Sparkling... Glamorous... Immaculate... Dalisay...: 3 Minahal ni Bestfriend : Memories (teaser)

Kamusta po sa lahat? ^_^

From this point, magiging serious po muna ako. Una po sa lahat, ay taos puso po akong nagpapasalamat sa lahat lahat lahat ng nagbasa at sumuporta sa Book 2 po ng “Minahal ni Bestfriend”. Sobrang hindi ko po talaga ito inaasahan. I was hoping na sana kahit atleast maka 50 readers ako noon. That enough, sobrang ipagpapasalamat ko na. But then, dumami po ng dumami kaya naman po masasabi kong overwhelming po talaga.

I am not a professional writer. Obvious naman sa typos ko, diba? Hmmm, sobrang nainspire lang din ako magsulat due to various life experiences ko at ng mga kaibigan, pamilya at ng mga nakikilala ko. This is solely my foundation sa pagsusulat. Plus siguro, naging habit ko na simula noong bata pa ako ang pagsusulat ng mga bagay na biglang lumilitaw sa utak ko. Kahit saan pa yan, sa dingding ng bahay namin, sa likod ng notebook, o kahit pa sa tissue ng fastfood na kinakainan ko.

Honestly, Book 2 was supposed to be a “romantic-comedy” novel seires. Kaya the first few chapters ay puro kakornihan at kilig moments. Hanggang sa nadepress ako sa pagkakasakit ko at nawala yung “comedy” moment ng buhay ko. Ayun, so ayun ang naging interpretation ko ng depression ko, ang pahirapan si Ryan. Hanggang sa nadala na ako ng nadala sa eksena. Hanggang nagulat na lang ako, ayun na yung plot ng story. Honestly, hindi ko ganito inisip ang magiging plot ko. I wanted something bubbly kasi for a change, yung tipong light lang. Pero siguro we can all agree na it was nowhere near the word light. Tama?

Now, maraming nakapagsabi na ang dami dami kong iniwan na tanong ng tinapos ko ang Book 2. Marami pang conflicts and mga questions na hindi ko na binigyan ng kasagutan. Hmmm, lets just say na.. “Hindi pa ba nasanay? Usual trademark ko na ang mambitin” Siguro masasabi ko na hindi ko gawa pag walang bitin factor. Tama? Hahaha.

Again, maiintindihan ko kung maraming na-disappoint sa turn of events ng kwento. Some say na walang angas ang ending. Well, sorry to disappoint you. If my plot was real, siguro kailangan super tatag mo sa buhay para lagpasan lahat yun. At sa totoo lang, hindi madaling basta basta tumayo pag nadapa ka. Oo, andun ako, na it takes determination and will para makatayo agad. We all know that. Pero edi sana ginawa ko na lang fantasy ang theme ng story ko at binigyan ng kapangyarihan si Ryan. He is human after all, entitled to make mistakes. Tandaan, its our imperfection that makes us human.

Bashers, bashers, bashers… Honestly? Thank you. Oo, somehow, nakakadepress pag sinasabihan na pangit ang gawa mo. Pero mas marami na akong pinagdaanan para sabihan mo ko ng pangit. Hindi na ako para magmukmok pa sa isang tabi at pagisipan ng mabuti ang negativity ng mga paratang mo. But instead, gagawin ko yung point para makapagsulat pa ng mas maayos. Kaya muli, salamat.

Enough about the story, may isa pa akong gustong iparating.

Hmmm, actually. May mga iilang nagmessage sa akin sa facebook telling me about their case. Pinaka common na yung “hindi makapag out”. Kung bakit ako natouch? Kasi I am just some random stranger who happened to write a story at nabasa nya ito. Wala kaming kahit ano pang koneksyon maliban sa story na ito. At napagkatiwalaan nila ako na sabihan about their own personal issues. Siguro nga, kasi hindi naman nila ako kilala para ipagsabi ko kung sino sila. I don’t know kung sino ang friends nila or whatsoever. But still, alam ko kasi yung feeling na makakapag open ka ng pagiging kung sino ka. I was once inside the closet myself. And gawd was it hard! Alam ko maraming makakarelate dito. Ang hirap ng patago. Sobra. Kailangan mo maging ibang tao para sakanila when all the while ang gusto mo is matanggap ka kung sino ka. Para sa mga taong ganito, saludo po ako sa inyo.

Fortunately, I was able to free myself from that prison. Nagawa kong makapag out sa family and friends ko. At opo, mahirap. Lalo na nung sinabi ko sa mom ko. I cried so hard at hindi ko maimagine kung anong klaseng pagiyak ang ginawa ko sa harap ng mom ko. She was that one person na ayaw kong masaktan. Pero nakakatuwa kasi she accepted me for who I am. Well, naging mahirap ang pag tanggap ng ibang family members ko since noon, is ang pinapakilala ko ay girlfriend, bigla ba naman akong magpakilala ng boyfriend. Edi nawindang nga sila.

Another thing na minemessage sakin is yung sinasabi nila na “The story reminded me of what and how it feels to be loved”. Though sana, naremind ko din kayo kung paano magmahal. Hindi yung tipong suicidal tulad ni Ryan, ha.

As I’ve said earlier, mga life experiences of various people ang pinagkukunan ko ng inspirasyon sa mga sinusulat ko. Kaya siguro sa ibang scenes ay nakakarelate ang iba. AND this the very reason why I write. Ang makapag inspire. Yun lang po. That’s all there is to it.

Natatawa ako, kasi may isang nagtanong sa akin. Ano nga ba ang LOVE para sa isang dark_ken? Grabe ang tawa ko don. Ang lakas maka elementary! Wahahaha. Pero sige, sasagutin ko. (Naalala ko tuloy yung pageant ni Ryan.)

Love. Hmmm. Love isn’t just an emotion, it is something you do. Hindi pwede puro emosyon lang. Kaya nga ba ang daming relasyon na hindi nagwowork out. Puro emosyon kasi pinapairal. Ok, follow your heart, pero magisip din naman. Next, Love is like a plant of slow growth. When nurtured, it grows, but if left alone, dies. Ano bang kinalaman ng halaman sa pag-ibig? Just like a tree, you have to patiently take care of it, para magkaroon ng roots. And those roots ang importante for that tree to grow and makatayo mag-isa. Ofcourse, in life, that means trust, faith, being responsible, and all the likes. At syempre, Love is NEVER a one way road. Kung ikaw lang ang nagmamahal sa isang relasyon, aba, magising ka na! Hindi love yan! Gamitan ang tawag dyan! Ano yun, kasi naaawa sya sayo o ikaw sakanya kaya pinagpapatuloy nyo ang relasyon. Sa totoo lang, mas kawawa kayo in the end. Pinapahirapan nyo lang ang sarili nyo. Sorry, pero yun talaga tingin ko. We all have our own views so ok…

Lastly, I am not perfect myself. Marami akong flaws. Kaya sana din po ay maintindihan nyo ang mga decision ko at feelings na ipapadama ko sa bawat scene. And nga pala, I DON’T DO BED SCENES. Atleast hindi yung brutal. Yung tipong alam at gets mo na ang mga sumunod na nangyari. Sorry, pero hindi ko kaya gumawa talaga ng detailed bed scene. Sex is sacred for me eh. What goes inside it is for those who do it na lang. Huwag na mag elaborate. Lakas maka kiss and tell ihh.

And now, back to Book 3 na tayo!! Yehey! Sa wakas. Natapos din ang pagkukuda ko! Hahaha.

Well, gumawa ako ng mahabang teaser kaso masyadong detailed ihh. It would spoil the story so I decided na ibang style naman.

Ako si Ryan. Ang nagmahal, nasaktan, at paulit ulit na sumugal. Sumugal ng buong buo para sa kapirasong kaligayahan. Ngunit mukhang nasayang lamang ang lahat ng taya ko. Umuwi pa rin akong luhaan at talunan sa larong isang alam kong wala naman akong panalo simula pa lang. Katangahan. Oo, katangahan…

I was stupid enough to let him go the first time. At mas magiging katangahan kung pakakawalan ko syang muli. I will win you back, Ryan. I definitely will..

Minsan lang sa buhay mo ang makatagpo ka ng taong mamahalin mo ng lubos. Kaya naman ay dapat ipaglaban mo ito kahit pa sa anong paraang maisip mo. I lost him because I was afraid. But not anymore… Not anymore…

Nasira ang isang magandang relasyon na dapat na nabuo. At lahat ng ito ay dahil sa akin. Tama na ang laro, tama na ang biro. Ryan, babawi ako. Babawi ako…

Ive seen everything from the start. The way he laughed, cried, and dealt with all the pain. Hinding hindi ko na hahayaan may manakit pa sayo. Ate is here. Huwag kang mag-alala.

I may be what you call the “IT” girl, but only to those who see me as such. I can be your refuge if you treat me as one. It’s time for girl power. Bring it on, bitches!

Ikaw ang tanging umintindi at naniwala sa akin nung mga panahong walang taong kayang gumawa nito. You had faith in me. At ipinagpapasalamat ko yun araw araw. I will always be here for you.