hindi ko narealize na lahat pala ng pinahahalagahan ko ay nawala na. Pati ikaw, nataboy ko na palayo. Patawarin mo sana ako. Hindi ko sinasadya yung sinabi ko sayo. Pasensya ka na at lagi nalang problema ang binibigay ko sayo.”

            Mas lalo akong nakonsensya kaya niyakap ko ulit sya.

            “Okay na yun bes. Naiintindihan ko ang lagay mo.”

            Biglang nakaramdam ako ng pagkaginhawa. Parang may tinik at bara na nawala sa dibdib ko ng magkaayos kami. Sa bawat paghagulgol nya sa akin ay unti unti naman natatanggalan ako ng bara sa dibdib. Pansamantala kong nakalimutan ang nangyari kanina sa sigawan at eksena namin ni Philip. Sa ngayon ay masaya ako nakapag ayos na kami ni Art. Yun ang mahalaga sa akin ngayon.

            Maya maya pa ay tumigil na rin sya sa pag iyak. Humarap ito sakin. Medyo umaliwalas na rin angg mukha nya. Pero halata pa rin ang pagkalungkot at pagkahagard.

            “Bes, thank you so much.. Maraming salamat talaga..”

            “Bes, ako din, salamat kasi andito ka ngayon. Maswerte ako sa katulad mo. Im sorry din sa lahat ah..”

            At dun medyo naging okay na. Umayos na rin kami ng upo at nag ayos ng sarili. Maluwang na ang pakiramdam naming dalawa kahit papano. Nakahingi na sya ng tawad sa akin, at ako namay naintindihan ko na ang lahat, at syempre, nailabas ko pa ang emosyon na kanina ko pa dinadala. Maya maya ng makapag ayos si Art ay nagsalita ito..

            “Jerry..”

            “hhmm?”

            “Ah.. kasi may dala ako dito ee.. Ahm.. ano.. kasi.. Bumili nga pla ako ng pangsahog. Pwede mo ba ko ipagluto?”, sabay pilit nyang ngiti sakin.

            “Ah ganon?! Aba! Pumunta ka lang pala dito para magpaluto ha! Ganon na lang yun?! Hahahaha!”, natatawa kong biro sakanya. Uli, ay di ko maiwasan di makita ang pagbagsak ng katawan nya. Na sya namang kinalungkot ko. “Akin na nga yan!”, ngiti kong sinabi saknya.

            Nang matapos ako magluto ay naghain na ko at sabay kami kumain. Actually, rdinaryong adobo lang naman ang ulam namin kung tutuusin pero parang ang sarap sarap ng kain naming dalawa. Habang kumakain kami ay di ko maiwasan di pagmasdan si Art habang kumakain. Mukhang sarap na sarap talaga ito. Minsan pa’y titingin ting ito at ngingiti. Doon ko naamin sa sarili ko na talagang namis ko si Art. Sa totoo lang, ay di ko lang sya namis.. sobrang mis na mis ko sya. Napangiti na talaga  ako.

            “Ang sarap mo pa ring magluto. Namis ko to.”, nakangiting sinabi ni Art. Kahit papaano ay bumalik na ang kanyang mga ngiti na isa sa mga namis ko sakanya. Ang pagka isip bata nya at kakulitan nya.

            Pagkatapos kumain ay nagligpit naman sya ng pinagkainan namin. Halatang medyo bumalik ang pagkasigla nya dahil kumakanta kanta pa ito habang naghuhugas ng pinggan. Habang naghuhugas sya ay tumawag naman ako sa bahay nila upang ipaalam na nasa bahay ko si Art.

            “Hello”, lalake ang sumagot.

            “Hello, Kuya George, ikaw pala. Andyan ba si Tita Marissa? Gusto ko lang paalam na andito si Art sa bahay.”

            “Naku Jerry. Buti naman at tumawag ka. Hindi kasi namin malaman kung saan nagsuot yang gagong yan. Kanina pa kami nagaaalala nila mama. Buti at nandyan lang pala sayo. Teka, tatawagin ko si mommy.”

            “Hello hijo. Anjan ba daw si Art?”

            “Yes tita. Nagulat nga ko paguwi ko dahil nasa tapat sya ng bahay at naghihintay. He seems to be fine now. Nagka ayos na rin kami at eto kakatapos lang po naming kumain. Buti nga po at naparami sya ng kain.”

            “Thank God he’s ok. Thank you hijo for letting us know. At salamat at di mo pinagsarhan ng bahay mo ang anak ko. Tunay ka nga nyang kaibigan. You don’t know how much this means to us. I don’t know how to thank you.”

            “No Tita, it’s all good. I’m sure you would’ve done the same kung ako ang nasa kalagayan niya. I’ll text you tita for any updates. You can rest now tita. Art is safe with me.”

            “I know hijo. Thanks so much. Ikaw na bahala kay Art ha. Thank you uli. Goodnight.”

            “Opo tita. Goodnight din po.”

            Nagsimula at natapos ang gabi namin ni Art na puro tawanan at kulitan. Wala kaming sinayang na oras sa pagbawi sa mga panahong di kami magkasama. Akala mo’y para kaming mga bata na nagkukulitan. Nang medyo napagod at inantok na, ay nagshower na ko at humiga. Akmang hihiga na rin si Art at payakap na sya ng bigla ko syang pinigilan na sya naman nyang kinabigla.

            “Art.. pwede ba?!”

            “Sorry.. namis kasi kita..”, nahihiya nyang sinabi. Sabay alis sa pagkakayakap sakin.

            “Pwede bang maligo ka muna bago yumakap sakin! Ambaho mo na ee! Tska magshave ka na rin! Ang dugyot mo na!”, sabay ngiti sakanya.

            Nakita ko ang agaran namang pagliwanag ng mukha ni Art. Para syang batang sinabihan mo na papasyal tayo sa mall basta maligo muna sya. Agad naman ito ngumiti ng malaki at kumamot papunta sa banyo para maligo. Pagkabalik nya ay di ko maiwasan na di mapatitig sakanya. Nakapagshave na ito at muling lumabas ang pagkagwapo nito. Medyo fresh na rin sya tingnan at di na ganun kahagard. Nakatapis pa ito ng towel kaya kita ko sya na half naked. Ang ganda ng katawan nya. Ang puti at ang kinis. Kahit pa ilang araw sya di naligo ay ang bango nya tingnan. Pagkabihis ay agad agad naman itong humiga sa tabi ko at agad agad na yumakap na parang bata.

            Sa pagkakayakap nya sakin ay naalala ko bigla ang sinabi ni Philip sakin. Naalala ko kung pano ako sinigaw sigawan ni Philip. Ang galit nya ng dahil sa pagkakakita nyang magkayakap kami ni Art. Muli kong naramdaman ang paglisik ng kanyang pagkakatitig sakin. Bigla akong naging uneasy sa kalagayan naming yun. Mukhang napansin ito ni Art, at tinanong ako..

            “Okay lang ba na yumakap? Kung di pwede ay okay lang.”

            Sa sinabi nyang yun ay bigla ko rin napag isip isip kung gano kabait sakin si Art, kung gano ko sya namiss, at kung gaano nya pinipilit na maging okay kahit pa alam kong mahirap pa rin para saknya, pero naisip nya pa rin akong lapitan at magpakumbaba.

            Umiling ako sakanya at ngumiti.

“Okay lang. Okay na okay.” Sabay ngiti at hinaplos haplos pa ang buhok nya. Wala na kong paki alam sa mga nangyayari. Basta mahalaga, okay na kami ni Art. Nawala na rin sa isip ko ang nangyaring pagtatalo samin ni Art. Sa ngayon, ang mahalaga ay nandyan si Art. Okay na kami.

            Sa pagkakayakap sakin ni Art ay naramdaman ko na naluluha nanaman ito. Malamang naalala nanaman ang kaniyang ama. Hinaplos haplos ko naman ang kanyang likuran. Maya maya ay tumahan ito.

            Dinalaw na ko ng antok at anytime now is makakatulog na ko ng napansin kong gumalaw si Art. Ang mga kamay niyang kaninang nasa dibdib ko ay nasa mukha ko na. Hinahaplos haplos niya ito. Nagkunwari naman akong nagtulugtulugan at naghintay lamang sa gagawin nya. Naramdaman ko na lang na mas malapit na sa akin ngayon si Art dahil nararamdaman ko na ang hininga nya sa leeg ko. Hindi ako makagalaw. Pero ang mga hininga na yun ay nagdulot ng kakaibang init sa akin. Nakakapangilabot at mapanindig balahibo, pero masarap. Hinayaan ko pa rin sya. Maya maya ay kumilos nanaman ito. Naramdaman kong palapit ng palapit ang mukha nya sakin. Hanggang sa naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang mga labi sa akin. Una smack sa lips, ang lambot ng lips nya, smack uli pero mejo matagal, Shit, ang lambot talaga. Hanggang nagsmack xa sa pangatlong beses. Medyo mas matagal ito. Ramdam na ramdam ko ang labi nya. Mainit ito, pero ang lambot talaga. Sobra. Sa pagkakatanggal ng kaniyang labi ay naamoy ko ang hininga nya, ang bango. At naramdaman kong mainit yun. Nang akmang halikan nya ko uli ay kumilos na ko para ipaalam na gising ako. Pero di nya na ito pinansin, alam niyang gising na ko, pero pinatuloy nya pa rin akong hinalikan. Sa una ay nakadikit lang ang mga labi nya sakin at nakikiramdam kung papalag ba ko. Pero sa di malamang kadahilanan, hindi ako gumalaw. Gusto ko rin ang mga nangyayari. Kaya di ako kumilos.

            Nang mapansin nya na di ako pumalag sa ginawa niyang paghalik, ay unti unting gumalaw ang mga labi nya. Hinahalikan nya na talga ako, torrid ha. Hindi yung smack na ginagawa niya sa akin kanina. Mga ilang sandal pa ay gumanti na ko ng halik. Nilalasap ko ang OA sa lambot nyang mga labi. Nagpapalitan kami ng laway. Ang galing nya magdala dahil minsan, sa sobrang sarap nya humalik ay di ako nakakagalaw. Pumatong na sya sa harap ko upang mas mahalikan niya ako ng mabuti. Napahawak naman ang isang kamay ko sa batok nya at ang isa ay sa mukha nya. Ang sarap niya talaga humalik. Maya maya ay kumalas na sya sa pagkakahalik at humiga ulit ng maayos. Niyakap niya ko ng mahigpit at ginantihan ko naman din yun. Hindi kami nagsalitang dalawa. Basta yun! Nangyari yun. Hindi na rin ako nagsalita. Hindi ko din alam kung bakit. Basta masaya ako at ginusto ko din ang mga halik nay un. Hanggang sa nakatulog nalang kami..

           

            Kinabukasan ay maaga ako nagising upang magluto ng almusal. Pagkaluto ay ginising ko na si Art para kumain ng di kami mahuli sa klase. Pagka gising ko sakanya ay bumaba na ko para ayusin ang gamit nya. Since wala syang dalang uniporme ay pinahiram ko nalang ang akin. Pagka hain ko naman ay nakita ko sya na pababa ng hagdan. HUmihikab hikab pa ito at nagkakamot ng mata. Nang mapansin nya kong nakatingin saknya ya sabay bati sakin ng napakasiglang, “Good Morning!!”

 Shit, di ko napigilan di mapangiti. Namis ko talaga yang lintik na good morning na yan. Wala talagang makakakumpara sa “Good Morning” nya. Hays… Pagtapos makapag ayos ay dali dali na kaming umalis papuntang skwelahan.

            Nasa daan kami papuntang school ay casualan lang ang pakikitungo naming dalawa sa isat isa. Medyo mas masigla ngayon pero di ko lam bakit. Basta iba. Masaya. :)

            Pagdating namin sa skwela ay agad naman napatyo ang lahat at agad syang binati ng tropa. At syempre nila Ben, Leah, at Jenny. Bakas sa mukha nila ang matinding saya dahil sa pagbabalik skwela ni Art. Masaya rin ako dahil alam ko simula ngayon, muli ko nanamang maririnig sa umaga ang maligaya at masigasig na “Good Morning” ni Art,  pangungulit nya pagkaupong pagka upo ko palang, ang mga pang aasar nya sa mga kaklase at kaibigan namin, at syempre, ang kanyang pagiging isip bata.

            “Nice Job.”, sabi ni Jenny sakin.

            “What?! Wala naman akong ginawa.”, ngiti kong sinabi sakanya.

            “Yeah right. We all tried talking to him din noh. Pero eto, bigla syang papasok na kasama ka. Do you honestly believe na maniniwala ako na it has nothing to do with you?”, patawang sabi ni Jenny.

            Nang magsimula ang lunch break ay naunang bumaba sila Ben, Leah, at Jenny. Hinintay ako ni Art dahil may tinatapos pa ko isulat sa notebook ko. Pagkatapos nun ay lumabas na rin kami. Paglabas ko ng classroom ay nagulat ako sa nakita.

            “Philip?”, sa loob loob ko. Nakita ko ito nakatayo sa harap ng classroom nila at nakatingin sa akin. Tila ay may gusto syang sabihin ngunit di nito masabi. Pero imbis na natuwa na nakatingin sya sakin ay bumalik saking ala ala ang gnawa nya saking pangmamaliit. Namuo sa puso ko ang galit. Binigyan ko lang sya ng isang blangkong tingin. At galing sa mga nagungusap na titig ay biglang nag iba ang reaksyon nitom ng biglang sumulpot galing sa likod ko si Art.

            “Uy, Philip! Musta?”, masigalng bati ni Art kay Philip.

Ngunit nagulat si Art sa naging reaksyon ni Philip. Tiningnan lang kasi ni Philip si Art at animo’y hindi nya ito kilala. Bigla ko nlng hinila si Art para bumaba na. Hindi pa rin ako umimik. Napansin ni Art na nakasimangot ako at bakas sa mukha ko ang galit. Kahit alam kong gusto nya kong tanungin ay nanahimik na lang muna sya. Naisip din siguro nya na di yun ang tamang oras para magtanong.

            Habang kumakain ay kapansin pansin naman ang di ko pag imik. At syempre, di naman ito nakaligtas sa paningin ni Jenny at Leah. Nang di na makapagtimpi pa ay nagtanong na sila kung ano ba daw ang problema ko. Di ko na rin naitago sakanila ang problema ko. Sinabi ko sakanila ang nangyari, pero di naman nila ako hinusgahan o si Art sa nangyari. Dahil sakanila, kung sila din daw ang nasa katayuan ko, ay malamang ganun din ang gagawin nila. Pero nagulat ako sa sinabi ni Jenny.

            “Siya pa ang malakas ang loob na ganun ha? Alam mo bilib ako sa guts nya. Lintekk ee!”, iritableng sabi ni Jenny.

            “Hayaan nyo na. Hindi sya worth para sa attention.”, sinabi ko sakanila ng medyo pagkabitter.

            “Alam mo bes, may naamoy ako na talaga ako dito ha. Hindi ko nga alam sayo bat para kang walang idea sa mga nangyayari ee. Wag ka mag-alala, ako ang bahala.”, sabi ni Jenny sakin. Mejo confused ako sa sinabi nya kaya kinulit ko sya na sabihin yun. Pero sabi nya lang, “BASTA”.

            Tumahimik si Art at agad kong napansin yun. Sa loob loob ko, ay malamang sinisisi nya ang sarili nya sa mga nangyayari kaya pinangunahan ko na sya.

            “Bes, don’t think too much, di mo kasalanan yun. What happened to us is entirely a misunderstanding. I’m sure marerealize din nya ang mali nya. Besides, I don’t give a damn anymore. Importante sakin, andito ka na ulit, ok?”

            Yun ang sinabi ko saknya, pero deep inside, di ko din alam kung ano mangyayari. Maaring tama ako at magkakaayos kami one day, or magiging mas worst, di ko alam. Pero bahala na, ayoko muna isipin.

Dumaan ang mga araw, naging maayos naman halos lahat sa buhay ko. Masaya na rin ako kahit may isang tinik pa ni di nabubunot sakin. Pero di ko na masyado ininda yun. Kung ano man kasi ang ginagawa sakin ni Philip noon ay pinalitan na ni Art. Sinusundo nya ko simula palang sa bahay at sabay kami umuwi sa gabi. Kadalasan pa ay sa bahay na sya kumakain o kaya ay natutulog. Araw araw mas napapalapit pa ko kay Art.

                        At dumating na ang Marso. Ito ang bwang pinakahihintay naming mga 3^rd year. Lahat kami ay sabik na sabik kahit pa usually ay Pebrero to ginaganap. Pero lahat kami ay excited pa rin sa pinakahihintay na..

            “Prom Night” 

Memoirs of a Gay-Sha: Chapter 2

By:  Ace

--------------------------

CHAPTER TWO

--------------------------

"Fuuuuuuuu!!, what the hell just happened!?!" I screamed at the top of my head. I tried to look for this moron that threw something at me. 

Wait, "Why is everyone looking at me. Why is Dantalian chuckling to himself?" What the hell happened here!? So many thoughts were running through my head at the same time. Just when did this room turn into a war zone?

I didn't realize that dragon lady was looking at me, her nostrils flaring. Ready to breath fire, if not, then a whole table will be coming my way in a few seconds. She was assuming her royal pose. Her velvet nails tapping the sides of her pointed and crossed elbows. From the looks on their faces, they knew what was coming. She had thrown a piece of chalk at me. It was a declaration of imperial judgement. Fuck.

"Mr. Derhan, you seem to be enjoying yourself quite a bit. If you had listened earlier. Then it is with knowledge and intent that you talked, thereby violating the second law I just stated. You know well, the full consequence of your action." She talked with a calm yet carefully toned voice. 

She was now looking at me with malicious stares. To be more precise, she was looking down at me. Her royal chin was up and the slits where her eyes are supposed to be were now replaced with hellish fire. That's how I imagined her to be. If I looked at her anymore. I'd turn to stone right now. 

She then proceeded. "What was so much more important than my discussion that you just had to talk with your seatmate. Stand and share to the class this interesting conversation you just had." 

I saw my life flashing before my eyes... No. Seriously. All knowledge of temperament, patience and cool thinking went outside my brain's window. My first day and its ruined.

"It is a waste of time for me divulge this trivial conversation we just had. It would be an invasion of our privacy. Madame, I know that you have extensive knowledge of the law and I'm sure that you are quite aware that no man should be allowed to testify against himself. I did talk, but I will not admit that it was with the intention to disturb you." 

Ok, so right now. I regret what I just declared. Where the hell did my self control go to. Damn, all those time watching animes and looking at cool characters must have gotten into my head. All I could think of was." I'm going to die". My life was flashing before me, seriously. It took five seconds. 

What a short life I lived. So I had to think calmly this time. I had a few seconds before she would start to talk again. She was a bit surprised because she had to breath deep. The thought that a student talked back to her, she wasn't familiar with me yet. Her new enemy. I have to cut her off. Before she decrees any kind of capital punishment. I know its coming but I have to do at least some sort of damage control.

"Madame, forgive me for the intrusion I just made. I am new to all of this. It wasn't my intention to-"

She didn't even let me finish explaining. 

"I saw what you did and it is enough to provide a clear explanation."

She was now pointing her blood red nails outside. How many people has this woman killed? 

Beside me, Dantalian was silently laughing even though I could only see his head looking downwards. His back was rising and falling. Attempting to hide a laugh. This did not escape the notice of Sauron. Yeah, she also has an all-seeing eye. My homeroom teacher is a combination of all the classic villains. 

"You as well  Dantalian, you were talking with Vanderhan earlier."

Damage control seemed to be effective. A punishment shared, is a punishment halved. I went outside, my head and shoulders slumped, still looking annoyed at this huge moron who caused my untimely demise. 

I thought to myself "Great, just great. I was imagining my first year life to be uneventful, but our first meeting with this woman went really well. This is going to be one hell of a year, with that woman making it ten times more hellish that it already is." I could already see my future.

"Sorry Derhan, I didn't mean to-" Chris still kept his head down.

"Shut it" Was my quick reply, not forgetting to insert an annoyed tone. 

"I didn't mean to cause any of this, I just thought that you looked so familiar that I might have know or at least seen you somewhere."

That's the longest explanation I heard from him so far. 

But he was still talking directly to the floor or maybe his shoes and not to me.

"It might be possible that you've seen me somewhere. I have the most average looking face in this planet." It was the only sarcastic reply I could manage. While standing behind him. I could still hear our royal highness talking about more rules. When will she ever end? Why doesn't she just roll over and die for the greater good.

He was now facing me, he still looked awkward since he kept looking at the floor from time to time as if evading my questioning stares. 

"Ah, Derhan, please call me Dan or Chris, I'm much more comfortable with that." 

"WTF, you still have the guts to speak as if we're close?

Who cares what I damn call you. You just caused my first year life to go up in flares. It would surprise me if I liked you at all." I kept all of that in my head.

"Don't worry about it, I won't call you Dantalian anymore, In fact. I'll never have the need to call you anything at all." I proclaimed it with the formality of a judge. Final and executory, immediately. 

"What I'll do is ignore you, since you seem to draw bad luck. I'm going to be stuck with you for four years as my classmate. That bleak future seems to annoy the hell out of me. So this will be last time I will ever talk to you about nonsensical things, unless the situation requires it." 

I had to breath first because I was already mad. 

"And lastly, don't talk to me. Otherwise, instead of just standing here, her royal highness might be kind enough to let us stand at the hot court outside. Which would have been the first option if I didn't apologize" 

As I was saying all of that, his head looked down even lower than his usual. Serves him right for bringing me into this mess. He suddenly just turned around and slowly walked away...

To be continued...

DAglat presents: TEE LA OK II part 1

Unang Bahagi: /oo-nang/ - /ba-ha-gee/

Number 1

“Anung problema mo?” tanong ni Martn kay Harold pagkakita pa lang dito.

“Wala.” tugon ni Harold. “Medyo pagod lang.”

“Kasi sumama ka pa kahapon. Alam mo namang mag-aayos pa tayo ng graduation ngayong araw.” sabi pa ng binata.

“Ganun talaga eh!” napangiting sagot ni Harold.

“Alam mo, medyo weird ang feeling ko sa’yo last week.” banggit pa ulit ni Martin sa napuna niya.

“Mahabang kwento tol!” sagot ni Harold. “Tapos iisipin mo pang loko-loko ako kung malalaman mo iyong kwento.” dugtong pa nito.

“Kung sa transcendental being nga naniniwala ako, saka ang astral body ng Indian Philosophy naniniwala ako, lahat ng extra super natural phenomena pwedeng paniwalaan.” sabi pa ulit ni Martin.

“Hay Martin! Stupid lang talaga ako last week.” nakangiting tugon pa ni Harold na ayaw magkwento sa kaibigan.

“Naku Harold! Sige, huwag kang magkwento!” may tampo sa himig ni Martin. “Last week para kang ewan, tipong hindi si Martin ang kaharap ko kung hindi isang na-trap lang sa katawan ni Martin, pero ngayon masyadong down ang spirit mo.” komento pa nito. “Hindi lang basta tamlay, kasi sobrang down ang energy.” dugtong pa ng binata.

“Kulit mo din!” napapatawang sabi ni Harold. “Huwag kang gumanyan, hindi bagay sa’yo.” bati pa nito.

“Kung ayaw mo akong makitang ganito mag-smile ka! Ayokong simangot na Harold ang kasama kong nakapila dito maghapon.” pangungundisyon ni Martin.

“Sige na! Ayan na! Ngingiti na ako.” sabi ni Harold saka naglagay ng isang ngiti sa labi.

“Good dog!” sabi ni Martin saka ginulo ang buhok ni Harold.

“After ng mahabang pila na’to, aakyat pa tayo sa taas di ba?” paninigurado ni Harold kay Martin.

“Yeah! Kasi iniintay tayo dun ng society para sa seminar. Alam mo na, nakasalalay sa fourth year ang pag-aasikaso nun.” sagot naman ni Martin.

“Ayos din iyong third year no! Napayabang pa nung merge meeting tapos ngayong trouble shooting na ngangawa din ng tulong.” komento pa ni Harold.

“Sabi nga ni Kuya Alfred, iyong third year maporma unlike sa batch nating magawa.” sabi ni Martin.

Matapos ang isang mahabang pila at maibigay ang evaluation of grades ay umakyat na ang magkaibigan sa taas at tumulong para sa trouble-shooting ng seminar at nang katanghalian na ay mga nagsiuwi.

“Guys, di na muna ako makakasama sa lakaran natin.” sabi ni Harold.

“May bago?” may pagkasarkastikong tanong ni Martin.

“Wala!” natatawang sagot ni Harold.

“Ako din, may lalakarin din kasi ako.” paumanhin din ni Martin sa mga kabarkada.

“Sige ayos lang iyon!” sagot naman ni Robert.

“May kumakaway ata sa atin.” pansin pa ni Angelo.

“Hoy Martin! May kumakaway sa’yo.” sabi ni Harold saka turo sa kotseng nasa di kalayuan.

“Kuya Perry?!” nagtatakang pagkilala ni Martin.

“Tinatawag ka ata nun.” komento pa ng kabarkada nila Harold.

“Sandali lang mga dude.” paalam ni Martin sa mga kabarkada saka nilapitan ang lalaki.

“That guy looks familiar!” sabi ni Harold sa sarili. “I can’t remember pero parang nakita ko na iyan somewhere!” komento pa nito.

Maya-maya pa ay bumusina nang dalawang beses ang lalaking kausap ni Martin na agad tumawag ng atensiyon sa lahat. Napansin din nilang bumaba ang lalaki at kasunod ni Martin papunta sa kanila.

“Hey guys! This is my Kuya Perry.” pakilala ni Martin sa kuya-kuyahan niya.

“Kuya Perry, these are my buddies.” pakilala naman ni Martin sa barkada niya.

“Call me Fierro!” paglilinaw ni Perry. “Only Martin can call me such annoying Perry name.” nakangiti nitong turan.

“Nice meeting you.” sagot naman ng mga kabarkada ni Martin.

“Guys, mauna na ako, sabay na kasi ako sa kuya Perry ko.” paalam naman ni Martin sa mga kabarkada niya.

“Yeah! Tama! Fierro Gutierrez!” sabi ni Harold nang maalala ang taong kaharap.

Samantalang si Gabby naman –

“Joel!” simula ni Gabby. “I told you to prepare all the statistics and reports but look what you did? Instead of filling them, sabog-sabog ang files.” puna ni Gabby dito.

“Sorry Sir!” paumanhin ni Joel.

“You really know so much that I want everything to be in order pero ang gulo-gulo nito! Look, anung gusto mong mangyari? Iisa-isahin ko to?” sabi pa ng galit na si Gabby.

“Sir! Sabi po ninyo last week ganyang ayos ang gawin ko.” sagot ni Joel.

“I can’t remember na may ganuong order ako?” sagot ni Gabby.

“Meron Sir!” sabi pa ulit ni Joel. “Tapos you treated me lunch and napakakalmado pa po ninyo.” sabi pa ni Joel.

“Ako?” nagtatakang tanong ni Gabby.

“Yes Sir.” sagot ni Joel.

“Last week huh!” napaisip si Gabby at muli ay may sumagi sa isip ng binata.

“I am in Harold’s body last week and malamang the order came from Harold. Harold! Kamusta ka na kaya? I miss you.” biglang lumungkot na sabi ni Gabby.

“Is there any problem Sir?” tanong ni Joel.

“Anung pakialam mo?” sarkastikong tanong ni Gabby. “So, dahil sa mabait ako last week sinasamantala mo na ngayon?” dugtong pa nito.

“Hindi po Sir! Sorry na po talaga.” paumanhin pa ni Joel.

“Ibalik mo sa dati itong arrangement ng files and by 10, we will meet Mr. Gutierrez.” saad ni Gabby.

“Copy Sir!” sagot ni Joel saka mabilis na kumilos palabas ng opisina ni Gabby.

After ng meeting at pirmahan ng deeds of sale –

“Good Mr. Gutierrez!” sabi ni Gabby.

“Well, excuse me for something, pero my senses keep on telling me that I am in front of different Gabby.” simula ni Fierro sa usapan habang palabas ng conference room.

“Let’s talk business here.” sagot ni Gabby.

“Sorry Mr. Fabregas.” paumanhin pa ni Fierro.

“Saan na ang punta mo ngayon?” usisa naman ni Gabby kay Fierro.

“Sa Philippine University!” sagot ni Fierro. “May susunduin lang ako.” dugtong pa nito.

“Philippine University! Harold! Lalo kitang gustong makita. Bakit ba lahat nang marinig ang mangyari sa akin sa araw na’to laging may koneksyon at nagpapaalala sa’yo.” sabi ni Gabby sa sarili.

“Sige Mr. Fabregas, I’ll go!” paalam ni Fierro saka patiuna nang lumakad.

“Harold! May the wind carries this feeling I have for you. May the wind gently tell you how much I wanted to see you.” sabi ng diwa ni Gabby saka tumingin sa labas.

Kinagabihan, tulad ng nakagawian na ni Gabby ay tatambay muna ang binata sa veranda ng kanyang kwarto habang umiinom ng wine at nagpapahangin.

“If only the wind carries your breath,

I will take every bit even up to my death,

This sultry room that became so cold,

When you left I turned out to be so mold.” mga tugmang pinaglalaro ni Gabby sa isipan habang nakatitig sa hawak na baso ng wine.

“My heart shouted, cried and now will die,

For I lost the part that will complete the pie,

You leave me hanging and walked out my sight,

Swollen life will never again smile and be bright.” saka dahan-dahang pumatak ang luha sa mga mata ni Gabby.

“I don’t know what my tomorrow prepared for me

Possibly incomplete knowing you’re away from me

Ill, crying, bleeding, damaged, dying I can be

Waiting is the greatest inspiration that pushes me.” huling tugmang pinaglaro ng diwa ni Gabby saka napagpasyahang matulog.

Samantalang si Harold naman habang nakahiga at hindi makatulog –

“Doble effort na akong kalimutan ka pero bakit ba lagi ka na lang nagsisiksik sa utak ko? I realized that I cannot smile kung may regrets pa akong nararamdaman. Hay! Bakit ba pilit kitang kinakalimutan pero always kang nagpapakita sa solemn moments ko?” mga bagay na naglalaro sa utak ni Harold. “I know, short term lang to. Wala ka naman sa buhay ko dati at masaya ako, thus, kaya ko ding maging masaya kahit wala ka. Wait, statement invalid! Kasi may regrets ako therefore hindi ko kayang maging masaya, pero I can be happy dahil wala ka sa buhay ko dati. If I cannot smile, therefore I cannot be happy kasi smiling means expression of happiness, except kung may topak o sintu-sinto ako, but I’m a normal kid with an I.Q. of 170. I cannot be happy or sad at the same time, thus, statement invalid.” naguguluhang pag-iisip ni Harold. “Letse! Fallacious na nga lang!” mapasigaw ang binata dala ng kaguluhan.

“Kung talagang mahalaga ako sa kanya dapat man lang nag-text na siya sa akin kanina. O kaya naman hinabol niya ako kaninang nagpaalam ako sa kanya. Pwede ding ibabalik niya iyong pera ko, tapos sasabihin mahal kita o kaya naman iisip nang bagong utang na loob. Iyong tipong mga drama talaga sa T.V.” saad ulit ng diwa ni Harold. “Ayusin na ang buhay Harold! Harold! Harold! Harold! May bagong umaga bukas at ang dapat mong unahin ay ang paghahanda sa papapulang silangan! Gabby is just a small part of the universe at ang dapat mong pagtuunan ng pansin ay ang mga bagay na mas mahalaga! Ang dapat mong bigyan ng atensyon ay ang mga bagay na papakinabangan ng marami.” diwang kikiwal-kiwal sa malikot na isip ni Harold saka pinikit ang mata para piloting makatulog.

Kinaumagahan –

“Rold! Musta na?” simulang bati ng nakangiting si Sean.

“Nice morning buddy!” ganting bati ni Harold dito.

“Bakit nadoble ang eyebags mo?” birong tanong ni Sean.

“Namanget na naman ako!” sagot ni Harold saka kinapa ang sinabing eye bags ni Sean.

“You’re still cute pa din kaya huwag kang mag-alala.” komento ni Sean.

“You’re getting so konyo today buddy ah.” natatawang sabi ni Harold.

“Coz you’re getting konyo din kasi eh!” ganti ni Sean.

“Hindi ka pa ba sanay sa akin?” tanong ni Harold.

“Sanay akong pag may klase at recitation straight English or Tagalog ka kung magsalita. Pag sa mga kaibigan mo at kaklase o ordinaryong tao, nagmimix ka ng English pero Tagalog pa din. Pag formal English kung English. Pag ako ang kaharap mo o si Kenneth o mga kasama natin, Tagalog na Tagalog at humahalukay kami sa baul ng mga alien tagalong mo.” sabi ni Sean.

“Ganun pa din naman ako ngayon ah.” giit ni Harold.

“Hindi kaya!” tutol ni Sean. “Konyo ka na ngayon at last week hindi ko mawari kung pang-asta mo lang ba ang straight English or way of life mo na.” pansin pa ni Sean.

“Last week?” tanong ni Harold. “Si Gabby iyon! Peste! Wala na nga sa utak ko naalala ko na naman! Lord of the Rings naman! Please paki-alis si Gabby sa isip ko!”pakiusap pa ng isipan ni Harold.

“Bakit umasim na naman iyang mukha mo? Lalo ka tuloy nagiging cute!” komento ni Sean saka inakbayan si Harold.

“Kung makaakbay ka! Bakit ba ang hilig mong akbayan ako?” tanong ni Harold kay Sean.

“Gusto kita eh!” biglang nasabi ni Sean.

“Ano kamo?” tanong ni Harold.

“Ah, eh, sabi ko gusto ko!” nangangatal na sagot ni Sean saka inalis ang pagkakaakbay kay Harold saka nagpatiuna sa paglakad.

“Hoy! Hintayin mo ako!” habol ni Harold sa kaibigan.

Samantalang si Gabby naman –

“Ang dami ko palang nakatambak nang damit.” unang nasabi ni Gabby pagkabukas ng closet niya at sinunod ang isa pa at ang isa pa ulit at ang isa pa ulit na closet niya.

Napangiti ang binata na tila ba may naiisip na kung ano.

“Bakit ang tagal n’yo?” angil ni Gabby pagkadating nila Nick at Joel.

“Sir! Maaga pa nga po kami ng thirty minutes!” paliwanag ni Joel.

“Hindi ako humihingi ng opinyon mo!” sabi ni Gabby.

“Nagtatanong tapos ayaw ng sasagot. Kay aga-aga irritable!” bulong ni Joel kay Nick.

“May sinasabi ka?” tanong ni Gabby.

“Wala po Sir!” maang na sagot ni Joel. “Sakay na Sir!” anyaya pa ni Joel saka pinagbuksan ng pintuan si Gabby.

“Inuutusan mo ba ako?” tanong ni Gabby kay Joel.

“Sorry sir! Hindi po.” sagot ni Joel.

“Umakyat ka ng kwarto ko, tapos ibaba mo lahat ng bag na nasa may pintuan.” utos ni Gabby kay Joel.

“Sige po Sir!” sagot ni Joel saka mabilis na sinunod ang utos ni Gabby.

Pagkababa ni Joel –

“Nick tulungan mo ako!” aya ni Joel kay Nick.

“Ikaw lang ang kukuha!” nakangising sabi ni Gabby.

“Hay!” reklamo ni Joel. “Nakakainis!” sabi pa nito.

“May reklamo ka?” tanong ni Gabby.

“Wala po Sir!” sagot ni Joel saka muling umakyat.

Matapos ang labing limang akyat panaog ay nakapagbaba ng thirty bags si Joel.

“Nick, here’s the key of my pick-up van.” sabi ni Gabby saka hagis kay Nick ng susi. “Joel, put all those bags inside the van.” utos naman ni Gabby kay Joel.

“Hay Sir Gabby! Paborito talaga ninyo akong pahirapan.” reklamo ni Joel.

“Ang paborito mo din kasing magreklamo.” sagot ni Gabby.

Patung-patong at hindi magkasya ang mga bags sa likod ng pick-up dahil bukod sa malalaki ang bags ay namumutok pa ito sa laman. Matapos mailulan lahat ng bags ay –

“Joel and Nick, drive these bags to this area.” utos ni Gabby saka ibinigay kay Nick ang location. “Make sure they will receive it especially the family of Carding Rodriguez.” utos pa ni Gabby.

“Lahat to Sir?” tanong ni Joel.

“Of course not!” sagot ni Gabby. “Find other places where you can donate those clothes.” sabi ni Gabby saka sumakay sa kotse niya. “After that, you can go home!” nakangiting utos pa nito saka pinaharurot ang kotse niya.

“Minsan talaga may banto si Sir Gabby!” komento ni Nick pagkaalis ni Gabby.

“Oo nga!” wika ni Joel. “Kung hindi lang talaga mabait at matinong amo si Sir matagal na akong umalis.”

“Harold! I learned something from your life and I owe you so much for that!” nasa isip ni Gabby habang nagmamaneho papasok ng opisina.

Pagkagat ng dilim –

“Sunog!” malakas na hiyawan malapit sa unibersidad na pinapasukan ni Harold.

Nakaramdam ng kaba si Gabby sa narinig niyang hiyawang iyon lalo na at ang usok ay nasa gawi kung saan nakatayo ang dorm ni Harold. Binilisan ni Gabby ang pagmamaneho papunta kay Harold dala ng pag-aalala sa binatang iniirog. Tama ang kutob ni Gabby, ang dorm ni Harold ay kasama sa nasusunog ngayon. Madaming truck ng bumbero ang nasa lugar at lahat ng taong nakapaligid ay umiiyak dala ng pagkawala ng ari-arian.

“Manong!” tawag ni Gabby sa isang bumbero. “May tao po ba sa loob nuon?” tanong ni Gabby saka turo sa silid ni Harold.

“Hindi pa namin nakikita saka wala namang sumisigaw pa.” sagot ng bumbero.

I-dinial ni Gabby ang cellphone at tinawagan si Harold. Hindi mawari ni Gabby ngunit labis ang kaba niyang nadarama para sa binata.

Samantalang si Harold –

“Bakit ba ang ingay?” tanong ni Harold na pupungas-pungas pa.

Unti-unti na ding nararamdaman ng binata ang init na tila pugon at nagliliyab ang kanyang silid. Kasunod pa nito ang usok na pumupuno sa loob. Idinilat ni Harold ang mga mata at sa kanyang pagkabigla –

“Anak ng tinapa!” sabi ni Harold saka madaling bumangon at nagmamadaling bumaba.

Gawa sa lumang kahoy ang dorm ni Harold, sa itaas siya natutulog samantalang sa baba niya ay ang tinutulugan ng caretaker. Dahil sa lumang kahoy ay madali para sa apoy na kainin ng buong-buo ang buong kabahayan. Biglang bumagsak ang kisame ng silid ni Harold na humarang sa daan niya palabas. Nagliliyab ang buong silid, ang mga apoy ay walang sinasanto na kahit saan ilingon ni Harold ang paningin ay puro apoy ang nakikita at makapal na usok. Muling tumakbo si Harold papunta sa higaan niya, kinuha ang kumot saka tumakbo papunta sa banyo para basain ang kumot. Sa kamalasan ay bumagsak na din ang sahig ng banyo ni Harold. Muling tumakbo papuntang bintana si Harold at pinilit itong buksan.

Kahit na nahihirapan ay pinilit niyang pakalmahin ang sarili. Unti-unting nahihirapang huminga ang binata, dala na din nang sobrang usok at ang sakit nitong asthma. Ganunpaman ay buong lakas niyang binubuksan ang bintana dahil iyon na lang ang tanging paraan para makahingi siya ng saklolo. Tila naglalaro ang kapalaran dahil kinain na din ng apoy ang sahig kung saan nakalagay ang higaan niya at madali na itong bumagsak paibaba. Malapit na ding kainin ng apoy ang tinutungtungan ni Harold at higit niyang ibinigay ang lakas para mabuksan ang bintana. Sa wakas, nabuksan ang bintana, nang dahil sa apoy ay kumalas ang capiz na bintana sa kinakapitan nito at buong lakas na humingi nang tulong.

Ibinigay ang lahat ng hangin at sumigaw nang malakas - “Tulong!” sigaw ni Harold na nakakuha ng atensyon saka biglang nabuwal ang binata dahil sa kakapusan ng hangin.

“Harold!” nasabi ni Gabby saka tinakbo ang mga bumbero. “Manong! Unahin po muna ninyo iyon!” pamimilit ni Gabby sa mga bumbero.

“Sandali lang hijo!” sagot naman ng isa.

“Manong kahit pakiulanan ng tubig iyong lugar na iyon!” pakiusap pa ni Gabby na kitang-kita ang pag-aalala sa mga mata.

“Hay!” sabi naman ng isa saka sinunod si Gabby.

“Pahiram!” sabi ni Gabby saka kinuha ang helmet sa isang bumbero.

May nakita si Gabby na isang hagdan na sa tantya niya ay aabot sa bintana para makuha si Harold. Dali-dali niya itong kinuha dahil busy pa ang rescue team sa isang part ng sunog na mas madaming kailangang iligtas. Walang pag-aalinlangang inakyat ni Gabby si Harold at kahit nahihirapan ay buong lakas niya itong hinatak pa-angat. Kitang-kita ng mga mata niyang ilang pulgada na lang at si Harold na ang kinakain ng apoy na iyon na lalong nakadagdag sa pag-aalala niya. Sa wakas, nakuha na din niya ang walang-malay na si Harold at ang ibang bumbero ay hinihintay siya sa baba at para iabot si Harold sa kanila.

“Sa amin na iyan para maisakay sa ambulansya!” sabi ng isang bumbero.

“Kaninang walang nagliligtas ayaw ninyong tulungan, ngayong nakababa na at nakita ninyong walang malay saka ninyo kinukuha!” sabi ni Gabby saka isinakay si Harold sa kotse niya.

“Hijo! Hayaan mo nang masakay si Rold sa ambulansya!” sabi ng isang matandang may saklay.

“Ako na po ang magdadala kay Harold sa ospital.” sagot ni Gabby dito. “Sumama na din po kayo.” sabi pa ng binata.

“Labag sa batas iyang ginagawa mo!” sigaw ng isa ng makitang sinasakay si Harold sa kotse.

“Then see me in court!” sagot ni Gabby na hindi papapigil sa mga ito.

Kasama nga ni Gabby ang matandang caretaker ng dorm ni Harold at ang anak nitong kasama. Dinala niya sa pinakamalapit na ospital si Harold at agad din namang inasikaso dala ng panimulang panuhol nito.

“Harold, please hold on! I don’t want to loose you!” napapaiyak na sabi ni Gabby. “Now I realized how much I love you. Mahal na mahal kita at hindi lang ito short-term dahil hindi ko kakayaning mawala ka sa akin.” at dumaloy ang saganang luha sa mata ng binata.

“Hijo! Huwag kang mag-alala malakas si Harold at lalaban iyon dahil may isang bagay siyang gustong makuha.” pang-aalo naman ng matanda kay Harold.

“Salamat po tito!” sagot ni Gabby.

“Hindi pwedeng pataubin si Harold ng sunog na iyan dahil mas matindi pa ang pinagdaanan ng batang iyan.” sabi ulit ng matanda.

“Alam ko po!” nakangiting sabi ni Gabby. “Huwag na po sana ninyong sabihin kay Harold na ako ang tumulong sa kanya.” paalala pa ni Gabby.

“Bakit?” tanong nang matanda.

“Ayoko po kasing madagdagan ang iniisip niya.” sagot naman ni Gabby saka tumayo at pumunta sa emergency room at sinilip ang kalagayan ng binata.

Ilang sandali pa at –

“He’s fine!” sabi ng doctor pagkalabas. “Inatake lang ng asthma saka sobrang usok ang nalanghap niya kaya ganuon pero okay na naman siya ngayon.” sabi pa nito saka lumakad palayo.

Napabuntong-hininga ng malalim si Gabby saka napangiti.

“Tito! Alis na po ako.” paalam ni Gabby sa matanda.

“Sige hijo!” sagot ng matanda. “Mag-iingat ka.” sabi pa nito.

Sa bahay –

“I am broken, I am half

I need part to be back

I need smile in the gulf

I need one from the sack.” ang tugmang nasa diwa ni Gabby habang nakaupo sa veranda.

“Explosive emotions knowing that you will leave

My heart says, missing piece has nothing to breathe

To drift you safely, it is the best thing I can give

I can offer you everything even if it means sleeve.” tugmang pinaglalaro ni Gabby sa isip bago napagpasyahang ihimlay ang pagod na katawan sa kanyang higaan.

“I cannot watch your dying moment

I cannot watch you fighting sentiment

I have nothing but to ask for nothing

Rather than seeing you forever lying.” huling tugmang nasa diwa ni Gabby saka tuluyang ipinikit ang mga mata.

Matagal-tagal na din mula ng maganap ang sunog na iyon. Ito na ang araw na hinihintay ni Harold at ng buong batch nila – ang graduation.

“Gabby?” tanong tila nangingilalang tanong ni Harold.

Naging mabilis ang pagtibok ng puso ni Harold ng mga oras na iyon. Ang isang taong pilit niyang kinakalimutan ay ang taong patuloy na bumabalik sa kantang buhay.

“Ako nga.” nakangiting sabi ni Gabby.

“Bakit na nandito?” tanong ni Harold.

“Sinabi sa akin nung caretaker ng dorm mo.” sagot pa nito.

“Tapos? Bakit ka nga nandito.” tanong ni Harold.

“I am here to escort you.” sagot ni Gabby.

“Escort?” nagtatakang tanong ni Harold.

“Tito caretaker told me that you approached him to attend your graduation rights.” sagot ni Gabby.

“Then?” tanong ni Harold.

“I asked him if I can do his part.” tugon ni Gabby.

“At napapayag mo si tito?” tanong ni Harold.

“Oo naman Rold!” sagot ng matanda mula sa likuran ni Harold.

“Tito naman!” tila may tampo sa tinig ni Harold.

“Aba! Don’t you forget, utang mo sa akin kung bakit ka buhay.” singit ni Gabby.

“Ha?” tanong ni Harold.

“I saved you in the middle of fire. I risked my life just to save you.” sagot ni Gabby.

Nakaramdam naman ng kiliti si Harold sa narinig niya mula kay Gabby.

“Weh! Di nga?” ayaw maniwalang kontra ni Harold.

“Oo Rold!” sagot ng matanda. “Siya ang nagligtas sa’yo sa sunog at nagbayad ng hospital bills mo.” nakangitng tugon ng matanda.

“Eh di thank you!” sabi ni Harold.

“Ganun lang!” tutol ni Gabby.

“Ano ba ang gusto mo pa?” tanong ni Harold.

“Gusto ko ako ang kasama mong umakyat ng stage!” sabi ni Gabby.

“Tito!” sabi ni Harold saka lingon sa caretaker ng dorm niya.

“Wala na akong magagawa, siya ang nagligtas sa’yo.” sagot ng matanda.

“Sige na nga! Nakakaawa ka naman!” napapangiting tugon ni Harold.

“Di bali Harold! Ngayon lang naman to! Winning moment mo ngayon kaya bakit kailangan mo pang magmalungkot. Samantalahin mo na at makakasama mo ulit kahit isang araw ang taong mahal mo.” bulong ni Harold sa sarili.

“Ako pa ang nakakaawa.” tutol ni Gabby.

“Papasok na ako hijo!” paalam ng matanda.

“Sige po.” sagot ni Harold.

“Ayokong mawala ka sa akin Harold!” bulong ni Gabby kay Harold.

Napangiti na lang ang binata sa tinuran na iyon ni Gabby.