Terrified 5

AUTHOR:Unbroken/Rovi
FB:Iheytmahex632@gmail.com
BLOG:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/

NOTE:Salamat sa mga patuloy na nagbabasa at nagsesend ng messages sa fb at mga comments. :)






Nakita ko ang pagtama ng bakal sa balikat ni Victor. Kitang-kita ko kung paano sya nasaktan. Bakas sa kanyang mukha ang sakit dala na rin ng pagngiwi ng kanyang nguso. Natauhan ako. Napahinto ako pansumandali,nagtama ang aming mga mata,nakaramdam ako ng awa. Lumuluha si Victor. Alam kong mahina ako sa t'wing nakakakita ng taong umiiyak at ngayon, nanlalambot na ako to see Victor crying. Para syang batang umiiyak sa sakit,sakit sa palo ng bakal,sakit na dala ng pagiwas ko sa kanya.

Napadausdos ang aking katawan sa pader dala na rin ng emosyonal na pagkalito at panghihina. Di ko mapigilang hindi umiyak. Naiiyak ako dahil sa mga nangyayari sa akin. Nalilito ako dahil kay Kath. Hinahanap ko si Raf. Iniisip ko si Mikey at ngayon ay ginugulo na naman ako ni Victor. Eto yung eksaktong panahon kung saan alam kong madali akong maging emosyonal dahil sa kung anu-anong bagay. Mabigat ang pakiramdam ko. Gusto kong sumigaw at magwala.

I started crying. I unconsciously cupped my eyes and rested my heavy head to my knees. I cried.

Hindi ko alam ang mga sumunod na nangyari. Tahimik ang paligid. Ramdam ko pa rin ang presensya ni Victor sa loob ng kwarto. Kahit malayo,amoy ko ang kanyang pabango,maging ang init nyang tila bagang nakakapaso.

Lumipas ang ilan pang minuto,naramdaman ko ang paghupa ng aking mga luha. Kahit ganoon pa,ramdam ko pa rin ang bigat ng gabi. Kailangan ko lang itulog to at kinabukasan ay magiging okay na ako. Inalis ko ang aking mga kamay na bumalot sa aking luhaang mga mata. Natanaw ko si Victor na paupong nakasandal sa pader. Kita ko na wala sya sa sarili,mukhang talunan,pariwara at malungkot. Tumayo ako at ibinukas ang pinto ng kwarto,nanatili syang nagmamasid sa aking mga galaw.

“Bukas na ang pinto. Pwede ka ng lumabas ng kwarto ko.”

Nanatili syang nakaupo at nakatitig sa akin, Nakanganga.

“Victor,lumabas ka na. Matutulog na ako. May pasok pa ako mamaya.”

Tumayo sya. Inayos ang nagusot na damit. Tumitig sa akin. Dahan-dahang lumakad. Nang malapit na nya marating ang pinto at nasa tapat ko na sya,he stopped. Nakita ko yung paano tumulo ang kanyang mga luha. Nakaramdam ako ng guilt na di ko mawari. Kung tutuusin, dapat magalit ako sa lahat lahat ng ginawa nya sa akin, pero may mga pagkakataon na ako pa ang nalulungkot kapag umiiyak sya.

“Patawarin mo ako Jared.”

“Just leave me alone Victor.”

“I will. Wag kang magalala.”

Lumapit na sya sa pinto. Pinatay nya ang ilaw.

“Jared,hindi mo na ba talaga gusto lahat ng ginagawa natin noon?”

“Ano pa bang gusto mong marinig?”

Naiirita na naman ako. Mula sa awa,parang gusto na namang sumabog ng galit ko.

“Wala akong gustong marinig. Gusto ko lang na bumalik ka na sa akin.”

May pagmamakaawa sa boses nito.

“Babalik? Bakit? Naging tayo ba?” sagot ko

“Hindi. Pero alam mo naman na noon pa man gusto na kita.”

“Halata nga. Kaya kahit sa murang edad ko na 7 eh inabuso mo ako.”

“Sorry Jared. Sana patawarin mo ako.”

Nangingilid ang luha ko sa galit.

“Alam mo? Iniisip ko kung bakit ako nagkaganito.”

“Alam mo kung anong naisip ko?” pagpapatuloy ko.

Tahimik si Victor na nakikinig sa may pinto habang ako ay malapit sa switch ng ilaw.

“Iniisip ko na siguro,kung hindi mo ako ginalaw dati,malamang hindi naapektuhan yung pagkalalaki ko. Alam mo yun? Kung hindi mo ako inabuso malamang i'm still living a normal life. Nabubuhay sana ako sa ideal na lifestyle ng isang straight na lalaki. Wala sanang complications, wala sanang mga limits, wala sanang gumugulo sa isip ko ngayon!”

Napabuntong hininga ako. Pinipigil kong ilabas ang lahat ng galit ko. Pinilit kong kumalma.

“Mula ng nagkaisip ako at lagi mo pa din akong ginagalaw,hindi ka ba natakot na pwede akong magsumbong? Hindi mo ba inisip na makakaapekto yun sa akin? Hindi mo ba naisip na pwede akong mahawa sa kabaklaan mo? Well yes! Nahawa na ako sa kabaklaa mo eventually. Lahat ng sufferings ko sa pagiging bakla ko ay isisisi ko sayo! Hinding-hindi kita papatawarin Victor! Hinding-hindi!”

Medyo napataas na ang boses ko. Nagalala sya na baka marinig ng mommy sa kabilang kwarto.

“Hinaan mo ang boses mo Jared at baka marinig ka ng mommy mo!”

Pagsaway nya sa akin. Agad agad syang bumalik sa loob ng kwarto at sinara ang pinto. Ibinukas ko ang ilaw.

“Natatakot ka na marinig ni Mommy? Natatakot nyang mabisto lahat ng kabaklaan mo?”

“Sorry Jared. Please!”

“Yan ang problema sayo! Ngayon natatakot ka na marinig ni Mommy lahat ng kabaklaan mo! On the first place,kung bakla ka talaga wag kang manloko ng tao!”

“Hindi ko niloloko ang mommy mo!”

“Niloloko mo sya!”

“Hindi Jared! Nangaliwa ba ako? Hindi ako nangangaliwa!”

“Hindi ka nga nangaliwa pero nakipagsex ka naman sa anak ng misis mo! Masahol ka pa sa baboy!”

Nakita ko na rin ang galit sa kanyang mga mata.

“Bakit Jared? Pag chinuchupa kita? Di ka ba nasasarapan? Pumayag ka din eh. Eh di sana tumanggi ka from the start. Ayaw mo lang tanggapin sa sarili mo na bakla ka na talagang pinanganak!”

Naluha ako sa galit. Mabilis kong napuntahan ang lugar kung saan man sya naroon at ginawaran sya ng isang lumalagapak na suntok. Napalakas ang suntok ko kay Victor at kita ko ang pagputok ng kanyang bunganga. Di na ako nakapagtimpi. Nagngangalit pa rin hanggang ngayon ang aking kamao.

“Ang kapal ng mukha mo!”

“Ang kapal mo! Alam mo ba yung salitang “inabuso”? Yung ang ginawa mo sakin Victor! Inabuso mo ako! Inabuso mo ako nung bata ako tapos ngayon gaganyan ka? Ang kapal mo lang talaga no? Pinakasalan mo ang mommy ko para pagtakpan ang kabaklaan mo! Pinakasalan mo ang mommy ko para maging biktima mo kami ni Mikey! Ang kapal ng mukha mo! Mamatay ka!”

Para akong dragon na bumubuga ng apoy. Nakakatakot ako maging sa aking sarili. Ngayon lang ako nagalit ng ganito. Ang kapal nya. After nya akong abusuhin sya pa ang may lakas ng loob sabihan ang mga salitang yon? Ang kapal nya!

“Gagawin ko lahat para maging akin ka Jared. Hindi ako papayag na may ibang makikinabang sayo. Itaga mo yan sa bato. Di mo alam kung anong kaya kong gawin.”

There was sharpness in his voice. Nalito ako sa kanyang mga sinabi. I gave him an odd look. Sigh.


Agad-agad na lumabas si Victor sa kwarto. Nilock ko ang pinto. Lalong bumigat ang aking pakiramdam at ako ay muli na namang lumuha. Di ko alam kung ano pang mukha ang ihaharap sa akin ni Victor matapos ng mga nangyari. Di ko din alam kung paano ko pa sya pakikitunguhan. Di ko na alam, at ako'y nilamon na ng kadiliman.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

“Raf?”

“Jared?”

“Nagkita na tayong muli.”

“Oo nga. At saya-saya ko.”

“Raf saan ka ba nanggaling?”

“May inayos akong misyon dito sa lugar nyo. Anytime ay babalik na ako kung nasaan man ako.”

“Ha? Ibig sabihin iiwanan mo na naman ako Raf? Isama mo nalang ako!”

Nakita ko ang disappointment sa kanyang mukha. Nakita kong lumuluha si Raf. Hinawakan nya ang kamay ko. Naramdaman ko ang init na dala nito. Orgasmic. Magkahawak lang kami ng kamay sa may parke. Eto lang ang lagi kong hinihiling,makasama sya at mahawakan ang kamay nya. Masaya na ako.

Naging malakas ang hangin,nakita namin ang pagsayaw ng mga puno. Maging ang malalaking mga balete ay sumasayaw rin ng naayon sa galaw ng malanding hangin. Nakakapangilabot ito. Maaliwalas ang araw kanina,pero bakit ang bilis magdilim. Bakit dumidilim ba? Bakit parang nagiiba yung kulay ng langit? Bakit gumagabi na? Bakit may mga nakikita akong mga migratory birds na nagmamadaling tinatakasan ang gabi? Bakit? Ano ang nangyayari?

“Raf. Natatakot ako. Bakit ang bilis? Kanina lang tayo magkasama ng 9am ng umaga tapos ngayon ang dilim na.”

Mas naging drastic ang paggalaw ng itim na mga ulap sa kalangitan. Tila ba papel silang hinahangin sa bilis ng kanilang pagusad. Patuloy ang pagsigaw ng hangin sa aking mga tainga. Nakaramdam ako ng panghihilakbot. Naramdaman ko ang pagtayo ng kaliitliitang buhok sa aking katawan. Pumikit ako at napalunok. Dahan-dahan kong binuksan ang aking mga mata. Nagimbal ako sa aking nakita. Ang dating parke ay naging sementeryo in an instant. Kita ko ang mga asong nagtatakbuhan na parang walang bukas. Biglang kong nasilayan ang bilog na buwan. Dilaw ito ay nababalutan ng maninipis na ulap. Iba ito. Naramdaman ko ang pagpatak ng butil butil na pawis sa aking noo. Maging ang galabog ng aking dibdib ay naging irregular. Ramdam ko ang kakaibang kilabot. Hinawakan ko ang gilid kung saan nakaupo si Raf pero..

“Raf?” sabi ko sabay tingin sa kanya.

Nagitla ako ng di ko sya makita. Ako nalang ang nakaupo sa mahabang bench. Saan napadpad si Raf? Bakit nawala sya? Tumingin ako sa kanan at nakita ko ang ibang mga punong nagsasayawan dahil sa lakas ng hangin. Grabe ang hangin,ibang kilabot ang dala nito.

“Raaffff?”

Pumikit ako. Umaasa ng isang himala.

“Raaafff?” sigaw ko

Nakaramdam ako ng dampi ng kamay sa aking balat. Mainit ito at tila nakakapaso. Malamang si Raf na to at bumalik sya para samahan ako. Alam kong ililigtas nya ako at di nya ako papabayaang mamatay sa takot dito sa lugar na to. Alam kong ililigtas nya ako.

Unti-unti kong binuksan ang aking mga mata. Nagitla ako sa nakita. Mayroong isang batang lalaking nakahawak sa akin. Nagtama ang aming mga mata at nanindig ang balahibo ko sa nakita. Isa lang ang mata ng bata at ang kanyang kanang eyeball ay nakaluwa. Nakangisi ito pero blanko ang kanyang expression. Nanginginig ang aking braso sa takot. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak nya sakin. Napatingin ako sa kanyang kamay at napapitlag ako nang makita kong mas malaki pa ang kanyang kamay sa kanyang ulo. Parang manas ang kamay ng bata at mahaba ang kanyang itim na kuko.

“Aaaaahhhhhhhh!”

Agad kong pumiglas sa bata at nagmadali akong tumakbo papalayo. Tumakbo ako na parang walang bukas. Takbo Jared. Takbo. Kita ko na ang distansya ko sa batang nakakatakot. Tumayo ito sa upuan at nakita ko nalang na nakaturo ang kanyang kamay sa akin. Kinilabutan ako. Tumakbo pa ako ng mas mabilis. Narinig ko nalang ang pagngalngal ng bata. Mas lalo akong nanghilakbot. Napakalaki ng boses nya para sa isang bata. Umiyak sya ng napakalakas. Umabot ito sa kung saan man ako naroon. Tila ba naka-mikropono sa lakas. Nabibingi ako. Nabibingi ako. Nabibingi ako. Ilang segundo pa ay huminto ito,at muling umihip ang nakakapangilakbot na hangin.

Nakalayo na ako sa bata at nakaramdam ako ng kaginhawaan kahit papaano. Binagsak ko ang aking mga hita sa kalsada. Nakalayo na ako sa lugar kung saan kami nakaupo ni Raf pero di ko pa rin alam kung nasaan ako. Habang namamahinga ako ay tinantya ko ang paligid. Mapuno pa rin at malakas ang hangin. Tinignan ko ang daanan but it seemed to be so endless. Hindi ko na alam kung paano ako makakaalis dito. Pinikit ko ang aking pagod na mata at pinilit kong pakalmahin ang aking kanina pa kumakabog na puso.

Huminga ako ng malalim. Naramdaman ko na naman ang pamilyar na bugso ng hangin.

“Jaareed”

Nawala ako sa konsentrasyon ng marinig yon.

“Jaaaaarreeeedddddd”

Mas mahaba na ang pagbigkas nya sa aking pangalan ngayon. Lumingon ako sa aking paligid pero wala akong nakitang kahit sino. Nagsimula na namang tumayo ang aking mga balahibo.

“Jjaaaaarrreeeeeddddd”

Nanginginig at parang malat ang boses nito.

May tumatawag sa akin, Pero sino?Kakaiba ang boses nya. Hindi si Mikey yan. Hindi din si Victor. Hindi din si Raf. Hindi ito tama. Hindi ito normal. Out of this world.

“Sino ka?” sigaw ko habang nangangapa ng batong ipupukol sa kung sino mang lalapit

“Jjaaaaaaareeeeeddddddd...”

Mas naging raspy ang kanyang boses. Di ko sya kilala. Iginala ko ang aking mga mata sa kakahuyan at nakita ko ang pulang mga mata ng mga tao doon. Unti-unti silang naglabas sa dilim. Di ko makita ng husto pero alam kong pula at nanlilisik ang kanilang mga mata. Nakaupo akong umatras. Di ko alam kung anong mangyayari kapag nakalapit sila sa akin pero ang alam ko ay dapat akong tumakbo. I grabbed my ass up at mabilis na tumayo.

“Jaareeedddd.”

“Jaaaaaaaareeeeeddddddd.”

Nangilakbot ako sa nakita. Sabay-sabay na nilang binibigkas ang pangalan ko habang unti-unting silang lumalabas mula sa kakahuyan. Kilala nila ako? Pero paano? Bakit nila alam ang pangalan ko? Bakit nila ako kilala? Sino ba talaga ako? Ano ba ako? Bakit ako?

“Jaaaaaaaaaaarreeeedddddddd....”

“Sumama ka na sa amin.... Jaareeeedddd..”

Bakit nila ako sinasama? Bakit? Sino sila?

Tumakbo akong nakapikit at tinatakpan ang tainga. Pakiramdam ko sa twing tatawagin nila ako ay sasabog ang utak ko. Mabilis akong tumakbo. Wala akong pakialam kung bumunggo ako o madapa. Ang alam ko lang ay dapat akong makaalis dito. Dapat kong matakasan ang mga nilalang na to. Patuloy pa rin sila sa pagtawag sa akin. Nagiging mas malakas ang kanilang mga daing. Di ko to gusto.

“Aaahhhhhhhhh!”

“AaaaahhhhhhH!”

Patuloy ang aking pagsigaw para mairelease lahat ng takot at panghihinang nararamdaman ko.
Minulat ko ang aking mata at may nakita akong liwanag sa dulo ng daan. Binilisan ko ang pagtakbo. Para na akong kabayo. Nasaan na ang liwanag? Nasaan na ang liwanag?

“Raafffff! Antayin mo ako! Raaffff! Isama mo ako sa liwanag!”

“Raaaaaaaaaafffffff!”

Nakikita ko na ang liwanag! Nakikita ko na. Malapit na ako Raf! Antayin mo ako! Raaafff!

Mabilis akong tumakbo at agad kong narating ang liwanag. Tumapon ako sa liwanag. Wala akong makita,agad nalang akong nakaramdam ng isang mahigpit at mainit na yakap. Kasabay nito ang pagdampi ng isang mainit na halik sa aking labi.



ITUTULOY....

Tres Adonis 3

Seryosong kaba na ang bumalot sa puso ko.


AKO: "Grabeh, seryoso ka ba talaga sa banta mo sakin?"


BRANDON: "Sa tingin mo ba nagbibiro ako? we'll see" sabay patay ng cp


AKO: "jeez! seryoso nga, anu ba nagawa ko sa unggoy na yun"



Imbis na isipin pa lalo ay iwinaglit ko muna sa isipan ko ang problema ko sa anak ng boss ko na isip wala atang magawa sa buhay.


Pagdating ko sa dining area ay napansin kong kulang kami.


AKO: "Dad? si Tristan po asan?"


DADDY: "Nasa terrace, susunod nalang daw siya"


AKO: "Aysus nag eemote ata yun. Puntahan ko muna"


Nadatnan kong humihikbi si Tristan sa madilim na bahagi ng terrace namin.


AKO: "Tol? may problema ba?"


TRISTAN: "Ah eh kuya wala, wala .. andito ka pala, tapos kana kumain?"


AKO: "Wag mo nga ibahin ang usapan, anu? may problema?, may umagrabyado na naman ba sayo? resbakan natin"


Ikinagulat ko ang pagbuhos ng emosyon ni tristan, bigla siyang lumapit at niyakap ako ng mahigpit at nag iiiyak.


AKO: "Sabi na ngat may problema ka.. anu? nag away na naman ba kayo?"


TRISTAN: "Sana nga kuya..(umiiyak) sana nag away lang kami"


Mukhang seryoso ang problema ni tristan kaya pinili kong makinig nalang imbi na magtanong ng magtanong.


TRISTAN: "Kuya, hindi ko kaya at hindi ko kakayanin kahit kelan na mawala si Allen sakin"


AKO: "Lahat ng problema may sulosyOn, basta't pagtutulungan niyong dalawa, would you mind telling me kung anu ang problema?"


TRISTAN: "kuya, nabuntis niya si cherry"


Parang bombang sumabog sa tenga ko ang nadinig kong iyon.


AKO: "Pero.. panu nangyari yun?, cherry is your bestfriend, at hindi lingid sa kanya na may relayon kayo ni Allen"


TRISTAN: "Matagal na nila akong iniipotan sa ulo kuya, matagal na silang may relasyon" sabay ang paghagulgol ng bunso namin.


Awa. Opo awa ang tanging namayani sa puso ko. Since highschool ay kaibigan na ni Tristan si cherry. wala akong nagawa kundi yakapin ang kapatid ko ng mga sandaling iyon.


Habang nasa ganoon kaming kalagayan ay....



PAPA: "Tristan? baby, nasa labas si Allen hinahanap ka"


TRISTAN: "Pa please...(umiyak)"


Nalaman kong nasabi na pala ni Tristan kay papa ang problema niya.


Pinili ni papa na akausapin si Allen at sabihin ditong hindi pa siya kayang harapin ni Tritan.


ALLEN: "Tristan!!!!!!!!!!!!!!!!!!! please naman kausapin moko!!!!!!!!! alam kong naririnig moko!!!!" garalgal ang boses nito


Pinagmasdan ko naman si tristan na umiiyak at pilit na tinatakpan ang tenga para hindi madinig ang sigaw ni Allen.


ALLEN: "Tristan!!!!!! kausapin moko please!!!! maawa ka sakin ohhh" tuluyan ng pumatak ang mga luha nito


Si Tristan, ay lakas loob nang tumayo pero galit ang nakikita ko sa mga mata niya habang patungo siya sa kinaroroonan ni Allen.


Lumabas siya ng gate at hinarap ng buong lakas si Allen.


TRISTAN: "nakakabulahaw ka samga kapitbahay, please Allen wala na tayong dapat pag usapan pa, malinaw na sa akin ang lahat"


ALLEN: "Tristan, listen to me, wag ka namang ganyan please, hindi ko kayang mawala ka sa akin. mahal na mahal kita Tristan alam mo yan"


That's it, sumbog na nga si tristan sa tindi ng emosyon.


TRISTAN: "Ang kapal ng mukha mong sabihin sa akin yan, kung mahal mo ko, hindi mo ako lolokohin. Ikaw? anung mararamdaman mo pag nalaman mong ang taong minahal mo ng lubos ay niloko ka?"



Hindi makasagot si Allen.


TRISTAN: "(UMIIYAK) Grabeh ang respetong ibinigay ko sayo Allen, Tiniis kong mabuhay ng wala man lang ni halik sa labi mula sayo dahil nrerespeto ko ang sabi mong hindi ka pa handa. Alam mo ba kung gaano ako kasabik na mayakap mo man lang?, Sa tuwing aakbayan moko, pinagdarasal ko na sana wag na matapos ang sandaling iyon dahil iyon lang ang kaya mong ibigay sa akin"


Labis na pagkahabag ang naramdaman ko para kay tristan ng madinig ko ang mga rebelasyong iyon. Hindi ko maimagine kung panu namanage ni tristan ang ganoong klaseng buhay pag-ibig.


TRISTAN: "Umalis kana Allen, Harapin mo nalang ang magiging buhay mo bilang ama ng magiging anak niyo ni Cherry"


Tuluyan ng tumalikod si Tristan at patakbong tinungo ang kwarto niya.


ALLEN: "Trsitan?!!! wag please.." napaluhod at umiyak


Hindi ko alam pero, naisip kong lapitan si Allen.


AKO: "Tol?, totoong minahal ka ng kapatid ko, di mo na nga nasuklian iyon ay sinaktan mo pa siya ng labis"



Ang karaniwang masayang usapan tuwing gabi ay napalitan ng katahimikan at lungkot ang bumalot sa buong bahay namin.


Napagpasyahan ni papa at daddy na kausapin si tristan at kami ni Kuya greg ay naiwan sa sala.


KUYA GREG: "Parang ganun din ang ginawa ko kay Elwood dati.."


AKO: "Kuya matagal na iyon, i think you should move on..tska moment ni tristan to, nang aagaw ka eh.."


KUYA GREG: "Epal rin to eh, panira ng momentum"


AKO: "Pinapagaan ko lang ang pakiramdam mo kuya. Di rin kasi siguro healthy kung sasabayan pa natin ang pagkadepress ni bunso ngayon"


KUYA GREG: "tama ka nga. paminsan minsan may gamit din yang pagiging epal mo"



Nung gabing iyon ay nakatulugan ko nalang ang pag iisip kay Tristan at sa mga tiniis niya sa relasyon nila ni Allen.


Kinabukasan ng umaga ay tahimik padin ang buong bahay. Pilit kong pinapagaan ang sitwasyon pero ayaw talaga gumana ng powers ko.


Sa office ay mejo bumawi ako at mejo gumaan ng kunti ang momentum. Alas dyes ng umaga ng makatanggap ako ng tawag mula sa head office.


SIR: "Cadrick, proceed sa daw sa bahay ni Mr.President at may ipagagawa sayo"


AKO: "Patay!"


Biglangsumagi sa isip ko ang mala demonyong mukha ni Brandon.


AKO: "aH SIR? wala na po bang inbang pwede ipadala dun?"


SIR: "Ikaw ang gusto kaya ikaw ang pumunta, pasalamat ka ngat pinatawag ka"


AKO: "Sumpa kamo iyon hindi dapat ipagpasalamat" sa isip ko.



Wala akong nagawa kundi ang pumunta sa empyerno, este bahay pala ng Presedente.


Nangangatog ang tuhod ko habang papasok ako sa bahay na iyon. Muli ay dumerecho na kami sa office ng boss ko. Pero imbis na si Mr. president ang maabutan ko doon ay empakto ang naroon at naghihintay.


BRANDON: "well well well, we met again.."


Pinilit kong magpakapormal.


AKO: " uhm sir, may pag uusapan daw kami ng daddy niyo"


BRANDON: "Ako nagpatawag sayo hindi si daddy"


AKO: "(MALAS!) ah sir may ipagagawa po kayo?"


BRANDON: "C'mon bat ata masyado kang pormal ngayon ha?, naduduwag kanaba?"


HIndi ako sumagot.


BRANDON: "Since ayaw mo sumagot, ito na ang ipagagawa ko sayo, makinig ka dahil pag di mo ginawa to, tanggal kana sa trabaho, wag mong isipin na madami pang kompanya
jan dahil madami akong koneksyon"


AKO: "Tang ina mo!!!!!!!!! ampangit mo!!!!!!" sigaw ng utak ko. nanginginig kamay ko sa gigil



BRANDON: "sasamahan moko sa 1st session ng theraphy ko, tapos sa salon dahil magpapagupit at magpapa ahit na ako. Sasamahan mo rin ako mamili ng bago kong mga damit, after nun ay sasamahan mo ako sa dentist ko, tapos poponta tayo sa office at may kukunin ako tapos then dederecho tayo sa bahay ng kaibigan ko at mangungumusta lng ako."


AKO: "Sir trabaho po ata ng body guard yun eh"


BRANDON: "Reklamo?"


AKO: "Abay wala po! kayang kaya! (mamatay kana sana!!! sa isip ko)"


Ayun ngat sinimulan na namin ang lakad.wahehehe. Natural na siguro ang pagiging bugnutin at kagaspangan ng ugali nito. Pati doctor na nag aassist sa anya ay sinisigawan.


Pagkatapos sa ospital ay sa salon kami tumungo. Gupit at ahit ang ginawa sa kanya.


nasa kotse na kami paponta sa dentist niya.


AKO: "josko!!!!!!!!! isang bathala ng kagwapohan naman pala ang halimaw na ito" sa isip ko habang nakatingin sa kanya


BRANDON: "hey! gay boy! wag mo masyadong ipahalata ang crush mo sakin"


AKO: "Sabi ko nga po dati, may taste po ako sir" wala sa isip kong naisagot


Huli na ng mapigilan ko ang sarili ko.


BRANDON: "Aba't an yabang mo ah!!!!!!!! Sa tingin mo ba ay papatol ako sayo ah?"


AKO: "HIndi din naman po ako papatol sa inyo" ayun na naman at nakasgot uli ako


BRANDON: "Walang tatalo sa sarap ng babae, kaya hanggang pangarap ka nalang gay boy"


AKO: "nakatikim na rin po ako ng babae madaming beses na at kaya ko pong tumikim ulit. kayo po di niyo kayang tumikim ng lalaki. lamang ako."


BRANDON: "nananadya ka ba ah?"


AKO: "hindi po"


BRANDON: "HIndi ako bakla tulad mo kaya hindi ako titikim ng lalaki. Yuck!!!!!!! baboy mo!!!"


Pagkatapos sa dentist ay dumerecho kami sa mall, para mamili ng damit niya. Lahat ng binili niya ay ako ang bumitbit, dahil siya ay nakatungkod pa at di pa makalakad ng maayos.



AKO: "Sir nananadya rin po ba kayo?"


BRANDON: "bakit?"


AKO: "Mukhang di niyo naman po kailangan ang iba dito sa pinamili niyo, pampabigat lng sa bitbitin ko"


BRANDON: "Mas marunong kapa sa akin, bilisan mo jan gay boy"


Pinagtitinginan na ako ng mga tao sa dami ng bitbit ko, nakakahiya na.


BRANDON: "kakain ako, jan oh" sabay turo sa isang resto sa loob ng mall


AKO: "Ok sir"


BRANDON: "baka akala mo isasama at ililibre kita. HIntayin moko dito sa labas" sabay tungo sa loob ng resto.


AKO: "madapa ka sana!!! mabilaukan at mamatay na!!! kahit gwapo ka hindi kita type" sa isip ko.


ELWOOD: "Cadrick? hey?"


AKO: "Elwood? akala ko matagal pa uwi mo?"


ELWOOD: "isusurprise sana kita, mukhang ako ang nasurprise, oras ng trabaho ay nasa
mall ka..hehehe"


AKO: "mahabang kwento at nakakaasar na ikwento, kumusta kana pala?"


ELWOOD: "E2 ok lng, ikaw? si kuya mo kumusta?"


AKO: "Bingo! sabi na nga't mahal mo pa si kuya" sa isip ko

Nasa kalagitnaan kami ng kwentuhan ng biglang sa hindi inaasahang pagkakataon at sa pagiging mapaglaro ng tadhana ay nandoon din pala ang isang taong hindi ko inaasahang makita doon ng mga oras na iyon.


KUYA GREG: "Cadrick?" sabay tingin sa mga dala dala kong shopping bags at kay Elwood, halata ng pagkagulat samga mata nito


AKO: "Kuya?..ah eh"


Gusto kong magpaliwanag at baka isipin ni kuya na ipinagshopping ako ni Elwood pero.....


KUYA GREG: "Tol ang labo mo" sabay talikod palayo







ITUTULOY....................................................

Tres Adonis 2

AKO: "Kuya ambastos neto, nagbabasa ng text na di naman para sa kanya" sabay talikod


KUYA GREG: "Epal to, Oa mo mag react tol, hehehe di ko nakita" sabay akbay sakin.


Palabas na kami ng supermarket ay ramdam ko ang isang pares ng mata na nakamasid sa akin, ngunit di ko na binigyang pansin iyon.


Pagdating sa bahay ay planado na ang lahat. wahehehe Lilibangin ni daddy si Kuya greg para magpatulong ito magluto, Si papa naman ang pasempleng magrerekado sa adobo. kami ni tristan ang mga dakilang eepal para madistract si kuya Greg.


Out of this world kasi ang lasa ng adobo ni kuya. Di ko maexplain.hehehe


KUYA GREG: "daddy, tutal andito kana naman, imbis na makipagkwentuhan lang po kayo sakin ay tulungan niyo na ko maghiwa"


TRISTAN at AKO: "WEEEPEEE!!!!!!!!! YEHEEY!!!!!!"


AKO: "epekteb ang plano..wahehehe" bulong ko kay tristan


KUYA GREG: "Oi kayong dalawa jan? anu na namam bang kalokohan yang nasa isip niyo ah?"


TRISTAN: "Wala kuya, may pinag usapan lang kaming nakakatawa" sabay ngisi


(Pagkaraan ng Ilang sandali)


KUYA GREG: "Papa ba't po kayo naka gwardya jan sa niluluto ko?"


PAPA: "Ah eh, mabango kasi anak..hmmmmmm di ko mapigilan amoyin"


KUYA GREG: "ako pa! (may himig pagyayabang) Papa, anu po yang tinatago niya sa likod?"


AKO: "Patay tayo tristan, si papa kasi sa likod pa tinago ang seasonings" bulong ko


TRISTAN: "Huli!!!! wahaahaha.. oh ikaw naman taya papa! ako naman magtatago ng seasonings!" epal na pagpapalusot ni tristan


PAPA: "ah eh..aysus! etong si greg kasi maingay, nakita tuloy ni Tristan" sinakyan naman ng epal kong papa ang palusot


KUYA GREG: "papa naman, nakikipaglaro kapa ng ganyan kay tristan, tanda niyo na wahehehe"


Sabay sabay kaming apat na nakahinga ng malalim. Hindi kami nabuko ni kuya.hehehe



AKO: "Kuya! tingnan mo nga tong pagkakahiwa ni daddy oh? dali lapit ka dito"



KUYA GREG: "San patingin nga" sabay lapit samin ni daddy


Pagkatalikod ni kuya Greg sa nillulot ay dali daling nilagyan ni papa ng prepared seasonings ang nakasalang.



KUYA GREG: "Ok naman yan ah?"


AKO: "ah ganun ba? kala ko hindi" hehehehe



In short, naging matagumpay ang salisi gang este ang plano namin na edistract si kuya.


Naging matiwasay ang haponan namin^^



Pagkatapos ng haponan ay dumerecho ako sa kwarto para maligo at makatulog ng mapayapa. Siyempre ginawa ko muna ang jakol stunts ko sa banyo bago maligo.wahehehe


Pagkatapos maligo ay nagbihis ay derecho kong binagsak sa malambot kong kama ang aking magandang katawan.(yabang)wahehe


Pagtingin ko sa gilid ay nakita ko ang drawing na pinaka iingatan ko. Sketch ng mukhang lagi kong napapanaginipan. Pinagmasadan ko ito ng mabuti.



AKO: "bakit kaba laging nagsusumiksik sa kokote ko..sino ka ba? nag eexist ka kaya?" sa isip ko.



Pinagmasdan ko ang mukha ng lalaki sa drawing ko.



AKO: "Sana mamaya pagnapanaginipan kita ulit at sana tinitira kita sa panaginip ko...ayeeee" kilig.wahehehe


Nakatulugan ko ang pagtingin sa sketch na iyon.



Kinabukasan ay isang normal sa umaga na naman ang aking kinamulatan..hehehe maaga akong gumising para maghanda sa pagpasok sa opisina.



AKO: "Oh yeah whatta nice dream yow..."



KUYA GREG: "Alam ko kung anu napanaginipan mo, halay nito"



AKO: "Kuya nagbbreakfast tayo, wag ka magsalita ng bad"



TRISTAN: "Oo nga naman kuya, eto pat nasa harap tayo ng banal na hotdog at itlog nating agahan"



KUYA GREG: "Isa ka pang sira ulo..hehehe banal? mukha mo"



PAPA: "O siya tama na ang bangayan at malalate na kayo sa mga trabaho ninyo"



Sabay sabay na kaming umalis ng bahay at kanya kanyang pasok sa opisina naman.


Sabay pa ng pagpasok ko sa opisina ang isang nakakatamad na utos mula sa supervisor namin.


SIR ROM: "Mr. Cardrick Yu..hehehe. isang karangalan ang iuutos ko sa iyo"



AKO: "Sir, baka naman po labas na sa job discription ko yan, alam niyo naman sir"



SIR ROM: "Ikaw ah, pinapairal mo na naman yang katamaran mo, naku cadrick, isusumbong na kita sa daddy mo ah"



AKO: "Sir di na kayo mabiro, akina na po at anu ang ituutos niyo..wahehehe"



SIR ROM: "haha takot sa daddy niya"



Nga pala, sir rom is may dad's bestfriend.hehehe


SIR ROM: "Siya nga pala, eto.. Oo eto presentation na hinanda mo ang nagustuhan ng Board of directors natin, May ilang mga bagay lang na gustong klaruhin ang Presidente ng companyang to, sa kasamaang palad ay mejo masama ang pakiramdam niya kaya dun ka sa bahay nila poponta now. Nasa labas na ang sundo mo. Now go!!!!!!"


AKO: "Ang arte naman, kaya nga may opisina eh haay naku"


SIR ROM: "Uy! anu kaba?! baka may makadinig sayo"


AKO: "Wapakels.. cge sir una na ko"


SIR ROM: "cge ingat, kaw talagang bata ka manang mana ka sa dad mo" sabay talikod


Pagdating ko sa parking lot ay naroon ang isang magarang kotse na naiiba sa mga nakapark doon. Kaya inassume ko na na yun ang sundo ko.


Lumapit ako sa sasakyan at kinatok ang bintana.



AKO: "Excuse me, I'm Cadrick Yu kayo po ba sundo ko?"


MANONG: "ah opo sir" sabay labas at binagbuksan ako ng pinto.


AKO: "Weee tay naman epal, dun na ko sa harap ayoko sa likod maupo..hehehe" sabay bukas ng pinto sa harap



MANONG: "cge po kayong bahala sir"



AKO: "Manong? bat kayo tarantang taranta? chill lang po, relax"



MANONG: "ah ok lang po ako sir"



AKO: "Ako naman ay concern lang pero kung talagang ok ka lang.. fine"



MANONG: : malalaman niyo din sir"



AKO: "wow manong astig, mesteryo..wahehehe"



Isang premera klaseng subdivision ang pinasukan namin at siyempre isang napakagandang house and lot (wahehehe). ang napuntahan ko.


Dalawang guard ang nagbukas ng gate para papasukin ang kotse kung saan ako naroroon. Laking gulat ko ng makita ko ang isang babaeng naka all white at may dala dalang bagahe ang palabas at umiiyak kaya mejo binaba ko ang salamin ng bintana.



BABAE: "Oh josko!! hindi ko na kaya..Magtatanim nalang ako ng palay sa bukid" umiiyak na lumayo



MANONG: " Now you know!"



Nagulat naman ulit ako sa reaction ni Manong. Nag english.wahehehe



AKO: "Yeah, now I know, pero ibahin mo ako manong, di ako pasisindak.wahehehe"



MANONG: "Pustahan tayo sir..hehehe"



AKO: "Game! 500 ang pusta ah?"



MANONG: "CGE!"



Ayun at kinagat ko ang pustahan namin ni manong driver. Sa totoo lang ay kinakabahan din ako.hehehe Isang may edad ng katulong ang sumalubong sa akin at inihatid ako patungo sa opisina ng presidente ng companya na ngayon ko lang makaka face to face.hehe



Pagpasok ko sa pinto ay isang matandang lalaki ang bumungad sa akin. napakasungit ang anyo ng mukha at nakakatakot kung maka tingin.



AKO: "ah Good morning sir I'm........"



PRES: "Cadrick Yu.. I know, so lets start our meeting"



AKO: "Wow sungit, sa tingin ko naman ay di lalaban sakin to ng sapakan" sa isip ko



PRES: "So ikaw ng maswerteng napili ng mga board directors, kindly present your proposal again"



AKO: "Sir?"



PRES: "Yes You heard it right.. present it again to me"


Kabado man ay naging matiwasay ang presentation ko at mukhang naimpress naman si tandang President.wahehehe



BOOOOOOOOOOOOOOGGGGGGG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



Isang malakas na kalabog ang nadinig namin mula sa pinto at iniluwa nito ang isang lalaking naka crutches. Mahaba ang bigote, mahaba ang buhok at napakasama ang pukol ng tingin.



LALAKI: "Dad!!!!!!!!!!! anu na naman bang ginagawa ninyo!!!!!!!! I said ayoko ng yaya o sino man na magsisilbi sa akin! leave me alone!!!! fuck this life!!!!!!!!"



PRES: "Iho, calm down, Gusto lang kitang tulungan. Look at yourself iho, anu ba ang rason at nagkakaganyan ka?"



LALAKI: "Walang rason kaya hindi niyo ako matutulungan!!!!!"



PRES: "iho"



LALAKI: "I said leave me alone..simula ngayon wala ng ibang papasok sa kwarto ko understand?"



AKO: "Abat ang bastos ng anak na to oh" sa isip ko



Napabaling sa akin ang tingin ng halimaw, este ng lalaki na anak pala ng presendente namin.



Sobrang talim at parang kakain ng buhay na tao kung makatingin. Hindi naman ako nagpatalo at sinalubong ko ang tingin na iyon pero tinging may ngiti sa labi ang ginawa ko.



LALAKI: "why are you looking at me that way? Are you gay?"



AKO: "Abat tarantadong bastos to ah? siya tong unang tumingin ako pa ang pagbibintangan" sa isip ko



PRES: "BRANDON iho isa siya sa mga empleyado natin sa companya"



AKO: "Excuse me sir? kung sakali man pong bakla ako. I'll asure you MAY TASTE PO AKO" sabay bitiw ng ngiting mapang insulto.



BRANDON: "Fuuuck you!"



AKO: "Aba aba aba ang bastos ng tabas ng dila nito ah" sa isip ko.. sabay pukol ng masamang tingin sa kanya



PRES: "Brandon stop it"



BRANDON: "Anu? Lalaban ka? Gusto mo matanggal sa trabaho?"



AKO: "Di po ako lalaban kasi alam ko ping di patas" sabay tingin sa paa niya



BRANDON: "Aba't!!! anu? gusto mo ng patas na laban? name it! kol ako, pag natalo ka wala ka ng trabaho!!!!"



PRES: "brandon anu kaba?"



Tamang tama at isang epal na babae ang sumingit.



MULAN: "tamang tama! buti at kanina pa ako dito. here you go, naipaxerox ko na ito, lalaruin ko sana itechiwa pero sa inyo nalang.



BRANDON: "Anu na naman bang kalokohan yan Mulan??"



MULAN: "Favorite game mo! crossword puzzle. Paunahan kayong sumagot. Ang unang makatapos with perfect score ay panalo.



BRANDON: "Deal!, patay ka ngayon.. gay boy!!!!"



AKO: "Game!"



After 10 minutes ay natapos ko ng ang puzzle with perfect score. In short, ako nanalo.



PRES: "Galing nanalo ka!" parang batang natuwa ang presedente.wahehe



AKO: "Thank you sir" pagmamayabang ko sabay tingin kay Brandon



BRANDON: "Hindi pa ko tapos sayo...tandaan mo yan Gayboy"



PRES: "Pasensya kana iho" bulong sakin



AKO: "Ok lang sir. cge po tuloy na po ako. Thank you sir"



Lumabas ako ng silid na iyon pero ramdam ko ang mga mata ni brandon na parang laser beam na tagos hanggang laman loob ko ang tingin.wahehehe



MULAN: "Yow! wait!"



AKO: "Yes?"



MULAN: " Ang galing mo! di ka natakot sa kuya ko. Apir tayo!" sabay apir



AKO: "teka maam, ganoon po ba talaga siya?"



MULAN: "well well well, di naman.. dati kasi napakamasayahing tayo niyan ni kuya pero simula ng maaksedente at mamatay ang girlfriend niya, ganyan na siya"



AKO: "Ah kaya naman pala siya ganun, siguro kailangan lang niya ng kunting panahon para makapag move on"


MULAN: "Duh!!!! 5 years ng chugi ang gf niyan ni kuya"



AKO: "Talaga? ang OA naman pala ng kuya mo"



MULAN: "naku sinabi mo pa, tsaka yung banta niyang di pa siya tapos sayo, totoo yun.. Pagnagbanta kasi yun tinototoo...cge bye ingat " tila walang pakialam nitong paalam



AKO: "kakaibang lahi, isang halimaw at isang epal" sa isip ko




Pagkasakay ko ng service ko pabalik ng opisina ay nakahinga ako ng maluwag.wahehehe



MANONG: "Wow sir! katext kosi Puring kanina, nakipagbangayan daw kayo kay sir Brandon? bilib na ko sa inyo"



AKO: "Ako pa" pagmamayabang ko



AKO: "Nga pala panalo ako sa pustahan pero wag niyo na ako bayaran manong, from the start kasi alam ko ng panalo ako..hahaha(yabang mode).. siya nga pala sino po si Puring?"



MANONG: "Ah siya mayordoma nila Sir Brandon, Gelprend ko siya" kilig nitong pahayag



AKO: "Naks naman nagmumurang kamatis ang mga eto" sa isip ko.



Pagkabalik ko sa opisina ay balik normal ang takbo ng buhay ko.hehehehe Busy na naman at walang humpay na paperworks.



Pagod na pagod akong nakarating sa bahay. Kaya naisipan kong dumerecho sa kwarto at pumikit sandali.


Di ko namalayang nakatulog na pala ako at sinundan ito ng isang panaginip.



(PANAGINIP KO)
Nanaginip akong nakatali daw ako sa isang bilog na roleta at walang saplot. Pagtingin ko sa gilid ay naroon si MULAN at pinapaikot-ikot niya ako. Sa harap naman ay naroon si Brandon at may hawak na Pana habang tumatawa ng mala demonyo.


BRANDON: "Sapul na sapul ka dito sa pana ko..buwahahahahahaha"


AKO: "Wag! pag naka wala ako dito papatayin kita tarantado ka!!!!!!"


MULAN: "Wala ka ng kawala, pagsinabi niyang di pa siya tapos sayo, tiyak na may gagawin siyang di mo magugustuhan..hihihihi"


AKO: "Isa ka pang epal.. ang pangit mo!!!, pwede niyo naman akong itali ng may damit bakit hubad?!!!!"


BRANDON: "Mulan, paikotin mo na ang roleta at aasintahin ko na ang titi niyan.wahahahahaha"


AKO: "huwaaaaaaaaaaaaaaaaggggggg!!!!!!"





PAAAAAAAAAAAKKKKKKKKK!!!


Isang malakas na sampal ang gumising sa akin.



DADDY: "kanina ka pa binabangongot! ok ka lang?"



AKO: "yes dad ok lang po ako.. dahil lang siguro sa pagod to.. Im sorry dad"



DADDY: "oh cge.. magbihis kana at maghahaponan na tayo.



Di maalis sa diwa ko ang panaginip na iyon at ang sinabi ni MULAN na tototohanin ni Brandon ang banta niya sa akin.




AKO: "pwes! kailangan kong paghandaan to. Huh!!! IF YOU WANT WAR, I'LL GIVE YOU WAR" sabay tawang pang kontrabida



KUYA GREG: "hoy! baliw kakain na daw tayo, nasisiraan na ata ng ulo to" sabay talikod.



Napabalikwas ako ng nagring ang phone ko at may tumatawag pala.




AKO: "hello? sino po sila?"




LALAKI: "HINDI PA AKO TAPOS SAYO TANDAAN MO YAN.... GAYBOY........."















jameski2hard@yahoo.com -FB

Tres Adonis 1

Drama. Ang unang salitang pumasok sa isip ko when i saw my kuya Greg na nagmumokmok sa terrace namin. Hawak hawak nito ang puting vase na pinakaiingat ingatan niya habang nakatingin sa malayo.


TRISTAN: "Kuya, kanina ko pa napapansin si Kuya Greg, anlalim ng iniisip. Bakit kaya?, sa tingin mo si Elwood padin ang ipinagmomokmok niyan?"


AKO: "Mahigit isang taon na iyon pero malamang si Elwood padin dahilan niyan"


TRISTAN: "Kuya ikwento mo na kasi sa akin kung bakit sila nagkahiwalay please?, Bunso nga ako pero technically magkaka edad lang kaya tayo" sabay nguso kunwari nagtatampo



(Inroduction)

Siya nga pala, Ako si Cadrick 24 na taong gulang, pangalawa sa tatlong magkakapatid.hehe Si Kuya Greg ang panganay namin na 24 years old, ako ang next at si Tristan ang bunso na 24 years old na din..hehehe. Bakit? Well malalaman niyo as we go along. Take note, magkakapatid talaga kami as in magkakadugo.


(Balik sa kwento)

AKO: "Tristan tol, sabi kasi ni kuya Greg na amin nalang daw muna iyon pero I think it's about time na ishare ko naman sayo.hehehe 1 year na anaman yun eh..hehehe


TRISTAN: "Talaga ikekwento mo na sakin? tara dun tayo sa kwarto ko bilis" sabay takbuhan patungo sa kwarto ni Tristan na parang mga batang paslit

Pagdating sa kwarto ay pinili naming sa kama dumerecho mahiga.


TRISTAN: "Cge na kwento mo na kuya! Game!"


AKO: "Sandali lang magplay ka muna ng kantang malungkot jan para ramdam mo, anu ba mga CDs mo jan?"


TRISTAN: "Kuya puro techno at RnB mga CDs ko.. ay wait may CD ako ni Ate REgs."


AKO: "Wow! Idol mo rin pala siya, play mo yung KUNG MAIBABALIK KO LANG peyborit ko yun dali"


TRISTAN: "Ito na kuya wait"


AKO: "Set mo sa reply ah para pabalik balik, kung di mo gawin yun di ako magkkwento"


TRISTAN: "Oo na, sabagay maganda din naman kantang yan, peyborit ni Daddy yan eh..hehehe"


AKO: "Yan!, mejo lakasan mo kunti music.. Lika ka na dito ikkwento ko na dali"


TRISTAN: "Wait kuya," sabay lundag sa kabilang side ng kama at binuksan ang mini ref sa tabi nito


AKO: "Bakit anu ba yan?"


TRISTAN: "Chichurya! para ramdam ko kwento mo"


AKO: "Cge cge maguumpisa na ko ah?"


TRISTAN: "Game!" sabay bukas ng chichurya niya


AKO: "Ganito kasi yun"


(ANG KWENTO NI KUYA GREG):
Isang nurse si Elwood, nasa 30 na ang edad nito, alam naman nating si Elwood ang syota ni kuya Greg mula nung 19 pa lang si kuya.

Last year. Sometime in January pauwi galing duty sa kuya Elwood. Pagod na pagod ito dahil nga 16 hours itong nagduty,...... kadalasan pag nag 16 hours siya sa duty ay sa hotel nlang siya tumutuloy para makatulog agad pero iba ang pinlano niya this time.
Umuwi siya ng unit niya.


Isang kahindik-hindik na eksena ang inabutan niya sa unit niya. Si Kuya Greg at Ang bestfriend ni Elwood na si Manny, nag eentotan. Inabutan niya sa eksenang tinitira ni kuya Greg si Manny.

Walang naging reaction si Elwood dahil sa labis na pagkabigla, sa halip ay dali siyang tumalikod at napaluha na lamang.


TRISTAN: "Kuya? hindi ba siya napansin nila kuya greg?"


AKO: "Uu hindi siya napansin ng mga ito, naiwan lang kasing nakabukas ang pinto sa kwarto, bumalik nalang si Elwood sa sala at nag iiyak, nga pala wag ka magtanong at ikekwento ko nalang, panira ka ng moment eh"


TRISTAN: "Cge kuya tuloy mo na"



(BALIK SA KWENTO NI KUYA GREG)
Ayun nga at lumuluhang napaupo na lamang si Elwood sa sala, tapos maya maya ay nakarinig siya ng tawanan at papalabas ito ng kwarto.

Laking gulat ni kuya Greg ng makita niya si Elwood na luhaang nakaupo sa sofa.


KUYA GREG: "Elwood?, ka..kanina ka pa ba jan?" namumutla nitong pahayag


Tumango lamang si Elwood, hindi siya makapagsalita sa sobrang sakit ng nakita niya. Patuloy padin ang agos ng luha sa mga mata niya.


KUYA GREG: "Elwood let me.........."


ELWOOD: "Sapat na ang nakita ko Greg... sapat na iyon" sabi nito habang umiiyak padin.


KUYA GREG: "Elwood pls?"


ELWOOD: "Alam mo Greg?, Ngayon lang ako nagmahal ng ganito. Sa tuwing nag aaway tayo, ipinapanakot mo sa akin na iiwan mo ako. Luluho naman ako sayo at magmamakaawang wag mo akong iwan dahil nga sa mahal kita. Andaya naman ng Diyos sa akin noh?." sabay bitiw ng pilit na ngiti


KUYA GREG: "Yung naki..............."


ELWOOD: "Tama na, tanggapin na natin, sa edad kong to wala na talagang seseryoso sa akin. (Umiiyak) Ngayon mo sabihin sa akin na iiwan moko Greg, please sabihin mo sa akin iyon ngayon" at napahagulgol na


KUYA GREG: "Elwood mahal kita!"


ELWOOD: "HIndi ko maramdaman at kailanman ay hindi ko naramdaman, ngayon ko lang narealize na ako lang pala ang nagpapakahirap na alagaan ang relasyon natin, Halos magkanda kuba ako sa kakatrabaho, madalas nag si 16 hours pa ako para lang may maipon ako sa buwanang anibersaryo natin at para lang mapasaya kita at maipagluto palagi ng masarap sa tuwing uuwi ka sa akin.. wala palang kwenta lahat ng iyon... Kaya ko na ngayon Greg, I mean kakayanin ko na.It's about time na mahalin ko naman ang sarili ko" sabay labas ng unit at pumunta kung saan para ilabas ang labis na sakit ng puso niya.


Simula noon ay naging malungkutin na si kuya Greg. Sabagay kasalanan din niya, sana nagmotel nalang sila ni manny. Bobo talaga minsan si kuya.


(Balik naman samin ni Tristan.wahehe)
AKO: "Tristan tol?.. bat ka nakatalikod, harap ka sakin", bastos nito oh"


TRISTAN: "Wala! trip ko lang" sabay hikbi


AKO: "waaah! umiiyak kaba? wahehehe natouch ka ba?"


TRISTAN: "Oo na! yan kasing background music nakakadagdag ng emosyon sa kwento mo, ang gago pala ni kuya greg.huhu buti nga sa kanya na malungkutin siya ngayon"

Batok ang isinagot ko kay tristan.

AKO: "gago! kuya padin natin yun kaya dapat pasayahin natin siya."


TRISTAN: "kawawa parin si Elwood, asan pala siya ngayon?"


AKO: "balita ko nasa saudi, nurse siya doon, napili niyang mangibang bansa para takasan ang mapait niyang nakaraan dito"


TRISTAN: "Tandang tanda ko noon, lagi may regalo si Elwood sa ating lahat tuwing may okasyon, mabait talaga yun, tapos nakakaawa tingnan ang mukha niya parang pasan ang buong mundo, kahit nakangiti siya halata padin"


AKO: "Pansin ko nga din yun eh, cguro dahil na din sa pagiging pasaway ni kuya Greg sa kanya dati"


TRISTAN: "Now I know.. pero OA mag emote si kuya Greg, mahigit isang taon na pero lagi talaga siyang natutulala pag nauupo siya sa terrace"


AKO: "yaan na natin siya, tara pontahan natin sa terrace kausapin natin at libangin"


TRISTAN: Tara!


Sabay namin tinungo sa terrace si Kuya Greg. Ewan ko ba at natural na ang pagiging Epal ni Tristan.


TRISTAN: "(KANTA ng malakas) kung maibabalik ko lang ang dati ikot ng mundo!! ang gusto ko akoy lagi nalang sa piling mo"


AKO: "Oh yeah!!" sabay pingot sa tenga ni tristan


TRISTAN: "Araaay bakit ba?"


AKO: "Epal ka eh, anu yang kinakanta mo sa harap pa ni kuya" bulong ko


TRISTAN: "Ooppss! sorry naman po.. sarap kasi kantahin lalo na't yun ang huling kantang nadinig ng tenga ko kaya inuulit ulit ng utak ko"


AKO: "Oh umeepal ka pa ng rason eh, tigil na" kung ayaw mong kainin ko ang choco-mocho sa ref mo.


Linggo ngayon kaya kumpleto kaming lahat sa bahay. Si Kuya greg, ako, si tristan, si Papa at Si daddy.

Yes you heard it right! Si papa at si daddy.wahehehe.

Long long time ago nung bago palang na nagsasama si papa at daddy ay napagpasyahan nilang kumuha ng baby maker dahil nga gusto nilang magkaroon ng anak.

First try, negative ang pregnancy test after few weeks of pakikigsiping kay daddy, 2nd try sa ibang babae naman, negative padin. On the third try at sa ibang babae pa din, BINGO!! nabuntis, tuwang tuwa si daddy at papa.

Few weeks later, halos magkasunod ba bumalik ng bahay ang dalawang naunang babae, nabuntis din pala ni daddy ang dalawa, napaaga lang ang pagkuha ng pregnancy test nila noon kaya negative ang lumabas..wahehehe

Ayun ang dahilan kung bakit magkakaedad kaming tatlo, buwan lang ang pinagkaiba.wahehehe



(Balik sa kwento)
AKO: "Kuya greg? labas tayo? inom tayo cge na?"


KUYA GREG: "Dito nalang ako tol, mejo masama pakiramdam ko"


TRISTAN: "Cge na kuya! tatlo naman tayo, sama din natin sila papa at daddy para masaya"


AKO: "Oo nga magandang ideya yan!, haay sa wakas may nasabi kading tama tol"


TRISTAN: "naman" sabay pose ng pang macho dancer habang nagyayabang


Di naman sa pagmamayabang, kaming tatlo ang tinaguriang ADONIS ng village namin.hehehe Normal na sa amin ang may magpapansin sa harap namin, babae man o bakla, o bi pa yan..hehe


KUYA GREG: "Mga baby tol, sorry talaga di talaga ok pakiramdam ko, kung gusto niyo kayo nalang muna, maiwan ako dito sa bahay"


TRISTAN: "kuya naman, remember ohana means family, and family means that nobody gets left behind" sabay akbay kay kuya Greg


AKO: "oo nga naman kuya...teka teka (napaisip ako), epal tong si Tristan oh, pati linya sa LILO ant STICH na cartoon movie kinuha mo na..wahehehe adik!"


TRISTAN: "Siyempre! peyborit natin yun dati..hehehe nood tayo mamaya?hehehe"


Sa wakas ay natawa din si kuya Greg.


KUYA GREG: "Mga epal kayong dalawa..hehehe, wag tayo lalabas ngayon, pagluluto ko nalang kayo ng special adobo ko.. ok ba yun?"


Tinginan kami ni Tristan at sabay sinabing "OK!!!"


Kunwari excited kami pero, pakiramdam namin ay bibitayin kami, Oh yeah sobrang pangit ng lasa luto ni kuya Greg, di lang namin maderecho at baka magtampo, matampohin kasi.


AKO: "Tulungan natin siya magluto, josko tol, ayoko maulit yung dati na 3 days akong di nakakain dahil sa adobo niyang yun" bulong ko


TRISTAN: "Ako nga nag LBM nun eh" bulong din niya


KUYA GREG: "Oh anu pinagbubulungan niyo ah?"


AKO: "Ayyyyyyyeeeeaah wala kuya, may naalala lang kaming frend na adobo ang tawag namin sa kanya" sabay tawa ng pagkaplastik plastik


At sinabayan pa ng plastik ding tawa ni tristan. Buti nalang di pinansin ni kuya iyon.


KUYA GREG: "Cgeh, cadrick samahan moko sa supermarket, bibili ako engredients, kaw na din magdrive at tinatamad ako..hehehe"


AKO: "Sir yes sir!!"


Bagamat bakas padin sa mukha ni kuya ang lungkot, masaya nadin kami na kahit papaano ay nakakangiti na siya at nakikipagbiruan sa amin.


Pagdating namin sa supermarket ay derecho na si kuya sa pamimili ng mga kakailanganin niya sa recipe niyang may sumpa.wahehehe


Ako naman ay derecho sa mga chichurya section.hehehe.


"Cadrick? ikaw ba yan?"


Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses.


AKO: "huh? ng makilala ko ang lalaki ay nginitian ko ito at binati, oh hi Wenard right?"


WENARD: "yeah, its me, mukhang naka move on kana sakin ah" malungkot nitong pahayag


AKO: "Why react that way?, you should be happy, tinupad ko lang hiling mo dati, na kalimutan na kita at hayaan ko na kayo ni Manny diba?"


WENARD: "Yeah, sinabi ko pala iyon, pity me, that was the biggest mistake na nagawa ko sa buhay ko."


AKO: "oppsss, alam ko kung saan paponta ang usapang to, I better go.. bye" nagmamadali akong pomonta kay kuya Greg.



Hindi na ko ang dating Cadrick, at hindi na ko magpapaka gago ulit sayo.


AKO: "Hindi ako iiyak, tapos na kami....."


Isang text msg din ang dumating sa akin.


TEXT:


"Hi, uuwi ako jan sa pilipinas for a vacation, sunduin moko ah, thanks, Miss you"


AKO: "MISS YOU?? adik talaga tong si Elwood" sa isip ko


Hindi ko maipaliwanag pero parang may kung anung kiliti ang bumalot sa puso ko.


AKO: "Patay! hindi to pwede.. mortal sin" pagsasaway ko sa sarili

Nasundan pa ito ng isa pang text.

TEXT:

"MAhal na yata kita :) Lagi mo kasi sinasagot emails at chat ko sayo"



KUYA GREG: "Sino nagtext?" sabay silip sa cp ko..............

The 5th Anniversary

Author:Rovi/Unbroken
Blog:http://strangersandunbrokenangels.blogspot.com/
FB:Iheytmahex632@gmail.com




Nakatayo ako doon sa harap ng salamin na lagi nating sabay na tinitignan.

I took a deep breath. I opened my eyes. You were there,standing.

You beamed that same hypnotic smile. Nakakahawa ang ngiti mo. We giggled.

Dahan-dahan kang lumapit sa akin. Galing ka ng meeting nyo kaya nakacorporate attire ka pa. Lumalabas ang pagkagwapo mo sa ganyang mga damit. Ilang segundo pa, naramdaman ko nalang ang pagpatong ng baba mo sa aking balikat habang dahan-dahan kong nararamdaman ang iyong yakap.

Whitney Houston started playing on the background. You stared at me. Alam mong theme song natin yan. We both smiled.

Sabay tayong umiindak sa malambot na saliw ng Nobody loves me like you do . The way you touch my hips is fantastic. Patuloy ang marahan nating paggalaw sa tugtog. Pareho tayong nakapikit at kapwa natin dinadama ang isa't-isa. Ramdam ko ang mga haplos mo sa aking katawan habang yakap mo ako mula sa likod. Parang kuryente ang paso nito sa aking sistema. The way you explore my chest sent me to heaven in just a glimpse. I never felt anyone like this in my life before.

“I love you.”

“Ditto.”

“Kaso ang taba mo na.”

I smiled. Naalala ko na lagi mo akong pinapakain ng marami pag lumalabas tayo. Aim mo talaga na patabain ako eversince. Ngayon namang mataba at may laman-laman na ako, inaasar mo naman na mataba ako. Minsan sobrang labo mong kausap pero nahohook pa rin talaga ako sayo.

“Ang labo mo din kausap.”

“Anong kinalabo ko?”

“Gusto mong tumaba ako diba? Tapos ngayon naman aasarin mo ko na mataba ako.”

“Wala lang yun. Alam mo naman na mahal kita.”

Naramdaman ko ang pagdampi ng iyong labi sa aking leeg.

Marahan tayong sumasabay sa tugtog. Ninanamnam natin ang mga linya nitong kanina pa tumatagos sa ating dalawa.

Dahan-dahan mo akong hinarap sa iyo.

Nagtama ang ating mga mata.

Hinalikan mo ako sa aking mga labi.

Tayo,muli ay nagyakap.

Piniringan mo ang aking mga mata gamit ang iyong panyo.

“Wag kang gagalaw,may sorpresa ako sayo.”

I smiled. Kinikilig ako at sobra akong excited sa anong pwedeng mangyari.

Lumakad ka papalayo at pinalitan ang CD na nakasalang sa player. Pinasukan mo ito ng Instrumental na plaka. Napakaromantic.

Muli,naramdaman ko ang iyong presenya. Amoy na amoy ko ang iyong pabango. Dahan-dahan mong inalis ang piring sa aking mga mata at nasaksihan ko ang iyong sorpresa

Nakita ko ang napakaraming tea light candles na nakapaligid sa buong kwarto. Hindi ako makapagsalita. Sa tinagal-tagal natin, alam mo pa rin talaga kung paano ako pakiligin. Ngayon mo lang ginawa to sa loob ng limang taon. You never failed to amaze me.

Pinatong mo ang aking mga kamay sa iyong balikat. Nilagay mo ang iyo sa aking tagiliran. Ngumiti tayo.

“Parang prom?”

I nodded.

Dahan-dahan nating ginalaw ang ating mga katawan. Tayo ay nagsayaw. Romantiko.

“5 years na tayo.”

“Oo nga.”

“Masaya ka ba?”

“Sobra.”

“Buti naman. Kahit papaano ay nagagawa ko ang pinangako ko sayong pasayahin ka mula noong una pa tayong nagkita.”

“Oo naman. Never kang nagkulang, never kang sumobra. You were just right. Just plain perfect.”

Dinampian mo ng halik ang aking mga labi.

Lumaban ako. Nagtunggali ang ating mga labi. Sumali ang ating mga dila. Inilapit mo pa ang aking katawan sa iyo. Dama ko ang init nito. Ramdam ko din ang bukol sa iyong pantalon. Naing mas malikot ang ating mga galaw. Mas naging sabik ang ating mga kamay.

Kita ng tea light ang ating pagmamahalan. Saksi ang madilim na kwarto.

“Mahal na mahal kita.”

“Ako rin. Mas mahal pa kita sa sobra.”

“Nasusukat ba ang pagmamahal?”

“Hindi.”

“Ako kaya kong sukatin.”

“Ha? Paano?”

“Pumikit ka. May nakikita ka ba?”

Pumikit ako.

“Wala.”

“Ganoon ang pagmamahal ko sa'yo. Malawak parang ang kadilimang nakikita mo ngayon. Walang katapusan. Parang kalawakan.”

Naramdaman ko ang iyong mainit na yapos.

“Tandaan mo, mahal ma mahal kita.”




Binuksan ko ang aking mata. Walang tea light candles. Walang madilim na kwarto. Nakita ko lang ang aking sarili sa tapat ng isang malaking salamin sa sala. Imagination lang pala.

Oo nga. Nagiimagine lang ako na nandito pa sya. Atleast,for a moment,nauto ko ang sarili ko.

Nabaling ang tingin ko sa kalendaryo. Ngayon ang ika-limang taon mula ng maging kami.

Tumulo ang aking luha.

Nasaan ka man, tandaan mong mahal na mahal kita.

“Happy 5th anniversary. Mahal na mahal kita.”


W A K A S

For Always...

This is ONE of the THREE entries I submitted for BOL BOOK PROJECT. Kasama ito ng A DETECTIVE'S LOVE STORY. Again, Zack, Thank you.  Enjoy reading pumpkins!!!

2010, April 21

It was a very cold night.

Ipinasya niyang lumabas ng silid at tunguhin ang paboritong lugar sa kanilang mansiyon.

Ang library.

Matagal-tagal na rin siyang hindi nakakapagtipa ng kanyang mga tulang naiisip. Para sa katulad niyang lumaki sa karangyaan at nabuhay ng may halos anim na dekada na sa mundong ito ay isa ng luhong maituturing ang maitipa sa kanyang makinilya ang mga tulang naiisip.

Masyado kasi siyang busy at malaki ang oras na kinakain ng kanyang kumpanyang itinayo. Halos wala na nga siyang panahon para sa sarili kung hindi lang iyon binago ng pagdating ng isang tao sa kanyang buhay.

Siya si Roger Lopez. Limampu't siyam na taong gulang. May katikasan pa rin naman sa kabila ng edad at may malakas pang pangangatawan. Mestiso siya at may katangkaran. Habulin ng mga babae noong kabataan pa niya. Marami-rami na siyang pinaiyak--sadya man o hindi--ng dahil sa kanyang magandang pangangatawan at simpatikong hitsura.

Napabugha si Roger ng malalim na hininga. Sa pagkaalala niyang iyon ng kanyang nakalipas na kabataan ay hindi niya maiwasang mapangiti ng husto. Ang inaakala niyang payapang pamumuhay na puno ng romansa sa amga kababaihan ay nag-iba ng makilala niya si Leo Pascual. Isang tabakero sa kanilang asukarera.

Matikas ang lalaki. Maamo ang mukha na inadornohan ng malalantik na pilik-mata. Matangos na ilong at mapupulang labi. Hindi niya akalaing ang isang tulad niyang matipuno rin ay may kakayahang maakit sa isang katulad nito. He tried to fight it but the feeling was so intense that every time he shove Leo away, every attempt was futile.

Natatandaan pa niya ang mga unang pagkakataon na nakita niya ang lalaki. Taong 1982. Nasa itaas siya ng isang puno at kumakain ng hilaw na mangga. Dumaan sa harapan niya si Leo na nakahubad-baro. Napakaganda ng katawan nito. Halatang banat sa trabaho. Sweat was dripping from his magnificent body. He was tan all over but it didn't gave him the impression that this man was a nigger.

Isa pang nakapukaw ng atensiyon niya ay ang balewalang pagbubuhat nito ng mabigat na bulto ng mga tubo' sa balikat nito. Duda siya kung kaya niyang gawin iyon kahit pa nagbubuhat din siya ng mabibigat para mapaganda ang kanyang katawan. Sa pagmamasid niya rito ay hindi niya namalayan na kinakagat na pala siya ng malalaking langgam sa kanyang kamay at pang-upo.

"Aray!" ang natataranta niyang wika ng maramdaman ang hapdi ng kagat ng mga tinamaan ng magaling na insekto.

Sa pagkataranta ay hindi niya napansing malalaglag na siya sa sangang kinauupuan at anumang sandali ay babagsak na siya sa lupa. Mabilis na napakapit siya ng tuluyang mawalan ng balanse mula sa pagkakaupo.

"T-tulong!" sigaw niya.

"Tulungan niyo ako."

Nahihintakutan siyang tumingin sa ibaba. Medyo may kataasan ang lugar na kinakapitan niya. May mga dalawang metro pa siguro iyon. Hindi sana siya mawawalan ng kakayahang mag-isip sa mga ganoong sitwasyon kung hindi lang sumisigid ang sakit ng mga kagat ng langgam sa kanyang kamay at katawan. Lalo na sa pang-upo niya.

Iniisip na niyang bumitiw ngunit mabato ang babagsakan niya at sa estado ng sakit na nararamdaman niya ay duda siya kung magagawa niyang maglanding ng maayos. Pero wala ng choice. Mukhang wala siyang makukuhang tulong kaya pumikit siya ng mariin at inihanda na ang sarili sa pagbagsak ng maramdaman niyang may humawi sa kanya habang bumabagsak at sa isang may katigasan ding bagay lumapat ang kanyang katawan. Parang sa isang tao.

Nanlaki ang mga mata niya ng maramdaman niyang gumalaw ang binagsakan niya at umungol ito ng tila nasaktan.

Tao nga!

Dali-dali siyang tumayo at nanggilalas ng makilala ang taong binagsakan niya. Ang tabakerong matipuno!

Dagli niyang dinaluhan ito ng muling umungol. Nakapikit kasi ito at sapo ang tagiliran. Mukhang doon lahat napunta ang bigat niya ng bagsakan niya ito. Kinapa niya ang nasaktang bahagi ng katawan nito at nakumpirma ang hinala ng sumigaw ito.

"Argh!!! Papatayin mo ba ako?" galit na wika nito.

Natulala siya. Never in his entire life na nasigawan siya ng mga magulang. Kaya ano ang karapatan ng isang ito na sigaw-sigawan siya?

Pisilin mo ba naman ang bahaging maaaring may pilaay eh. Matutuwa nga sa iyo yan.

Nahimasmasan siya sa naisip. Muli niyang tinapunan ito ng tingin. Nakasalampak pa rin ito ng upo sa lupa. Namimilipit sa sakit at tila pinangangapusan ng hininga. Kitang-kita niya ang pamumula ng leeg nito hanggang sa may bandang itaas ng matigas na dibdib nito sa kabila ng may kaitiman ito.

"Masakit pa ba?" alanganing tanong niya rito.

Tinapunan siya nito ng masamang tingin. Waring ang kanyang sinabi ay isang malaking kasalanan. Pinigil niya ang singhalan ito dahil na rin sa siya ang may nagawang mali rito.

"Ano sa palagay mo ang kalagayan ko ngayon? Matapos kong saluhin ang iyong pagkahulog ay mukhang balak mo pang dagdagan ang sakit ng katawan ko sa pagpisil-pisil mo. Ano bang kaisipan mayroon ka?!" malakas at mahabang singhal nito sa kanya.

Literal na napatanga siya sa ginawi nito. Mukhang hindi siya nakikilala ng lalaki. Siya ang anak ng may-ari ng lugar na iyon. Katumbas rin ng batas ang bawat salita niya roon. Nagngangalit na itinayo niya ito at isinalya. Hindi naman ito makalaban ng dahil sa iniindang sakit.

"Nakakarami ka na sa akin, tabakero. Tinatanong kita kung masakit pa dahil dadalhin kita sa ospital kung malala ang iyong kalagayan. Tungkol naman sa pisil-pisil na sinasabi mo ay gusto ko lamang inspeksiyunin ang iyong kalagayan. Huwag mong sagarin ang pasensiya ko at baka kahit na nasaktan ka na ay mawalan ka pa ng trabaho." nanggigigil na sabi niya rito.

Marahas naman nitong tinabig ang katawan niya at sa mabuway na paraan ay pinilit nitong tumayo. Nakabalatay ang matinding poot sa mukha at mata nito. Parang gusto niyang matunaw sa paraan ng pagtitig na ginagawa nito ngayon. Ipinilig niya ang ulo saka sinalubong ang tingin nito.

"Sa kilos at porma mo ay mukhang mayaman ka nga. Pero ang nagpasok sa akin dito ay ang matandang Don. At walang sinomang makakapag-paalis sa akin sa lugar na ito kung hindi siya lang. Maayos akong tinanggap ng pamilya Lopez at tanging ang matandang Lopez lang ang makakapagpasya ng tungkol sa pananatili ko rito. Sino ka ba at ganyan ka kung makaasta. Daig mo pa ang anak ng may-ari nito." matapang at may paninindigan na sabi nito sa kanya. Halatang hindi padadaig lalo na kung mamatahin mo lamang siya.

Napahalakhak si Roger sa tinuran ng tabakero. Nawala ang lahat ng galit na nararamdaman niya para sa ginawa nitong pagsagot-sagot sa kanya at sa halip ay inani nito ang respeto niya. Isa itong taong may paninindigan. Hindi natatakot maghayag ng nasasaloob lalo pa at nasa tama ito.

He suppressed a smile ng matigil sa paghalakhak. Nakita niyang bahagya itong naguluhan. Nakakunot ang noong nagwika ng pabulong.

"Patay na! Mukhang nasisiraan na ng bait ang isang ito."

Mahina lang iyon pero dahil sa silang dalawa lang ang nasa panig na iyon ng asukarera ay natural na marinig niya iyon. Hindi rin naman mukhang intensiyon nito ang itago ang sinabing iyon.

Impit ulit siyang natawa bago nagsalita. "Palalagpasin ko ang isang iyon. You know what? Para sa isang tabakero, masyado kang matapang. At mukhang hindi mo ako kilala talaga. By the way, I'm Roger Lopez. Nag-iisang anak ni Don Perfecto Lopez na siyang may-ari nitong Azukarera Lupita." inilahad niya ang isang kamay.

Kapansin-pansin ang pagbabago ng kulay ng mukha nito. Nagkulay suka ang kaninay namumula sa galit na ekspresyon nito. Natural ang gulat na nakarehistro at ang anumang pagdududa niya na nagpapanggap lang itong hindi siya kilala ay naglaho ng lahat sa nakikita niyang hitsura nito.

Ngunit saglit lang iyon. Itiniim nito ang labi at ang mata. Parehong naglapat ng isang linya. Bumalik na rina ng natural na kulay nito at tiningnan ang nakalahad niyang kamay.

"Bago ka rito no?" aniyang nakangiti pa rin dito.

Bahagya lang itong tumango at inabot ang kanyang kamay. Magaspang ang palad nito. Bagay sa may-ari. Rough and sandy. Sana'y ganoon din ang pangalan.

"At ikaw si...?" pabitin niyang tanong.

"Leo. Leo Pascual po. Ipagpaumanhin ninyo ang aking asal. Hindi ko inakalang kayo pala ang anak ng matandang Don." pagkasabi nun ay bumitiw na ito sa pakikipagkamay sa kanya at tinungo ang kinaroroonan ng nagkalat na tubo'.

Nagtatakang sumunod siya rito. Tahimik lang ito habang dinadampot ang mga tubo' kaya naman naisipan niyang asarin ito.

"Ganyan ka ba talaga? Kapag galit eh madaldal? Kapag napapahiya ay tumatahimik?"

Biglang lumingon ito sa kanya na nakapagkit ang mabangis na hitsura. Pero mahinahon namang nagsalita bagaman nakaguhit sa bawat katagang binibigkas nito ang panganib.

"Kung ang intensiyon niyo po ay ang inisin at pahiyain ako sa aking sarili ay nagtagumpay po kayo. Pero sana, huwag ninyong kalimutang tao rin ako bagama't ako'y isang hamak na tabakero dito. Inuulit ko po. Ipagpatawad ninyo ang ginawa kong pagsagot kanina. Asahan ninyong ito na ang huling araw ko rito katulad ng gusto niyong mangyari."

Hindi agad siya nakahuma. Napansin niyang lumungkot ang mukha nito ng sabihin ang mga huling salita.

"Hindi ako kasin-sama ng naiisip mo Leo. Tinatanggap ko ang paumanhin mo. Kaya sana ako rin ay patawarin mo. I was out of line..."

"Paki-usap. Hindi po ako nakatuntong ng sekondarya. Hindi ko po lubos na nauunawaan ang inyong mga banyagang salita." ani Leo sa kalmado pero ma-pride na tinig.

Naiiling na ngumiti siya. "Pasensiya na. Wala akong intensiyong masama. Lumaki kasi ako sa Maynila kaya ganito ako magsalita." sabi niya sa nahihiyang tono.

"Okay lang po iyon." sagot sa kanya ni Leo.

"Alisin mo na ang po. Roger na lang. Mukhan namang di tayo nagkakalayo ng edad. Bente-otso lang ako. Ikaw ba?"

Nahihiyang tumugon ito. "Bente-sais. Hindi po-- este hindi ba nakakahiya na alisin ko ang po at tawagin ka sa pangalan lang?"

Natawa siya ng makitang namumula ito. "Oo. Kaya ihanda mo ang sarili mo dahil ako ang bago mong kaibigan dito." sabi niyang tinapik-tapik pa ang likod nito.

Iyon ang simula ng kanilang pagkakaibigan na kalaunan ay nauwi sa pagmamahalan. Hindi siya makapaniwala noong una na sa panig pa niya nagsimula ang pag-ibig para dito. Sinubukan niyang supilin iyon, pero malakas masyado ang nararamdaman niya para dito.

Nalilito talaga siya ng husto dahil sa panig nito ay natural na malambing si Leo. Minsan nga ay hindi niya mabigyan ng paliwanag kung may gusto rin ba ito sa kanya sapagkat wala naman itong sinasabi. Madalas itong samahan siya kapag nag-iisa siya. Naroong inukit nito ang pangalan nilang dalawa sa isang puno. Iyong mismong puno na naging saksi sa kanilang unang pagtatagpo.

Nagkaroon din ng pagkakataon na ng magdala siya ng pagkain para sa kanilang dalawa ay naglambing itong subuan niya. Tinutukso nga niya itong bakla pero agad siya nitong ikukulong sa mga braso nito at isasalya ng tulad sa isang nagpapambunong magkaibigan.

Hindi niya na kaya ang lahat ng nangyayari kaya ng minsang dumating ang pagkakataon para makapanligaw ng babae ay ginawa na niya. Dumating si Maribel na isang bakasyunista sa kanilang bayan at talaga namang napakaganda. Ninais niyang suyuin ito para mapagtakpan ang kanyang nararamdaman para kay Leo. Hindi dapat. Isa iyong taboo, ika nga.

Iniwasan niya si Leo pero ang kapalit naman noon ay ang pagiging malulungkutin niya. Nang minsang naglalakad siya sa likod-bahay nila sa ilalim ng makinang na buwan ay bigla na lamang may humila sa kanya.

Susuntukin niya sana ang pangahas na iyon ng isalya siya nito sa dingding ng kalapit na kamalig. Nakilala niya si Leo mula sa liwanag ng buwan. Madilim ang mukha pero malungkot ang mga mata. Parang may paghihinagpis. Magsasalita sana siya ng pigilan siya nito sa pamamagitan ng isang halik.

Isang halik na nagpamanhid sa kanyang buong katawan. Hindi agad siya nakahuma kaya naman hindi niya alam kung paano ang tumugon. Nakakawala ng huwisyo ang ipinalalasap nito sa kanya. Iyon ang una niyang pakikipaghalikan sa isang lalaki. At salamat dahil sa minamahal niyang si Leo niya iyon naranasan. Dahil abala sa pag-iisip ay hind niya namalayan na tumigil na pala ito at ngayon ay unti-unting dumadausdos mula sa pagkakatayo.

"L-leo...?"

Humikbi ito.

"Wala ka talagang nararamdaman para sa akin 'no? Wala talagang pag-asa na maging tayo kasi babae ang gusto mo." malungkot na sabi nito.

"L-leo..." gilalas na sambit niya.

"A-akala ko, p-pwede rin t-tayo. Iyon p-pala, pinaasa ko lang ang s-sarili ko." sabi nito sa pagitan ng mga hikbi. Hindi makahinga ng maayos ang pakiramdam ni Roger.

Sobrang saya niya! Hindi niya akalaing mahal din siya ni Leo!

Malungkot siyang tiningnan nito at saka tumayo. Pinahid ng likod ng palad ang mga luhang naglandas sa pisngi.

"Pasensiya ka na. Hindi ko lang mapigilan ang sarili ko. Nalaman ko kasing nagkakamabutihan na kayo ni Maribel." parang batang sambit nito.

Nagtanggal siya ng bara sa lalamunan. Nananakit na iyon sa pagpipigil niya ng emosyon. Sobrang saya niya gusto niyang humagulgol sa iyak.

"L-leo..." tanging nasambit lang niya.

"Ang sarap ng tunog ng pangalan ko sa labi mo Roger. Kaya sana ako na lang ang mahalin mo. Mahal na mahal kita Roger, higit pa sa buhay ko." madamdaming sabi ni Leo.

"M-mahal mo a-ako?" namimilog ang matang sabi niya.

"Oo. Nakakahiya no? Ang laki kong lalaki pero mahal ko ay kapwa ko rin lalaki. Pero huwag kang mag-alala. Hindi ako manggugulo sa inyo. Sinabi ko lang ang nararamdaman ko kasi di ko na kayang nakikita kitang masaya samantalang alam kong mas kaya kitang paligayahin kaysa sa kanya." wika ni Leo saka mapait na ngumiti.

Wala pa rin siyang masabi kaya tumalikod na ito. Nakayukong tinutumbok ang kadiliman ng kagubatan na nasa labas ng kanilang bakuran.

Magsalita ka na! sigaw ng isip niya.

"L-leo... hintay!" sa wakas ay naisatinig niya.

Huminto ito pero hindi lumingon.

Nagtanggal ulit siya ng bara sa lalamunan. "Ganoon na lang ba iyon? Pagkatapos mo akong deklarahan ng iyong pagibig ay wala man lang ba akong karapatang sabihin ang gusto kong isatinig?"

"Kung pagtatawanan at lalaitin mo lang ako ay gawin mo na Roger. Dahil bukas na bukas ay wala na ako sa bayang ito." ani Leo na di pa rin tumitinag sa pagkakatalikod sa kanya.

Huminga siya ng malalim. "Lumingon ka nga." utos niya.

Alanganing pumihit ito.

"Makikinig ka ba sa sasabihin ko?" aniya kay Leo.

Tmango ito.

"Good." napangiti siya. Lumapit siya rito at sa gulat nito ay hingkan niya ito ng buong suyo. Isang marubdob na halik na ng matapos ay kapwa sila humihingal. "Mahal din kita Leo."

Sa sobrang saya na rumehistro sa mukha nito ay parang nagliwanag ang buong lugar kahit pa napakadilim doon at liwanag lang ng buwan ang tanglaw nila.

"Sigurado ka?" alanganing sabi ni Leo sa kanya.

"Oo."

"Paano si Maribel?"

"Ikaw ang mahal ko. Hindi siya." pag-a-assure niya rito.

Nagyakap silang muli at nagsalo sa isang halik. Naputol ang pagmumuni ni Roger ng marinig ang mahinang tawanan ng mga kabataan na naka-camp sa may labas ng kanilang bakuran. Malapit iyon sa gubat.

Sa kabila ng modernisasyon ng panahon ay nanatiling klasiko at luma ang pamumuhay sa mansiyon. Bawal ang telepono at bawal ang modernong gamit. Hindi sa pagmamaramot pero kapag nasa mansiyon sila ni Leo ay pahinga talaga siya at radyo lang ang gamit para sa komunikasyon.

Sila pa rin ni Leo hanggang ngayon. Itinago nila noong una ang relasyon at napagkasunduang ilalantad iyon sa pagdating ng panahon. Hindi naging madali ang kanilang pagsasama dahil ang paglilihim ng isang napakadelikadong bagay ay lubhang sinusubok ng panahon.

Nalagpasan nila iyon ni Leo. lahat ng iyon. Nasa baba na siya ng lampasan niya ang nagbabasang gwardiya na nasa malapit na poste. Ang library nila ay nakahiwalay at talaga namang may sariling bantay. Doon na siya natutulog minsan or inaabot ng madaling-araw sa pagtitipa ng kaniyang mga tula.

Nakita niyang parang nilamig ang gwardiya at sinundan lang siya ng tingin. Pagdating niya sa pinto ng library ay binuksan niya iyon sa pamamagitan ng susing dala. Ang gwardiya sa tabi ng pintong iyon ay tulog na tulog na.

Napangiti siya ng bumungad sa kanya ang kanyang makinilya. Its been so long since he last wrote a poem. He needed to get his ideas into print. Stress-reliever niya iyon sa nakalipas na ilang taon.

Nagsimula siyang magtipa. Mga limang minuto na siyang nagtitipa ng marinig niya ang pag-ingit ng pinto at parang may sumisilip. Marahil ay ang gwardiya. Napa-iling siya. Madalas silang magpalit ng gwardiya dahil walang tumatagal sa kanila dahil na rin sa layo sa kabihasnan.

Nagpatuloy ang pag-ingit kaya pansamantala niyang itinigil ang pagtitipa at isinuot ang salamain para maaninang ang nasa pinto. Ang gwardiya nga. Ngumiti siya rito at nagsabing okay lang siya doon. Para namang nahintakutan ang bagong gwardiya na nakakita sa kanya.

Wala ng bago doon. Madalas mangyaring katakutan siya dahil na rin sa weird niyang oras ng pagta-type ng tula. Ipinagpatuloy niya ulit ang ginagawa ng walang sabi-sabing bumungad naman si Leo mula sa pintuan kasunod ang gwardiya at nakatutok sa kaniya ang flashlight.

Katulad niya, pinatanda na ng panahon si Leo pero matikas pa rin at malakas. Dalawang taon lang ang tanda niya rito at kahit minsan. Sa kabila ng kanilang edad, hindi pa rin siya nakakalimutang pag-initin nito at sabihang mahal na mahal siya.

"Oh my God! Roger. What are you doing here?" gilalas na sabi ni Leo.

"I'm making some poem sweetheart." sagot niya sabay angat ng papel na may tula.

"Take a rest now Sweetheart. I love you. And I will see you soon. But please, take a rest. Please be with God!" taimtim na sabi nito.

Napakunot-noo siya. Tiningnan niya ang paligid. Nakita niyang unti-unti ng nabubura ang kamay niyang nakaangat kanina. Hustong nawala ang kanyang kamay ay nalaglag na ang salaming suot niya at ang papel na hawak sa sahig.

Napahawak si Leo sa kaniyang dibdib matapos ang nasaksihan. Hindi siya makapaniwala sa isinumbong ng gwardiya. May roon daw nagta-type sa loob ng library na isang lumulutang na salamin. Tumigil pa nga raw ito pagkakita dito ng gwardiya at waring tumingin pa sa gawi ng pinto.

Pumunta siya sa musuleo ng mansiyon. Inayos niya ang litrato ni Roger at inilagay iyong muli sa puting estante.

Roger Lopez Pascual

Born: January 27, 1949

Died: April 26, 2010

In Loving memory of Husband and Kids. We will miss you.

Iyon ang mga nakasulat sa lapida ng mahal na asawa. Nagpakasal silang dalawa sa San Francisco ng ma-legalize ang same sex marriage doon. Isa sila sa mga unang nagpataling-puso ng mabalitaan ang kaganapang iyon sa California.

Mahal na mahal niya ito. Kung maari lang na sumunod siya agad dito ngunit may mga anak sila. Dalawang galing sa mga babaeng binayaran nila para magdala ng anak nila at tatlong inampon naman nila.

Limang araw na ang nakakalipas ng masawi ito sa pagtulog. Hindi pa siguro nito alam na pumanaw na ito. Walang paglagyan ang kanyang lungkot sa pagkamatay nito pero wala siyang magagawa. Kailangan niyang magpakatatag para sa mga malalaki na ring anak.

Nag-alay siya ng taimtim na dalangin para dito. Ngayon ay alam na niyang nasa mabuti na itong kalagayan. Kasama na ito ng Diyos.

Naluluhang sinambit niya ang mga katagang gustong-gusto nitong marinig mula sa kanya.

"I love you, Para Siempre..."

FIN