What to Let Go?

What to Let Go?

By Karl Marx S.T.

“Wala pong nasasaad sa bibliya na ang lalaki ay pwede sa kapwa nya lalake, ganoon rin po ang sa babae.”

Sambit ng isang babaeng –kung ano man sya- sa isang reporter sa telebisyon.

“Sira. Hindi mo yan sasabihin kung naging bakla ka o tibo.”

Kailan ba nangyari na bakla o tibo ang nagsabing mali ang kanilang ginagawa? Matapos kong sagutin ang palabas na animo’y sumasagot lang tulad ng ginagawa ng mga matatanda sa isang palabas na akala mo’y naririnig sila ng bida, ay pinatay ko na ang telebisyon. Dito ay nagdilim na ang buong paligid. Nakita ko ng higupin ang babae at reporter ng dilim hanggang sa maging isang tuldok ng liwanag na lamang ang aking nasa harapan, binunot ko ang kurdon ng mawala ang ga-tuldok na liwanag. Tanging ang maliit at pulang liwanag na lamang ng radyo ang syang ilaw sa aming sala. Nakamasid ako sa pulang ilaw, maliit ito pero pinapagaan nya ang aking kalooban.

Bago ako bumaba at makita ang palabas sa Tv ay nagtungo ako sa kwarto ng aking Kuya si Erwin. Ang panganay sa aming tatlong magkakapatid. Pangalawa si Kuya Elbert pero ‘di na sya nakatira dito at nagbo-boarding house na lang malapit sa kanyang opisina, paminsan-minsan ay nagagawa pa rin naman nyang umuwi sa bahay. Ang papa at mama ko, nasa trabaho. Ako, walang pasok.

Hindi ko alam kung bakit ako pumasok sa loob ng kwarto since may pagka-OC si Kuya at kahit na wala kang galawin ay malalaman nyang pumasok ka sa kanyang kwarto. Nakalimutan nya rin siguro itong i-lock, pero nakabukas ang pintuan? Dito rin naman ako dati natutulog, at nang umalis na si Kuya Elbert ay naging akin na ang kanyang kwarto. Ayos na rin ito.

Nagmasid ako sa buong paligid. Sa apat na sulok ng kanyang kwarto. Dati kasi ay nakakita ako ng plastik mula sa Quiapo. Yung supot na kulay itim kung saan nilalagay ang napamili mong DVD. Inangat ko ang kama ni Kuya kung saan ko minsan nakita ang supot at gulat ng makita ang nasa ilalim nito. Bukod sa napaka-raming mga libro na nasa loob ng kwarto at kung ano-ano pang mga babasahin ay puno ng kung ano-anong memorabilia ang silid ng aking kapatid. Mga movies, poster, pigurin, mga medalya na kanyang nakuha, sa pag-aaral man, patimpalakan at mga sport’s contest, sulat, litrato at kung ano-ano pa. Kaya naman sumagi sa aking isipan na sa kakumpletuhan ng mga gamit ni Kuya ay hindi ako magkakamaling mayroon din sya ng isang bagay na aking natagpuan sa ilalim ng kanyang kama. Mga Cd’ng bold. Syempre, halos lahat naman yata ng lalaki ay mayroong ganito sa tagong sulok ng kanilang bahay, ng kwarto. Pero bold na kung saan ang bida ay lalaki sa lalaki. Nagsusubuan, naguusbungan ang pagkalalaki, ay ang syang bagay na hindi ko talaga inaasahang makita. Hmm, medyo natuwa ako ng makita ko ito at hindi ko alam kung ano ang dahilan.

May mga babasahin din na puno ng hubad na lalaki ang laman. Pumupwesto na akala mo ay isang babae sa isang panlalaking babasahin. May naliligo, may studyante, may businessman, friendly kapitbahay na gustong tumulong na bombahin ang nabutas na sasakyan ng iyong gulong na sa mga susunod na pahina ay natutuloy sa bombahan ng mga sarili. Cover palang may laman na, paano pa kaya ang loob nito? Kumuha ako ng ilan sa mga magazine matapos na tingnan ang mga Cd na para bang tumitingin lang ng litrato, parang tumitingin lang ng baraha.

Kinuha ko ang mga ito sa tagong pagkakaipit sa ilalim ng kanyang kama at bahagyang pinagpag. Nakita kong sumayaw ang mga alikabok mula dito sa tulong ng liwanag na nakapasok sa bukas nyang bintana. Tiningnan ko ang babasahin. Nangingiti ako.

Bakla ako at hindi ko inaasahang ganoon din si Kuya. Hindi ko alam kung ikatutuwa ko ba ito o hindi. Wala na yatang paraan para masabi pa natin ang tunay na lalaki sa pekeng lalaki. Bakit pa pala kailangan ng salitang tunay na animo’y wala ng totoo? May peke bang lalaki? Si Kuya Jamie kasi e’ hindi ko inaasahang isang bading, bakla ako at dapat na alam ko ito. Siguro ay dahil sa magkapatid kami kaya hindi ko ito nakikita. Kapag nagbabasa ako ng masyadong malapit sa akin ang libro ay hindi ko ito naiintindihan.

Ang tuwa na aking nararamdaman dahil sa aking nadiskubre ay tila ba pumatche sa sakit na aking nararamdaman. O tuluyan nya na talaga itong tinapalan? Kaka-break lang kasi namin ng boyfriend ko. Pwede kong sabihin na kaka-break nya lang sa akin. O kaya hindi na ako masyadong naiiyak o nalulungkot dahil sa hindi ko sya talaga ganoon kamahal? Pero hindi, kung hindi nya naman ako iniwan e’ ‘di sana at kami pa rin.

Magiisang taon na kami ng sabihin nyang ayaw na nya sa akin. Hindi naman nya diretsong sinabi na ayaw na nya sa akin pero ganoon ang kanyang ginawa. Busy sya palagi sa kanyang trabaho at ako din naman. Ang pinagkaiba lang namin ay may oras ako para mag-text sa kanya, kamustahin sya at araw-araw na balakin ang aming pagkikita. Madalas nya lang namang sabihin sa akin na busy sya, next time, pagod, at kung ano-ano pa. Dito nagiging emosyonal ako, at sa oras na bumuhos na ang aking nararamdaman at sumobra na ako ay mayroon syang masasabi na sa huli ay aking mapag-iisipan. Baka naman kasi masyado lang akong possesive, masyadong ma-drama at compulsive. Sige, maari nga. Pero naisip ko naman na hindi mo naman magagawang mag-tanong kung nakukuha mo na ang sagot na gusto mo. Gusto ko rin na mayroon kaming tawagan, pero nahihiya daw sya at ‘di pa sanay. Sige, saan sya nahihiya e’ sa text ko lang naman pinapagawa yun? Minsan kasi e’ tinawag ko syang Baby, habang naglalakad kami sa mall. Kami lang naman ang maaaring makarinig noon at mahina lang naman din ang pagkakasabi ko dito.

“Itigil mo nga yan. Mamaya mayroong makarinig sa’yo.”

Iritadong sagot nya.

“E’ ano namang pakialam nila?”

Gusto kong sabihin pero nanahimik na lang ako.

Tapos na rin naman ang lahat. Basta ako ginawa ko ang lahat upang maging maayos ang relasyon namin. Kung may babae kasi sa aming dalawa, yung malambing –hindi sa sinasabi kong hindi malambing ang mga lalaki- yung maaalalahanin, yung maasikaso e’ ako na iyon. Pero minsan nalulungkot lang din talaga ako. Kapag kasi tinitingnan ko sya sa mga mata, e’ nakakaramdam rin ako ng awa, at nagi-guilty sa mga kaartehan ko. Pero ano ang gagawin ko?! Gusto ko tuloy itanong na ‘kung hindi kaya ako naging makulit, maaalalahanin at balakin ang bawat pagkikita natin e’ tatagal kaya tayo ng ganito? Kung hindi kaya ako kikilos e’ gagawin mo rin kaya ang lahat ng mga ginawa ko?’ Oo, may halong panunumbat pero hindi ko maiwasan. May mga bagay na dapat sabihin sa tamang oras at panahon. Ngunit hindi ko ito mapigilan, dala na rin siguro ng pagiging desperado-desperado saan?- e’ nakakabanggit ka ng mga bagay na kalahati lang dito ang totoo. Gusto ko ring sinasabi ang kanyang mga kakulangan upang malaman nya ito dahil tila ba wala syang ideya na mayroon syang mali.

Sa internet nya lamang ako binitiwan. Ang sa amin ay hindi yung tulad ng nagsasama na sa iisang bahay. Ang sa amin ay yung nagtetext lamang upang magkita, pumupunta-punta sa boarding house nya-maniwala kayo at walang nangyari sa amin sa buong oras ng aming relasyon-namamasyal at magkikita sa mall, kakain, manunuod ng sine, mag-kiss habang walang nakatingin sa dilim at sa pagitan namin, sa ilalim ng mga upuan ng sinehan, ay magkahawak ang aming mga kamay.

“Pasensya ka na pasmado ang kamay ko ah...”

Sambit ko pa sa kanya ng unang date namin.

“Ayos lang...”

Kapag inaalala mo talaga ang mga dating bagay, yung nakaraan e’ pinapagaan ang bigat ng kasalukuyan.

“Halikan mo ako.”

Hinalikan nya ako.

“Gusto ko sa labi.”

Hinalikan nya ako. Ngunit mabilis lang, inilapat ang kanyang labi sa akin.

“Matagal.”

Ito yung unang panahon na dinala nya ako sa boarding house nila.

“Kulit mo naman.”

Sambit nya ng nakangiti.

Ginawa namin ito ng matagal pero natigil ng ilabas ko ang aking dila papunta sa loob ng kanyang bibig.

“Eeee. Ayoko ng dila.”

Malambing nyang sinambit. Bagkos na mainis ay natuwa pa rin ako ng kaunti kahit na nabitin.

“Bakit? Nadidiri ka ba sa akin?”

“Sira hindi ‘no.”

Pero malabo na ang lahat upang maulit pa ang mga iniisip ko. Alam kong hindi na ito muling mauulit, sinasaktan ko lamang ang aking sarili. Bumabalik ang noon gayong naghihintay ang ngayon na mapait para sa akin.

Gaya ng aking sinabi ay hindi kami nagse-sex sa panahong magkasama kami. Naiisip ko tuloy kung dahil ba dito kung bakit nya ako iniwan? Pero ako naman e’ hindi ko talaga gusto yon. Totoo yan ah. Yakap, halik at simpleng mga bagay lamang ang gusto ko. Pero mahirap gawin ang simpleng bagay ‘no kapag ayaw mo talaga? Kaya bahagya ko talaga syang naiintindihan. Kahit naman magpaka-bitter ako e’ wala ng mangyayari. Tapos na e’.

“uy.”

Bungad nya sa akin. Ang hindi ko alam na ‘hello, goodbye’ nya na pala sa akin. Isa pa ito sa kinaaasar ko. Ang pakikipaghiwalay nya sa akin na sa text lang naganap. Kahit ang maabutan ko na naka-online lang sya sa chat ay nagbibigay na ng tuwa sa akin.

“hello, bibi ko. sana magkita na po tayo. gusto na talaga kita makita po eh. :)”

 “weh? niloloko mo lang naman ako eh.”

“huh?”

“sige na.”

“teka. joke ba ‘to?”

“hindi.”

“ano po ba prob ha?L bakit mo ako inaaway po?”

Kinakabahan ako noon habang nagtatype. Hindi pa naman ako naluluha pero may emosyon na ang aking sinusulat. Wala akong ideya kung nagpapa-awa lang ako noon. ‘Di ko sigurado.

“sige na. out na ako.”

“bakit po ba?! ano po ba ang ginawa ko sa’yo? huhu di naman kita niloloko e’. naging tapat naman ako sa iyo ah! huhu.”

Ayan na.

“niloloko mo lang naman ako e!”

Dito ako napaisip. Alam nya kaya o nababasa ang mga pahapyaw kong reply sa Friendster ng hi sa mga lalaking naghe-hello sa akin? Pero kahit na, alam ko sa sarili ko na hindi ko sya niloko. Kahit kaunting atensyon ang naibibigay nya sa akin, ay tiniis ko ang mga nangyayari dahil alam kong mahal nya ako. At mahal na mahal ko sya.

“hindi po kita niloloko. please. wag mo ako iwan po. huhu. L”

Hindi kaya sya natawa noon na pati ang pagiyak ko ng huhu ay tina-type ko din? Kakainis! Haha.

Signed out.

Matapos nito ay sa text naman nauwi ang aming sagutan.

Tatlong beses nya akong sinaksak.

Burahin mo na num. ko.

Huwag na huwag ka ng magtetext sa akin.

Ayoko na.

Pinilit ko syang sabihan na magkita muna kami bago nya ako hiwalayan hindi yung sa text lang ito mangyayari. Pero wala na akong nagawa pa.

Kahit na humuhupa na ang iyak ko noon ay patuloy pa rin akong nagtetext at nanunumbat. E’ ano ba naman kasi ang nagawa ko? Pinapakain nya ako ng salitang hindi ko naman talaga katangian. Bago matapos noon ang madaling araw ay tumigil na rin ako sa pagsesend ng message sa kanya. Nakakapagod din naman magmukmok kung wala ka ng lakas o emosyon para gawin pa ito. Nagpapaawa na lang yata ako sa sarili ko noon kaya ako umiiyak pa. Para akong nagpipiga ng kalamansi ng todo kahit alam kong wala na akong mapipiga pa. Bukang liwayway na ng makatulog ako, paga ang mata at pagaw ang boses kahit na sa text lang naman ako dumaldal ng dumaldal. Binalak kong tumawag noong una pero pinapatay nya lang ang celphone.

Naka-move on na rin naman ako matapos na hindi magparamdam sa kanya ng limang buwan. Nalulungkot pa rin ako na hindi na sya nagtetext. Well kahit kamusta lang? Siguro ayaw nya na talaga sa akin. Siguro hindi nya talaga ako nami-miss. Hindi lang siguro ako makamove-on na nakamove-on na sya sa akin. Oo, sapul ako nung kanta.

Kung kailan ko nasabi sa sarili ko na naka-move on na ako ay saka naman ako kinukutya ng pagkakataon. Iniinis ako ng tadhana. Lalaitin ako ng mga pangyayari. Sinusubukan kung ano ba ang aking gagawin, kung ano ang aking hahawakan. Kung ano ang aking bibitiwan.

Nakita ko si John sa mall minsan. Ako magsolo. Si John yung boyfriend ko. Hindi ko mabanggit ang kanyang pangalan dahil sa masyado ito pangkaraniwan. Kung saan-saan ko nakikita ang kanyang pangalan, kung saan-saan ko naririnig at sa tuwing mangyayari ito ay nasasaktan ako.Naiiyak, nalulungkot.

 Kasama nya yung mga katrabaho nya. Masaya sila at nagtatawanan. Mag-isa ako noon at nagpanggap na hindi ko sya nakikita kahit na gustong-gusto kong mapansin nya ako. Mabuti, maayos at presentable ako ng mga oras na yun, gusto kong makita nya ako para maisip nya kung ano ang kanyang pinakawalan. Ang lalaking nakaalpas. Gusto kong makita din nya na masaya ako, hindi ko alam kung papaano ko yun ginawa kahit na mukha akong tanga na dinala pa yung half-drink kong juice mula sa fastfood na kinainan ko. Ang lakas ng tibok ng puso ko ng makita kong nakamasid sya sa akin. Oo, nagpapa-cute ako sa pag-emphasize ng gestures ko, para mapansin nya ako. Ginagalaw galaw ko yung nguso ko para mapansin nya. Habang ginagawa ko ito, napansin ko na nakaalis na sila ng grupo nya. Talo na naman ako. Katangahan pero naiiyak pa rin ako nung oras na yun. Akala ko ba busy sya? Pero ngayon at gumagala kasama ang mga kasamahan sa trabaho na animo’y hawak nila ang kanilang oras.

“Baby ko patingin naman ng butas ng puwit mo...”

Sambit ko sa kanya minsan sa isa sa bilang na pagpunta ko sa kanyang boarding house.

“Ano?!”

“Dali na...”

“Eeee.”

“Please?...”

“Ang kulit mo. Bakit ba?”

“Syempre tayo. Gusto ko makita yung pribadong parte mo...”

“Ano ba yan. Sira ka talaga.”

Nakahiga kami noon sa kama nya. Nakatingin sa kisame. Nasisilaw na ako sa ilaw kaya tumayo na rin ako.

“Dali.”

Matapos kong makatayo ay pumatong ako sa kanyang likuran. Nakadapa naman ito kaya hindi na rin sya tumanggi pa.

“Ha ha ha! Nakikiliti ako!”

Tumawa lamang ito ng tanggalin ko ang suot nyang short at brief upang makita ko sa unang pagkakataon ang parte ng katawan nyang iyon. Hinawakan ko ito na para bang nagmamasa lamang ng harina upang gawing tinapay.

“Aray!”

Sambit nya.

“Bakit mo kinagat?”

Habang nakadapa ay nakita kong tumalikod sya upang makaharap sa akin. Ginawa nya ito ng mapansin nyang wala na akong ginagawa at biglang nanahimik.

“O’...bakit ka umiiyak?”

Ang kanyang sinambit ng makita nya ang aking mukha.

“Mahal na mahal kita...”

Hindi ko talaga maiwasang balikan ang nakaraan. Kaya ayoko ng walang pasok e’. Naiisip ko sya sa tuwing wala akong ginagawa...

Itutuloy...

Dalisay's Note:

Sa kagustuhan po ng author na si Jubal Leon Saltshaker, pinuputol ko po ang inyong pagbabasa ng maikling kwento na ito. Sa mga nakabasa na, maswerte kayo, sa mga inabutan na ang pagkakaputol nito, pasensiya na po. Mababasa nyo po ang karugtong ng istoryang ito sa nalalapit namin na Book Anthology. Kaya naman ang masasabi ko lang, ABANGAN... :)